6.9.07

Επιχείρηση εκκένωσης κοινοτήτων στα Montes Azules, Chiapas

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΚΚΕΝΩΣΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΣΤΑ MONTES AZULES, CHIAPAS

Το Σάββατο 18 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε επιχείρηση εκκένωσης των κοινοτήτων Buen Samaritano και Nuevo San Manuel (βάση στήριξης του EZLN), που βρίσκονται στην προστατευμένη οικολογική περιοχή των Montes Azules. Στην επιχείρηση αυτή, η οποία οργανώθηκε από τη γραμματεία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στην Chiapas, συμμετείχαν το Υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας της κυβέρνησης της πολιτείας, η Γενική Εισαγγελία της πολιτείας, η Γενική Εισαγγελία της Δημοκρατίας (ομοσπονδιακή) καθώς και προσωπικό του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων, της Εθνικής Επιτροπής Προστατευμένων Φυσικών Περιοχών καθώς και της Γενικής Εισαγγελίας για την Προστασία του Περιβάλλοντος και του μεξικανικού ναυτικού.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των εκτοπισμένων και την καταγγελία της Επιτροπής Καλής Διακυβέρνησης της Realidad, το Σάββατο 18 Αυγούστου γύρω στις 8 το πρωί προσγειώθηκαν στην κοινότητα Nuevo San Manuel 4 ελικόπτερα στα οποία επέβαιναν γύρω στους 90 ένοπλους αστυνομικούς (με στολές χρώματος σκούρο μπλε και μαύρο) οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η μια ανέλαβε να βγάλει δια της βίας τον κόσμο από τα σπίτια τους (σύροντας τους από τα μαλλιά), και να τους επιβιβάσει στα ελικόπτερα, χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση και χωρίς να τους επιδείξουν κανένα επίσημο έγγραφο. Ενώ η άλλη που αποτελούνταν από αστυνομικούς με πολιτικά, ανέλαβε να καταστρέψει ολοσχερώς το χωριό κλέβοντας συγχρόνως και τα λίγα υπάρχοντα των κατοίκων του. Στην συνέχεια, οι κάτοικοι και των δύο κοινοτήτων μεταφέρθηκαν με φορτηγά της policia sectorial στα περίχωρα της χωριού La Trinidad απ’ όπου οι ενήλικοι άντρες μεταφέρθηκαν στη Γενική Εισαγγελία της πολιτείας, που βρίσκεται στην Tuxtla Gutiérrez ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά αρχικά στο auditorio González Blanco και την επόμενη μέρα 19 Αυγούστου σε μεγάλο ιδιόκτητο χώρο. Το βράδυ της ίδιας μέρας η Γενική Εισαγγελία ανακοίνωσε τη σύλληψη 6 ατόμων (4 από την κοινότητα Nuevo San Manuel και 2 από την Buen Samaritano), οι οποίοι κατηγορούνται για φθορά ξένης περιουσίας, απόπειρες ενάντια στην οικολογία του κράτους, κατοχή πυροβόλων όπλων (τα αδικήματα αυτά υπάγονται στην δικαιοδοσία των δικαστικών αρχών της πολιτείας αλλά οι αρχές επιχειρούν να τα μετατρέψουν σε αδικήματα ομοσπονδιακού χαρακτήρα). Μέχρι στιγμής, δεν έχει γίνει γνωστό αν τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες, αν είναι προφυλακισμένοι ή αν έχουν αφεθεί ελεύθεροι.
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου που εξέδωσε η CONAΝP (Εθνική Επιτροπή Προστατευμένων Φυσικών Περιοχών) στις 19 Αυγούστου με τη λήξη της επιχείρησης εκκένωσης «15 φύλακες της CONAΝP, δύο επιθεωρητές της Γενικής Εισαγγελίας Προστασίας του Περιβάλλοντος και άτομα των πολιτειακών αστυνομικών δυνάμεων έχουν υπό την κατοχή τους την περιοχή». Ενώ παράλληλα δικαιολογεί ότι η επιχείρηση έγινε μετά την καταγγελία που κατέθεσε η κοινότητα Lacandona (νόμιμος ιδιοκτήτης των εν λόγω περιοχών) στην Γενική Εισαγγελία της Πολιτείας και την Γενική Εισαγγελία Προστασίας του Περιβάλλοντος κατηγορώντας τους για λεηλασία και προξένηση βλάβης στο περιβάλλον. Σύμφωνα με το ίδιο δελτίο τύπου η εκκένωση πραγματοποιήθηκε στις κοινότητες Buen Samaritano, Nuevo San Manuel και El Innominado.

Εδώ και αρκετούς μήνες η νέες κυβερνήσεις της πολιτείας και της ομοσπονδίας είχαν εκφράσει δημοσίως την πρόθεσή τους να εκκενώσουν τις κοινότητες που βρίσκονται στην περιοχή Montes Azules. Σε συνεργασία με τους παραστρατιωτικούς lacandones, προχώρησαν στην υλοποίηση των προεκλογικών τους υποσχέσεων αρχικά με την βίαιη εκκένωση της κοινότητας Viejo Velasco στις 13 Νοεμβρίου του 2006 που είχε τραγικό απολογισμό 6 νεκρούς 2 αγνοούμενους.

Η πολιτειακή και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση με το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος υπερασπίζεται τα συμφέροντα των υπευθύνων της σφαγής στο Viejo Velasco, μεταξύ άλλων, καταπατώντας στοιχειώδη δικαιώματα των ιθαγενικών λαών. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Fray Bartolomé de las Casas, το οποίο μαζί με την οργάνωση Maderas del Pueblo del Sureste, κατηγορούνται από μάρτυρα κατηγορίας, στον οποίο βασίζεται η μήνυση των λακαντόνων, για πρόκληση συγκρούσεων και ένοπλων συρράξεων «συμβουλεύοντας τους εισβολείς – ακόμα και τα παιδιά - να προβούν σε απειλές με την χρήση όπλων», οι κυβερνήσεις έχουν καταπατήσει τις ίδιες διεθνείς συνθήκες που έχουν συνυπογράψει και αποδεχθεί, ειδικότερα όσον αφορά την περιοχή Montes Azules.

Η Επιτροπή Καλής Διακυβέρνησης της Realidad δηλώνει ξεκάθαρα ότι «η γη ανήκει σε αυτόν που τη δουλεύει, δεν είναι εμπόρευμα για να πουληθεί», καταγγέλλει την «κυβέρνηση των πλουσίων του Μεξικού», του Felipe Calderón Hinojosa και τον «Juan Sábines Guerrero, Κυβερνήτη των μεγαλογαιοκτημόνων και των παραστρατιωτικών της Chiapas» και απαιτεί την άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων.

23.8.07

Άγρια επίθεση παραστρατιωτικών της OPDDIC εναντίον βάσεως στήριξης του EZLN

ΑΓΡΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ
ΤΗΣ OPDDIC ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΒΑΣΕΩΝ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ EZLN.



Εντάλματα σύλληψης εκδόθηκαν εις βάρος 4 συντρόφων, βάσεων στήριξης του EZLN, οι οποίοι την Παρασκευή 10 Αυγούστου δέχθηκαν βάναυση επίθεση από την παραστρατιωτική οργάνωση του PRI, OPDDIC, στο έδαφος του αυτόνομου εξεγερμένου ζαπατιστικού δήμου Olga Isabel, του caracol της Morelia και είχε ως αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό από σφαίρες δύο ζαπατίστας και ενός πριίστα από ματσέτα.




Επιτροπής Καλής Διακυβέρνησης «Καρδιά του Ουράνιου Τόξου της Ελπίδας»
Caracol 4 «Ανεμοστρόβιλος των Λόγων μας»

12 Αυγούστου 2007

Προς την Εγχώρια και Διεθνή Κοινή Γνώμη
Προς Όλα τα Εναλλακτικά Μέσα Ενημέρωσης, Εγχώρια και Διεθνή
Προς τις Ανεξάρτητες Οργανώσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Προς τους Συντρόφους και τις Συντρόφισσες της Έκτης και της Άλλης Καμπάνιας της χώρας μας ,του Μεξικού, και του κόσμου.

Αδερφοί και αδερφές!!!
Σύντροφοι και συντρόφισσες!!!

Η Επιτροπή Καλής Διακυβέρνησης «Καρδιά του Ουράνιου Τόξου της Ελπίδας», καταγγέλλουμε έντονα τις βάναυσες και απάνθρωπες ενέργειες που έγιναν από την παραστρατιωτική οργάνωση OPDDIC (Οργάνωση για την Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων των Ιθαγενών και των Αγροτών), στο έδαφος του Αυτόνομου Εξεγερμένου Ζαπατιστικού Δήμου «Olga Isabel»την Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007.

Στην κοινότητα Ba yulumax που βρίσκεται 5 χιλιόμετρα από την έδρα του αυτόνομου δήμου μας και 7 χιλιόμετρα από τον επίσημο δήμο “Chilón”, Chiapas, συνέβησαν τα παρακάτω γεγονότα:

Στις 10 Αυγούστου, γύρω στις 17:00, ο σύντροφος με το όνομα Leonardo Navarro Jiménez, 52 ετών, Βάση Στήριξης της κοινότητας αυτής, έφυγε από το σπίτι του να επισκεφθεί τα ζώα του που βρίσκονταν δεμένα 150 μέτρα από το φτωχό του σπίτι, συνοδευόμενος από ένα από τα παιδιά του με το όνομα Elias Navarro Jiménez, 11 ετών. Πριν φτάσει εκεί, μια ομάδα 13 ατόμων, μέλη της OPDDIC, του έκλεισαν το δρόμο. Με τη χρήση υπερβολικής βίας, απήγαγαν το σύντροφο Leonardo Navarro Jiménez, και, σε απόσταση 250 μέτρων, προς το βουνό, τον έριξαν στο χώμα ακινητοποιώντας τον, αφού προηγουμένως τον είχαν σύρει 4 παραστρατιωτικοί, τα ονόματα των οποίων είναι:

Miguel Jiménez Díaz
Vicente Jiménez Díaz
Jerónimo Jiménez Díaz
Juan Navarro Aguilar, αυτός ο τελευταίος, έφερε μαζί του μια ματσέτα.

Συνοδευμένοι από 4 οπλισμένα άτομα που είναι οι:

Leonardo Navarro Deara. Έφερε πιστόλι διαμετρήματος 22.
José Navarro Deara. Έφερε τουφέκι, αυτόματο, 22άρι, 16 ρίψεων.
Héctor Navarro Deara. Έφερε τουφέκι 22άρι, 2 ρίψεων.
Carlos Navarro Aguilar. Έφερε τουφέκι 22άρι, 2 ρίψεων.

Επιπλέον υπήρχε μια άλλη ομάδα 5 ατόμων που είναι οι:

Samuel Jiménez Díaz
Andrés Navarro Deara
Marcos Navarro Jiménez
Andrés Navarro Silvano
Marcos Navarro Silvano

Το παιδί, που ονομάζεται Elías Navarro, ζώντας το συμβάν αυτό, τρέχει στο σπίτι του να ειδοποιήσει τα αδέρφια του, στο μεταξύ αυτά τα άτομα χτυπούσαν και ποδοπατούσαν τον πατέρα του.

Μαθαίνοντας αυτό, η οικογένεια του συντρόφου μας Leonardo Navarro Jiménez, τρέχουν να βοηθήσουν και φτάνοντας στον τόπο των γεγονότων, τους κλείνει το δρόμο η ίδια ομάδα που είχε πραγματοποιήσει την επίθεση. Τη στιγμή εκείνη, ένας από τους επιτιθέμενους φώναξε:

«Να κάνουμε ότι σχεδιάσαμε…!»

Και τότε ακριβώς, ο σύντροφος Leonardo Navarro Jiménez, ακινητοποιημένος στο έδαφος από τα 4 άτομα, δέχθηκε 6 σφαίρες διαμετρήματος 22, και, λόγω του σοβαρού τραυματισμού του από τις 3, έχασε τις αισθήσεις του. Το σώμα του Leonardo, δέχθηκε μια σφαίρα στη δεξιά κνήμη, άλλη στο αριστερό πλευρό του θώρακα και άλλη μια στο πάνω χείλος, κάτω από τη μύτη.

Ο παραστρατιωτικός που πυροβόλησε πρώτος το σύντροφο Leonardo Navarro Jiménez με πιστόλι διαμετρήματος 22, ονομάζεται “ Leonardo Navarro Deara”, γιος του Juan Navarro Aguilar.

Ένας από τους γιούς του συντρόφου Leonardo Navarro Jiménez, ο Juan Navarro Jiménez, 29 ετών, τρέχει να βοηθήσει τον πατέρα του και τη στιγμή εκείνη ακριβώς που διέλυε το εμπόδιο με το οποίο η επιτιθέμενη ομάδα του έκλεινε το δρόμο, ένα από τα ίδια εκείνα άτομα που κρατούσαν τον πατέρα του, τον πυροβολεί με ένα αυτόματο 22άρι τουφέκι 16 ρίψεων, τραυματίζοντας τον με μια σφαίρα στο δεξί ώμο, όμως, ταυτόχρονα σχεδόν, αυτός δέχεται ένα χτύπημα από ματσέτα που τον τραυμάτισε σοβαρά στο δεξί του κρόταφο.

Οι συγγενείς τους, οι γιοι και οι κόρες του Leonardo Navarro Jiménez και της συντρόφου του, μετά τους πυροβολισμούς που δέχθηκαν οι δύο σύντροφοί μας και τον τραυματισμό του από ματσέτα , προσπάθησαν να τρέξουν σε βοήθεια ενώ οι παραστρατιωτικοί το έσκασαν προς το βουνό στις φυτείες του καφέ.

Βλέποντας ότι ο Juan Navarro Jiménez ήταν ακόμα ζωντανός, τον πήραν στο σπίτι, ενώ ο πατέρας του, παρέμεινε εκεί στο έδαφος, αφού νόμιζαν πως ήταν νεκρός.

Τότε, ειδοποίησαν το χωριό το χωριό το οποίο έτρεξε στο σπίτι του συντρόφου Juan Navarro Jiménez, ενώ κάποιοι άλλοι έτρεξαν στον τόπο των γεγονότων όπου είχε μείνει το σώμα του Leonardo Navarro Jiménez. Βλέποντας ότι υπήρχαν σημάδια ζωής τον μετέφεραν στην Αυτόνομη Δημοτική Κλινική, αλλά λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης των ασθενών, μεταφέρθηκαν στις 20:00 περίπου στο Ocosingo, στο IMSS, Coplamar, και αυτοί, με τη σειρά τους, τους μετέφεραν στο γενικό νοσοκομείο της Tuxtla Gutiérrez.
Με την αγανάκτηση και την οργή ότι δε θα υπάρξει τιμωρία για όλα αυτά, όπως συνέβη και στο παρελθόν: τους τελευταίους μήνες του 2003, η κοινότητα αυτή έλαβε από την κακή κυβέρνηση ένα πρόγραμμα επένδυσης για το άνοιγμα μονοπατιών μεταξύ των αγροτεμαχίων, εξαιτίας του οποίου η οικογένεια του Leonardo Navarro Jiménez, όχι μόνο στερήθηκε το δικαίωμα να περνά από το μονοπάτι που διέσχιζε το οικόπεδό της, αλλά και της κατέστρεψαν την καλλιέργεια του καφέ και έκοψαν το φράκτη και το συρματόπλεγμα που περιέβαλε το χωράφι του.
Τους μήνες, Φεβρουάριο – Μάρτιο 2007, η κοινότητα αυτή εγκατέστησε ένα σύστημα φωτισμού, και στο σύντροφό μας όχι μόνο δεν του το ανακοίνωσαν ούτε του έδωσαν ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά επιπλέον του έκοψαν τα δέντρα του αβοκάντο, του καφέ και του κακατέ.

Τον Ιούλιο του 2007, του κατέστρεψαν τα δεντράκια του χωραφιού του και του έκοψαν το σύρμα.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ Σ’ ΑΥΤΈΣ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΑΧΡΕΙΑΣ ΒΑΝΑΥΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΔΙΚΙΑΣ ΤΟΣΟ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΟΣΩΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ!

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΕΙΛΗ ΚΑΙ ΒΑΝΑΥΣΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ:

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΤΟΜΩΝ, ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΑΥΤΩΝ:

Miguel Jiménez Díaz
Vicente Jiménez Díaz
Jerónimo Jiménez Díaz
Juan Navarro Aguilar
Leonardo Navarro Deara
José Navarro Deara
Héctor Navarro Deara
Carlos Navarro Aguilar
Samuel Jiménez Díaz
Andrés Navarro Deara
Marcos Navarro Jiménez
Andrés Navarro Silvano
Marcos Navarro Silvano

Επίσης των: Sebastián Luna López, Επιτρόπου του εχίδο Mukulum, Bachajón, Jerónimo Jiménez Aguilar, μέλους του Συμβουλίου Περιφρούρησης του ίδιου εχίδο, Leonardo Moreno Jiménez, συντονιστή του δημοτικού συμβουλίου και του José Navarro Aguilar, τοπικού συντονιστή της OPDDIC. Αφού αυτοί οι τελευταίοι είναι εκείνοι που υποκινούν αυτά τα επεισόδια αντιπαράθεσης και διαίρεσης ανάμεσα σε αδερφούς λαούς.

ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΤΟΣΟ ΚΥΝΙΚΟ, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΝ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ.

ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ, ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ. ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΛΟΓΩ ΦΥΛΗΣ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΟΣ…!

ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΣΩΠΑΣΕΙ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ, ΣΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ, ΣΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!

ΟΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ. ΟΤΙ ΔΕ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ, ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΖΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΣ!

Κάνουμε έκκληση σε όλο τον κόσμο, τους άντρες, τις γυναίκες, τους ηλικιωμένους και τις ηλικιωμένες με καλή θέληση, στις συνεπείς και αδερφές οργανώσεις ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ …ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ, να απαιτήσουν την εφαρμογή της δικαιοσύνης και την τιμωρία των φυσικών και ηθικών υπευθύνων αυτών των ελεεινών και οδυνηρών επεισοδίων.

Αυτή η καταγγελία, υψώνει τη φωνή και το λόγο της, για να φτύσει στον κόσμο τη βρωμιά που χαρακτηρίζει την ομοσπονδιακή (Felipe Calderón) και πολιτειακή (Juan Sabines) κυβέρνηση. Μεταμφιεσμένοι σε μορφωμένους, κυβερνούν τη χώρα φυλακίζοντας, δολοφονώντας και σφαγιάζοντας τους αδερφούς και τις αδερφές μας, τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας, που πάντα της έδιναν χρώμα και τιμή.

Γι’ αυτό λέμε στην κακή κυβέρνηση ως εδώ, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! , με την ατιμωρησία στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων και των Συνταγματικών Δικαιωμάτων.

ΩΣ ΕΔΩ! Στην εκμετάλλευση των αδερφών μας ιθαγενών και αγροτών, που κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης, υφίστανται την αδικία και την παραστρατιωτικοποίηση, που, εσείς οι ίδιοι, χρησιμοποιώντας τους, σφαγιάζετε τον φτωχό και εργαζόμενο λαό.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ!

Ο Πόνος Μας θα βγάλει άνθη και δε θα πάψει να απαιτεί την ελευθερία.

Με εκτίμηση,

Caracol 4 «Ανεμοστρόβιλος των λόγων μας»
Morelia, Chiapas
México, Αύγουστος 2007

Αυτόνομοι Εξεγερμένοι Δήμοι:
Vicente Guerrero, Primero de Enero, Lucio Cabañas, Che Guevara, 17 de Noviembre, Olga Isabel και Miguel Hidalgo

20.8.07

Δεύτερη συνάντηση των ζαπατιστικών λαών με τους λαούς του κόσμου

Δεύτερη συνάντηση των Ζαπατίστικων λαών με τους λαούς του κόσμου.

Οι συναντήσεις άρχισαν την Παρασκευή 20 Ιουλίου στο καρακόλ του Οβεντίκ, περίπου 1 ώρα με το αυτοκίνητο .έξω από την πόλη του Σαν Κριστομπάλ ντε λας κάζας, σε υψόμετρο 3000 μέτρων. Στο καρακόλ αυτό υπήρχαν καταγεγραμμένοι περίπου 2330 ξένοι αλληλέγγυοι από 46 χώρες, έτσι όπως τουλάχιστον ανακοίνωσε ο Sub Marcos.
Κατ’ αρχάς έγινε η παρουσίαση, από τις διάφορες επιτροπές των δήμων και από την επιτροπή καλής διακυβέρνησης του καρακόλ του Οβεντίκ στο οποίο συμμετέχουν 4-5 δήμοι, ενός απολογισμού του έργου που κάνανε οι Ζαπατίστας από το 1994 που έγινε η εξέγερση μέχρι το 2007, δηλαδή απολογισμός 13 ετών πάλης και οικοδόμησης της αυτονομίας όπως την ονομάζουν. Υπήρχαν συγκεκριμένα θέματα, όπου για 45 λεπτά γινότανε ανάλυση για καθένα απ’ αυτά και μετά δινόταν ένας χρόνος 15 λεπτών για ερωτήσεις στις οποίες απαντούσαν οι ιθαγενείς που ήταν εκπρόσωποι των δήμων και της επιτροπής καλής διακυβέρνησης του Οβεντίκ.
Τα θέματα ήταν τα εξής: Το πρώτο ήταν το θέμα της παιδείας, το δεύτερο ήταν το θέμα της υγείας, τρίτο το θέμα των γυναικών, τέταρτο το ζήτημα της συλλογικής εργασίας, πέμπτο το πώς λειτουργούνε οι επιτροπές στους διάφορους δήμους, έκτο το πώς λειτουργεί η επιτροπή καλής διακυβέρνησης, και έβδομο και τελικό θέμα μια αποτίμηση της πορείας που έχουν κάνει τα 13 χρόνια προσπαθώντας να χτίσουν αυτόνομες δομές σε όλα τα προηγούμενα σημεία που αναφέρθηκαν, στους διάφορους δήμους και κοινότητες.
Πολύ επιγραμματικά στεκόμαστε σε δύο πολύ σημαντικά, για μας, θέματα: στο θέμα της υγείας και της παιδείας. Στο θέμα της παιδείας έχουν κάνει πρωτοβάθμια εκπαίδευση 3 ετών όπου φοιτούν και Ζαπατίστικα παιδιά αλλά και παιδιά μη Ζαπατίστες. Επίσης εδώ και 3 χρόνια έχουν ξεκινήσει να λειτουργούν και μια δευτεροβάθμια, τύπου γυμνάσιο, εκπαίδευση από όπου αποφοιτούν μετά από 6 χρόνια.
Στο θέμα της υγείας υπάρχει ήδη μια κλινική μέσα στο καρακόλ η οποία είναι επανδρωμένη με παραϊατρικό προσωπικό και με κάποιους γιατρούς και υπάρχουν δύο ασθενοφόρα τα οποία μάλιστα τα έχουν δωρίσει οι «ya basta» από την Ιταλία.
Στα θέματα επίσης των γυναικών αυτό που είναι σημαντικό είναι το ότι από το 1994 και μετά τις σέβονται πλέον στο σπίτι οι άντρες ενώ πριν τις κακοποιούσαν ή τις βιάζανε τα διάφορα αφεντικά στα οποία δουλεύανε. Βέβαια υπάρχει ακόμα δουλειά να γίνει αλλά το πολύ θετικό είναι ότι εκπροσωπούνται σε ποσοστό μισό- μισό σε όλους τους δήμους και κοινότητες και στην επιτροπή καλής διακυβέρνησης.
Το θέμα της συλλογικής εργασίας είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί μέχρι το 1994 δούλευε ο καθένας μόνος του με αποτέλεσμα να έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Τώρα δουλεύουν μαζί στους αγρούς και επίσης έχουν κάνει και κάποιες συλλογικότητες σε επίπεδο χειροτεχνίας, και προσπαθούν να πουλήσουν τα χειροτεχνήματα αυτά (συλλογικά πάντα) είτε σε κάποια μαγαζιά που έχουν σε κοινωνικά κέντρα στο Σαν Κριστομπάλ, είτε μέσω κάποιων που τα αγοράζουν από μόνοι τους.
Οι επιτροπές καλής διακυβέρνησης αναφέρθηκαν στο ζήτημα της δικαιοσύνης, το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Επανέλαβαν ότι δεν υπάρχουν φυλακές, υπάρχει μόνο μια προσωρινή κράτηση μερικών ωρών όταν τα αδικήματα είναι πολύ χαμηλού τύπου, δηλαδή κάποιες μικροκλοπές κτλ. Αυτή η κράτηση γίνεται μόνο και μόνο για να μπορεί η επιτροπή καλής διακυβέρνησης να κάνει μια έρευνα για να δει τι ακριβώς συμβαίνει και να λυθεί το θέμα, πάντα με συμβιβασμό. Όταν υπάρχει κάτι πιο σοβαρό, όπως βιασμός ή φόνος που είναι αρκετά σπάνιο μέσα στις Ζαπατίστικες κοινότητες, τότε τους κρατούνε 2-3 μέρες περισσότερο για να κάνουν την έρευνα και μετά τους αφήνουν ελεύθερους. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει εργασία είτε σε συλλογικό επίπεδο που γίνεται από αυτόν που έχει διαπράξει το αδίκημα, είτε στο επίπεδο αυτού που έχει αδικηθεί για 2 με 3 μέρες, και στη περίπτωση που είναι το αδίκημα πιο σοβαρό η δουλειά που παρέχεται είναι γύρω στις 12 ,είτε στη κοινότητα είτε σε αυτόν που έχει υποστεί το αδίκημα. Αυτά είναι μερικά από τα σημεία που είναι πιο σημαντικά.
Οι συναντήσεις συνεχίστηκαν στα καρακόλ της Μορέλια, της Λα Γκαρούτσα και του Ρομπέρτο Μπάριος στο μοτίβο που αναφέρθηκε δηλ. 45 λεπτά ομιλία για κάθε θέμα από 5-6 συντρόφους κάθε επιτροπής, και μετά απαντήσεις. Αυτό γινόταν πρωί και απόγευμα μέχρι 7-8 ώρα το βράδυ.
Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους δήμους και στα καρακόλ. Για παράδειγμα στο θέμα της υγείας σε μερικά καρακόλ υπάρχουν κλινικές οργανωμένες και αλλού κλινικές με λιγότερες δυνατότητες που τις λένε «μικροκλινικές». Επίσης η θητεία των επιτροπών καλής διακυβέρνησης ποικίλει. Στο Ρομπέρτο Μπάριος για παράδειγμα είναι γύρω στον ένα μήνα, ενώ στο Οβεντίκ είναι 3 χρόνια.
Στο καρακόλ της Μορέλια έγιναν οι παρουσιάσεις των τριών καρακόλ καθώς και η τελετή λήξης της συνάντησης. Κάθε βράδυ γινόντουσαν διάφορα πολιτιστικά δρώμενα με θεατρικά, ποιήματα, τραγούδια και με λαϊκούς χορούς και ορχήστρα. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στο καρακόλ της Λα Ρεαλιδαδ, μέσα στη ζούγκλα, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε όλο το ένοπλο το 1994.
Σχετικά με τις παρεμβάσεις του EZLN, σε όλες τις τελετές έναρξης και λήξης σε κάθε καρακόλ υπήρχαν τοποθετήσεις των διαφόρων κομαντάντες/ας του EZLN και του Μάρκος. Στο καρακόλ της Λα Ρεαλιδάδ, σημαντικό ήταν ότι ευχαρίστησαν τους ξένους αλληλέγγυους για την εκεί παρουσία τους και για την αλληλεγγύη που έχουν δείξει μέχρι τώρα, αλλά επισήμαναν επίσης ότι αν δεν ήταν εκεί με την αλληλεγγύη αυτή, οι Ζαπατίστας θα έκαναν έτσι κι αλλιώς όλη αυτή τη δουλειά που κάνουνε, δηλαδή αυτονόμηση από το Μεξικάνικο κράτος, αλλά με χαμηλότερους ρυθμούς.
. Σε κάθε τελετή έναρξης και λήξης έμπαινε πρώτα η μεξικάνικη σημαία και μετά του EZLN, τα μέλη του οποίου χαιρετούσαν στρατιωτικά και τραγουδάγανε τον εθνικό ύμνο του Μεξικού και μετά τον Ζαπατίστικο.
Άλλα δύο σημεία που είναι σημαντικά είναι ότι παράλληλα με αυτό το 10ήμερο με τις τοποθετήσεις- απολογισμούς των επιτροπών καλής διακυβέρνησης, έγιναν συναντήσεις και παρουσιάσεις συντρόφων από την Via campecina ο «αγροτικός δρόμος» όπως λέγεται, που είναι παγκόσμια οργάνωση στην οποία συμμετέχουν αγροτικοί συνεταιρισμοί απ’ όλο τον κόσμο. Σημαντικό είναι ότι ήταν η πρώτη φορά που κάποιοι που συμμετείχαν είχαν έρθει για να έχουν ειδικές επαφές με τον EZLN.
Είναι κάτι το οποίο πέρασε λίγο απαρατήρητο στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αλλά δείχνει ότι υπάρχει μια τάση του να συνεννοηθούν και να συντονιστούν μεγάλα κινήματα αγροτών, όπως κινήματα από την Ινδία που αριθμούν 300.000.000 κόσμο. Υπήρχαν εκπρόσωποι από την Ταϊλάνδη, από την Ινδονησία, από τη Μαδαγασκάρη, από το κίνημα MST των αγροτών χωρίς γη από την Βραζιλία, από κινήματα ιθαγενών που παλεύουν ενάντια στα ορυχεία κάρβουνου στη Βενεζουέλα. Είναι η πρώτη φορά που συνδικαλιστικές οργανώσεις αγροτών έρχονται σε επαφή με ένοπλο κομμάτι του παγκόσμιου κινήματος όπως οι Ζαπατίστας.



Σύντροφοι από το “από κοινού”
που συμμετείχαν στη δεύτερη συνάντηση
των Ζαπατίστικων λαών με τους λαούς του κόσμου

Βόλος Αύγουστος 2007

16.5.07

Οι κρατούμενοι του Atenco

Στις 5 Μαΐου οι ηγέτες του FPDT (Μέτωπο των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης) του Ατένκο, Ignacio del Valle, Felipe Alvarez Hernandez και Hector Galindo Gochicua, που από τις 3 Μαΐου του 2006 κρατούνται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της La Palma, καταδικάστηκαν σε 67 χρόνια και 6 μήνες φυλάκιση ο καθένας για το αδίκημα της απαγωγής. Οι κατηγορίες αυτές αφορούσαν στην παράνομη κράτηση του, Rosendo Rebolledo Montiel, πρώην διευθυντή της κυβέρνησης, υπεύθυνου της ανατολικής περιφέρειας της πολιτείας, στις 8 Φεβρουαρίου του 2006, καθώς και 4 ανώτατων στελεχών του υπουργείου παιδείας της πολιτείας, στις 6 Απριλίου του ίδιου έτους, όταν μια προγραμματισμένη συνάντηση των κατοίκων με το γενικό γραμματέα του υπουργείου (στην οποία θα συζητιόταν η αναστύλωση του δημοτικού σχολείου και η κατασκευή του πρώτου ειδικού σχολείου της περιοχής) ακυρώθηκε λόγω της απουσίας του κυβερνητικού στελέχους. Δεν έχει καμία σημασία που τα ίδια τα υποτιθέμενα θύματά τους, όπως ο Rosendo Rebolledo Montiel, δεν τους αναγνώρισαν ως υπεύθυνους απαγωγής. Ο εισαγγελέας άσκησε έφεση προχθές προκειμένου να τους επιβληθεί μεγαλύτερη ποινή (αν όχι 120 χρόνια που είναι η ανώτατη τουλάχιστον 90 δηλ. 45 για κάθε απαγωγή ) χαρακτηρίζοντας τους ως επικίνδυνους εγκληματίες. Παράλληλα, τους επιβλήθηκε στον καθένα χρηματικό πρόστιμο ισοδύναμο με το σύνολο των ημερομισθίων 2476 ημερών για αποκατάσταση ζημιών.
Οι κρατούμενοι της La Palma ειδοποιήθηκαν στις 5 Μαΐου τα ξημερώματα, για την απόφαση του δικαστή της Toluca ενώ, τι ειρωνεία, η σύζυγος του Ignacio del Valle, Trinidad, όταν βρισκόταν στην Cuernavaca για να παραλάβει, εκ μέρους του συντρόφου της και εκ μέρους του FPDT, το εθνικό βραβείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων Don Sergio Mendez Arceo. Η απόφαση έγινε γνωστή στο Ατένκο όταν έφτανε το καραβάνι αλληλεγγύης με επικεφαλής το SCI Marcos και τους συντρόφους της Άλλης Καμπάνιας.
Εκπρόσωπος του FPDT δήλωσε ότι «κάτι τέτοιο δείχνει τη μεγάλη σημασία που δίνει η κυβέρνηση της πολιτείας σε αυτό, στέλνοντας πολιτικά το μήνυμα της όξυνσης της σύγκρουσης. Επιθυμεί την παραδειγματική τιμωρία.»
Στη συνέντευξη τύπου που οργανώθηκε προχθές από το FPDT, ανακοινώθηκε η πραγματοποίηση πορείας το Σάββατο 12 Μαΐου η οποία θα καταλήξει στην προεδρική κατοικία Los Pinos.
Εκεί, η Maria Antonia Trinidad Ramirez ανέφερε ότι με την απόφαση αυτή η κυβέρνηση δηλώνει ξεκάθαρα ότι έχει ως στόχο να εκδικηθεί και να τιμωρήσει το λαό του Ατένκο που, το 2001, ανέτρεψε το σχέδιο της κατασκευής του αεροδρομίου, φροντίζοντας, παράλληλα, να παραμένουν ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι της καταστολής, των βασανιστηρίων και των βιασμών και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, όπως ο κυβερνήτης της πολιτείας του Μεξικό, Enrique Pena Nieto, ο πρώην διοικητής Υπηρεσίας Ασφαλείας της Πολιτείας (ASE) ( εμπνευστής και της αιματηρής καταστολής της φοιτητικής εξέγερσης του UNAM, το 2000), Wilfredo Robledo και ο νυν Γενικός Εισαγγελέας, Eduardo Medina Mora. Απαίτησε την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, την ακύρωση των ενταλμάτων σύλληψης, την τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών της αστυνομικής καταστολής. «Ως Μέτωπο των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης δε θα επιτρέψουμε να μείνουν οι σύντροφοί μας, ούτε λεπτό παραπάνω, στις φυλακές της κυβέρνησης. Θέλουμε να γυρίσουν πίσω στη γη που υπερασπιζόμαστε όλοι μαζί αυτά τα 6 χρόνια». Τέλος κάλεσε όλους να ενισχύσουν, με τη συμμετοχή τους, τη μόνιμη πλέον κατασκήνωση που, από τις πρώτες μέρες της καταστολής, το Μάιο του 2006, έχει στηθεί έξω από τη φυλακή του Σαντιαγκίτο.

Ίσως, η κυβέρνηση επιλέγει να τελειώνει με το λαό του Ατένκο και για έναν επιπλέον λόγο αφού μεγάλη πολυεθνική εταιρία επαναφέρει την πρόταση για την κατασκευή αεροδρομίου στην περιοχή.

Τα γράμματα των κρατουμένων των φυλακών του Santiaguito και της La Palma φανερώνουν όχι μόνο την οργή αλλά και την αποφασιστικότητα των κοινωνικών αγωνιστών του Ατένκο να μην υποταχθούν, να μην πουληθούν. «Hasta morir, si es preciso». Ως το θάνατο, αν χρειαστεί.

Ακολουθούν τα γράμματα των πολιτικών κρατουμένων του Santiaguito, για τον 1 χρόνο από την επίθεση στο Ατένκο και του Ignacio del Valle, από τη φυλακή υψίστης ασφαλείας της La Palma, απάντηση στην καταδικαστική απόφαση .



Γράμμα του “Nacho” del Valle από τη φυλακή εξόντωσης της La Palma.



Αδέρφια, σύντροφοι, όλες εσείς οι συντρόφισσες: Από τα βάθη της καρδιάς μας σας στέλνω ένα χαιρετισμό και μια αδερφική αγκαλιά ευχόμενος να έχετε ευημερία στις καρδιές σας και αρμονία στις δράσεις σας, ακολουθώντας πάντα το ίδιο αστέρι, την πορεία που μας οδηγεί στο όνειρο αυτό που τόσο λαχταράμε, και ενωμένοι θα κατακτήσουμε, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διανύσουμε το δρόμο του πόνου και της οργής.

Ξέρω ότι είστε αυτοί που πρέπει να είστε : εκείνοι που κάνατε δικό σας τον πόνο και την οργή μας, την ανικανότητά μας, τις κραυγές μας, αυτοί που ήσασταν πάντα, σιωπηλοί, που στηρίζετε, αντιστέκεστε, προχωρώντας, δημιουργώντας τα μονοπάτια που περιμένουν τα βήματά μας, συμμετέχοντας ενωμένοι, ορίζοντες που με πόνο και θάνατο σφυρηλάτησαν οι παππούδες μας, χωρίς να πουληθούν, χωρίς να λυγίσουν, αντιστεκόμενοι, κρατώντας στις γροθιές τους το μέλλον χιλιάδων, σαν σημαίες που κραδαίνονται κυματίζοντας τις χαραυγές της ελπίδας.

Σήμερα, κλείνει ένας χρόνος από την επίθεση που εξαπέλυσε το κτήνος, προσβάλλοντας, με τον πιο δειλό και ελεεινό τρόπο, τα ιερότερα αισθήματά μας, αφήνοντας μια τόσο βαθειά πληγή που μας κάνει να τρέμουμε από οργή, δεν ξεχνιέται, και μας καλεί να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για να συνεχίσουμε την πορεία, να μην σταματήσουμε ποτέ. Ακόμα κι αν ο δρόμος είναι αργός, έχει πολλές στροφές και παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι που μας απειλούν αδιάκοπα, δεν πρέπει να σταματήσουμε γιατί είμαστε ρυάκια που στο κάλεσμα της βροχής σχηματίζουμε ποτάμια μεγάλα, που, ενωμένα, πνίγουν το κτήνος , σπάζοντας με κρότο τα σίδερα που φυλακίζουν τα πιο όμορφα όνειρά μας για δικαιοσύνη και ελευθερία.

Προς όλους: η ευγνωμοσύνη που νιώθουμε γεννήθηκε από τα αισθήματα μας, αυτά που επέζησαν από την ανελέητη αυτή επίθεση, που γέμισε με πληγές, φόβο και πόνο τις ψυχές και τη σάρκα μας. Πώς να ξεχάσουμε τη αδερφική και αποφασιστική βοήθεια απέναντι στο δράμα της καταστολής, με την μαινόμενη φρουρά να επιτίθεται ενάντια στο λαό μας και το αίμα που έβαψε το θάρρος μας να πούμε φτάνει πια! Δε δεχόμαστε ούτε φιλοδωρήματα που συνοδεύονται από ψέματα καλής θελήσεως ούτε συμπόνια! Πώς να πιστέψουμε στην καλή θέληση όταν μας εκμεταλλεύονται, μας ταπεινώνουν, και δολοφονούν στο όνομα του δικαίου, κλέβοντας από τη ζωή μας τη δημιουργική αυτή δύναμη με την οποία τα χέρια μας δίνουν ζωή στην ύλη; Πώς να πιστέψουμε στη δικαιοσύνη όταν μας υποδεικνύουν ως εγκληματίες προσβάλλοντας μας, με σκανδαλώδεις εκφράσεις. Και αυτοί να εμφανίζονται ως θύματα απέναντι στις εκκλήσεις του λαού μας για δικαιοσύνη. Εφαρμόζοντας τις πλέον ελεεινές μεθόδους για να επιβάλλουν το καθεστώς καταστολής τους και επιβάλλοντας το φόβο και την τιμωρία.
Παρ’ όλα αυτά, ωστόσο, το κτήνος σφάλει για άλλη μια φορά. Γιατί ποιος μπορεί να φυλακίσει τη μανία ενός ηφαιστείου; Σιωπή του αιώνα που εκρήγνυται σε ελάχιστο χρόνο, και αφήνει κομμάτια οργής και πόνου, ποιος μπορεί να φυλακίσει αυτό το σύμπαν από ελευθεριακά φτερά που πετούν, όπως τα αναμμένα φώτα διαλύουν την ομίχλη που φυλακίζει τα όνειρά μας; Ποιος μπορεί να φυλακίσει το φως που εισβάλει ορμητικά; και στο κάλεσμά του συγκρούεται για να ξυπνήσει τις συνειδήσεις και να οδηγήσει την δική του πορεία, ακολουθώντας τους ορίζοντες της δικαιοσύνης και της ελευθερίας; Ποιος μπορεί να σταματήσει την πορεία των βημάτων σου;

Σε όλους τους αδερφούς και τις αδερφές εκφράζω ξανά την εκτίμηση, το σεβασμό που, ως άνθρωποι, τρέφουμε για σας και την ευγνωμοσύνη μας για την επαναστατική σας αλληλεγγύη.

Ως ομάδες, λιγότερο ή περισσότερο πλατιές οργανώσεις, όλων των μεγεθών, όλων των τομέων, των κατοίκων των γειτονιών, των φοιτητών, των αγροτών, των ιθαγενών αδερφών μας, της πόλης, της υπαίθρου ή του βουνού, ο αγώνας συνεχίζεται.

Η φυλακή μπορεί να φοβίζει αλλά δε σκοτώνει, πεθαίνει μόνο αυτός που σπάει, αυτός που υποτάσσεται.

Από τη φυλακή Εξόντωσης της La Palma.
IGNACIO DEL VALLE, Μέτωπο των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης.



Προς το λαό, γενικά:

Αγαπητοί σύντροφοι

Δεχθείτε ένα στοργικό χαιρετισμό από τη φυλακή του Santiaguito στην Almoloya de Juárez.

Ένα χρόνο από την άδικη σύλληψή μας, σας λέμε ότι, οι πληγές δεν έχουν γιατρευτεί, εξακολουθούν να είναι ανοιχτές, προκαλώντας θυμό αλλά και δίνοντας μας δύναμη.

Η κακή κυβέρνηση πιστεύει ότι, κρατώντας μας υπό καθεστώς απαγωγής, οι φωνές μας θα σωπάσουν ή θα εξασθενίσουν, τα βήματά μας θα σταματήσουν. Όμως κάνουν λάθος, εξακολουθούμε να είμαστε όρθιοι με αξιοπρέπεια και δύναμη, ζητώντας δικαιοσύνη και ελευθερία για όλους, για να απελευθερώσουμε τη χώρα μας από το φασιστικό και δολοφονικό αυτό σύστημα.

Η φωνή μας συνεχίζει να ακούγεται γιατί δεν είναι μόνη, είναι μια συλλογική φωνή που βγαίνει μέσα από τις φυλακές, τους τάφους, τις κοινότητες, τα σχολεία, τους κάμπους, τα εργοστάσια, τα σπίτια, τους δρόμους, την πόλη, τις ακτές, τη σιέρρα, την έρημο. Η φωνή μας κραυγάζει το όνομα των δολοφόνων, του Vicente Fox, του Enrique Peña Nieto, του Ulises Ruiz, του PRI, του PAN, του PRD, της TV Azteca, της Televisa, Medina Mora καθώς και των διεφθαρμένων υπαλλήλων τους όπως του Abel Villicapa, του Wilfredo Robledo, της Elena Pérez Duarte, και όλων εκείνων που προδίδουν πρόθυμα το λαό, αναζητώντας εξουσία και προνόμια.

Θέλουμε να προτείνουμε στο Felipe Calderón να χτίσει κι άλλες φυλακές κι άλλους τάφους, να σπάσει τις διεθνείς συμφωνίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί δεν πιστεύουμε πια τα ψεύτικα και υποκριτικά λόγια του για «ελεύθερη και δημοκρατική χώρα».

Ζούμε σε μια δικτατορία, την οποία δεν ανεχόμαστε, γι’ αυτό και καθημερινά υπάρχουν όλο και περισσότερες κοινωνικές εξεγέρσεις, και δε θα καταφέρουν να κατευνάσουν τον αγώνα μας για δικαιοσύνη ούτε με καταστολή.

Επίσης, του προτείνουμε να προετοιμάσει καλά τους στρατιώτες του, γιατί τη δύναμη του οργανωμένου λαού δεν τη σταματούν ούτε κανόνια ούτε τείχη.

Η δύναμή του βρίσκεται στην τρομοκρατία, το ψέμα και το βρώμικο πόλεμο, οι δικές μας επιθέσεις είναι κατά μέτωπο, ανοιχτά, με αυτά τα χέρια που είναι συνηθισμένα να δουλεύουν και αυτά τα πόδια που ανοίγουν δρόμους.

Ένα χρόνο από τη σύλληψή μας, από δω που βρισκόμαστε, σας λέμε ότι δε πρόκειται να βρούμε ανάπαυση μέχρι να υπάρξει δικαιοσύνη και να νικηθεί η κακή κυβέρνηση.

Με εκτίμηση

Πολιτικοί κρατούμενοι από τα κάτω και αριστερά

Ελευθερία ή θάνατος!
Μάιος 2007

14.4.07

Η φωνή της Amate

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ «ΈΚΤΗ»
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΓΧΩΡΙΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗ ΤΥΠΟ


Οι Πολιτικοί Κρατούμενοι, μέλη της «Φωνής της Αμάτε» συμμετέχοντες στην Άλλη Καμπάνια, στέλνουμε τον αδελφικό μας χαιρετισμό στην αντιπροσωπεία (του EZLN), που αποτελείται από 7 comandantas, 7 comandantes και τον subcomandante, στο νέο αυτό ξεκίνημα της δεύτερης φάσης της Άλλης Καμπάνιας.

Εμείς οι Πολιτικοί Κρατούμενοι εδώ και ένα χρόνο και για αόριστο χρονικό διάστημα έχουμε εγκατασταθεί σε σκηνές στο εσωτερικό του Cereso (σωφρονιστικού ιδρύματος) Νο 14 «El amate»۠ εδώ μας κρατά η κακή κυβέρνηση καθώς και τα κακά ανώτατα στελέχη της «δικαστικής διοίκησης» που μας επιβάλουν άδικες και μακριάς διάρκειας δίκες. Ωστόσο εμείς είμαστε πολύ ικανοποιημένοι για το ξεκίνημα της δεύτερης φάσης της Άλλης Καμπάνιάς μας, για το λόγο αυτό υψώνουμε τη φωνή μας για να σας πούμε ότι αν και βρισκόμαστε εδώ και στερούμαστε την ελευθερία μας, θα είμαστε μαζί σας κάθε στιγμή αυτής της μεγάλης μέρας.

Εμείς είμαστε αποφασισμένοι να σηκώσουμε τις γροθιές μας και ν’ αναζητήσουμε την πραγματική δικαιοσύνη, δε θα κάνουμε ποτέ πίσω στις ενέργειές μας, γιατί ξέρουμε ότι μόνο ενωμένοι θα γίνουμε πιο δυνατοί για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας.

Σήμερα, με αυτό το γράμμα, σας λέμε ότι δεν είμαστε μόνοι, αφού φτωχοί άνθρωποι, οι πολιτικοί κρατούμενοι και κρατούμενες, είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε δράση.

Σήμερα, από το χαράκωμα του αγώνα μας, παλεύοντας να πετύχουμε την ελευθερία μας, ζητάμε από την αντιπροσωπεία την καλύτερη δυνατή συμβουλή και παρέμβασή της.

Επίσης θέλουμε να στείλουμε τους αδελφικούς χαιρετισμούς μας στους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες του Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο, της Οαχάκα, της «La voz de los Llanos del Cereso No 5 del Jovel» καθώς και σε όλους όσους βρίσκονται στις άλλες πολιτείες, και στερούμαστε την ελευθερία μας επειδή αγωνιζόμαστε για το σεβασμό των δικαιωμάτων μας. Θέλουμε να τους πούμε να συνεχίσουν και να μην απογοητεύονται. Στην πορεία αυτή που ξεκίνησε δεν είμαστε μόνοι.

Σύντροφοι, η νίκη είναι δική μας και η ελευθερία μας ανήκει.

Δεν είμαστε μόνοι, δεν είμαστε μόνοι, δεν είμαστε μόνοι.
Ως την νίκη

Αδελφικά

«Η φωνή της Amate»
Πολιτικοί κρατούμενοι, συμμετέχοντες στην Άλλη Καμπάνια
Cereso No 14 “El Amate” Cintalapa, Chiapas, México
Μεξικό 2007

31.3.07

Έντυπο Νο3 (συνέχεια)

ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ ΟΔΟΝΤΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ
«SUBTENIENTE IMG ALVARO»,
CARACOL V “QUE HABLA PARA TODOS/AS”
ZONA NORTE, CHIAPAS, MÉXICO


Τον Ιανουάριο του 2004, μετά την επίσκεψη συντρόφων στο Caracol V “Que habla para todos/as”του Roberto Barrios, γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας ενός οδοντοτεχνικού εργαστηρίου σε αυτόνομο ζαπατιστικό δήμο της βόρειας ζώνης της Τσιάπας. Μετά από συζήτηση με την Επιτροπή Καλής Διακυβέρνησης, όπου εκτέθηκαν όλα τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι σύντροφοι ζαπατίστας στην αποκατάσταση των δοντιών (όπως το μεγάλο κόστος, η απουσία οδοντιάτρων και οδοντοτεχνικών στην περιοχή κλπ), αποφασίστηκε από κοινού με τις αυτόνομες αρχές η διερεύνηση της δυνατότητας στην Ελλάδα στήριξης ενός τέτοιου προγράμματος.
Έτσι, την άνοιξη του 2004 δημιουργήθηκε από άτομα που ενδιαφέρονται να εκφράσουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στο ζαπατιστικό κίνημα και πιστεύουν ότι τους ενώνουν τα ίδια προτάγματα για ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, άμεση δημοκρατία και αυτονομία, η συλλογικότητα «Σπείρα Αλληλεγγύης / Σπόρος Αντίστασης». Στόχος της όχι μόνο η κατασκευή του οδοντοτεχνικού εργαστηρίου αλλά κυρίως η διάδοση του αγωνιώδους και τόσο ελπιδοφόρου αγώνα των συντρόφων στα εξεγερμένα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού για αυτονομία, και η έκφραση πολιτικής αλληλεγγύης.
Βασικό χαρακτηριστικό του προγράμματος αυτού ήταν επίσης η αποστολή συντρόφων οδοντοτεχνιτών, με σκοπό όχι μόνο το στήσιμο του εργαστηρίου και τη λειτουργία του για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά κυρίως την εκπαίδευση promotores, συντρόφων δηλαδή που θα αναλάβουν μετά την ολοκλήρωση των μαθημάτων τη λειτουργία του εργαστηρίου.
Από την άνοιξη του 2004 έως τώρα πραγματοποιήθηκαν κοινές εκδηλώσεις, συζητήσεις και προβολές με αυτόνομα και ελευθεριακά στέκια και καταλήψεις στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη και το Βόλο, όπως το Αυτόνομο στέκι, το Ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη, η Κατάληψη Βίλλα Αμαλίας, το Στέκι Πετραλώνων (με τη γυναικεία ομάδα Συνωμότισσες) στην Αθήνα, ο Χώρος κοινωνικής και πολιτιστικής παρέμβασης Πειραιά, το κατειλημμένο στέκι της ιατρικής με την ομάδα Tristero στη Θεσσαλονίκη, ο Χώρος κοινωνικής ανατροπής και πράξης Από κοινού στο Βόλο. Το εγχείρημα αυτό δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την ενεργό συμμετοχή και τη συμβολή των συντρόφων αυτών των συλλογικοτήτων και όλων όσων εξέφρασαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Παράλληλα, προχωρήσαμε στην μετάφραση και έκδοση ενός βιβλίου, του «Ημερολογίου της Αντίστασης» του Subcomandante Insurgente Marcos, και την αναπαραγωγή CD με μουσική των ζαπατιστικών ιθαγενικών κοινοτήτων.

Τον Οκτώβριο του 2005 σύντροφοι της συλλογικότητας αναχώρησαν για την μακρινή Τσιάπας. Με τη βοήθεια της Επιτροπής Καλής Διακυβέρνησης και συντρόφων αλληλέγγυων από διάφορα μέρη της γης (Ισπανία, Καταλωνία, Χώρα των Βάσκων, Γαλλία) που έμεναν στο καρακόλ, το «εξεγερμένο οδοντοτεχνικό εργαστήριο Subteniente IMG Alvaro», που παίρνει το όνομα ενός αντάρτη που σκοτώθηκε στη μάχη του Οκοσίνκο τον Ιανουάριο του 1994, γίνεται πραγματικότητα και ανοίγει τις πόρτες του στις 5 Δεκεμβρίου 2005 στο καρακόλ του Roberto Barrios.
Στις 5 Ιανουαρίου 2006 ξεκινούν τα μαθήματα επιμόρφωσης με τη συμμετοχή 12 προμοτόρων από 9 αυτόνομους δήμους της βόρειας ζώνης. Ο τρόπος και η διαδικασία των μαθημάτων καθορίστηκε αμεσοδημοκρατικά και ισότιμα, από τις κοινές συνελεύσεις που πραγματοποιούνταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τα μαθήματα διήρκεσαν συνολικά 5 μήνες και το πρόγραμμα διαμορφώθηκε σε 20 μέρες συνεχούς δουλειάς και 10 μέρες «ξεκούρασης» (αυτό θεωρήθηκε απαραίτητο για να έχουν τη δυνατότητα να επιστρέφουν στις κοινότητές τους, πολλές από τις οποίες βρίσκονταν έως και 15 ώρες μακριά). Ταυτόχρονα, το εργαστήριο λειτουργούσε κανονικά με ασθενείς, πράγμα που βοήθησε τους συντρόφους να αποκτήσουν σε μικρό χρονικό διάστημα την απαραίτητη εμπειρία. Με τη λήξη των μαθημάτων, συνεχίστηκε κανονικά η λειτουργία του με τη συμμετοχή όλων και με το ίδιο πρόγραμμα και ωράριο που υπήρχε κατά τη διάρκεια της επιμόρφωσης. Σήμερα, μπορούμε πλέον να πούμε ότι το Caracol V “Que habla para todos/as” της βόρειας ζώνης της Τσιάπας διαθέτει 9 αρκετά έμπειρους οδοντοτεχνίτες.
Το κόστος για τη διαμόρφωση του χώρου (το κτίριο υπήρχε αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση· χρειάστηκε να στρωθεί τσιμέντο στο πάτωμα, να αλλαχτούν τα ξύλα των τοίχων, να βαφτεί, να γίνει εγκατάσταση ηλεκτρικού, υδραυλική και γκαζιού, ενώ κατασκευάστηκαν οι πάγκοι εργασίας, τα ράφια και όλα όσα ήταν απαραίτητα για τη λειτουργία του), την αγορά των μηχανημάτων και των αναλώσιμων υλικών και τα μεταφορικά έφτασε μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο τα 94200 πέσος δηλαδή 6730 ευρώ περίπου.
Το εγχείρημα αυτό δεν σταματά εδώ. Η οικονομική στήριξη του εργαστηρίου για την αγορά αναλώσιμων υλικών καθώς και για τα έξοδα μετακίνησης των προμοτόρες θα συνεχιστεί.
Η καμπάνια αντιπληροφόρησης και έμπρακτης αλληλεγγύης θα προχωρήσει με τη συμμετοχή όχι μόνο της συλλογικότητας Σπείρα αλληλεγγύης / Σπόρος αντίστασης αλλά και των συντρόφων από το Ελευθεριακό Στέκι «Πικροδάφνη» της Αθήνας, το Χώρο κοινωνικής ανατροπής και πράξης «Από κοινού» του Βόλου, την ομάδα Terminal 119 της Θεσσαλονίκης, καθώς και αλληλέγγυους/ες από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, οι οποίοι, συγκροτώντας μια μορφή δικτύου, επιδιώκουν αφενός να στηρίξουν οικονομικά το πρόγραμμα της περαιτέρω λειτουργίας του εργαστηρίου που αποφασίστηκε από τους ίδιους τους προμοτόρες τον Νοέμβριο του 2006 και στοχεύει «στην δίκαιη και ισότιμη προσφορά των υπηρεσιών τους, ως οδοντοτεχνίτες, στον τομέα της υγείας στη βόρεια ζώνη της Τσιάπας» και αφετέρου να συμβάλουν στην αντιπληροφόρηση για τον ζαπατιστικό αγώνα με τη συμμετοχή στην έκδοση του περιοδικού «Ζαπατίστας» που ως τώρα εξέδιδε και διακινούσε το στέκι «Από κοινού» του Βόλου.

Έντυπο Νο3 (συνέχεια)

Οαχάκα, η δική μας ήττα

«Εδώ και πάνω από τρεις μήνες, τα φαντάσματα της Λουίζ Μισέλ και του Ελιζέ Ρεκλύ περιπλανώνται το βράδυ στα έρημα σοκάκια μιας αρχαίας πόλης στον μεξικάνικο νότο – το σκοτάδι φωτισμένο από το αμυδρό φως των λαμπών στο δρόμο κι απ’ τη φωτιά των εκατοντάδων οδοφραγμάτων ζεσταίνει τις νύχτες της Οαχάκα»

Ποιος νοιάστηκε στις «πολιτισμένες» δυτικές νεκροπόλεις μας γι’ αυτό που έγινε στην Οαχάκα; Ποιος θέλησε να μάθει; Νεκρική ησυχία επικρατεί εδώ… Για άλλη μια φορά αυτό που συνέβη εκεί είναι μακριά, μακριά από τις έγνοιες του ανθρώπου που κοιτάει αλλά δεν βλέπει, ακούει αλλά δεν νοιώθει, σκέφτεται αλλά δεν αμφισβητεί… Το αίμα των ανθρώπων που έπεσαν νεκροί εκεί πέρα δεν κύλησε ως εδώ, τι μας νοιάζει… όπως και τα δάκρυα. Τα ουρλιαχτά των γυναικών και των κοριτσιών που βιάστηκαν από τους ένστολους φρουρούς του Κτήνους δεν άγγιξαν τα αυτιά μας, τι μας νοιάζει… όπως και οι σιωπές όσων «εξαφανίστηκαν». Η εξέγερση της Οαχάκα είναι ένα σημάδι, για όσους θέλουν να το δουν, που λέει: «Η ανθρωπότητα δεν έσβησε ακόμη», «Η ελπίδα για μια κοινωνία ελεύθερη και δίκαιη δεν θάφτηκε μαζί με τις επαναστάσεις του παρελθόντος». Η εξέγερση των ανθρώπων της Οαχάκα μας εμπνέει και μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό τον κόσμο που η σήψη έχει φτάσει κάθε του πτυχή…

Στις 14 Ιουνίου το 2006 η αστυνομία της κυβέρνησης του Ουλίσες Ρουίς κατέστειλε με τον πιο βίαιο τρόπο την απεργία των εβδομήντα χιλιάδων δασκάλων της Οαχάκα. Οι απεργοί είχαν καταλάβει από τις 22 Μαΐου τους δρόμους και την κεντρική πλατεία Zocalo με αιτήματα την αύξηση των μισθών τους, την ενίσχυση υποστηρικτικών προγραμμάτων για τις σχολικές υποδομές, τη χορήγηση επιδομάτων για τους φοιτητές που ζουν σε πιο περιθωριοποιημένους δήμους κ.ά. Τα αποτελέσματα της βίαιης καταστολής ήταν αιματηρά: δύο παιδιά και τουλάχιστον τρεις δάσκαλοι νεκροί, 92 τραυματίες, απαγωγές δασκάλων, συλλήψεις και οικογενειακές διώξεις. Οι μπάτσοι καταστρέψανε ακόμη τις εγκαταστάσεις του Radio Planton, του εναλλακτικού ραδιόφωνου που είχαν στήσει οι ίδιοι οι δάσκαλοι/ες για την ενημέρωση σε σχέση με το κίνημά τους και όχι μόνο. Τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση ΜΜΕ προσπάθησαν αμέσως να διασύρουν το κίνημα, λέγοντας πως από πίσω κρύβονται κάποιες «εξτρεμιστικές ομάδες», αλλά χιλιάδες άνθρωποι της Οαχάκα (αγρότες, εργάτες, επιστήμονες, άνεργοι, θρησκευόμενοι, φοιτητές και νοικοκυρές) αψηφώντας όλα αυτά, μιας και εξ αρχής ήταν αλληλέγγυοι στο κίνημα των δασκάλων, κατέβηκαν μαζί τους στο δρόμο με κοινό αίτημα αυτή τη φορά, «να πέσει ο Ulises». Έτσι στις 16 Ιουνίου εξακόσιες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους, ύστερα από κάλεσμα των δασκάλων. Επίσης, ομάδες φοιτητών και δασκάλων κατέλαβαν το Radio Universidad, το σταθμό του Ανεξάρτητου Πανεπιστημίου Benito Jjuarez της Οαχάκα, και άρχισαν να μεταδίδουν λεπτό προς λεπτό όσα συνέβαιναν στους δρόμους της πόλης.

Παράλληλα, δημιουργείται στη βάση της άμεσης δημοκρατίας η Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα (APPO) από 365 οργανώσεις, ιθαγενικές κοινότητες, συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις και επιτροπές πολιτών, μεταξύ των οποίων και το Ελευθεριακό Ιθαγενικό Συμβούλιο της Οαχάκα «Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν». Η Λαϊκή Συνέλευση, όπως η ίδια διακηρύσσει «είναι πλουραλιστική και προσπαθεί να γίνει ένα σταθερό σημείο ανάλυσης, σκέψης και λήψης αποφάσεων που θα οδηγεί το κοινωνικό κίνημα». Επίσης, θεωρεί ότι «υπήρξε ένα σημαντικό βήμα με το πέρασμα από τις οικονομικές και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις σε έναν πολιτικό χαρακτήρα: την εξαφάνιση των αρχών. Αλλά πολύ περισσότερο από την πτώση ενός προσώπου, θέλουμε να ξεκινήσει μια διαδικασία δημιουργίας της δημοκρατίας, για να υπάρξει ένας νέος τρόπος να κάνουμε πολιτική, όπου η λήψη των αποφάσεων θα προέρχεται από τον λαό». Στη βάση αυτών των επιδιώξεων και εναντιωνόμενοι στη λεηλασία του μεξικανικού νότου από τις πολυεθνικές εταιρείες που επιθυμούν την «ανάπτυξη» της, κατά τ’ άλλα, τουριστικής περιοχής της Οαχάκα, πράγμα που συνεπάγεται μια τεράστια υποβάθμιση της ζωής των ντόπιων πληθυσμών, οι άνθρωποί της προχωρούν σε δυναμικές ενέργειες ενάντια στην κυβέρνηση Ρουίς. Καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα της Οαχάκα, δέκα περίπου δημαρχίες, μεταξύ των οποίων οι Juchitan, Zimatlan, Huautla de Jimenez, Teotitlan de Flores Magon, Matias Romero, Huajuapan de Leon, Port Angel και Puerto Escondido, και υψώνουν χιλιάδες οδοφράγματα γύρω και μέσα στην πόλη. Στις 28 Ιουνίου θα διοργανωθεί η 4η Μεγάλη Πορεία όπου θα συμμετέχουν περίπου 800.000 άνθρωποι. Ο Ρουίς σε συνεργασία με παραστρατιωτικές ομάδες εξαπολύει για άλλη μια φορά ένα ανθρωποκυνηγητό που θα έχει ως αποτέλεσμα δολοφονίες, τραυματισμούς και απαγωγές αγωνιστών. Αντίστοιχα, ο Βισέντε Φοξ, του ακροδεξιού κόμματος PAN και πρόεδρος του Μεξικού, θα στείλει την Ομοσπονδιακή Αστυνομία Πρόληψης για να καταστείλει την εξέγερση. «Οι μπάτσοι του είναι στο δρόμο. Εκτοξεύουν δακρυγόνα, ξυλοκοπούν με περισσή βιαιότητα, συλλαμβάνουν χωρίς εντάλματα σύλληψης, εισβάλλουν σε σπίτια χωρίς άδεια, καταστρέφουν περιουσίες, καταλαμβάνουν νοσοκομεία και κλινικές, απαγορεύουν την ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων, παρενοχλούν σεξουαλικά τις γυναίκες.»
Στις 11 Ιουλίου η APPO οργανώνει δράσεις κοινωνικής ανυπακοής, επιδιώκοντας "να ρίξει την κυβέρνηση και τις αρχές που υπάρχουν στην πολιτεία" όπως η ίδια λέει. Έτσι αποκλείει τις εισόδους πολυτελών ξενοδοχείων, τις εισόδους της πόλης, το τοπικό αεροδρόμιο και υψώνει οδοφράγματα σε όλη την Οαχάκα. Εκείνη την περίοδο διοργανώνεται, όπως κάθε χρόνο, η μεγαλύτερη γιορτή της Οαχάκα, η Γκελαγκέτσα, η οποία έχει μετατραπεί στη σημαντικότερη τουριστική-εμπορική ατραξιόν για τα ντόπια αφεντικά. Ο λαός της Οαχάκα θα διαλύσει αυτή τη γιορτή καταγγέλλοντας την εμπορευματοποίησή της και θα στήσει τη δική του Γκελαγκέτσα σε μια φτωχογειτονιά. Μπορούμε να φανταστούμε το πλήγμα που επέφερε στην τουριστική βιομηχανία αυτή η ακύρωση της γιορτής… Ταυτόχρονα, αγρότες από το Tuxtepec αρχίζουν να κατευθύνονται με πορεία προς την Οαχάκα και οι κάτοικοι του Atenco προς την Πόλη του Μεξικό όπου μεγάλη πορεία θα πραγματοποιηθεί μαζί με την «Άλλη Καμπάνια» των Ζαπατίστας για την αλληλεγγύη στον λαό της Οαχάκα. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πανεπιστημίου που είχε καταληφθεί από τους φοιτητές και τους δασκάλους στις 22 Ιουλίου δέχεται πυροβολισμούς από παραστρατιωτικούς, όπως επίσης, την ίδια μέρα, ρίχνονται μολότοφ στο σπίτι του Rueda Pachero (συνδικαλιστή ηγέτη των δασκάλων). Το ίδιο θα συμβεί λίγες μέρες μετά στο σπίτι του Alejandro Cruz, ηγέτη των Οργανώσεων για τα Ιθαγενικά Δικαιώματα.
Την 1η Αυγούστου οι γυναίκες της Οαχάκα θα καταλάβουν τα γραφεία του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού Canal 9 για να ενημερώσουν τον κόσμο σχετικά με το κίνημά τους. Απαιτούν την καθαίρεση του Ρουίς. Ενώ δεν γνωρίζουν πώς να χειρίζονται τον τηλεοπτικό σταθμό, κάνουν πολύωρες εκπομπές και δουλεύουν μόνες τους τις κάμερες και τα μηχανήματα. Δάσκαλοι κάνουν μαθήματα δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, ενώ παράλληλα προβάλλονται ντοκιμαντέρ σχετικά με τα άλλα κινήματα του Μεξικού (Ζαπατίστας, Άλλη Καμπάνια, Ατένκο). Στις 10 Αυγούστου διοργανώνεται μια μεγάλη πορεία στην οποία συμμετέχουν πάνω από είκοσι χιλιάδες άνθρωποι. Η πορεία θα χτυπηθεί με πυροβολισμούς από την αστυνομία και από ελεύθερους σκοπευτές, σκοτώνοντας τον Χοσέ Κομενάρες και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. Οι διαδηλωτές απαντούν με πέτρες και κρατούν αιχμάλωτους τέσσερις αστυνομικούς. Λίγες μέρες αργότερα, στις 16 Αυγούστου πέντε χιλιάδες συνδικαλιστές του Εθνικού Συνδικάτου Εργαζομένων της Γραμματείας Υγείας (Sntssa) ξεκινούν απεργία διαρκείας για να συμμετέχουν στο κίνημα των δασκάλων, απαιτώντας την παραίτηση του Ουλίσες Ρουίς. Έτσι στις 18 Αυγούστου, υπό αυτό το αίτημα, πάνω από 18 χιλιάδες εργαζόμενοι από 20 περίπου συνδικάτα συμμετέχουν στην 24ωρη γενική απεργία. Τα ξημερώματα της 21 Αυγούστου παρακρατικοί επιτίθενται με πυροβολισμούς στο Canal 9, το οποίο ήταν υπό κατάληψη, και στον ραδιοφωνικό σταθμό Radio APPO, καταστρέφουν τις κεραίες και τα μηχανήματα και τραυματίζουν κάποιους/ες. Κάποιοι «εξαφανίστηκαν». Ο λαός της Οαχάκα θα αντιδράσει άμεσα καταλαμβάνοντας 12 ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης. Τελικά θα κρατήσει μόνο τους 3 από αυτούς, μιας και μόνον αυτούς μπορεί να περιφρουρήσει.
Στις 22 Αυγούστου θα ξεκινήσει οργανωμένη επίθεση από παρακρατικούς δολοφόνους με σκοπό να διώξουν τους εξεγερμένους Οαχακένιους από τους ραδιοσταθμούς, τα οδοφράγματα και τις κατειλημμένες πλατείες. Μέσα από βανάκια και μοτοσικλέτες οι πληρωμένοι δολοφόνοι πυροβολούν τον κόσμο εν ψυχρώ. Ο Λορένσο Σανπέδρο θα δολοφονηθεί. Οι εξεγερμένοι στήνουν αμέσως περίπου 2500 οδοφράγματα περιμένοντας και άλλη επίθεση από τους παρακρατικούς. Από τις 23 Αυγούστου αρχίζουν οργανωμένες απαγωγές αγωνιστών από ένστολους και μη μπάτσους και παρακρατικούς. Δεκάδες άτομα «εξαφανίζονται». Ύστερα από καιρό, όταν κάποιοι από αυτούς επέστρεψαν, ήταν φανερά τα σημάδια κακοποίησης. Αναφέρθηκαν ακόμη και εικονικές εκτελέσεις και απειλές ότι θα τους σκότωναν. Κλειστά φορτηγάκια με συμβατικές πινακίδες κυκλοφορούσαν μέσα στην πόλη και «μάζευαν» κόσμο. Οι εξεγερμένοι το είχαν αντιληφθεί αυτό και τα αναζητούσαν μέσα στην πόλη.
Στις 21 Σεπτεμβρίου ο εξεγερμένος λαός της Οαχάκα αποφασίζει να κάνει μεγάλη πορεία στην πρωτεύουσα του Μεξικού. 4.000 πολίτες φτάνουν στην Πόλη του Μεξικό στις 8 Οκτωβρίου. Εκεί θα πραγματοποιηθεί τεράστια πορεία αλληλεγγύης στην Οαχάκα μαζί με την εξεγερμένη κοινότητα Ατένκο και την Άλλη Καμπάνια των Ζαπατίστας. Πολλοί διαδηλωτές θα κατασκηνώσουν έξω από το κτήριο της γερουσίας απαιτώντας την καθαίρεση του Ρουίς, και 20 δάσκαλοι από την APPO θα αρχίσουν απεργία πείνας μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του αγωνιστή της APPO Alejandro Garcia Hernandez, τον οποίο σκοτώσανε με 3 σφαίρες παρακρατικοί μέσα από αυτοκίνητο μπροστά σε κάποιο οδόφραγμα. Ήταν ο δέκατος στη σειρά νεκρός. «Ταυτόχρονα, το συνδικάτο των δασκάλων στράφηκε στη βάση του για μια ακόμη διαβούλευση σχετικά με την επιστροφή στις τάξεις. Πολλοί δάσκαλοι θεωρούν ότι έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα στο θάνατο και στη συνέχιση του αγώνα και για πρώτη φορά σε τοίχο της πόλης εμφανίστηκε γραμμένη με σπρέι η διαπίστωση "Rueda P. είσαι προδότης των δασκάλων και της APPO". Πρόκειται για τον ηγέτη του συνδικάτου των δασκάλων που στην εθνική τηλεόραση ανακοίνωσε την επιστροφή στις τάξεις, ανακοίνωση εντελώς "παράνομη" με την έννοια ότι δεν είχε διεξαχθεί διαβούλευση με τη βάση όπως προβλέπουν οι αρχές του Τομέα 22». Στις 18 Οκτωβρίου ένας ακόμη δάσκαλος δολοφονείται καθώς βγαίνει από μια συνέλευση με γείτονες στην συνοικία Jardin. Το όνομά του είναι Pafilo Hernandez Vasquez.
Η πλειοψηφία της γερουσίας απέρριψε το αίτημα των εξεγερμένων για καθαίρεση του Ρουίς και δήλωσε ότι δεν γίνεται να αποδεχτεί την έλλειψη κρατικής εξουσίας στην Οαχάκα. Ο αυτοοργανωμένος λαός της Οαχάκα, μέσω της APPO, θα καλέσει στην ενδυνάμωση των οδοφραγμάτων. Παράλληλα, στα τέλη του Οκτωβρίου μια αντιπροσωπεία της APPO θα απευθυνθεί στο Παναμερικανικό Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ζητώντας τους να μιλήσουν για την συνεχιζόμενη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το μεξικάνικο κράτος και τους παρακρατικούς. Γίνονται συγκεκριμένες αναφορές στα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τις δολοφονίες.

Λίγες μόνον μέρες μετά την επίσκεψη αυτή, δολοφονείται από παρακρατικούς στην Οαχάκα ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής των indymedia Brad Will. Στις 27 Οκτωβρίου, και ενώ τα οδοφράγματα δέχονται επίθεση από τους παρακρατικούς, ο Brad Will πέφτει νεκρός ενώ κατέγραφε τα γεγονότα. Οι κάμερες των διαδηλωτών έχουν απαθανατίσει τους δράστες, μεταξύ των οποίων και υψηλόβαθμοι αστυνομικοί αλλά και στελέχη μυστικών υπηρεσιών και δημοτικοί σύμβουλοι (!) του κόμματος PRI. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι που ευθύνονται και για τη δολοφονία 3 ακόμη εξεγερμένων την ίδια μέρα. Συγκεκριμένα, οι δολοφόνοι είναι οι Χουάν Κάρλος Σοριάνο (τοπική αστυνομία), Μανουέλ Αγκιλάρ (προσωπικό του Δήμου), Αμπέλ Σαντιάγκο Σαράτε (υπεύθυνος για τη δημόσια ασφάλεια στη Σάντα Λουτσία και εκλεγμένος αντιπρόσωπος του PRI) και Πέντρο Καρμόνα (παραστρατιωτικός). Τις φωτογραφίες των δολοφόνων δημοσιεύουν οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (http://www.rsf.org/article.php3?id_article=19484).

Στις 28 και 29 Οκτωβρίου λαμβάνει χώρα μεγάλη επιχείρηση της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας στην πόλη. 60 συλλήψεις και βασανισμοί, δακρυγόνα και ξύλο στο δρόμο είναι ο τελικός απολογισμός. Σχεδόν άμεσα, την 1η Νοεμβρίου, κάποιοι από τους Ζαπατίστας κλείνουν τους δρόμους της Τσιάπας που οδηγούν στην Οαχάκα δηλώνοντας με τον συμβολικό αυτόν τρόπο την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους.

Νέα πολύωρη επίθεση της αστυνομίας έχουμε στις 2 Νοεμβρίου, μια μέρα μετά, με κεντρικό τους στόχο τον ραδιοφωνικό σταθμό των εξεγερμένων (Radio Universidad). Οι πολίτες της Οαχάκα αυτή τη φορά εξαγριώνονται και τρέχουν να υπερασπιστούν το ραδιόφωνο. Τα οδοφράγματα κρατάνε για μια μέρα και η αστυνομία απωθείται με βροχή από πέτρες. Τα ελικόπτερα απομακρύνονται από φωτοβολίδες που τους πετάνε με αυτοσχέδιους εκτοξευτήρες οι αλληλέγγυοι στο ραδιοσταθμό. Στην απώθηση των αστυνομικών συμμετέχουν και οι συγγενείς των κλεισμένων στο πανεπιστήμιο όπου βρίσκεται ο πομπός του ραδιοσταθμού.

Στις 5 Νοεμβρίου διοργανώνεται μια μεγάλη πορεία από την APPO ως απάντηση στην καταστολή. Οι διοργανωτές δηλώνουν πως συμμετείχαν στην πορεία γύρω στις 800.000 ανθρώπους. Παράλληλα, στην APPO γίνονται ήδη συζητήσεις για το πώς μπορεί να θεσμιστεί μια νέα σειρά κανόνων που να ισχύουν στις εξεγερμένες περιοχές καθώς και το πώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα νέο συνταγματικό καθεστώς.

Όλη αυτή την περίοδο συνεχίζονται τόσο οι αψιμαχίες με την αστυνομία όσο και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο αλλά και από τους Ζαπατίστας, διάφορες μεξικάνικες ομάδες στην Πόλη του Μεξικό κτλ.

Στις 25 Νοεμβρίου μια νέα πορεία θα λάβει χώρα στην Οαχάκα. Και πάλι την έχει καλέσει η APPO. Ωστόσο τώρα η αστυνομία θα κρατήσει και πάλι μια σκληρή κατασταλτική στάση. Το αποτέλεσμα είναι 185 συλλήψεις και πολύωρες οδομαχίες. Στην πορεία αυτή η APPO θα θελήσει να διαχωριστεί από κάποιους «προβοκάτορες» που προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε αυτοκίνητα και σπίτια πετώντας μολότοφ και πέτρες. Και την επόμενη μέρα θα ακολουθήσει αντιδιαδήλωση από τους φίλα προσκείμενους στην κυβέρνηση. Η αντιδιαδήλωση θα εστιάσει στα επεισόδια που προκάλεσε η πορεία της APPO την προηγούμενη μέρα.

Μία μέρα αργότερα, στις 27 Νοεμβρίου, η αστυνομία με νέες επιθέσεις σαρώνει και τα τελευταία οδοφράγματα που είχαν μείνει στην πόλη. Αρχίζουν οι συλλήψεις και οι επικηρύξεις μελών της APPO.

Τον Δεκέμβριο ελάχιστα αλλάζουν. Απλά η ίδια κατάσταση συνεχίζεται με πρόεδρο τον Καλντερόν (ο οποίος ορκίζεται στο νέο του αξίωμα τα μεσάνυχτα, εξαιτίας του φόβου επεισοδίων!). Οι συλλήψεις μελών της APPO συνεχίζονται. Η καταστολή συνεχίζεται. Η πρώτη μεγάλη πορεία του Δεκεμβρίου θα γίνει στις 10 του μηνός. Τα αιτήματα γνωστά: δικαιοσύνη για όσους δολοφονήθηκαν, απελευθέρωση όσων φυλακίστηκαν, «εμφάνιση» όσων εξαφανίστηκαν. Είναι άλλη μια πορεία με κεντρικό της ζήτημα τη βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής.

Στις 15 Δεκεμβρίου ο κυβερνήτης Ρουίς απελευθερώνει 43 εξεγερμένους που κρατούσε στις φυλακές του, αφήνοντας, όμως, τους υπόλοιπους 290 πολίτες μέσα. Παράλληλα, αποχωρούν λίγοι μπάτσοι από την πόλη της Οαχάκα. Αυτή η κίνηση έγινε ως απάντηση στο αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Οαχάκα από διεθνείς οργανώσεις (πχ Διεθνής Αμνηστία, επιτροπές του Παναμερικανικού Συμβουλίου για τα Δικαιώματα, ΟΗΕ κλπ). Οι απαγωγές και οι ξυλοδαρμοί, η τρομοκρατία και η βία συνεχίζονται. Απλώς το μεξικάνικο κράτος προσέχει πλέον να μην εκδηλώνεται η ωμότητα της καταστολής μπροστά στα μάτια διεθνών παρατηρητών. Ήδη οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν επιβεβαιώσει βασανισμούς (σεξουαλική κακοποίηση, ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα, στα πέλματα, σπασμένα δάχτυλα κτλ) σε 300 περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν συλληφθεί. Η APPO ανακοινώνει πως υπάρχουν 17 θάνατοι από τους 14 Ιουνίου μέχρι το Δεκέμβριο.

Στις 22 Δεκεμβρίου έχουμε την παγκόσμια μέρα αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Οαχάκα που διοργάνωσαν οι Ζαπατίστας. Πορείες και εκδηλώσεις αλληλεγγύης λαμβάνουν χώρα σε εκατοντάδες πόλεις του κόσμου. Μία εβδομάδα μετά, μέλη της APPO θα παραστούν στην Intergalactica που διοργανώνουν οι Ζαπατίστας, ενισχύοντας έτσι την αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων της Τσιάπας και της Άλλης Καμπάνιας με την Οαχάκα και τους εξεγερμένους της.

Έντυπο Νο3 (συνέχεια)

28-5-2006. Μεγάλη πορεία στην Πόλη του Μεξικού
Στις 10 πμ έφτανε ο κόσμος που πήρε μέρος στη μεγάλη διαδήλωση στην Πόλη του Μεξικό. Η διαδήλωση έγινε σε ένδειξη αλληλεγγύης στον λαό του Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και στους πολιτικούς κρατούμενους. Οι διαδηλωτές πορεύτηκαν από μια πλατειά κοντά στην πρεσβεία των ΗΠΑ μέχρι την κεντρική πλατεία της Πόλης του Μεξικό. Η πορεία είχε μήκος γύρω στα 6 χιλιόμετρα και ξεπέρναγε κατά πολύ την πρωτομαγιάτικη πορεία στην Πόλη του Μεξικό. Η πλειοψηφία του κόσμου (90.000) ήταν από την Πόλη του Μεξικό, αλλά υπήρχαν αντιπροσωπίες της Άλλης Καμπάνιας από όλες τις πολιτείες του Μεξικού. Η πορεία ήταν δυναμική και είχε ειρηνικό χαρακτήρα. Μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών ήταν οπλισμένο με ματσέτες, τσάπες, ξύλα και είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους (παρόλο που η κυβέρνηση της πολιτείας είχε κάνει έκκληση να είναι άοπλοι) για την αυτοπροστασία τους από τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες μπροστά στον μεγάλο όγκο της διαδήλωσης φρόντισαν να μην είναι εμφανείς στους διαδηλωτές. Επικεφαλής της πορείας ήταν πρώην κρατούμενοι/ες από το Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο που φόραγαν τα ρούχα της φυλακής τα οποία και έκαψαν στο τέλος της πορείας. Έγιναν ανακοινώσεις από τους κρατούμενους και την Αμέρικα Δελ Βάλλε η οποία είναι στέλεχος του Μετώπου των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης. Τη συγκέντρωση έκλεισε με λόγο του ο Μάρκος.

Ιούνιος 2006. Η Άλλη Καμπάνια. Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και Οαχάκα Πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες
Από τις πιο παράλογες συλλήψεις κατά τη διάρκεια της επιχείρησης των αστυνομικών δυνάμεων στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο ήταν αυτή του Arnulfo Pacheco Cervantes, 55 ετών, παραπληγικού, που βρίσκεται στη φυλακή του Σαντιαγκίτο κατηγορούμενος για απαγωγή. Ο Arnulfo Pacheco συνελήφθη στις 4 Μαΐου, όταν όργανα της πολιτειακής αστυνομίας του Μεξικό εισέβαλαν στο σπίτι του, τον ξυλοκόπησαν άγρια και αφού τον έσυραν μέχρι το φορτηγό της αστυνομίας τον πέταξαν κυριολεκτικά στην καρότσα του, όπως πετάμε μια σακούλα σκουπιδιών. Η σύζυγός του, στην προσπάθειά της να εξηγήσει στους αφηνιασμένους εισβολείς την κλινική του κατάσταση, ξυλοκοπήθηκε επίσης άγρια και συνελήφθη. Η κατάσταση όμως του Arnulfo Pacheco είναι κρίσιμη. «Βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα μεταξύ ζωής και θανάτου» έχοντας 5 πλευρά σπασμένα χωρίς καμιά ιατρική παρακολούθηση και φροντίδα από τους γιατρούς της φυλακής. Μόλις πριν λίγες μέρες, ένα μήνα μετά τη σύλληψη και τον ξυλοδαρμό του, «μπόρεσαν» να του χορηγήσουν μερικά χάπια παρακεταμόλης για να αντέχει τους πόνους.
Ο Jorge Armando Aguilar Ramirez, 23 ετών, συνελήφθη κατά τη διάρκεια της εισβολής της αστυνομίας και κρατείται στη φυλακή του Σαντιαγκίτο. Πάσχει από νοητική καθυστέρηση.
Ο Jorge Salinas, στέλεχος της συνδικαλιστικής οργάνωσης Τηλεφωνητών Ζαπατίστας, συνελήφθη στις 4 Μαΐου στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και μεταφέρθηκε στη φυλακή του Σαντιαγκίτο με τραύματα στο κεφάλι και σπασμένα χέρια. Η επίθεση που δέχθηκε από 20 τουλάχιστον αστυνομικούς, η οποία καταγράφηκε σε βίντεο και φωτογραφίες, ήταν ανελέητη. Τον είδαμε στις φωτογραφίες να τον χτυπούνε βάναυσα, με σπασμένα χέρια και πλημμυρισμένο στο αίμα, να ουρλιάζει από τους πόνους, να μεταφέρεται στην κυριολεξία σηκωτός στο φορτηγό της αστυνομίας. Απελευθερώθηκε με εγγύηση και τώρα έχει κινήσει νομικές διαδικασίες εναντίον του Fox, του κυβερνήτη της πολιτείας του Μεξικό και όλων των φυσικών αυτουργών των βασανιστηρίων και της καταστολής.
«Ας βάλουν ό,τι θέλουν», λέει η Magdalena Garcia Duran, ιθαγενής mazahua, «δεν πρόκειται να δηλώσω τίποτε γιατί δεν ξέρω από νόμους. Ζήτησα μετάφραση, μου αρνήθηκαν, ζήτησα δικηγόρο, μου αρνήθηκαν. Δεν δήλωσα τίποτα, ας βάλουν αυτοί ό,τι θέλουν». Μιλά με θυμό και οργή για τα βασανιστήρια που δέχθηκε αυτή και οι υπόλοιπες συγκρατούμενές της, το χειρότερο είδος βασανιστηρίων, τα σεξουαλικά. «Θα συνεχίσουμε μέχρι να πεθάνουμε αν χρειαστεί, περιμένοντας αυτό που πρόκειται να έρθει. Μη μας ξεχνάτε».
Μετά την πορεία στην Πόλη του Μεξικό, στις 28 Μαΐου το απόγευμα, τα μέλη της Άλλης Καμπάνιας της Τσιάπας πήγαν έξω από τη φυλακή του Σαντιαγκίτο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στις/στους κρατούμενες/ους. Εκεί παρέμειναν όλη νύχτα, μαζί με τους συγγενείς και συντρόφους των κρατουμένων που έχουν κατασκηνώσει έξω από τις φυλακές από τις πρώτες κιόλας μέρες, φωνάζοντας συνθήματα.

Στο μεταξύ οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται
Στις αρχές Ιουνίου πραγματοποιήθηκε πορεία συγγενών κατοίκων του Ατένκο, του FPDT και με τη συμμετοχή 10 οργανώσεων φοιτητών, δασκάλων, μαθητών και εργαζομένων από την Οαχάκα, το Μιτσοακάν και την πολιτεία του Μεξικό, η οποία ξεκίνησε από το Ατένκο και κατέληξε στην έδρα της πολιτειακής κυβέρνησης, στην Τολούκα. Φθάνοντας στο κυβερνείο, οι διαδηλωτές φωνάζοντας «Δολοφόνοι, βιαστές» βρήκαν τις πόρτες κλειστές. Μάταια προσπάθησε μια επιτροπή 20 μελών του FPDT να συναντηθεί με τον υπουργό διοίκησης της πολιτείας. Από τα μεγάφωνα ακούγεται η περήφανη φωνή της America del Valle να λέει: «Δεν θα αφήσω να με φυλακίσουν, δεν πρόκειται να παραδοθώ. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις απ’ όπου κι αν βρίσκομαι». Μέσα από το μαγνητοφωνημένο μήνυμά της καλεί τους συγκεντρωμένους (και όχι μόνο), να συνεχίσουν τον αγώνα για δικαιοσύνη. «Ως γυναίκες, με τη λέξη αξιοπρέπεια ως πρώτο μας όνομα, θέλουμε να ξέρετε ότι θα αγωνιζόμαστε αδιάκοπα ώστε αυτές οι επιθέσεις να μη μείνουν ατιμώρητες, γιατί αυτό που έκαναν δεν ήταν μόνο ταπεινωτικό. Προσπάθησαν να μας ξεριζώσουν τη ζωή. Ούτε με το να θυσιάσουν 8 ή 40 αστυνομικούς πρόκειται να πληρώσουν για την ατιμία τους. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι να πέσουν οι πραγματικοί υπεύθυνοι που ισοπέδωσαν σπίτια ή πραγματοποίησαν βιασμούς, ξυλοδαρμούς και χτυπήματα. Σας προειδοποιούμε ότι δεν έχουμε ξεχάσει ποιος δολοφόνησε τον Javier Cortes. Και δεν χρειάζεται να στρέψουμε το βλέμμα μας, βρίσκεται ανάμεσά σας, και, αν δε θέλετε να κάνετε την ατιμία σας μεγαλύτερη, καλύτερα να φροντίσετε τους συντρόφους μας».

Και ενώ συνέβαιναν αυτά στην Τολούκα…
Ένα κομβόι αστυνομικών δυνάμεων αντιμετώπισης ταραχών, της υπηρεσίας της Πολιτειακής Ασφάλειας, εισβάλει, τρεις φορές κατά τη διάρκεια της μέρας, στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο, σταματώντας προκλητικά μπροστά από τις σκηνές που έχουν στηθεί στο κέντρο της πόλης από τους συντρόφους των κρατουμένων, καταγράφοντάς τους. Οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής βρίσκονταν στη συγκέντρωση της Τολούκα. Αμέσως το FPDT μπαίνει σε κατάσταση συναγερμού. Προς το απόγευμα οι κάτοικοι συγκεντρώνονται έξω από το δημαρχείο απαιτώντας εξηγήσεις για τη νέα προσπάθεια εκφοβισμού. «Αναρωτιόμαστε τι σκέφτεται η κυβέρνηση όταν στέλνει τους αστυνομικούς της. Να προκαλέσει βία;» Θεωρώντας την ενέργεια αυτή προκλητική, προειδοποιούν τις αρχές να μην ξαναστείλουν αστυνομικές δυνάμεις γιατί διαφορετικά θα τους διώξουν με τη βία.
Παράλληλα, γίνεται γνωστό ότι παρόμοιες «περιπολίες» έγιναν και στις γειτονικές κοινότητες Acuexcomac, Nexquipayac και τον οικισμό Fransisco Madero. Παρά τις προειδοποιήσεις των κατοίκων τη νύχτα, κάνουν πάλι την εμφάνισή τους οι αστυνομικές δυνάμεις. Η νυχτερινή αυτή εισβολή προκάλεσε πανικό στα μικρά παιδιά που δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τις βαναυσότητες της 4ης Μαΐου και τη δολοφονία του 14χρονου Javier. Προς μεγάλη έκπληξη των μπάτσων, ο αρχικός φόβος μετατράπηκε σε οργή που αποτυπωνόταν στα πρόσωπα και τις κινήσεις των κατοίκων. Οι αστυνομικές δυνάμεις αποχωρούν, και την επόμενη μέρα οι κάτοικοι των τριών κοινοτήτων και του οικισμού Fransisco Madero απαιτούν από τις δημοτικές αρχές την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων, να σταματήσουν οι διώξεις και οι παρενοχλήσεις εναντίον των κατοίκων και να απελευθερωθούν άμεσα και χωρίς όρους οι κρατούμενοι σύντροφοί τους.

4 Ιουνίου
Με τη συμπλήρωση ενός μήνα από την αστυνομική εισβολή, κάτοικοι του δήμου, κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, πραγματοποίησαν πορεία από το Ατένκο προς τις γειτονικές κοινότητες. Κατά τη διάρκεια της πορείας, περνώντας από τα σπίτια αυτών που διευκόλυναν το έργο των μπάτσων υποδεικνύοντας τα σπίτια των μελών και συμπαθούντων του FPDT (ένας από τους οποίους μάλιστα ήταν θείος του 14χρονου Javier), οι διαδηλωτές εξοργισμένοι, κουνώντας απειλητικά τις ματσέτες, αρχίζουν να φωνάζουν «Καταδότες! Καταδότες!». Παράλληλα, το FPDT πραγματοποίησε και αυτό πορεία στις κοινότητες Magdalena Panoaya και San Miguel Tocuila του Texcoco με το σύνθημα «Δεν είμαστε όλοι, λείπουν οι κρατούμενοι!». Και οι δύο πορείες κατέληξαν στο auditorio Emiliano Zapata του Ατένκο όπου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση και συνέλευση.
Η συνταγματάρχης Aurora (κατά κόσμον Gloria Arenas) του ERPI (Επαναστατικού Στρατού του Εξεγερμένου Λαού), αντάρτικου στρατού του Γκερέρο που δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση του άλλου αντάρτικου της πολιτείας, του EPR, και μέλος της Άλλης Καμπάνιας και της Έκτης Διακήρυξης, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τη φυλακή Chiconautla όπου κρατείται, απαιτώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων του Ατένκο, την ακύρωση των ενταλμάτων σύλληψης εναντίον των μελών του FPDT και την τιμωρία των υπευθύνων των βιασμών και των βασανιστηρίων. Η Gloria Arenas, σε τηλεφωνική συνέντευξή της στην εφημερίδα Jornada, χαρακτηρίζει τις φυλακές του Σαντιαγκίτο και κυρίως της Λα Πάλμα «φέρετρο». Η Gloria Arenas δηλώνει μέλος της Άλλης Καμπάνιας «με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει κάτι τέτοιο... Το κανάλι για τους λαϊκούς αγώνες μέσω του ειρηνικού δρόμου προσφέρεται στην Άλλη Καμπάνια[?]». Συνεχίζει λέγοντας ότι αν το κράτος εξακολουθήσει αυτή την κατασταλτική τακτική και δεν αποδώσει δικαιοσύνη, θα οδηγήσει στη νομιμοποίηση του ένοπλου αγώνα. «Δεν κάνω κάλεσμα για ένοπλο αγώνα. Είμαι μέλος της Άλλης Καμπάνιας και είμαι πεισμένη ότι, στις παρούσες συνθήκες, αυτό το κίνημα είναι η μοναδική εναλλακτική. Είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι η Άλλη Ζαπατίστικη Καμπάνια είναι μια πρωτοβουλία πολύ ευρεία που επιμένει στην ειρηνική επιλογή. Δεν έπεσε στην πρόκληση. Και μιλάω ως πρώην μαχητής μιας πολιτικοστρατιωτικής οργάνωσης».

19 Ιουνίου
Στις αίθουσες ακρόασης των φυλακών του Σαντιαγκίτο, μέλη της Άλλης Καμπάνιας, συγγενείς και σύντροφοι των κρατουμένων πραγματοποίησαν συγκέντρωση αλληλεγγύης. Καίγοντας τα εκλογικά τους βιβλιάρια έκαναν κριτική στο πολιτικό σύστημα της χώρας, τα πολιτικά κόμματα, απορρίπτοντας την «φάρσα των εκλογών της 2ας Ιουλίου». «Τα πολιτικά κόμματα και οι υποψήφιοί τους είναι συνένοχοι για την καταστολή», λέει ένας σύντροφος που βρίσκεται εδώ και πάνω από ένα μήνα στις σκηνές που έχουν στηθεί έξω από τις φυλακές του Σαντιαγκίτο. Λίγα μέτρα πιο κάτω, κρατούμενοι/ες περιμένουν να περάσουν από εισαγγελέα προκειμένου να εξεταστεί το αίτημά τους για αναθεώρηση της δικαστικής απόφασης φυλάκισής τους. Συνθήματα όπως «Cesar κράτα, ο λαός ξεσηκώνεται!», που επαναλαμβάνονται για κάθε έναν από τους κρατούμενους, δονούν τις φυλακές. Γράμματα και χαρτάκια ανταλλάσσονται μεταξύ κρατουμένων, συγγενών και συντρόφων. Σε ένα από αυτά, μια από τις γυναίκες κρατούμενες, γράφει: «Μου δίνει μεγάλη δύναμη όταν σας βλέπω, όταν σας ακούω να φωνάζετε. Αισθάνομαι ότι το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ θα γίνει η αφορμή να ενωθούν πολλές ομάδες της Άλλης Καμπάνιας για να καταφέρουν ώστε αυτό που περνάμε να αξίζει τον κόπο και, αν και αργούμε να βγούμε έξω, θα έχουμε καταφέρει να δυναμώσει η Άλλη Καμπάνια. Όταν σας βλέπω όλους όσους αγωνίζεστε έξω, σκέφτομαι ότι δεν έκανα λάθος».

2 Ιουλίου
Η παμμεξικανική πορεία της Άλλης Καμπάνιας για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων ξεκίνησε περίπου στις 11 το πρωί από το μνημείο του Angel de la Independência, δίπλα στην αμερικάνικη πρεσβεία. 25.000 περίπου συμμετείχαν με παλμό, συνθήματα, μουσικές, έχοντας στην κορυφή τους πρώην κρατουμένους του Ατένκο, το FPDT. Δονώντας τους άδειους από περαστικούς (λόγω εκλογών) δρόμους του κέντρου, κατάφεραν να «εισβάλουν στο ημερολόγιο των από πάνω», απαιτώντας την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και καταγγέλλοντας την εκλογική φάρσα. Κάτοικοι του Ατένκο να χτυπούν τις ματσέτες τους, οι σύντροφοι του Aléxis Benhumea, ιθαγενείς, αναρχικοί, punks, κομμουνιστές, ελευθεριακοί, εργάτες, αγρότες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, εργαζόμενες/οι του σεξ, καλλιτέχνες, μέλη της Άλλης Καμπάνιας από τις 32 πολιτείες του Μεξικού. Συνθήματα όπως «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «Δεν είμαστε μόνες και μόνοι, λείπουν οι κρατούμενοι», «Ψήφος αιμοσταγής», «Μη διαλέγεις βασανιστή, επίλεξε την ελευθερία», «Μπορούν να μας φυλακίσουν, να μας σκοτώσουν, αλλά ποτέ δε θα μας κάνουν να σωπάσουμε», «Τα όνειρά μας για ελευθερία και δικαιοσύνη δεν χωράνε στις κάλπες σας», φωνάζονται, γράφονται στους τοίχους, στα πανό, στις βιτρίνες των τραπεζών και των μεγάλων καταστημάτων, ακόμα και στις ασπίδες των ΜΑΤ. Στη θέα των διμοιριών που φύλαγαν σαν υπάκουα σκυλιά τα κτίρια των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και κρατικών οργανισμών, οι διαδηλωτές φωνάζουν οργισμένοι «Δολοφόνοι, Βιαστές». Η πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν καλυμμένη με κουκούλες, μαντίλια, καπέλα, γυαλιά, μπλούζες, προκειμένου να μην είναι αναγνωρίσιμοι από τους χιλιάδες ασφαλίτες που κυκλοφορούσαν και φωτογράφιζαν. Εκτός από τους χιλιάδες μεξικανούς, σημαντική ήταν και η παρουσία internacionales, από Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Λίβανο, Κολομβία, ΗΠΑ, Ελλάδα, Νικαράγουα, Σουηδία, που εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των από τα κάτω για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία. Όχι την αστική δημοκρατία που γιόρταζαν οι υποψήφιοι και ψηφοφόροι του PAN, του PRI και του PRD βγάζοντας στην αγορά ο καθένας το εμπόρευμά του. Αλλά την άμεση δημοκρατία των από τα κάτω, των οποίων οι ιδέες αυτών που οι ιδέες τους δεν αποτελούν εμπόρευμα.
Φτάνοντας η πορεία στο Zocalo, την κεντρική πλατεία της πόλης, γύρω στη μία το μεσημέρι, ακούγεται από τα μεγάφωνα ο ζαπατίστικος ύμνος. Η συγκέντρωση ξεκινά και ο Subcomandante Marcos σε ρόλο «παρουσιαστή» αρχίζει λέγοντας: «Είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της χώρας, τη μέρα των εκλογών, εμείς που δεν κοιτάμε προς τα πάνω έχουμε επιτέλους ένα μέρος προς το οποίο να κοιτάξουμε και να οργανωθούμε, από τα κάτω και προς τα αριστερά». «Σήμερα ο λαός θα έχει προς τα πού να κοιτάξει και να ακούσει». Πρώτη το λόγο παίρνει η εκπρόσωπος του FPDT, η οποία μίλησε για τους αγώνες του λαού του Ατένκο να σταματήσει ένα μεγάλο σχέδιο, όπως ήταν αυτό της κατασκευής του αεροδρομίου, για την αλληλεγγύη που προσφέρουν πάντα σε όσους την έχουν ανάγκη, σε όσους αγωνίζονται από τα κάτω. Προειδοποιώντας την κυβέρνηση ότι «με το να θυσιάσουν μερικά σκυλιά δεν πρόκειται να κοροϊδέψουν κανέναν», τόνισε ότι «το θέατρο που έστησε η ομοσπονδιακή και πολιτειακή κυβέρνηση στο Ατένκο κατέρρευσε χάρις στην υποστήριξη όλων σας» και ευχαρίστησε για τη διεθνή αλληλεγγύη που είχε ο αγώνας τους. Τέλος, χαιρετίζει και εκ μέρους των κρατουμένων του FPDT την Άλλη Καμπάνια ως ένα χώρο ανοιχτό. Στη συνέχεια το μικρόφωνο δίνεται από τον Subcomandante Marcos στους εκπροσώπους των διάφορων γεωγραφικών περιφερειών της Άλλης Καμπάνιας που διαβάζουν τα κείμενα που γράφτηκαν και αποφασίστηκαν από τη γενική συνέλευση της προηγούμενης μέρας συνθέτοντας ένα πολιτικό ντοκουμέντο – απάντηση της Άλλης Καμπάνιας ενάντια στις εκλογές και το πολιτικό σύστημα, με βασικό άξονα την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.
Ξεκινούν οι ομιλητές των πολιτειών του βόρειου Μεξικού, κάνοντας κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα και συγκεκριμένα στην κυριαρχία του στον πολιτισμό και την τέχνη. «Πάνω το μίσος απέναντι στον αδύναμο, πάνω η κακομεταχείριση, η περιφρόνηση, τα χτυπήματα, ο βιασμός, η δολοφονία. Πάνω λένε ότι το καλλιτεχνικό έργο και ο καλλιτέχνης είναι ένα ακόμα πράγμα. Ότι είναι τα αφεντικά του αέρα και όχι μόνο του αέρα αλλά και των φωνών που κυκλοφορούν μέσα του, αφού με το νόμο Televisa, τα άλλα κόλπα και σχέδια, θέλουν να ακούνε όλοι το ραδιόφωνό τους, την τηλεόρασή τους, που παραμένει η ίδια ανοησία, που εξαπατά και λέει ψέματα».
Συνεχίζουν οι ομιλητές των πολιτειών του κέντρου, που έχουν αναλάβει το πολιτικό σκέλος του «ντοκουμέντου» και αναφέρονται στο σύνθημα «κυβερνάμε υπακούοντας», όπου ο λαός κυβερνά και η κυβέρνηση υπακούει.
Οι εκπρόσωποι του νότου εκθέτουν, τι άλλο, το οικονομικό σκέλος. «Κλέβοντας την αξιοπρέπειά μας οι από πάνω μάς μετατρέπουν σε σκλάβους τους και αποφασίζουν για το δικό μας μέλλον». Μιλούν για τις ανισότητες, τις προσβολές, την περιφρόνηση που υφίστανται οι ιθαγενείς, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι φορείς του AIDS, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι εργαζόμενες/οι του σεξ.
Μια chiapaneca ιθαγενής tojolabal, εκπροσωπώντας το νοτιανατολικό Μεξικό, αναφέρεται στις συνθήκες στις οποίες ζουν οι από τα κάτω αλλά και στους αγώνες τους.
Η συγκέντρωση θα κλείσει με τον εκπρόσωπο των πρώην κρατουμένων, που με πάθος θα μιλήσει για τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκαν επίσης συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, κλεισίματα δρόμων και κινητοποιήσεις σε πολλές πολιτείες του Μεξικού. Στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο οι κάτοικοι έκαψαν τα εκλογικά τους βιβλιάρια.

10 Ιουλίου
Ξεκινούν απεργία πείνας οι δύο ζαπατίστας πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών της Tacotalpa του Tabasco, οι οποίοι βρίσκονται στη φυλακή εδώ και 10 χρόνια. Παράλληλα, θα στηθούν σκηνές έξω από τις φυλακές από συγγενείς και συντρόφους των κρατουμένων ως ένδειξη αλληλεγγύης.

1 Νοεμβρίου
Χιλιάδες άνδρες και γυναίκες από τις βάσεις στήριξης του EZLN μπλόκαραν όλους τους δρόμους της Τσιάπας ως ένδειξη αλληλεγγύης στα αδέρφια τους της Οαχάκα. Σε κάποιες περιοχές, όπως στην περιοχή της Τίλα, στη βόρεια ζώνη, απειλήθηκαν συγκρούσεις με την αστυνομία. Σε κάποια από τα μπλόκα υπήρχε μικροφωνική όπου διαβάζονταν μηνύματα συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο λαό της Οαχάκα καθώς και ενημερωτικά δελτία από την APPO και τα εναλλακτικά ΜΜΕ.

20 Νοεμβρίου
Χιλιάδες ιθαγενείς κάτοικοι της Τσιάπας, από τις βάσεις στήριξης του EZLN, μπλόκαραν με επιτυχία πολλούς μεγάλους δρόμους και τις εθνικές οδούς της πολιτείας, υπερασπίζοντας τους λαούς της γειτονικής Οαχάκα. Τα narconews [χρειάζεται υποσημείωση, επεξήγηση] επιβεβαίωσαν ότι τα μπλόκα ξεκίνησαν στις 5.00πμ τη Δευτέρα στις 20 Νοεμβρίου και σταμάτησαν την κυκλοφορία στους ακόλουθους δρόμους:
Tuxtla Gutierrez - San Cristobal (εθνική οδός)
Tuxtla Guetierrez - San Cristoball (παλαιός δρόμος)
San Cristobal - Comitan
San Cristobal - Chamula
San Cristobal - Tenejapa
San Cristobal - Simojovel
Ocosinco - San Cristobal
Palenque - Ocosingo.
Επίσης επιβεβαιώθηκε ότι υπήρξαν σχέδια μπλοκαρίσματος των παρακτίων οδών συμπεριλαμβανομένης της εθνικής οδού PanAmerican, σε διάφορα σημεία από την Tapachula μέχρι τα σύνορα της Οαχάκα.
Σε καθένα από τα μπλόκα Ζαπατίστας με κουκούλες (ο αριθμός τους ποίκιλε από εκατοντάδες μέχρι χιλιάδες) έμειναν σιωπηλοί σε διάταξη κατά πλάτος των δρόμων.
Η εθνική γιορτή μνήμης για τη μεξικάνικη επανάσταση του 1910, στις 20-11, είναι κανονικά μέρα ταξιδιών ειδικά για τουριστικούς προορισμούς όπως η ορεινή πόλη San Cristobal de Las Casas. Ωστόσο εκεί, αυτό το πρωινό, πολλοί μικρομαγαζάτορες κράτησαν τα μαγαζιά τους σε ώρες που κανονικά ήταν ανοιχτά [?]. Ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι είτε αποφάσισαν να σεβαστούν την «εθνική απεργία για την υπεράσπιση της Οαχάκα» που καλέστηκε γι’ αυτή τη μέρα είτε απλά δεν μπόρεσαν να πάνε για δουλειά λόγω των μπλόκων. Οι δρόμοι του San Cristobal παραμένουν παραδόξως ήσυχοι, με μικρή κίνηση.
Ένα από τα μπλόκα που έγιναν στην Τσιάπας βρισκόταν στις κεντρικές διασταυρώσεις που οδηγούν σε Villahermosa, Merida και Palenque, και το κρατούσαν εκατοντάδες ζαπατίστας. Στη συγκεκριμένη διασταύρωση υπάρχουν στρατόπεδα του στρατού, μπλόκα της Migrasion (Αλλοδαπών) και λίγο πιο κάτω της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (AFI). Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν ελικόπτερα πετώντας απειλητικά πολύ χαμηλά και τραβώντας βίντεο και φωτογραφίες, ενώ λίγο πιο κάτω προς Palenque, στις φυλακές, βρισκόταν η Policia Sectorial. Ωστόσο τα πράγματα δεν εντάθηκαν. Το μπλόκο ήταν καλά οργανωμένο και σε οποιαδήποτε προσπάθεια καταστολής θα είχαν την ανάλογη απάντηση. Όλοι οι combas είχαν από μια ματσέτα κι ένα παλούκι.

2 Δεκεμβρίου
Ανακοίνωση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής - Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση
Στο λαό του Μεξικού
Στους λαούς του κόσμου

Αδέλφια
Η επίθεση που δέχθηκε και δέχεται ο αδελφός λαός της Οαχάκα δεν μπορεί να αγνοείται από όσες και όσους αγωνιζόμαστε για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Για αυτό, ο EZLN καλεί όλους τους έντιμους ανθρώπους, στο Μεξικό και στον κόσμο, να προβούν άμεσα σε ενέργειες αλληλεγγύης και υποστήριξης του λαού της Οαχάκα, με τα ακόλουθα αιτήματα:
Επιστροφή όλων των αγνοούμενων ζωντανών.
Απελευθέρωση των κρατουμένων.
Απομάκρυνση του Ουλίσες Ρουίς και των ομοσπονδιακών δυνάμεων από την Οαχάκα.
Τιμωρία των ενόχων για τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τις δολοφονίες.
Με λίγα λόγια: Για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για το λαό της Οαχάκα.
Κάνουμε έκκληση για μια παγκόσμια εκστρατεία, όπου θα γίνει γνωστό, με όλους τους τρόπους και σε όλα τα πιθανά μέρη, αυτό που συνέβη και συμβαίνει στην Οαχάκα. Ο καθένας και η καθεμιά ας επιλέξει τον τρόπο, το χρόνο και τον τόπο.
Κάνουμε έκκληση αυτές οι ενέργειες να καταλήξουν σε μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ, ΣΤΙΣ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006.
Ο λαός της Οαχάκα δεν είναι μόνος. Πρέπει να το πούμε και να το δείξουμε, σε αυτόν και σε όλους.
Μεξικό
Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος

30-31 Δεκεμβρίου 2006, 1-2 Ιανουαρίου2007
Πρώτη Συνάντηση των Λαών των Ζαπατίστας
Οι άντρες και γυναίκες Ζαπατίστας σας καλούμε να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε ιδέες και εμπειρίες στα ακόλουθα τραπέζια εργασιών και στις ολομέλειες, στην πρώτη Συνάντηση των Λαών των Ζαπατίστας και των Λαών του Κόσμου, που πραγματοποιείται στο Καρακόλ του Οβεντίκ, από τις 30-31 Δεκεμβρίου 2006 έως την 1-2 Ιανουαρίου 2007.
Εναρκτήριο Τραπέζι: Αυτονομία και Άλλη Διακυβέρνηση
Τι σημαίνει αυτόνομη διακυβέρνηση; Ποιες είναι οι προκλήσεις; Τι σημαίνει αυτονομία για τους Ζαπατίστας; Τι σημαίνει να διοικείς υπακούοντας; Προκλήσεις και προοπτικές.
Τραπέζι Εργασίας 1: Η Άλλη Εκπαίδευση
Πώς είναι η αυτόνομη εκπαίδευση των Ζαπατίστας; Ποια η διαδικασία της; Τι προβλήματα αντιμετωπίζει; Ποιες είναι οι εμπειρίες της αυτόνομης, τοπικής, λαϊκής εκπαίδευσης ή τα εναλλακτικά εκπαιδευτικά προγράμματα σε άλλους λαούς του κόσμου; Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 2: Η Άλλη Υγεία
Πώς είναι το σύστημα υγείας των Ζαπατίστας; Τι προκλήσεις αντιμετωπίζουν; Ποιες είναι οι κατακτήσεις του; Ποιες οι δυσκολίες του; Άλλες εμπειρίες της άλλης υγείας στον κόσμο. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 3: Γυναίκες
Ο αγώνας για την ισότητα. Οι προκλήσεις και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι ινδιάνες γυναίκες Ζαπατίστας. Γυναίκες και αυτονομία. Οι μικρές κατακτήσεις τους και οι προοπτικές. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 4: Η Άλλη Επικοινωνία, η Άλλη Τέχνη και η Άλλη Κουλτούρα
Δίκτυα και χώροι συνάντησης. Η εμπειρία των Ζαπατίστας, τα όρια των μέσων επικοινωνίας. Το Ράδιο Insurgente, δημιουργοί αυτόνομων βίντεο, τα κοινοτικά ραδιόφωνα, εφημερίδες τοίχου και άλλα επικοινωνιακά εγχειρήματα. Οι πολιτιστικές δραστηριότητες στην κοινότητα, νέες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στην εξέγερση (τοιχογραφίες, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.). Τέχνη, κουλτούρα και επικοινωνία στην αντίσταση και στον κόσμο. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 5: Το Άλλο Εμπόριο
Οι συνεταιρισμοί καφέ, χειροτεχνιών και άλλων ζαπατιστικών προϊόντων. Εμπειρίες συνεταιρισμών και εναλλακτικού εμπορίου στον κόσμο. Προκλήσεις, προβλήματα και προοπτικές. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 6: Ο αγώνας για τη γη και το έδαφος
Η γη ανήκει σ’ αυτόν που τη δουλεύει. Διαχείριση της γης, αγροτική κατανομή, καταλήψεις γης, επιθέσεις σ’ αυτές, προβλήματα ορίων και συνόρων. Η εμπειρία των Ζαπατίστας. Εμπειρίες αγώνα και υπεράσπισης της γης και του εδάφους στον κόσμο.
Ολομέλεια
Προς τη Διηπειρωτική Συνάντηση
Προτάσεις για τον τόπο, την ημερομηνία, τα θέματα, τη δυναμική της συνάντησης. Γιατί μια διηπειρωτική συνάντηση; Ποιοι είμαστε και πού είμαστε; Ενημέρωση για τη διαδικτυακή διαβούλευση που πραγματοποιήθηκε από τον Νοέμβριο του 2005 έως τον Δεκέμβριο του 2006.

Έντυπο Νο3 (συνέχεια)

Οι Ζαπατίστας και η Άλλη Καμπάνια: Οι οδοιπόροι της ιστορίας
Πέμπτο Μέρος: Η ώρα των διασαφηνίσεων;
Επιτροπή «Έκτη» του EZLN

Μέσα στη συλλογική καρδιά που είμαστε εμείς οι Ζαπατίστας, δεν ξέρουμε πώς ακριβώς ταξίδεψαν ως εσάς τα λόγια μας, η Έκτη διακήρυξη. Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι εσείς, απ’ τους τόπους που ζείτε, με τις δικές σας ιστορίες και μέσα από τους δικούς σας αγώνες απαντήσατε «ναι» στο κάλεσμα για υποστήριξη της Έκτης Διακήρυξης και σε ό,τι μετά θα ονομάζαμε Άλλη Καμπάνια. Μέσα από την καρδιά καθενός από εμάς, που μερικές φορές είναι η καρδιά ενός ατόμου κι άλλες φορές είναι η συλλογική καρδιά που φτιάχνουμε ως κοινότητα ιθαγενών, πολιτική ή κοινωνική οργάνωση, ΜΚΟ, συλλογικότητα, ομάδα ή άτομα, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα που δεν είναι πια μόνο ζαπατιστικό αλλά ανήκει στους πολλούς, σε όλους εμάς.
Τη χρονιά που πέρασε από την ολομέλεια στο καρακόλ της Λα Γκαρούτσα (16/9/2005) έως αυτές τις ταραγμένες μέρες είδαμε κάποιους να φεύγουν, κάποιους να μένουν, περισσότερους να έρχονται ακόμη πιο κοντά, και μερικούς να παλεύουν ενώ άλλοι δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να “οργίζονται” και να στέκονται εμπόδιο στο δρόμο που άλλοι –οι πολλοί– έχουν κάνει πραγματικά δική τους υπόθεση την Άλλη Καμπάνια. Αυτές οι οι ταλαντεύσεις δεν δημιούργησαν μόνο “θόρυβο” στο εσωτερικό της Άλλης Καμπάνιας, αλλά έκαναν επίσης το πρόσωπο, το λόγο και το δρόμο της ακόμη πιο μπερδεμένο.
Ως Ζαπατίστας, πιστεύουμε ότι η χρονιά που πέρασε μας ήταν πολύ χρήσιμη ως χρόνος για να γνωριστούμε ο ένας με τον άλλο και να καταλάβουμε ποιοι μας πλησιάζουν μόνον επειδή προσδοκούν πολιτικά κέρδη. Μερικές φορές κάποιοι μας πλησίασαν για να κεφαλαιοποιήσουν την υποτιθέμενη “μιντιακή απήχηση” του EZLN, άλλες φορές προσπαθώντας να επιβάλουν την ηγεμονία τους στην Άλλη Καμπάνια, άλλες φορές για να την κατευθύνουν προς μια πολιτική συμμαχία ωφέλιμη για αυτούς, άλλες φορές για να δουν τι είναι και μετά να πάνε στην αντίθετη πλευρά και να συνεχίσουν να παρακολουθούν και κάποιες φορές για να προσπαθήσουν να ομογενοποιήσουν το κίνημα σύμφωνα με τις δικές τους ιδέες.
Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό συνέβη όχι μόνο λόγω δικών μας λαθών (κάποια από τα οποία τα επισημάναμε και τα αναγνωρίσαμε ενώ άλλα τα επισημάνατε εσείς) αλλά κι επειδή η Άλλη Καμπάνια στερείται επαρκούς προσδιορισμού. Αυτό που αρχικά ήταν θετικό γιατί μας επέτρεψε να καλέσουμε μαζί ένα ευρύ φάσμα από ό,τι καλύτερο υπήρχε στο αντικαπιταλιστικό κίνημα του Μεξικού έχει αρχίσει να γίνεται εμπόδιο.
Αν και θεμελιώδεις, οι βασικές αρχές της Άλλης Καμπάνιας είναι πολύ γενικές ιδίως σε ό,τι αφορά την οργανωτική δομή, την πολιτική συμμαχιών, την ελευθερία για διαφορές στο εσωτερικό του κινήματος και το ζήτημα του ποιος προσκαλείται να ενωθεί μαζί μας και ποιος όχι.
Επιπλέον, με βάση όσα είδαμε κι ακούσαμε σε διάφορους γύρους συναντήσεων και συνελεύσεων, είναι πλέον απαραίτητο να αποφασίσουμε αν θα προσδιορίσουμε ακριβέστερα την Άλλη Καμπάνια, καθορίζοντάς την με βάση τα τωρινά χαρακτηριστικά της. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα: σε πολλά από τα μέρη όπου ταξιδέψαμε τονίστηκε η αναγκαιότητα να περιληφθεί στην Άλλη Καμπάνια μια αντιπατριαρχική οπτική ως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της.
Ένα ακόμη σοβαρό κι επείγον πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε καθορίσει τη διαδικασία για το πώς παίρνουμε αποφάσεις στην Άλλη Καμπάνια ως κίνημα. Αυτό έχει οδηγήσει μερικές φορές στο να παρουσιάζεται η άποψη ενός ατόμου, μιας ομάδας ή μιας συλλογικότητας (περιλαμβανομένου του EZLN) ως άποψη της Άλλης Καμπάνιας.
Σε σκέψεις μας που έχουμε ήδη παρουσιάσει, εξηγούσαμε ότι πάντα θεωρούσαμε απαραίτητη για το μέλλον την Άλλη Καμπάνια. Γι’ αυτό είχαμε τη δυνατότητα να αφιερώσουμε κάποιο χρόνο περιοδεύοντας για να γνωριστούμε, να νοιώσουμε άνετα μεταξύ μας και να αυτοπροσδιοριστούμε. Όπως επίσης έχουμε ήδη εξηγήσει, πιστεύουμε ότι η ώρα της πολιτικής κρίσης των από πάνω, κατά την οποία μια αριστερή αντικαπιταλιστική εναλλακτική γίνεται απαραίτητη, έχει ήδη φτάσει. Παρόλο που είναι ξεκάθαρο το πόσο βαθιά φτάνει η πολιτική κρίση των από πάνω, εμείς οι Ζαπατίστας ξέρουμε πολύ καλά ότι, εάν δεν υπάρχει εναλλακτική προερχόμενη απ’ τους από κάτω, οι από πάνω απλά θα ανασυνταχθούν και θα πάρουν μια ανάσα ακόμη.
Εμείς πιστεύουμε ότι η ώρα της Άλλης Καμπάνιας, η ώρα του Κανένα που είμαστε εμείς, έχει φτάσει. Πιστεύουμε ότι τώρα πρέπει να καθιερώσουμε την άμεση επαφή με όλους τους από κάτω και να αρχίσουμε μαζί να σχεδιάζουμε ένα εθνικό πρόγραμμα αγώνα. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα απ’ το να γνωριστούμε μεταξύ μας, να διαδώσουμε πληροφορίες και να χτίσουμε δεσμούς ανάμεσα στα κινήματα που αντιστέκονται στο καπιταλιστικό σύστημα της χώρας μας: επιπλέον, πρέπει να αρχίσουμε διαδοχικά να οργανώνουμε αυτό το σχέδιο, τα περιεχόμενά του, τους στόχους του, τα διαδοχικά βήματα και τους δρόμους μέσα από τους οποίους σκοπεύουμε να το πραγματοποιήσουμε.
Η Άλλη Καμπάνια όμως ακόμη δεν έχει το δικό της πρόσωπο. Σκεφτόμαστε λοιπόν ότι έχει έρθει η ώρα να το δημιουργήσουμε όλοι μαζί. Κι έχει έρθει η ώρα για όσους δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο σκεπτικό της πλειοψηφίας της Άλλης Καμπάνιας να φύγουν και για όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο συλλογικό πρόσωπο που φτιάχνουμε να μείνουν και να συνεχίσουν να είναι ενωμένοι μαζί μας.
Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να ορίσουμε ξεκάθαρα τις αρχές που έχουν ασάφειες. Οι αρχές που θεωρούμε ότι είναι οι σημαντικότερες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν στα λεγόμενα έξι σημεία: τα χαρακτηριστικά της Άλλης Καμπάνιας, το ποιος καλείται να έρθει μαζί μας και ποιος όχι, η οργανωτική δομή (που συμπεριλαμβάνει το μηχανισμό ή αλλιώς τους τρόπους λήψης των αποφάσεων), η ελευθερία για διαφορές, η πολιτική συμμαχιών και οι άμεσοι στόχοι.
Εντοπίσαμε τα προβλήματα αυτά στις προπαρασκευαστικές συναντήσεις, και στην πρώτη γενική συνέλευση προτείναμε να συζητηθούν και να ληφθούν αποφάσεις από όλους τους συμμετέχοντες (στην Άλλη Καμπάνια). Ωστόσο δεν ορίσαμε ημερομηνία ούτε καθορίσαμε τον τρόπο με τον οποίο θα λαμβάνεται υπόψη η φωνή του καθενός όσον αφορά τα θέματα αυτά.
Αυτό που μας ξεχωρίζει από άλλες πολιτικές προτάσεις, σχέδια, και κινήματα είναι ότι λαμβάνουμε υπόψη μας τον καθένα. Η συζήτηση για αυτά τα έξι σημεία γίνεται εδώ και πάνω από ένα χρόνο κι έχουμε προχωρήσει και πολύ και λίγο. Πιστεύουμε ότι τώρα πρέπει να ολοκληρώσουμε αυτό το στάδιο, να τοποθετηθούμε όλοι και να ορίσουμε ξεκάθαρα την Άλλη Καμπάνια.
Πρέπει, δηλαδή, ως Άλλη Καμπάνια να απαντήσουμε τις εξής ερωτήσεις: ποιοι είμαστε; πού βρισκόμαστε; πώς βλέπουμε τον κόσμο; πώς βλέπουμε τη χώρα μας; τι θέλουμε να κάνουμε; και πώς θα το κάνουμε;
Με βάση όσα είπαμε παραπάνω αλλά κι όσα είδαμε, ακούσαμε κι είπαμε τη χρονιά πoυ πέρασε, προτείνουμε:
1. Όλοι οι συμμετέχοντες να ολοκληρώσουν την ανάλυση, τη συζήτηση και την αποσαφήνιση των βασικών αρχών και να τοποθετηθούμε όσον αφορά τα εξής:
Α. Τα βασικά χαρακτηριστικά της Άλλης Καμπάνιας (η συλλογική της ταυτότητα)
Β. Η δομή της Άλλης Καμπάνιας (ποιες οι μεταξύ μας σχέσεις)
Γ. Η πολιτική συμμαχιών (ποιους υποστηρίζουμε, με ποιους συνδεόμαστε)
Δ. Η ελευθερία για διαφορές (πού βρισκόμαστε)
Ε. Ποιος καλείται να έρθει μαζί μας και ποιος όχι (ποιος/α είναι σύντροφος/ισσα και ποιος/α όχι)
ΣΤ. Οι κοινοί στόχοι για όλους τους υποστηρικτές (πέρα από τους στόχους που έχει καθένας μας στους αγώνες μας).
2. Η ολοκλήρωση της ανάλυσης, της συζήτησης και της αποσαφήνισης να γίνει κυρίως στους χώρους όπου οι υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας αποφάσισαν να συμμετάσχουν σ’ αυτήν: στις ιθαγενικές κοινότητες, στις πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, στις ΜΚΟ, στις ομάδες, στις συλλογικότητες, στις οικογένειες και μεταξύ ατόμων. Μέσα από αυτούς τους χώρους καθένας από εμάς κάνει πράξη την αντίσταση και τον αγώνα μας. Κι είναι εκεί που καθένας από εμάς επιχειρηματολογεί κι αποφασίζει τι είδους Άλλη Καμπάνια ταιριάζει καλύτερα στην επίτευξη των προτάσεών μας.
3. Σ’ αυτή τη συζήτηση και την ανάλυση, όσοι θέλουν, μπορούν να μοιραστούν τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους και με όλους τους υπόλοιπους. Αυτήν τη στιγμή δεν έχουμε άλλο κοινό χώρο εκτός από την ιστοσελίδα της «Έκτης Επιτροπής» και τις οργανώσεις, τις ομάδες και τις συλλογικότητες. Πιστεύουμε όμως ότι αν και ο χρόνος μας είναι λίγος και περιορισμένος, πρέπει όλοι να χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε μίντια ή τρόπο επικοινωνίας στον οποίο μπορούμε να βασιστούμε για αυτήν την ανάλυση και τη συζήτηση. Μέσω άρθρων, εναλλακτικών ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών εκπομπών, blogs, emails, στρογγυλών τραπεζιών, συναντήσεων, συνεδρίων, προκηρύξεων, εφημερίδων, συνελεύσεων ή οτιδήποτε άλλο μπορούν τα άτομα, οι οικογένειες, οι ομάδες, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους για καθένα από αυτά τα ζητήματα στους υπόλοιπους υποστηρικτές· για παράδειγμα, τη θεώρησή τους για το ζήτημα της αντίθεσης στην πατριαρχία (δηλαδή γιατί η Άλλη Καμπάνια πρέπει να είναι αντιπατριαρχική και πώς). Κι έτσι να δημιουργηθούν γεμάτοι πάθος –αλλά και αλληλοσεβασμό– διάλογοι για κάθε ιδέα και πρότασή μας.
4. Αυτή η ανάλυση, συζήτηση και διάλογος στο εσωτερικό της Άλλης Καμπάνιας να ολοκληρωθεί στους μήνες Οκτώβριο και Νοέμβριο 2006.
5. Καθεμιά από τις αποφάσεις μας να παρουσιαστεί σε μια κονσούλτα (σημ. συνέλευση, γραπτή τοποθέτηση των απόψεων) με όλους τους συμμετέχοντες. Μια οικουμενική κονσούλτα της Άλλης Καμπάνιας, όπου η άποψη κάθε ατόμου, κάθε υποστηρικτή μπορεί να ακουστεί και να ληφθεί υπόψιν χωρίς να έχει καμία σημασία το πού ζει, η γλώσσα που μιλάει, η ηλικία, η εθνικότητα, οι σεξουαλικές προτιμήσεις, το εκπαιδευτικό επίπεδο και το αν γνωρίζει να μιλάει δημόσια ή όχι, αλλά μόνο το ότι υποστηρίζει την Έκτη Διακήρυξη. Μια ψήφος λοιπόν με μιαν έννοια από όλους τους υποστηρικτές.
6. Αυτό το συμβούλιο να γίνει την εβδομάδα 4-10 Δεκεμβρίου.
7. Οι διάφορες οργανωτικές ομάδες εργασίας που υπάρχουν ή έχουν δημιουργηθεί για αυτήν τη διαδικασία να αναλάβουν την πραγματοποίηση της κονσούλτα. Αν κάποιοι από αυτούς αδυνατούν να παρακολουθήσουν τη συνέλευση ή τη συνάντηση για οποιονδήποτε λόγο –κι ασχέτως αν είναι πολλοί ή μόνον ένας– κάποιος από την Άλλη Καμπάνια να πάει στο χώρο όπου αυτοί εργάζονται, σπουδάζουν ή ζουν για να ζητήσει και να καταγράψει τη γνώμη τους για κάθε σημείο.
8. Οι συνήθειες του καθενός για το πώς εκφράζει τις απόψεις του να είναι σεβαστές: ασχέτως αν πρόκειται για άτομο, οικογένεια, ομάδα, συλλογικότητα, οργάνωση ή ιθαγενική κοινότητα.
9. Οι οργανωτικές ομάδες εργασίας να αποφασίσουν τη μορφή και το περιεχόμενο με βάση τα οποία οργανώνουν την κονσούλτα στους χώρους όπου αυτή γίνεται.
10. Για όσους το θελήσουν, η Επιτροπή «Έκτη» του EZLN προτίθεται να παραλάβει τις απόψεις τους και να εξασφαλίσει ότι θα ληφθούν υπόψιν στην εσωτερική κονσούλτα της Άλλης Καμπάνιας (ακόμη κι αν οι απόψεις αυτές δεν συμπίπτουν ή είναι αντίθετες με αυτές των Ζαπατίστας).
11. Κάθε οργανωτική ομάδα εργασίας αφού τελειώσει την κονσούλτα της να παρουσιάσει δημόσια τα αποτελέσματά της και το πού έγινε μέσω της ιστοσελίδας Enlacezapatista. Έτσι όλοι θα μπορούμε να ελέγξουμε τα αποτελέσματα και να ξέρουμε τι αποφάσισε η πλειοψηφία.
12. Αφού τα τελικά αποτελέσματα γίνουν γνωστά, να πληροφορηθούν για αυτά όλοι οι συμμετέχοντες με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιήθηκε για να εκφράσει καθένας από αυτούς την άποψή του.
13. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Άλλη Καμπάνια να έχει προσδιορίσει ξεκάθαρα ως το τέλος αυτού του έτους τα χαρακτηριστικά της, την οργανωτική της δομή, την πολιτική συμμαχιών, τη θέση καθενός από εμάς, το ποιος είναι μαζί μας και ποιος όχι, καθώς και τους κοινούς στόχους μας.
14. Τον Φεβρουάριο του 2007 να ξεκινήσει το επόμενο στάδιο της Άλλης Καμπάνιας κατά το οποίο να προπαγανδίσουμε και να πραγματοποιήσουμε το Εθνικό Πρόγραμμα Αγώνα με τη συμμετοχή των εκπροσώπων της «Έκτης Επιτροπής» του EZLN και την άμεση επαφή με τους λαούς μας. Στο στάδιο αυτό να πραγματοποιήσουμε τους γενικούς στόχους που θα έχουμε συμφωνήσει όπως π.χ. τη συνέχιση του αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη για τους φυλακισμένους του Ατένκο, για ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους σ’ όλη τη χώρα, για την επιστροφή των εξαφανισμένων (ζωντανών βεβαίως) και για την ακύρωση όλων των ενταλμάτων σύλληψης ενάντια σε κοινωνικούς αγωνιστές.
15. Όσοι συμμετέχοντες συμφωνούν με την πρότασή μας να μας το γνωστοποιήσουν μέσω των διαφόρων μορφών αλληλογραφίας, μέσω των οργανωτικών ομάδων εργασίας της Άλλης Καμπάνιας σε όλο το Μεξικό ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο θεωρούν κατάλληλο.
Αυτή είναι η πρότασή μας, σύντροφοι και συντρόφισσες της Άλλης Καμπάνιας.

Από την Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή - Γενική Διεύθυνση του EZLN
Επιτροπή «Έκτη» του EZLN
Comandanta Gabriela (Απεσταλμένη Ένα)
Comandante Zebedeo (Απεσταλμένος Δύο)
Comandanta Miriam(Απεσταλμένη Τρία)
Compañera Gema (Απεσταλμένη Τέσσερα)
Comandanta Hortensia (Απεσταλμένη Πέντε)
Comandante David (Απεσταλμένος Έξι)
Comandante Tacho (Απεσταλμένος Επτά)
Subcomandante Marcos (Απεσταλμένος Μηδέν)

Μεξικό, Σεπτέμβριος 2006

Έντυπο Νο3 (συνέχεια)

Τέταρτο μέρος: Δύο διαβάτες σε διαφορετικά μονοπάτια… και με διαφορετικό προορισμό

1. Οι «μέθοδοι» ενός ηγέτη. Η απόρριψη του Λόπες Ομπραδόρ από το «προεδρικό ζεύγος» αυξανόταν όσο εδραιωνόταν η υποψηφιότητα του ταμπασκένιου. Με τις πρωινές του διαλέξεις (και την ευρεία κάλυψη που του προσφέρανε τα μεγάλα ΜΜΕ – σήμερα δηλωμένοι εχθροί του περρεντίστα), ο αρχηγός της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικό συμπλήρωνε την ατζέντα του Λος Πίνος… και της υπόλοιπης πολιτικής τάξης. Δεν είχε σημασία αν κάποιος βρισκόταν στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της χώρας, γνώριζε αυτό που είχε πει ο Φοξ (καλά, όταν κατάφερνε να αρθρώσει κάτι κατανοητό), αυτό που είχε πει ο AMLO, και, όσο περνούσε η μέρα, όσα δήλωναν οι υπόλοιποι μεξικανοί πολιτικοί σχετικά με αυτά που είχε αναφέρει... ο κυβερνήτης του ΟΔ. Για τον Φοξ, αυτό, για ένα διάστημα, δεν φαινόταν να αποτελεί πρόβλημα. Σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, ο Λόπες Ομπραδόρ δήλωνε αμηχανία λόγω της ξαφνικής ανταγωνιστικής στάσης του «κυρίου προέδρου» (θυμηθείτε εκείνο το «πρέπει να προστατεύσουμε το κύρος της προεδρίας»). «Εάν ήταν φίλος μου, δεν γνωρίζω τι του συνέβη», είπε τότε ο AMLO. Ε, αυτό που συνέβη ήταν ότι το «προεδρικό χρίσμα» ανήκε πλέον σε ένα ζευγάρι: τον Βισέντε Φοξ και τη Μάρθα Σααγούν. Και «η κυρία Μάρθα», όπως τη λέει ο σύζυγός της, ήθελε και θέλει να είναι όχι η κυρία του προέδρου, αλλά «η κυρία πρόεδρος».

Αν ακούγεται σαν τίτλος θεατρικού έργου, δεν είναι τυχαίο. Στην κωμωδία που παρουσιαζόταν καθημερινά στο Λος Πίνος, η κυρία Σααγούν είχε πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο (αν και όχι πάντα τον πιο επιτυχημένο, δεν πρέπει να είμαστε απαιτητικοί). Η κυρία Μάρθα ξεκίνησε από πολύ νωρίς τη μεγάλη και, προς το παρόν, ανολοκλήρωτη κούρσα της προς τον προεδρικό θώκο. Όταν ακριβώς εμφανιζόταν μόνο ο Λόπες Ομπραδόρ ως ο πλέον ισχυρός υποψήφιος στη σκηνή. Ενώ, όμως, ξεφορτωνόταν τις ενοχλητικές (για εκείνη) προσωπικότητες του υπουργικού συμβουλίου και του στενού περιβάλλοντος του Φοξ, η Μάρθα έβλεπε με απόγνωση ότι ο AMLO παρέμενε ακλόνητος. Δεν χρειαζόταν πολύ εξυπνάδα (που ούτως ή άλλως δεν διέθεταν) για να καταλάβουν ποιος θα ήταν ο αντίπαλος της κυρίας Μάρθας, σε περίπτωση που γινόταν υποψήφια της Εθνικής Δράσης.

Το κόλπο των «βιντεοσκανδάλων» ήταν το πρώτο δείγμα μιας σοβαρής μάχης για να διωχτεί ο AMLO από την κούρσα για την προεδρία. Η μάχη πέρασε στην κατηγορία της πάλης με στόχο την αποπομπή. Αν στα βίντεο ήταν εμφανής η παρέμβαση της κυβέρνησης του Φοξ, στην περίπτωση της αποπομπής το θράσος ήταν τελειωτικό. Μια συνεχώς αυξανόμενη κινητοποίηση πολιτών (η οποία αφοπλίστηκε από τον Λόπες Ομπραδόρ), για τον Φοξ, είχε ως κόστος μια συντριπτική ήττα. Αλλά στην πολιτική δεν υπάρχουν τελικές μάχες.

Εντωμεταξύ ο Λόπες Ομπραδόρ έχτιζε μια υποψηφιότητα, δηλαδή, μια εικόνα. Φυσικά για να πετύχει κάτι τέτοιο δεν αρκούσε μόνο το προνομιακό μπαλκόνι της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικό· εξάλλου στο PRD εξακολουθούσε να βαραίνει πολύ η μορφή του Cuauhtémoc Cárdenas Solorzáno. Όμως η κυβέρνηση του Ο.Δ. δεν έδινε μόνο τη δυνατότητα πρόσβασης στους προβολείς των ΜΜΕ, σήμαινε επίσης χρήματα, πολλά χρήματα. Και αυτή η μελωδία έχει μεγάλη ακροαματικότητα όχι μόνο στην ηγεσία του PRD αλλά και στην πολιτική τάξη, στο σύνολό της. Με διακριτική επιδεξιότητα, ο AMLO «κέρδιζε» τις συμπάθειες (και τον έλεγχο) του μηχανισμού του Κόμματος της Δημοκρατικής Επανάστασης… καθώς και ενός σημαντικού τμήματος διανοουμένων, καλλιτεχνών και επιστημόνων. Το πρώτο, με τον προϋπολογισμό. Τους δεύτερους, με το διάλογο και τις ιδιαίτερες φροντίδες.
Με δυο λόγια, όλα πήγαιναν μια χαρά.

Τότε λοιπόν μερικά μέσα ενημέρωσης έριξαν ένα δόλωμα που ο Λοπεσομπραδορισμός κατάπιε με μοναδική χαρά: τις πρώτες δημοσκοπήσεις. Καθώς σε αυτές ο AMLO εμφανιζόταν να έχει ένα σκανδαλώδες πλεονέκτημα απέναντι στους υπόλοιπους υποψήφιους, τις θεώρησε αξιόπιστες και τις προσυπέγραψε. Κακομαθημένος και κολακευμένος από τον τύπο τότε, ο Λόπες Ομπραδόρ ξέχασε έναν από τους βασικούς νόμους της βαλτώδους γης των ΜΜΕ: το εφήμερο και στιγμιαίο. Τα μέσα φτιάχνουν ήρωες («και ηρωίδες», προσθέτει η Μαρθούλα ενθουσιασμένη – αν το υποκοριστικό παίρνει «η», εκεί σας παραπέμπω) και άτιμους («και άτιμες», συμπληρώνει η Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο) όχι μόνο στις σαπουνόπερες, αλλά και στα σενάρια της πολιτικής. Αλλά έτσι όπως τους/ις δημιουργούν , με τον ίδιο τρόπο τους/ις καταστρέφουν. Ο αρχικά «ώριμος», «συνετός» και «υπεύθυνος» αρχηγός της κυβέρνησης, θα γινόταν αργότερα ένας πολιτικός «ανεύθυνος», «μεσσιανικός» και «προκλητικός»· και οι δημοσκοπήσεις που πριν τον έδειχναν ψηλά αργότερα θα τον έριχναν.

Στην κινητοποίηση εναντίον της αποπομπής του εμφανίστηκε το πρώτο δείγμα της «μεθόδου» του Λόπες Ομπραδόρ. Παρόλο που ήταν φανερό ότι πολλοί από όσους κινητοποιήθηκαν το έκαναν για να εναντιωθούν στην αδικία, και όχι για να τον στηρίξουν, ο AMLO χρησιμοποίησε το κίνημα αυτό για να ξεκινήσει ανοιχτά τον αγώνα με στόχο την προεδρία του Μεξικού. Όταν η κινητοποίηση άρχιζε να μετατρέπεται σε κίνημα (σε μερικές ομάδες εμφανιζόταν η ανησυχία να θέσουν πιο δύσκολα προβλήματα όπως η θέση της επιστήμης, της τέχνης, του πολιτισμού και, κυρίως, του πολιτικού έργου) και η κυβέρνηση του Φοξ υποχώρησε, ο Λόπες Ομπραδόρ έστειλε τον κόσμο στο σπίτι του.

Ο στόχος: ο AMLO είχε καταφέρει να πάψει η αποπομπή του και να τοποθετηθεί στην κορυφή του κύματος, ενώ ως αντάλλαγμα εκείνος είχε υποσχεθεί να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Και αυτό έπραξε.

Το μήνυμα του Λόπες Ομπραδόρ προς το υπόλοιπο τμήμα της πολιτικής τάξης (της οποίας αποτελεί μέρος, ας μην το ξεχνάμε) και των κυρίων (και κυριών) του χρήματος ήταν ξεκάθαρο: «έχω την ικανότητα όχι μόνο να καλέσω σε μια μεγάλη κινητοποίηση, αλλά και να την καθοδηγήσω, να την ελέγξω, να καθορίσω τη μορφή και την έντασή της… και να τη σταματήσω».

2. Οι διανοούμενοι του AMLO. Σε ένα τμήμα του προοδευτικού περιβάλλοντος των διανοουμένων ξεκίνησε, από τότε, να εμφανίζεται αυτό που γνωρίζουμε ως φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό. Αυτή η τάση θα άρχιζε να ξανακατατάσσει όσους κινούνταν ή όσους εμφανίζονταν στην πολιτική σκηνή του Μεξικού, η οποία χωρίζεται: στους καλούς (όσους είναι με τον AMLO – δηλαδή τους «συμπαθητικούς» και τους «δημοφιλείς») και στους κακούς (όσους δεν είναι με τον AMLO – δηλαδή τους «φθονερούς», σύμφωνα με την Ελενίτσα). Οποιαδήποτε κριτική ή αμφισβήτηση στον Λόπες Ομπραδόρ, ακόμα και χλιαρή ή μαλακή, καταχωρούνταν ως συνωμοσία της αντίδρασης, του Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι, των σκοτεινών δυνάμεων της άκρας δεξιάς, της Γιούνκε, ενός καλυμμένου συντηρητισμού. Όταν τώρα οι κριτικές στον λοπεσομπραδορισμό είναι κάπως «επιεικείς», κρίνονται ως «σεκταριστικές», «περιθωριακές», «ακραίες», «παιδαριώδεις».

Με ένα πείσμα άξιο του καλύτερου αγώνα, αυτό το κομμάτι έχτιζε ένα σεχταριστικό, αδιάλλακτο, δεσποτικό και ποταπό σκεπτικό. Και το έκανε τόσο αποτελεσματικά που το σκεπτικό αυτό αποτέλεσε οδηγό για τους διανοούμενους, «καθρέφτες» του Λόπες Ομπραδόρ, στην προεκλογική καμπάνια, αργότερα στο κίνημα αντίστασης στη νοθεία και τώρα στο CND του AMLO.

Όταν η μεξικανική εφημερίδα La Jornada είχε ως τίτλο σε μια από τις εκδόσεις της του Αυγούστου 2005 (με αφορμή την πρώτη προπαρασκευαστική συνάντηση της Άλλης): «ή είναι μαζί μας ή είναι εναντίον μας» (κάπως έτσι), έκανε αλλά και δεν έκανε λάθος. Τη φράση αυτή δεν την είχε πει ο Μάρκος. Την είχε πει, από τότε, ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός.

Αυτό το σκεπτικό (που άρχισε να εδραιώνεται, κάνοντας τα στραβά μάτια στην υποστήριξη από το PRD της ιθαγενικής αντιμεταρρύθμισης) ενθάρρυνε το σφράγισμα αυτιών και ματιών όταν οι περρεντίστες του Σινακατάν επιτέθηκαν σε ζαπατιστικές βάσεις στήριξης, στα Altos της Τσιάπας· και επέτρεψε στην κυβέρνηση του PRD στο ΟΔ να χειριστεί με πρόστυχο τρόπο τις δολοφονίες της υπερασπίστριας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ντίγκνα Οτσόα ι Πλάσιντο και του νεαρού φοιτητή Πάβελ Γκονσάλες, στάση η οποία αργότερα θα γινόταν ρουτίνα. Στις περιπτώσεις της Ντίγκνα και του Πάβελ, έντιμες φωνές σιώπησαν μπροστά στο ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα εξευτελισμού του θανάτου κοινωνικών αγωνιστών … «για να μην παίξουν το παιχνίδι της δεξιάς». Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός είχε τότε τον πρώτο του θρίαμβο, αθέμιτο όπως και όλοι όσους είχε ως τώρα.

Αν οι συμπαθούντες, οπαδοί και ηγετικά στελέχη του PRD, το κομμάτι αυτό των διανοουμένων και ο ίδιος ο AMLO, σώπασαν τότε, ήταν αναμενόμενο να μην πουν λέξη όταν οι δολοφόνοι μελών του PRD θα καταλάμβαναν υποψηφιότητες με την κιτρινόμαυρη σημαία.

Έτσι και έγινε.

Όταν κάποιος το βουλώνει απέναντι σε κάτι τέτοιο, το βουλώνει για τα πάντα. Το φάντασμα του «ακατονόμαστου» Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι ενέδρευε παντού και άξιζε να κάνουν τα πάντα προκειμένου να το αντιμετωπίσουν. Τα πάντα, ακόμα και να φέρουν… στο PRD και τον κοντινό στον Λόπες Ομπραδόρ κύκλο, τους πρώην οπαδούς και ανθρώπους του Σαλίνας.

Με το αυτόχθονο αυτό είδος «μοναδικής σκέψης», ήρθε ένα νέο σύστημα αξιολόγησης, μια νέα ζυγαριά μέτρησης: το ίδιο πράγμα αξιολογούνταν διαφορετικά ανάλογα με αυτόν που το έκανε ή το πρότεινε. Αν το έκανε ή το πρότεινε ο AMLO ή κάποιος από τους συμπαθούντες του, τότε η ενέργεια ή το πρόγραμμα αποκτούσε όλες τις αρετές που μπορεί κανείς να φανταστεί· αλλά αν ήταν κάποιος που έκανε κριτική στον Λόπες Ομπραδόρ, τότε ήταν ένα πρόγραμμα των «σκοτεινών δυνάμεων» της άκρας δεξιάς.

Όταν επισημάναμε (στο κείμενο «Η απίθανη Γεωμετρία της Εξουσίας») ότι το πρόγραμμα του AMLO ήταν ίδιο με του Σαλίνας, οι διανοούμενοι/ες έβαλαν τις φωνές (υπάρχουν ακόμα εκεί πάνω υστερικοί/ες), αλλά όταν ο υπεύθυνος του οικονομικού σχεδίου του Λόπες Ομπραδόρ (ο κύριος Ραμίρες ντε λα Ο, σύμβουλος οικονομικής πολιτικής – και, σύμφωνα με ορισμένους, αυτός που θα έπαιρνε τη θέση του υπουργού Οικονομικών αν ο AMLO κέρδιζε την προεδρία) δήλωνε, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ότι η πρότασή του ήταν ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός», παρόμοια με αυτήν του Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι, οι διανοούμενοι/ες αυτοί/ες έστρεψαν αλλού το κεφάλι.

Απέναντι σε όλο αυτό, η πραγματική δεξιά συνέχιζε κάνοντας σα να μη συμβαίνει τίποτε. Μερικές από τις ιδέες και τις προτάσεις της υπήρχαν πλέον στο περιβάλλον του PRD: το «μοχθηρό» (και αποτυχημένο) Σχέδιο Πουέμπλα Παναμά του Βισέντε Φοξ θα έβρισκε τον «εξαγνισμό» του στο Πρόγραμμα Transítmico ۠ του AMLO, η υπερψήφιση του λεγόμενου «νόμου Televisa» από την κοινοβουλευτική ομάδα του PRD στην κάτω βουλή ήταν άλλο ένα «λάθος τακτικής»· οι μικρότεροι νόμοι και κανόνες, που υπερψηφίστηκαν, επίσης, από αυτό το κόμμα, και νομιμοποίησαν την υφαρπαγή ινδιάνικης γης δεν ήταν «κάτι το τόσο σοβαρό»· η συγκεχυμένη σχέση του Λόπες Ομπραδόρ με τον επιχειρηματία Κάρλος Σλιμ αποτελούσε «πολιτική επιπέδου»· η ιδιωτικοποίηση του Ιστορικού Κέντρου της Πόλης του Μεξικό λεγόταν «εκσυγχρονισμός»· η κολοσσιαία επένδυση για την κατασκευή δευτέρου επιπέδου της περιφερειακής λεωφόρου που συνδέει μια από τις πλέον πλούσιες ζώνες του ΟΔ, ενώ την ίδια στιγμή μείωνε το επενδυμένο στα δημόσια μέσα μεταφοράς κεφάλαιο, αποτελούσε παράδειγμα «καλής διακυβέρνησης» (όχι ότι παρέλειψε εκείνο το «πρώτα οι φτωχοί»)· το σφυροκόπημα του λαϊκού κινήματος της πόλης σήμαινε «βάζω τάξη»… και η αρχηγική στάση (caudillismo) που κυοφορούσε και καλλιεργούσε μεταφραζόταν σε… «εμφάνιση μιας νέας ηγεσίας».

Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για κάτι τέτοιο, επιβλήθηκε η άποψη ότι ο Λόπες Ομπραδόρ ήταν αριστερός γιατί… γιατί… καλά, γιατί αυτός το είπε (εντάξει, κάποιες φορές, άλλες πάλι όχι, εξαρτάται σε ποιον μίλαγε).

Το ημερολόγιο έφτασε στις 3 και 4 Μαΐου, και ο θάνατος και ο πόνος έφτασαν στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και το Τεσκόκο, στην πολιτεία του Μεξικό. Οι δημοσκοπήσεις ανέφεραν ότι έπρεπε ή να στηρίξουν την καταστολή ή να σωπάσουν. Ο Fecal έλεγε, ωραία, καταπληκτικά, αυτό έπρεπε να γίνει. Από τη μεριά της «αριστεράς», η κοινοβουλευτική ομάδα του PRD στο κογκρέσο της πολιτείας του Μεξικό χειροκρότησε το ρόλο της αστυνομίας και στήριξε τον Πένια Νιέτο. Ενώ ο Λόπες Ομπραδόρ… παρέμενε σιωπηλός. Το Ατένκο θα χρησίμευε αν επηρέαζε το αποτέλεσμα των εκλογών, όμως στα μμε οι «μετρήσεις» έδειχναν το αντίθετο. Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός διαμαρτυρήθηκε ελαφρώς, χωρίς να καταδικάσει το γεγονός (ενν. την επίθεση της αστυνομίας), και πάμε γι’ άλλα.

Λησμονήθηκε, επίσης, το γεγονός ότι ο AMLO, όταν ήταν υποψήφιος, προσπάθησε να γίνει ευχάριστος στον επιχειρηματικό τομέα. Αν ξαναδούμε τους λόγους και τις δηλώσεις του από την καμπάνια του για το χρίσμα του υποψηφίου του PRD στις προεδρικές εκλογές και την προεκλογική του εκστρατεία, δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που έλεγε μετά τη 2α Ιουλίου. Ξανά και ξανά επαναλάμβανε στους πολιτικούς: «δεν θα υπάρξει εκδίκηση». Και στον επιχειρηματικό τομέα έλεγε καταλέξει: «μη με φοβάστε». Δηλαδή: «δεν πρόκειται να πειράξω τις περιουσίες σας, τα ποσοστά κέρδους σας, ή τα ήθη και έθιμα της πολιτικής τάξης».

Θα πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλο βαθμό μυωπίας για να μη δει κάτι τέτοιο. Αλλά όταν το βλέπει και σωπαίνει, πρέπει να διαθέτει τέτοιο βαθμό κυνισμού που δεν παύει ποτέ να μας καταπλήσσει.

Αργότερα, στην κινητοποίηση κατά της νοθείας, στο Σόκαλο της Πόλης του Μεξικό, ο Λόπες Ομπραδόρ δήλωνε ότι με το θρίαμβο του Χουάν Σαμπίνες στην Τσιάπας είχε σταματήσει η προέλαση της δεξιάς! Ο AMLO κινούσε αυτή την ζυγαριά που «εξαγνίζει» (και κάνει αριστερούς) όσους τον στηρίζουν – εξάλλου αυτός τη δημιούργησε. Αλλά ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός να χειροκροτεί ενθουσιασμένος μια βλακεία τέτοιου μεγέθους, ήταν ακατανόητο… ή ήταν η χειροπιαστή απόδειξη του βαθμού κρετινισμού στον οποίο είχαν φτάσει. Το «να σταματήσουμε την προέλαση της δεξιάς στην Τσιάπας» σήμαινε να ανακυκλώσει τον «Κροκέτας» Αλμπόρες και τον μεγαλογαιοκτήμονα συγγραφέα (δημιουργό) αυτής της διάσημης φράσης: «στην Τσιάπας αξίζει περισσότερο ένα κοτόπουλο από έναν ινδιάνο» (Constantino Kanter). Όποιος καταπίνει κάτι τέτοιο τα καταπίνει όλα. Και αν κάτι αφθονεί στον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό είναι οι μυλόπετρες αυτού του μεγέθους.

Με τέτοιο «υγιές» περιβάλλον συζήτησης και «υψηλό» επίπεδο ανάλυσης, φτάσαμε στην πρώτη μέρα του Ιουλίου, με τον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό να υψώνει όχι ένα προοδευτικό πρόγραμμα συμμετοχής των πολιτών (δηλαδή, να δώσει μάχη με τα κόμματα για το πολιτικό του έργο), ή μια νέα πρόταση για την τέχνη, τον πολιτισμό και τις επιστήμες, αλλά ένα σύνθημα γεμάτο στόμφο και υπεροψία: «χαμογέλα, θα νικήσουμε». Όχι, δεν καλούσαν για να βάλουν φραγμό στη δεξιά (φυσικά τώρα θα πουν ότι αυτό έκαναν) αλλά να προετοιμαστούν για τη γιορτή του θριάμβου (αυτό ναι, με μετριοπάθεια και ωριμότητα).

Αχ!! Θα ήταν όλα τόσο εύκολα, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς καταστολή, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, χωρίς συζητήσεις, χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις, τόσο ειρηνικά, τόσο ήρεμα, τόσο σταθερά, τόσο ισορροπημένα, χωρίς ριζοσπαστισμό, χωρίς φυγή κεφαλαίων, χωρίς πτώση στο χρηματιστήριο αξιών, χωρίς διεθνείς πιέσεις, χωρίς κανείς να το καταλάβει, χωρίς πάλη των τάξεων, τόσο, τόσο…

Η καταστολή; Υπήρχε η Άλλη Καμπάνια, το Ατένκο, αυτοί, ναι, οι «αγράμματοι» και οι «πρόστυχοι», που θα την υφίστανται. Δεν θα υπήρχαν αποκλεισμοί κεντρικών δρόμων ακόμα και για το δίκαιο αίτημα της απελευθέρωσης και δικαιοσύνης για τους κρατούμενους του Ατένκο. Όταν η Άλλη έκανε αποκλεισμούς δρόμων εκφράζοντας την αλληλεγγύη της στους/ις συντρόφους/ισσές μας, η αστυνομία του Ο.Δ. επιτίθετο προκειμένου να «διασφαλίσει την ελεύθερη κυκλοφορία». Δεκάδες νέοι/ες, στην πλειοψηφία τους φοιτητές του ENAH και του CCH Sur, χτυπήθηκαν και πνίγηκαν από τα δακρυγόνα στον νότιο περιφερειακό, ενώ καταδιώχθηκαν μέχρι το εσωτερικό των εγκαταστάσεων της Εθνικής Σχολής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας.

Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός δήλωνε: τι καλά, μπράβο, ο δρόμος, τα αυτοκίνητα, το διάταγμα νούμερο 13 (που εκδόθηκε από τον AMLO όταν ήταν αρχηγός της κυβέρνησης του ΟΔ), η ελεύθερη κυκλοφορία, οι «ακραίοι», η τάξη, η σταθερότητα. Εξάλλου, ήταν μόνο κάποιοι πιτσιρικάδες (που πιθανότατα δεν θα ψήφιζαν κιόλας, ούτε θα είχαν εκλογικό βιβλιάριο). Ή αλλιώς, όπως θα έλεγαν η Αλάσκα και η Θάλεια, «ποιον ενδιαφέρει;».

Αργότερα, η κινητοποίηση κατά της νοθείας απέκλεισε την λεωφόρο Ρεφόρμα (έτσι νομίζω πως λέγεται), κάνοντας χρήση του νόμιμου δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Όταν οι επιχειρηματίες και ο «καλός κόσμος» διαμαρτυρήθηκαν (παρά τη φορολογική τους στήριξη) και ζήτησαν το κεφάλι του αρχηγού της κυβέρνησης του Ο.Δ., ο πολιορκημένος Αλεχάντρο Ενσίνας, σε συνέντευξη που έδωσε στη Ελενίτσα Πονιατόβσκα, δήλωνε ότι όφειλε να σεβαστεί και να προστατεύσει την ελευθερία της διαμαρτυρίας.

Συγκινημένη, ίσως, από τα βάσανα του Ενσίνας, η Ελενίτσα «ξέχασε» να τον ρωτήσει γιατί οι ελευθερίες έχουν αξία και γίνονται σεβαστές μόνο όταν αφορούν τους συμπαθούντες του AMLO και όχι όταν σχετίζονται με την Άλλη, ή το κίνημα των απορριπτέων από την ανώτατη εκπαίδευση, ή τα κινήματα που καταφεύγουν στις δράσεις αυτές προκειμένου να ακουστούν και να γίνουν ορατά. Μέσα σ’ αυτή τη «λήθη» μεταξύ συνεντευξιαζόμενου και συνεντευξιάζουσας ένα πράγμα ακούστηκε καθαρά: «υπάρχει άλλος νόμος για τους μεν (αυτούς που είναι μαζί μου) και άλλος για τους δε (αυτούς που δεν με υποστηρίζουν-ακολουθούν-υπακούουν)».

Αλλά τη νύχτα της 1ης Ιουλίου, ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός ονειρεύτηκε ότι η χώρα θα άλλαζε μόνο με την προσέλευση στις κάλπες. Και αυτοί/ες θα ανέχονταν με σεμνότητα, χρειαζόταν λίγη παραπάνω, τις εκφράσεις ευγνωμοσύνης της φτωχολογιάς (κοίτα, κόρη μου, να ο καθηγητής που δίδαξε τον κύριο πρόεδρο και το γιο του· και εκεί είναι αυτοί που είδαμε στην εξέδρα, χαιρέτα τους γιατί είναι αυτοί που οργάνωσαν την απελευθέρωσή μας), των ινδιάνων (όχι των ζαπατίστας, γιατί ως γνωστόν είναι αχάριστοι), των εργατών, των αγροτών, των γυναικών, των νέων, των ηλικιωμένων, του Μεξικού τέλος πάντων. Και στο εξωτερικό θα πραγματοποιούνταν διαλέξεις και στρογγυλά τραπέζια. Και ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός, ναι, με σεμνότητα και μετριοπάθεια, θα έλεγε όλα όσα έκανε για το Μεξικό… το μόνο που έλειπε ήταν να ανέβουν στην εξέδρα.

Αλλά έφτασε η 2α Ιουλίου, και μαζί με αυτή ήρθε και η Γκορντίγιο… και μαζί της… η νοθεία.

3. Η κινητοποίηση ενάντια στη νοθεία. Αλλά, μετά την αρχική αβεβαιότητα και αφού είχαν ετοιμάσει την κρεμάλα για να εξοντώσουν τον Μάρκος, τον EZLN, την Άλλη Καμπάνια και όλους όσους αντιστέκονταν στην «κάθαρση» που τους πρόσφεραν, οι διανοούμενοι/ες αυτοί/ές κατάλαβαν τι συνέβη. Ο AMLO απέδειξε για άλλη μια φορά ότι διέθετε περισσότερη διαίσθηση και εξυπνάδα από τον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό. Ήξερε καλά ότι μια κινητοποίηση κατά της νοθείας εξαρτιόταν από το τι αυτός θα έλεγε και θα έκανε… και το τι είπε και έκανε. Ξεκίνησε τότε μια λαϊκή, αυθεντική, θεμιτή και δίκαιη κινητοποίηση: η κινητοποίηση κατά της νοθείας και, κατά συνέπεια, κατά της επιβολής του Φελίπε Καλντερόν.

Ειπώθηκε ότι η κινητοποίηση δεν ήταν ούτε είναι αυτό που λένε. Μιλάνε για μετακινήσεις οπαδών, για την απροκάλυπτη και προκλητική ανάμιξη της κυβέρνησης του Ο.Δ. και του μηχανισμού του PRD, ότι δεν ήταν ούτε είναι τόσοι όσο λένε. Ίσως. Εκείνο για το οποίο δε χωράει αμφιβολία, τουλάχιστον για μας τους ζαπατίστας, είναι ότι εκεί, σ’ αυτή την κινητοποίηση, βρέθηκαν και βρίσκονται, ορμώμενοι από τις αρχές και τα πιστεύω τους, και έντιμα άτομα. Αυτοί αξίζουν το σεβασμό μας και τον έχουν, ωστόσο ο δρόμος που έχουν διαλέξει οδηγεί κάπου που εμείς δεν επιθυμούμε να πάμε.

Μαζί τους δεν μοιραζόμαστε ούτε το δρόμο ούτε τον προορισμό.

Και, για μας, ο καλύτερος τρόπος για να τους/ις δείξουμε το σεβασμό μας είναι να μην αναμιχθούμε στην κινητοποίησή τους, είτε για να αμφισβητήσουμε την αδιαφιλονίκητη ηγεσία του AMLO εκεί, είτε για να σαμποτάρουμε, είτε από οπορτουνισμό, ούτε για να «ανοίξουμε τα μάτια» των μαζών (αυτά είναι κάποια από τα επιχειρήματα και τους λόγους για τους οποίους βρίσκονται εκεί οργανώσεις και ομάδες, παρόλο που δεν συμφωνούν με την καθοδήγηση της κινητοποίησης).

Ξέρουμε ότι τα έντιμα άτομα που βρίσκονται εκεί πιστεύουν ότι μπορεί η κινητοποίηση να μετατραπεί (με το CND) σε κίνημα, που δεν θα εξαρτάται από κάποιον ηγέτη ούτε από το μηχανισμό ελέγχου που έχει επιβληθεί στα μέλη του CND. Ίσως. Εμείς δεν το νομίζουμε. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι θα ήταν ανήθικο «να κολλήσουμε» και να «εκμεταλλευθούμε» μια κινητοποίηση για την οποία δεν έχουμε προσφέρει τίποτε, καθώς και να διατηρήσουμε έναν κριτικό σκεπτικισμό.

Τώρα, σχετικά με την κινητοποίηση κατά της νοθείας και την προσπάθειά της, με το Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο (CND), να μετατραπεί σε κίνημα, λέμε τα εξής:

1. Όσον αφορά την παρανομία των θεσμών, η «συνείδηση» του AMLO εμφανίζεται, γιατί δεν αναγνωρίστηκε ο θρίαμβός του λόγω της νοθείας. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν είχε αναγνωριστεί ότι κέρδισε την προεδρία.

2. Το Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο δεν βρισκόταν στη σκέψη του Λόπες Ομπραδόρ στο ξεκίνημα της κινητοποίησής του. Αν ήταν έτσι, θα είχαν εκμεταλλευθεί την κατασκήνωση - διαμαρτυρία για να αναλύσουν, να συζητήσουν και να αμφισβητήσουν τις διάφορες προτάσεις που τελικά ψηφίστηκαν δια χειροκροτημάτων στις 16 Σεπτεμβρίου 2006. Το CND ήταν και παραμένει ένας τρόπος διεξόδου από την κατασκήνωση - διαμαρτυρία, και μια νόμιμη μορφή δημιουργίας ενός κινήματος με σκοπό να φτάσει στην προεδρία το 2012… ή νωρίτερα, αν επιτευχθεί η πτώση του Φελίπε Καλντερόν.

3. Στο CND επιβλήθηκε μια ηγεσία που σκόπευε να ελέγξει παρά να καθοδηγήσει το κίνημα. Δεν υπάρχει σ’ αυτό το παραμικρό σπέρμα δημοκρατικής συμμετοχής στις συζητήσεις και στη λήψη αποφάσεων, πολύ λιγότερο δε αυτοοργάνωσης. Η ηγεσία αυτή έχει τα δικά της συμφέροντα και τις δικές της υποχρεώσεις (παρόλο που το CND είχε αποφασίσει μποϊκοτάζ εναντίον κάποιων επιχειρήσεων και προϊόντων, μερικοί από τους ηγέτες του δήλωναν ότι δεν θα το εφάρμοζαν – δείτε αυτό που έγραψε την επόμενη του CND ο Φεντερίκο Αρρεόλα στην εφημερίδα Μιλένιο).

4. Το υπό διαμόρφωση κίνημα του λοπεσομπραδορισμού δεν έχει σκοπό να προκαλέσει κρίση στους θεσμούς (εκείνους που κατέστρωσαν και διέπραξαν τη νοθεία). Αν ήταν έτσι, θα είχε αποφασιστεί να αρνηθούν όλοι τις όποιες θέσεις είχαν κερδίσει στις εκλογές, πράγμα το οποίο θα προκαλούσε τέτοια ρήξη που δύσκολα θα μπορούσε να τη χειριστεί το σύστημα. Το CND δεν επιδιώκει την αυτονομία και ανεξαρτησία του. Αντίθετα, εξακολουθεί να είναι υποταγμένο στην παλιά πολιτική τάξη (μεταμορφωμένη σήμερα σε «αριστερά»).

5. Η πλειοψηφία, όχι όλοι/ες, όσων ηγούνται του CND διαπρέπουν στη διαφθορά, τον οπορτουνισμό και την ροπή προς τις παράνομες συναλλαγές. Κι ενώ, αφενός, στέλνουν «στο διάολο» τους ανέντιμους θεσμούς, αφετέρου, συμμετέχουν σε αυτούς (ακόμα και με χρήματα). Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη ενώ ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει κάποιες πολύ σημαντικές: οι προϋπολογισμοί του ομοσπονδιακού κράτους και της Πόλης του Μεξικό.

6. Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός κατευθύνει τώρα τις επιθέσεις του ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, σε όσους είχαν υποστηρίξει τον AMLO και τώρα ασκούν κριτική. Οι εσωτερικές διαγραφές και εκκαθαρίσεις θα πληθύνουν.

7. Η κινητοποίηση είχε και έχει αδιαμφισβήτητες αναλαμπές και λάμψεις: για παράδειγμα, τη δημιουργικότητα και εφευρετικότητα που επέδειξαν στις δράσεις όπου καταγγέλλονταν μερικές από τις εταιρείες συνένοχες στη νοθεία (τράπεζες, Wall Mart κλπ)· την πίστη που εκδήλωναν στη συμμετοχή τους άνθρωποι από τους από κάτω· τη δίκαιη και θεμιτή οργή ενάντια στην επικράτηση του PAN και της κυβέρνησης του Φοξ, καθώς και ενάντια στην προσβλητική περιφρόνηση που εκφράστηκε από μερικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ (την Televisa, το TV Azteca και τα μεγάλα ραδιοφωνικά δίκτυα) απέναντι σε όσους συμμετείχαν και συμμετέχουν στην κινητοποίηση.

4. Κάτω… Εν τω μεταξύ, στο Μεξικό των από κάτω…

Οι έντιμοι άνθρωποι. Κάτω βρίσκεται η πλειοψηφία όσων κινητοποιήθηκαν ενάντια στην εκλογική νοθεία. Αυτοί που ήθελαν να γίνει ο AMLO πρόεδρος γιατί τον ψήφισαν και νίκησαν. Αυτοί που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη δημοκρατική εκλογή της κυβέρνησης. Αυτοί που δεν ήθελαν να επαναληφθεί ένα άλλο 1988. Αυτοί που είχαν και έχουν μια δυσπιστία υγιή απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς του Συνασπισμού. Αυτοί που προκαλούν την παρούσα εξουσία και θέλουν να αλλάξει το νεοφιλελεύθερο σύστημα που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και βυθίζει τη χώρα.

Οαχάκα. Το από κάτω εισέβαλε επίσης στην Οαχάκα και πήρε μορφή και το δρόμο του με τη Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα (ΑΡΡΟ). Η ικανότητα βέτο αυτού του κινήματος αξίζει να ληφθεί υπόψη. Δεν έχει σημασία αν αυτοί που συμμετείχαν εκεί ψήφισαν ή όχι (ή αν ψήφισαν το Συνασπισμό ή κάποια άλλη πολιτική κομματική δύναμη). Αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους που προχωρά πιο πέρα από τους ηγέτες τους και τις συγκυρίες. Αυτή η εμπιστοσύνη τους επέτρεψε, ως τώρα, να αποφασίζουν μόνοι τους την τακτική που θα ακολουθήσουν χωρίς να υποχωρούν στις εξωτερικές πιέσεις και στις συμβουλές των «καλών συνειδήσεων». Ως EZLN υποστηρίζουμε το κίνημα αυτό και προσπαθούμε να δούμε και να μάθουμε μέσω των συντρόφων/ισσών της Άλλης που αγωνίζονται εκεί. Η δική μας υποστήριξη δεν πηγαίνει πιο πέρα για δύο λόγους: ο ένας είναι ότι πρόκειται για ένα κίνημα ούτως ή άλλως σύνθετο και μια υποστήριξη πιο άμεση θα προκαλούσε «αναταραχή», σύγχυση και δυσπιστία· ο άλλος είναι ότι πολλές φορές το κίνημα του λαού της Οαχάκα κατηγορήθηκε για δεσμούς με ένοπλες ομάδες, και η άμεση παρουσία μας θα συνέβαλε στην ανάπτυξη από τα ΜΜΕ μιας ακόμη μεγαλύτερης εκστρατείας εναντίον τους.

Οι Άλλοι/ες. Αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι διαπληκτισμοί της πολιτικής των από πάνω. Μια άλλη εξέγερση δημιουργείται στα έγκατα της κοινωνίας: στους ινδιάνικους λαούς, στους νέους που κακοποιούνται από την εξουσία (συμπεριλαμβανομένης και αυτής του PRD), στους εργαζόμενους των μακίλας, στους εργαζόμενους/ες στο σεξ, στις ανυπότακτες γυναίκες που αγωνιούν για την τύχη των συζύγων τους που μετανάστευσαν στο βορρά, στις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς που έχουν πειστεί ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από το κεφάλαιο και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, σε όλους/ες όσοι/ες συγκροτούν την Άλλη Καμπάνια, που βρίσκονται σε όλη τη χώρα και οργανώνονται, επινοώντας έναν διαφορετικό τρόπο άσκησης πολιτικής και δημιουργίας δεσμών με τους όμοιους-διαφορετικούς από αυτούς.

Η Άλλη Καμπάνια δεν έχει σχέση με όσα δημοσιεύτηκαν στα ΜΜΕ. Δεν την χαρακτηρίζουν ούτε όσα διατυπώνουν σχετικά κάποιοι από τους συμμετέχοντες ούτε βέβαια όσα η Επιτροπή «Έκτη» του EZLN έχει σχολιάσει για την πορεία της. Είναι πολλά, περισσότερα από όλα αυτά. Είναι ένας χείμαρρος που συνεχίζει την πορεία του, από τα κάτω, που ακόμα δεν έχει εκφραστεί για τα πάντα, όμως υπάρχει και αναπαράγεται στα υπόγεια του Μεξικού.

Αλλά από κάτω υπάρχουν επίσης και τα εκατομμύρια που δεν ψήφισαν. Που δεν πιστεύουν στις εκλογές (πολλοί από αυτούς, όπως εμείς οι ζαπατίστας, δεν έχουν ψηφίσει ποτέ, από πεποίθηση). Αυτοί που είναι κομμάτι του περιφρονημένου και ταπεινωμένου Μεξικού (και τώρα ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός θέλει να τους περιφρονήσει και να τους ταπεινώσει ακόμα περισσότερο, καταλογίζοντάς τους μια υποτιθέμενη ήττα). Πολλοί από αυτούς ανήκουν στο Μεξικό των ινδιάνικων λαών, που μόλις πριν από μερικά χρόνια τους επαινούσαν για τη διάθεσή τους να αγωνιστούν και να αντισταθούν.

Με αυτούς τους τελευταίους, με αυτούς που δεν κοιτούν προς τα πάνω, είμαστε εμείς οι ζαπατίστας. Και πιστεύουμε ότι και η Άλλη Καμπάνια με αυτούς/ες πρέπει να είναι.

Γιατί κάποιοι/ες από μας τους από κάτω, που βρισκόμαστε στην Άλλη, αναγνωρίζουμε τον πόνο μας και τον εχθρό που τον προκαλεί στο πρόσωπο του καπιταλισμού.

Γνωρίζουμε ήδη δύο βασικά πράγματα: Το πρώτο είναι ότι για να γεννηθεί αυτός ο αγώνας είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένα κοινωνικοπολιτικό, αυτόνομο και ανεξάρτητο κίνημα. Και το δεύτερο ότι από τα πάνω δεν μπορεί να προκύψει ουσιαστική λύση ούτε για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που υφίσταται το Μεξικό, ούτε για να αντιμετωπίσει τον έλεγχο που ασκεί η πολιτική τάξη εμποδίζοντας τη συμμετοχή και την οργάνωση του λαού.

Εμείς, οι ζαπατίστας του EZLN, εδώ και ένα χρόνο επιλέξαμε να προωθήσουμε ένα πανεθνικό αντικαπιταλιστικό κίνημα, από τα κάτω και αριστερά, που θα ξεπερνά την εκλογική συγκυρία – στο οποίο θα μπορούσαμε να βρεθούμε ανεξάρτητα από την απόφαση που θα έπαιρνε ο καθένας από μας σχετικά με τις εκλογές. Τώρα είδαμε και μάθαμε πολλά πράγματα. Για τους από πάνω, για την Άλλη, για μας τους/ις ίδιους/ες.

Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι με τη νομιμότητα ή τη δημοτικότητα του κινήματος στο οποίο ηγείται ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, πιστεύουμε ότι ο δρόμος της Άλλης είναι διαφορετικός. Και πάνω από όλα, οι σύντροφοι και συντρόφισσες της Άλλης έχουμε άλλο προορισμό.

Εμείς, η Άλλη, δεν ψάχνουμε κάποιον να μας καθοδηγεί ούτε κάποιον να καθοδηγούμε. Δεν προσπαθούμε από τα πάνω να αποκτήσουμε εκείνο που δημιουργείται από τα κάτω.

Και σε σας, τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας της Άλλης, θέλουμε να κάνουμε μια πρόταση…

(Συνεχίζεται…)