ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ ΟΔΟΝΤΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ
«SUBTENIENTE IMG ALVARO»,
CARACOL V “QUE HABLA PARA TODOS/AS”
ZONA NORTE, CHIAPAS, MÉXICO
Τον Ιανουάριο του 2004, μετά την επίσκεψη συντρόφων στο Caracol V “Que habla para todos/as”του Roberto Barrios, γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας ενός οδοντοτεχνικού εργαστηρίου σε αυτόνομο ζαπατιστικό δήμο της βόρειας ζώνης της Τσιάπας. Μετά από συζήτηση με την Επιτροπή Καλής Διακυβέρνησης, όπου εκτέθηκαν όλα τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι σύντροφοι ζαπατίστας στην αποκατάσταση των δοντιών (όπως το μεγάλο κόστος, η απουσία οδοντιάτρων και οδοντοτεχνικών στην περιοχή κλπ), αποφασίστηκε από κοινού με τις αυτόνομες αρχές η διερεύνηση της δυνατότητας στην Ελλάδα στήριξης ενός τέτοιου προγράμματος.
Έτσι, την άνοιξη του 2004 δημιουργήθηκε από άτομα που ενδιαφέρονται να εκφράσουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στο ζαπατιστικό κίνημα και πιστεύουν ότι τους ενώνουν τα ίδια προτάγματα για ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, άμεση δημοκρατία και αυτονομία, η συλλογικότητα «Σπείρα Αλληλεγγύης / Σπόρος Αντίστασης». Στόχος της όχι μόνο η κατασκευή του οδοντοτεχνικού εργαστηρίου αλλά κυρίως η διάδοση του αγωνιώδους και τόσο ελπιδοφόρου αγώνα των συντρόφων στα εξεγερμένα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού για αυτονομία, και η έκφραση πολιτικής αλληλεγγύης.
Βασικό χαρακτηριστικό του προγράμματος αυτού ήταν επίσης η αποστολή συντρόφων οδοντοτεχνιτών, με σκοπό όχι μόνο το στήσιμο του εργαστηρίου και τη λειτουργία του για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά κυρίως την εκπαίδευση promotores, συντρόφων δηλαδή που θα αναλάβουν μετά την ολοκλήρωση των μαθημάτων τη λειτουργία του εργαστηρίου.
Από την άνοιξη του 2004 έως τώρα πραγματοποιήθηκαν κοινές εκδηλώσεις, συζητήσεις και προβολές με αυτόνομα και ελευθεριακά στέκια και καταλήψεις στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη και το Βόλο, όπως το Αυτόνομο στέκι, το Ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη, η Κατάληψη Βίλλα Αμαλίας, το Στέκι Πετραλώνων (με τη γυναικεία ομάδα Συνωμότισσες) στην Αθήνα, ο Χώρος κοινωνικής και πολιτιστικής παρέμβασης Πειραιά, το κατειλημμένο στέκι της ιατρικής με την ομάδα Tristero στη Θεσσαλονίκη, ο Χώρος κοινωνικής ανατροπής και πράξης Από κοινού στο Βόλο. Το εγχείρημα αυτό δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την ενεργό συμμετοχή και τη συμβολή των συντρόφων αυτών των συλλογικοτήτων και όλων όσων εξέφρασαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Παράλληλα, προχωρήσαμε στην μετάφραση και έκδοση ενός βιβλίου, του «Ημερολογίου της Αντίστασης» του Subcomandante Insurgente Marcos, και την αναπαραγωγή CD με μουσική των ζαπατιστικών ιθαγενικών κοινοτήτων.
Τον Οκτώβριο του 2005 σύντροφοι της συλλογικότητας αναχώρησαν για την μακρινή Τσιάπας. Με τη βοήθεια της Επιτροπής Καλής Διακυβέρνησης και συντρόφων αλληλέγγυων από διάφορα μέρη της γης (Ισπανία, Καταλωνία, Χώρα των Βάσκων, Γαλλία) που έμεναν στο καρακόλ, το «εξεγερμένο οδοντοτεχνικό εργαστήριο Subteniente IMG Alvaro», που παίρνει το όνομα ενός αντάρτη που σκοτώθηκε στη μάχη του Οκοσίνκο τον Ιανουάριο του 1994, γίνεται πραγματικότητα και ανοίγει τις πόρτες του στις 5 Δεκεμβρίου 2005 στο καρακόλ του Roberto Barrios.
Στις 5 Ιανουαρίου 2006 ξεκινούν τα μαθήματα επιμόρφωσης με τη συμμετοχή 12 προμοτόρων από 9 αυτόνομους δήμους της βόρειας ζώνης. Ο τρόπος και η διαδικασία των μαθημάτων καθορίστηκε αμεσοδημοκρατικά και ισότιμα, από τις κοινές συνελεύσεις που πραγματοποιούνταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τα μαθήματα διήρκεσαν συνολικά 5 μήνες και το πρόγραμμα διαμορφώθηκε σε 20 μέρες συνεχούς δουλειάς και 10 μέρες «ξεκούρασης» (αυτό θεωρήθηκε απαραίτητο για να έχουν τη δυνατότητα να επιστρέφουν στις κοινότητές τους, πολλές από τις οποίες βρίσκονταν έως και 15 ώρες μακριά). Ταυτόχρονα, το εργαστήριο λειτουργούσε κανονικά με ασθενείς, πράγμα που βοήθησε τους συντρόφους να αποκτήσουν σε μικρό χρονικό διάστημα την απαραίτητη εμπειρία. Με τη λήξη των μαθημάτων, συνεχίστηκε κανονικά η λειτουργία του με τη συμμετοχή όλων και με το ίδιο πρόγραμμα και ωράριο που υπήρχε κατά τη διάρκεια της επιμόρφωσης. Σήμερα, μπορούμε πλέον να πούμε ότι το Caracol V “Que habla para todos/as” της βόρειας ζώνης της Τσιάπας διαθέτει 9 αρκετά έμπειρους οδοντοτεχνίτες.
Το κόστος για τη διαμόρφωση του χώρου (το κτίριο υπήρχε αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση· χρειάστηκε να στρωθεί τσιμέντο στο πάτωμα, να αλλαχτούν τα ξύλα των τοίχων, να βαφτεί, να γίνει εγκατάσταση ηλεκτρικού, υδραυλική και γκαζιού, ενώ κατασκευάστηκαν οι πάγκοι εργασίας, τα ράφια και όλα όσα ήταν απαραίτητα για τη λειτουργία του), την αγορά των μηχανημάτων και των αναλώσιμων υλικών και τα μεταφορικά έφτασε μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο τα 94200 πέσος δηλαδή 6730 ευρώ περίπου.
Το εγχείρημα αυτό δεν σταματά εδώ. Η οικονομική στήριξη του εργαστηρίου για την αγορά αναλώσιμων υλικών καθώς και για τα έξοδα μετακίνησης των προμοτόρες θα συνεχιστεί.
Η καμπάνια αντιπληροφόρησης και έμπρακτης αλληλεγγύης θα προχωρήσει με τη συμμετοχή όχι μόνο της συλλογικότητας Σπείρα αλληλεγγύης / Σπόρος αντίστασης αλλά και των συντρόφων από το Ελευθεριακό Στέκι «Πικροδάφνη» της Αθήνας, το Χώρο κοινωνικής ανατροπής και πράξης «Από κοινού» του Βόλου, την ομάδα Terminal 119 της Θεσσαλονίκης, καθώς και αλληλέγγυους/ες από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, οι οποίοι, συγκροτώντας μια μορφή δικτύου, επιδιώκουν αφενός να στηρίξουν οικονομικά το πρόγραμμα της περαιτέρω λειτουργίας του εργαστηρίου που αποφασίστηκε από τους ίδιους τους προμοτόρες τον Νοέμβριο του 2006 και στοχεύει «στην δίκαιη και ισότιμη προσφορά των υπηρεσιών τους, ως οδοντοτεχνίτες, στον τομέα της υγείας στη βόρεια ζώνη της Τσιάπας» και αφετέρου να συμβάλουν στην αντιπληροφόρηση για τον ζαπατιστικό αγώνα με τη συμμετοχή στην έκδοση του περιοδικού «Ζαπατίστας» που ως τώρα εξέδιδε και διακινούσε το στέκι «Από κοινού» του Βόλου.
31.3.07
Έντυπο Νο3 (συνέχεια)
Οαχάκα, η δική μας ήττα
«Εδώ και πάνω από τρεις μήνες, τα φαντάσματα της Λουίζ Μισέλ και του Ελιζέ Ρεκλύ περιπλανώνται το βράδυ στα έρημα σοκάκια μιας αρχαίας πόλης στον μεξικάνικο νότο – το σκοτάδι φωτισμένο από το αμυδρό φως των λαμπών στο δρόμο κι απ’ τη φωτιά των εκατοντάδων οδοφραγμάτων ζεσταίνει τις νύχτες της Οαχάκα»
Ποιος νοιάστηκε στις «πολιτισμένες» δυτικές νεκροπόλεις μας γι’ αυτό που έγινε στην Οαχάκα; Ποιος θέλησε να μάθει; Νεκρική ησυχία επικρατεί εδώ… Για άλλη μια φορά αυτό που συνέβη εκεί είναι μακριά, μακριά από τις έγνοιες του ανθρώπου που κοιτάει αλλά δεν βλέπει, ακούει αλλά δεν νοιώθει, σκέφτεται αλλά δεν αμφισβητεί… Το αίμα των ανθρώπων που έπεσαν νεκροί εκεί πέρα δεν κύλησε ως εδώ, τι μας νοιάζει… όπως και τα δάκρυα. Τα ουρλιαχτά των γυναικών και των κοριτσιών που βιάστηκαν από τους ένστολους φρουρούς του Κτήνους δεν άγγιξαν τα αυτιά μας, τι μας νοιάζει… όπως και οι σιωπές όσων «εξαφανίστηκαν». Η εξέγερση της Οαχάκα είναι ένα σημάδι, για όσους θέλουν να το δουν, που λέει: «Η ανθρωπότητα δεν έσβησε ακόμη», «Η ελπίδα για μια κοινωνία ελεύθερη και δίκαιη δεν θάφτηκε μαζί με τις επαναστάσεις του παρελθόντος». Η εξέγερση των ανθρώπων της Οαχάκα μας εμπνέει και μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό τον κόσμο που η σήψη έχει φτάσει κάθε του πτυχή…
Στις 14 Ιουνίου το 2006 η αστυνομία της κυβέρνησης του Ουλίσες Ρουίς κατέστειλε με τον πιο βίαιο τρόπο την απεργία των εβδομήντα χιλιάδων δασκάλων της Οαχάκα. Οι απεργοί είχαν καταλάβει από τις 22 Μαΐου τους δρόμους και την κεντρική πλατεία Zocalo με αιτήματα την αύξηση των μισθών τους, την ενίσχυση υποστηρικτικών προγραμμάτων για τις σχολικές υποδομές, τη χορήγηση επιδομάτων για τους φοιτητές που ζουν σε πιο περιθωριοποιημένους δήμους κ.ά. Τα αποτελέσματα της βίαιης καταστολής ήταν αιματηρά: δύο παιδιά και τουλάχιστον τρεις δάσκαλοι νεκροί, 92 τραυματίες, απαγωγές δασκάλων, συλλήψεις και οικογενειακές διώξεις. Οι μπάτσοι καταστρέψανε ακόμη τις εγκαταστάσεις του Radio Planton, του εναλλακτικού ραδιόφωνου που είχαν στήσει οι ίδιοι οι δάσκαλοι/ες για την ενημέρωση σε σχέση με το κίνημά τους και όχι μόνο. Τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση ΜΜΕ προσπάθησαν αμέσως να διασύρουν το κίνημα, λέγοντας πως από πίσω κρύβονται κάποιες «εξτρεμιστικές ομάδες», αλλά χιλιάδες άνθρωποι της Οαχάκα (αγρότες, εργάτες, επιστήμονες, άνεργοι, θρησκευόμενοι, φοιτητές και νοικοκυρές) αψηφώντας όλα αυτά, μιας και εξ αρχής ήταν αλληλέγγυοι στο κίνημα των δασκάλων, κατέβηκαν μαζί τους στο δρόμο με κοινό αίτημα αυτή τη φορά, «να πέσει ο Ulises». Έτσι στις 16 Ιουνίου εξακόσιες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους, ύστερα από κάλεσμα των δασκάλων. Επίσης, ομάδες φοιτητών και δασκάλων κατέλαβαν το Radio Universidad, το σταθμό του Ανεξάρτητου Πανεπιστημίου Benito Jjuarez της Οαχάκα, και άρχισαν να μεταδίδουν λεπτό προς λεπτό όσα συνέβαιναν στους δρόμους της πόλης.
Παράλληλα, δημιουργείται στη βάση της άμεσης δημοκρατίας η Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα (APPO) από 365 οργανώσεις, ιθαγενικές κοινότητες, συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις και επιτροπές πολιτών, μεταξύ των οποίων και το Ελευθεριακό Ιθαγενικό Συμβούλιο της Οαχάκα «Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν». Η Λαϊκή Συνέλευση, όπως η ίδια διακηρύσσει «είναι πλουραλιστική και προσπαθεί να γίνει ένα σταθερό σημείο ανάλυσης, σκέψης και λήψης αποφάσεων που θα οδηγεί το κοινωνικό κίνημα». Επίσης, θεωρεί ότι «υπήρξε ένα σημαντικό βήμα με το πέρασμα από τις οικονομικές και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις σε έναν πολιτικό χαρακτήρα: την εξαφάνιση των αρχών. Αλλά πολύ περισσότερο από την πτώση ενός προσώπου, θέλουμε να ξεκινήσει μια διαδικασία δημιουργίας της δημοκρατίας, για να υπάρξει ένας νέος τρόπος να κάνουμε πολιτική, όπου η λήψη των αποφάσεων θα προέρχεται από τον λαό». Στη βάση αυτών των επιδιώξεων και εναντιωνόμενοι στη λεηλασία του μεξικανικού νότου από τις πολυεθνικές εταιρείες που επιθυμούν την «ανάπτυξη» της, κατά τ’ άλλα, τουριστικής περιοχής της Οαχάκα, πράγμα που συνεπάγεται μια τεράστια υποβάθμιση της ζωής των ντόπιων πληθυσμών, οι άνθρωποί της προχωρούν σε δυναμικές ενέργειες ενάντια στην κυβέρνηση Ρουίς. Καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα της Οαχάκα, δέκα περίπου δημαρχίες, μεταξύ των οποίων οι Juchitan, Zimatlan, Huautla de Jimenez, Teotitlan de Flores Magon, Matias Romero, Huajuapan de Leon, Port Angel και Puerto Escondido, και υψώνουν χιλιάδες οδοφράγματα γύρω και μέσα στην πόλη. Στις 28 Ιουνίου θα διοργανωθεί η 4η Μεγάλη Πορεία όπου θα συμμετέχουν περίπου 800.000 άνθρωποι. Ο Ρουίς σε συνεργασία με παραστρατιωτικές ομάδες εξαπολύει για άλλη μια φορά ένα ανθρωποκυνηγητό που θα έχει ως αποτέλεσμα δολοφονίες, τραυματισμούς και απαγωγές αγωνιστών. Αντίστοιχα, ο Βισέντε Φοξ, του ακροδεξιού κόμματος PAN και πρόεδρος του Μεξικού, θα στείλει την Ομοσπονδιακή Αστυνομία Πρόληψης για να καταστείλει την εξέγερση. «Οι μπάτσοι του είναι στο δρόμο. Εκτοξεύουν δακρυγόνα, ξυλοκοπούν με περισσή βιαιότητα, συλλαμβάνουν χωρίς εντάλματα σύλληψης, εισβάλλουν σε σπίτια χωρίς άδεια, καταστρέφουν περιουσίες, καταλαμβάνουν νοσοκομεία και κλινικές, απαγορεύουν την ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων, παρενοχλούν σεξουαλικά τις γυναίκες.»
Στις 11 Ιουλίου η APPO οργανώνει δράσεις κοινωνικής ανυπακοής, επιδιώκοντας "να ρίξει την κυβέρνηση και τις αρχές που υπάρχουν στην πολιτεία" όπως η ίδια λέει. Έτσι αποκλείει τις εισόδους πολυτελών ξενοδοχείων, τις εισόδους της πόλης, το τοπικό αεροδρόμιο και υψώνει οδοφράγματα σε όλη την Οαχάκα. Εκείνη την περίοδο διοργανώνεται, όπως κάθε χρόνο, η μεγαλύτερη γιορτή της Οαχάκα, η Γκελαγκέτσα, η οποία έχει μετατραπεί στη σημαντικότερη τουριστική-εμπορική ατραξιόν για τα ντόπια αφεντικά. Ο λαός της Οαχάκα θα διαλύσει αυτή τη γιορτή καταγγέλλοντας την εμπορευματοποίησή της και θα στήσει τη δική του Γκελαγκέτσα σε μια φτωχογειτονιά. Μπορούμε να φανταστούμε το πλήγμα που επέφερε στην τουριστική βιομηχανία αυτή η ακύρωση της γιορτής… Ταυτόχρονα, αγρότες από το Tuxtepec αρχίζουν να κατευθύνονται με πορεία προς την Οαχάκα και οι κάτοικοι του Atenco προς την Πόλη του Μεξικό όπου μεγάλη πορεία θα πραγματοποιηθεί μαζί με την «Άλλη Καμπάνια» των Ζαπατίστας για την αλληλεγγύη στον λαό της Οαχάκα. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πανεπιστημίου που είχε καταληφθεί από τους φοιτητές και τους δασκάλους στις 22 Ιουλίου δέχεται πυροβολισμούς από παραστρατιωτικούς, όπως επίσης, την ίδια μέρα, ρίχνονται μολότοφ στο σπίτι του Rueda Pachero (συνδικαλιστή ηγέτη των δασκάλων). Το ίδιο θα συμβεί λίγες μέρες μετά στο σπίτι του Alejandro Cruz, ηγέτη των Οργανώσεων για τα Ιθαγενικά Δικαιώματα.
Την 1η Αυγούστου οι γυναίκες της Οαχάκα θα καταλάβουν τα γραφεία του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού Canal 9 για να ενημερώσουν τον κόσμο σχετικά με το κίνημά τους. Απαιτούν την καθαίρεση του Ρουίς. Ενώ δεν γνωρίζουν πώς να χειρίζονται τον τηλεοπτικό σταθμό, κάνουν πολύωρες εκπομπές και δουλεύουν μόνες τους τις κάμερες και τα μηχανήματα. Δάσκαλοι κάνουν μαθήματα δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, ενώ παράλληλα προβάλλονται ντοκιμαντέρ σχετικά με τα άλλα κινήματα του Μεξικού (Ζαπατίστας, Άλλη Καμπάνια, Ατένκο). Στις 10 Αυγούστου διοργανώνεται μια μεγάλη πορεία στην οποία συμμετέχουν πάνω από είκοσι χιλιάδες άνθρωποι. Η πορεία θα χτυπηθεί με πυροβολισμούς από την αστυνομία και από ελεύθερους σκοπευτές, σκοτώνοντας τον Χοσέ Κομενάρες και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. Οι διαδηλωτές απαντούν με πέτρες και κρατούν αιχμάλωτους τέσσερις αστυνομικούς. Λίγες μέρες αργότερα, στις 16 Αυγούστου πέντε χιλιάδες συνδικαλιστές του Εθνικού Συνδικάτου Εργαζομένων της Γραμματείας Υγείας (Sntssa) ξεκινούν απεργία διαρκείας για να συμμετέχουν στο κίνημα των δασκάλων, απαιτώντας την παραίτηση του Ουλίσες Ρουίς. Έτσι στις 18 Αυγούστου, υπό αυτό το αίτημα, πάνω από 18 χιλιάδες εργαζόμενοι από 20 περίπου συνδικάτα συμμετέχουν στην 24ωρη γενική απεργία. Τα ξημερώματα της 21 Αυγούστου παρακρατικοί επιτίθενται με πυροβολισμούς στο Canal 9, το οποίο ήταν υπό κατάληψη, και στον ραδιοφωνικό σταθμό Radio APPO, καταστρέφουν τις κεραίες και τα μηχανήματα και τραυματίζουν κάποιους/ες. Κάποιοι «εξαφανίστηκαν». Ο λαός της Οαχάκα θα αντιδράσει άμεσα καταλαμβάνοντας 12 ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης. Τελικά θα κρατήσει μόνο τους 3 από αυτούς, μιας και μόνον αυτούς μπορεί να περιφρουρήσει.
Στις 22 Αυγούστου θα ξεκινήσει οργανωμένη επίθεση από παρακρατικούς δολοφόνους με σκοπό να διώξουν τους εξεγερμένους Οαχακένιους από τους ραδιοσταθμούς, τα οδοφράγματα και τις κατειλημμένες πλατείες. Μέσα από βανάκια και μοτοσικλέτες οι πληρωμένοι δολοφόνοι πυροβολούν τον κόσμο εν ψυχρώ. Ο Λορένσο Σανπέδρο θα δολοφονηθεί. Οι εξεγερμένοι στήνουν αμέσως περίπου 2500 οδοφράγματα περιμένοντας και άλλη επίθεση από τους παρακρατικούς. Από τις 23 Αυγούστου αρχίζουν οργανωμένες απαγωγές αγωνιστών από ένστολους και μη μπάτσους και παρακρατικούς. Δεκάδες άτομα «εξαφανίζονται». Ύστερα από καιρό, όταν κάποιοι από αυτούς επέστρεψαν, ήταν φανερά τα σημάδια κακοποίησης. Αναφέρθηκαν ακόμη και εικονικές εκτελέσεις και απειλές ότι θα τους σκότωναν. Κλειστά φορτηγάκια με συμβατικές πινακίδες κυκλοφορούσαν μέσα στην πόλη και «μάζευαν» κόσμο. Οι εξεγερμένοι το είχαν αντιληφθεί αυτό και τα αναζητούσαν μέσα στην πόλη.
Στις 21 Σεπτεμβρίου ο εξεγερμένος λαός της Οαχάκα αποφασίζει να κάνει μεγάλη πορεία στην πρωτεύουσα του Μεξικού. 4.000 πολίτες φτάνουν στην Πόλη του Μεξικό στις 8 Οκτωβρίου. Εκεί θα πραγματοποιηθεί τεράστια πορεία αλληλεγγύης στην Οαχάκα μαζί με την εξεγερμένη κοινότητα Ατένκο και την Άλλη Καμπάνια των Ζαπατίστας. Πολλοί διαδηλωτές θα κατασκηνώσουν έξω από το κτήριο της γερουσίας απαιτώντας την καθαίρεση του Ρουίς, και 20 δάσκαλοι από την APPO θα αρχίσουν απεργία πείνας μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του αγωνιστή της APPO Alejandro Garcia Hernandez, τον οποίο σκοτώσανε με 3 σφαίρες παρακρατικοί μέσα από αυτοκίνητο μπροστά σε κάποιο οδόφραγμα. Ήταν ο δέκατος στη σειρά νεκρός. «Ταυτόχρονα, το συνδικάτο των δασκάλων στράφηκε στη βάση του για μια ακόμη διαβούλευση σχετικά με την επιστροφή στις τάξεις. Πολλοί δάσκαλοι θεωρούν ότι έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα στο θάνατο και στη συνέχιση του αγώνα και για πρώτη φορά σε τοίχο της πόλης εμφανίστηκε γραμμένη με σπρέι η διαπίστωση "Rueda P. είσαι προδότης των δασκάλων και της APPO". Πρόκειται για τον ηγέτη του συνδικάτου των δασκάλων που στην εθνική τηλεόραση ανακοίνωσε την επιστροφή στις τάξεις, ανακοίνωση εντελώς "παράνομη" με την έννοια ότι δεν είχε διεξαχθεί διαβούλευση με τη βάση όπως προβλέπουν οι αρχές του Τομέα 22». Στις 18 Οκτωβρίου ένας ακόμη δάσκαλος δολοφονείται καθώς βγαίνει από μια συνέλευση με γείτονες στην συνοικία Jardin. Το όνομά του είναι Pafilo Hernandez Vasquez.
Η πλειοψηφία της γερουσίας απέρριψε το αίτημα των εξεγερμένων για καθαίρεση του Ρουίς και δήλωσε ότι δεν γίνεται να αποδεχτεί την έλλειψη κρατικής εξουσίας στην Οαχάκα. Ο αυτοοργανωμένος λαός της Οαχάκα, μέσω της APPO, θα καλέσει στην ενδυνάμωση των οδοφραγμάτων. Παράλληλα, στα τέλη του Οκτωβρίου μια αντιπροσωπεία της APPO θα απευθυνθεί στο Παναμερικανικό Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ζητώντας τους να μιλήσουν για την συνεχιζόμενη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το μεξικάνικο κράτος και τους παρακρατικούς. Γίνονται συγκεκριμένες αναφορές στα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τις δολοφονίες.
Λίγες μόνον μέρες μετά την επίσκεψη αυτή, δολοφονείται από παρακρατικούς στην Οαχάκα ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής των indymedia Brad Will. Στις 27 Οκτωβρίου, και ενώ τα οδοφράγματα δέχονται επίθεση από τους παρακρατικούς, ο Brad Will πέφτει νεκρός ενώ κατέγραφε τα γεγονότα. Οι κάμερες των διαδηλωτών έχουν απαθανατίσει τους δράστες, μεταξύ των οποίων και υψηλόβαθμοι αστυνομικοί αλλά και στελέχη μυστικών υπηρεσιών και δημοτικοί σύμβουλοι (!) του κόμματος PRI. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι που ευθύνονται και για τη δολοφονία 3 ακόμη εξεγερμένων την ίδια μέρα. Συγκεκριμένα, οι δολοφόνοι είναι οι Χουάν Κάρλος Σοριάνο (τοπική αστυνομία), Μανουέλ Αγκιλάρ (προσωπικό του Δήμου), Αμπέλ Σαντιάγκο Σαράτε (υπεύθυνος για τη δημόσια ασφάλεια στη Σάντα Λουτσία και εκλεγμένος αντιπρόσωπος του PRI) και Πέντρο Καρμόνα (παραστρατιωτικός). Τις φωτογραφίες των δολοφόνων δημοσιεύουν οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (http://www.rsf.org/article.php3?id_article=19484).
Στις 28 και 29 Οκτωβρίου λαμβάνει χώρα μεγάλη επιχείρηση της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας στην πόλη. 60 συλλήψεις και βασανισμοί, δακρυγόνα και ξύλο στο δρόμο είναι ο τελικός απολογισμός. Σχεδόν άμεσα, την 1η Νοεμβρίου, κάποιοι από τους Ζαπατίστας κλείνουν τους δρόμους της Τσιάπας που οδηγούν στην Οαχάκα δηλώνοντας με τον συμβολικό αυτόν τρόπο την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους.
Νέα πολύωρη επίθεση της αστυνομίας έχουμε στις 2 Νοεμβρίου, μια μέρα μετά, με κεντρικό τους στόχο τον ραδιοφωνικό σταθμό των εξεγερμένων (Radio Universidad). Οι πολίτες της Οαχάκα αυτή τη φορά εξαγριώνονται και τρέχουν να υπερασπιστούν το ραδιόφωνο. Τα οδοφράγματα κρατάνε για μια μέρα και η αστυνομία απωθείται με βροχή από πέτρες. Τα ελικόπτερα απομακρύνονται από φωτοβολίδες που τους πετάνε με αυτοσχέδιους εκτοξευτήρες οι αλληλέγγυοι στο ραδιοσταθμό. Στην απώθηση των αστυνομικών συμμετέχουν και οι συγγενείς των κλεισμένων στο πανεπιστήμιο όπου βρίσκεται ο πομπός του ραδιοσταθμού.
Στις 5 Νοεμβρίου διοργανώνεται μια μεγάλη πορεία από την APPO ως απάντηση στην καταστολή. Οι διοργανωτές δηλώνουν πως συμμετείχαν στην πορεία γύρω στις 800.000 ανθρώπους. Παράλληλα, στην APPO γίνονται ήδη συζητήσεις για το πώς μπορεί να θεσμιστεί μια νέα σειρά κανόνων που να ισχύουν στις εξεγερμένες περιοχές καθώς και το πώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα νέο συνταγματικό καθεστώς.
Όλη αυτή την περίοδο συνεχίζονται τόσο οι αψιμαχίες με την αστυνομία όσο και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο αλλά και από τους Ζαπατίστας, διάφορες μεξικάνικες ομάδες στην Πόλη του Μεξικό κτλ.
Στις 25 Νοεμβρίου μια νέα πορεία θα λάβει χώρα στην Οαχάκα. Και πάλι την έχει καλέσει η APPO. Ωστόσο τώρα η αστυνομία θα κρατήσει και πάλι μια σκληρή κατασταλτική στάση. Το αποτέλεσμα είναι 185 συλλήψεις και πολύωρες οδομαχίες. Στην πορεία αυτή η APPO θα θελήσει να διαχωριστεί από κάποιους «προβοκάτορες» που προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε αυτοκίνητα και σπίτια πετώντας μολότοφ και πέτρες. Και την επόμενη μέρα θα ακολουθήσει αντιδιαδήλωση από τους φίλα προσκείμενους στην κυβέρνηση. Η αντιδιαδήλωση θα εστιάσει στα επεισόδια που προκάλεσε η πορεία της APPO την προηγούμενη μέρα.
Μία μέρα αργότερα, στις 27 Νοεμβρίου, η αστυνομία με νέες επιθέσεις σαρώνει και τα τελευταία οδοφράγματα που είχαν μείνει στην πόλη. Αρχίζουν οι συλλήψεις και οι επικηρύξεις μελών της APPO.
Τον Δεκέμβριο ελάχιστα αλλάζουν. Απλά η ίδια κατάσταση συνεχίζεται με πρόεδρο τον Καλντερόν (ο οποίος ορκίζεται στο νέο του αξίωμα τα μεσάνυχτα, εξαιτίας του φόβου επεισοδίων!). Οι συλλήψεις μελών της APPO συνεχίζονται. Η καταστολή συνεχίζεται. Η πρώτη μεγάλη πορεία του Δεκεμβρίου θα γίνει στις 10 του μηνός. Τα αιτήματα γνωστά: δικαιοσύνη για όσους δολοφονήθηκαν, απελευθέρωση όσων φυλακίστηκαν, «εμφάνιση» όσων εξαφανίστηκαν. Είναι άλλη μια πορεία με κεντρικό της ζήτημα τη βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής.
Στις 15 Δεκεμβρίου ο κυβερνήτης Ρουίς απελευθερώνει 43 εξεγερμένους που κρατούσε στις φυλακές του, αφήνοντας, όμως, τους υπόλοιπους 290 πολίτες μέσα. Παράλληλα, αποχωρούν λίγοι μπάτσοι από την πόλη της Οαχάκα. Αυτή η κίνηση έγινε ως απάντηση στο αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Οαχάκα από διεθνείς οργανώσεις (πχ Διεθνής Αμνηστία, επιτροπές του Παναμερικανικού Συμβουλίου για τα Δικαιώματα, ΟΗΕ κλπ). Οι απαγωγές και οι ξυλοδαρμοί, η τρομοκρατία και η βία συνεχίζονται. Απλώς το μεξικάνικο κράτος προσέχει πλέον να μην εκδηλώνεται η ωμότητα της καταστολής μπροστά στα μάτια διεθνών παρατηρητών. Ήδη οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν επιβεβαιώσει βασανισμούς (σεξουαλική κακοποίηση, ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα, στα πέλματα, σπασμένα δάχτυλα κτλ) σε 300 περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν συλληφθεί. Η APPO ανακοινώνει πως υπάρχουν 17 θάνατοι από τους 14 Ιουνίου μέχρι το Δεκέμβριο.
Στις 22 Δεκεμβρίου έχουμε την παγκόσμια μέρα αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Οαχάκα που διοργάνωσαν οι Ζαπατίστας. Πορείες και εκδηλώσεις αλληλεγγύης λαμβάνουν χώρα σε εκατοντάδες πόλεις του κόσμου. Μία εβδομάδα μετά, μέλη της APPO θα παραστούν στην Intergalactica που διοργανώνουν οι Ζαπατίστας, ενισχύοντας έτσι την αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων της Τσιάπας και της Άλλης Καμπάνιας με την Οαχάκα και τους εξεγερμένους της.
«Εδώ και πάνω από τρεις μήνες, τα φαντάσματα της Λουίζ Μισέλ και του Ελιζέ Ρεκλύ περιπλανώνται το βράδυ στα έρημα σοκάκια μιας αρχαίας πόλης στον μεξικάνικο νότο – το σκοτάδι φωτισμένο από το αμυδρό φως των λαμπών στο δρόμο κι απ’ τη φωτιά των εκατοντάδων οδοφραγμάτων ζεσταίνει τις νύχτες της Οαχάκα»
Ποιος νοιάστηκε στις «πολιτισμένες» δυτικές νεκροπόλεις μας γι’ αυτό που έγινε στην Οαχάκα; Ποιος θέλησε να μάθει; Νεκρική ησυχία επικρατεί εδώ… Για άλλη μια φορά αυτό που συνέβη εκεί είναι μακριά, μακριά από τις έγνοιες του ανθρώπου που κοιτάει αλλά δεν βλέπει, ακούει αλλά δεν νοιώθει, σκέφτεται αλλά δεν αμφισβητεί… Το αίμα των ανθρώπων που έπεσαν νεκροί εκεί πέρα δεν κύλησε ως εδώ, τι μας νοιάζει… όπως και τα δάκρυα. Τα ουρλιαχτά των γυναικών και των κοριτσιών που βιάστηκαν από τους ένστολους φρουρούς του Κτήνους δεν άγγιξαν τα αυτιά μας, τι μας νοιάζει… όπως και οι σιωπές όσων «εξαφανίστηκαν». Η εξέγερση της Οαχάκα είναι ένα σημάδι, για όσους θέλουν να το δουν, που λέει: «Η ανθρωπότητα δεν έσβησε ακόμη», «Η ελπίδα για μια κοινωνία ελεύθερη και δίκαιη δεν θάφτηκε μαζί με τις επαναστάσεις του παρελθόντος». Η εξέγερση των ανθρώπων της Οαχάκα μας εμπνέει και μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό τον κόσμο που η σήψη έχει φτάσει κάθε του πτυχή…
Στις 14 Ιουνίου το 2006 η αστυνομία της κυβέρνησης του Ουλίσες Ρουίς κατέστειλε με τον πιο βίαιο τρόπο την απεργία των εβδομήντα χιλιάδων δασκάλων της Οαχάκα. Οι απεργοί είχαν καταλάβει από τις 22 Μαΐου τους δρόμους και την κεντρική πλατεία Zocalo με αιτήματα την αύξηση των μισθών τους, την ενίσχυση υποστηρικτικών προγραμμάτων για τις σχολικές υποδομές, τη χορήγηση επιδομάτων για τους φοιτητές που ζουν σε πιο περιθωριοποιημένους δήμους κ.ά. Τα αποτελέσματα της βίαιης καταστολής ήταν αιματηρά: δύο παιδιά και τουλάχιστον τρεις δάσκαλοι νεκροί, 92 τραυματίες, απαγωγές δασκάλων, συλλήψεις και οικογενειακές διώξεις. Οι μπάτσοι καταστρέψανε ακόμη τις εγκαταστάσεις του Radio Planton, του εναλλακτικού ραδιόφωνου που είχαν στήσει οι ίδιοι οι δάσκαλοι/ες για την ενημέρωση σε σχέση με το κίνημά τους και όχι μόνο. Τα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση ΜΜΕ προσπάθησαν αμέσως να διασύρουν το κίνημα, λέγοντας πως από πίσω κρύβονται κάποιες «εξτρεμιστικές ομάδες», αλλά χιλιάδες άνθρωποι της Οαχάκα (αγρότες, εργάτες, επιστήμονες, άνεργοι, θρησκευόμενοι, φοιτητές και νοικοκυρές) αψηφώντας όλα αυτά, μιας και εξ αρχής ήταν αλληλέγγυοι στο κίνημα των δασκάλων, κατέβηκαν μαζί τους στο δρόμο με κοινό αίτημα αυτή τη φορά, «να πέσει ο Ulises». Έτσι στις 16 Ιουνίου εξακόσιες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους, ύστερα από κάλεσμα των δασκάλων. Επίσης, ομάδες φοιτητών και δασκάλων κατέλαβαν το Radio Universidad, το σταθμό του Ανεξάρτητου Πανεπιστημίου Benito Jjuarez της Οαχάκα, και άρχισαν να μεταδίδουν λεπτό προς λεπτό όσα συνέβαιναν στους δρόμους της πόλης.
Παράλληλα, δημιουργείται στη βάση της άμεσης δημοκρατίας η Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα (APPO) από 365 οργανώσεις, ιθαγενικές κοινότητες, συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις και επιτροπές πολιτών, μεταξύ των οποίων και το Ελευθεριακό Ιθαγενικό Συμβούλιο της Οαχάκα «Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν». Η Λαϊκή Συνέλευση, όπως η ίδια διακηρύσσει «είναι πλουραλιστική και προσπαθεί να γίνει ένα σταθερό σημείο ανάλυσης, σκέψης και λήψης αποφάσεων που θα οδηγεί το κοινωνικό κίνημα». Επίσης, θεωρεί ότι «υπήρξε ένα σημαντικό βήμα με το πέρασμα από τις οικονομικές και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις σε έναν πολιτικό χαρακτήρα: την εξαφάνιση των αρχών. Αλλά πολύ περισσότερο από την πτώση ενός προσώπου, θέλουμε να ξεκινήσει μια διαδικασία δημιουργίας της δημοκρατίας, για να υπάρξει ένας νέος τρόπος να κάνουμε πολιτική, όπου η λήψη των αποφάσεων θα προέρχεται από τον λαό». Στη βάση αυτών των επιδιώξεων και εναντιωνόμενοι στη λεηλασία του μεξικανικού νότου από τις πολυεθνικές εταιρείες που επιθυμούν την «ανάπτυξη» της, κατά τ’ άλλα, τουριστικής περιοχής της Οαχάκα, πράγμα που συνεπάγεται μια τεράστια υποβάθμιση της ζωής των ντόπιων πληθυσμών, οι άνθρωποί της προχωρούν σε δυναμικές ενέργειες ενάντια στην κυβέρνηση Ρουίς. Καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα της Οαχάκα, δέκα περίπου δημαρχίες, μεταξύ των οποίων οι Juchitan, Zimatlan, Huautla de Jimenez, Teotitlan de Flores Magon, Matias Romero, Huajuapan de Leon, Port Angel και Puerto Escondido, και υψώνουν χιλιάδες οδοφράγματα γύρω και μέσα στην πόλη. Στις 28 Ιουνίου θα διοργανωθεί η 4η Μεγάλη Πορεία όπου θα συμμετέχουν περίπου 800.000 άνθρωποι. Ο Ρουίς σε συνεργασία με παραστρατιωτικές ομάδες εξαπολύει για άλλη μια φορά ένα ανθρωποκυνηγητό που θα έχει ως αποτέλεσμα δολοφονίες, τραυματισμούς και απαγωγές αγωνιστών. Αντίστοιχα, ο Βισέντε Φοξ, του ακροδεξιού κόμματος PAN και πρόεδρος του Μεξικού, θα στείλει την Ομοσπονδιακή Αστυνομία Πρόληψης για να καταστείλει την εξέγερση. «Οι μπάτσοι του είναι στο δρόμο. Εκτοξεύουν δακρυγόνα, ξυλοκοπούν με περισσή βιαιότητα, συλλαμβάνουν χωρίς εντάλματα σύλληψης, εισβάλλουν σε σπίτια χωρίς άδεια, καταστρέφουν περιουσίες, καταλαμβάνουν νοσοκομεία και κλινικές, απαγορεύουν την ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων, παρενοχλούν σεξουαλικά τις γυναίκες.»
Στις 11 Ιουλίου η APPO οργανώνει δράσεις κοινωνικής ανυπακοής, επιδιώκοντας "να ρίξει την κυβέρνηση και τις αρχές που υπάρχουν στην πολιτεία" όπως η ίδια λέει. Έτσι αποκλείει τις εισόδους πολυτελών ξενοδοχείων, τις εισόδους της πόλης, το τοπικό αεροδρόμιο και υψώνει οδοφράγματα σε όλη την Οαχάκα. Εκείνη την περίοδο διοργανώνεται, όπως κάθε χρόνο, η μεγαλύτερη γιορτή της Οαχάκα, η Γκελαγκέτσα, η οποία έχει μετατραπεί στη σημαντικότερη τουριστική-εμπορική ατραξιόν για τα ντόπια αφεντικά. Ο λαός της Οαχάκα θα διαλύσει αυτή τη γιορτή καταγγέλλοντας την εμπορευματοποίησή της και θα στήσει τη δική του Γκελαγκέτσα σε μια φτωχογειτονιά. Μπορούμε να φανταστούμε το πλήγμα που επέφερε στην τουριστική βιομηχανία αυτή η ακύρωση της γιορτής… Ταυτόχρονα, αγρότες από το Tuxtepec αρχίζουν να κατευθύνονται με πορεία προς την Οαχάκα και οι κάτοικοι του Atenco προς την Πόλη του Μεξικό όπου μεγάλη πορεία θα πραγματοποιηθεί μαζί με την «Άλλη Καμπάνια» των Ζαπατίστας για την αλληλεγγύη στον λαό της Οαχάκα. Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πανεπιστημίου που είχε καταληφθεί από τους φοιτητές και τους δασκάλους στις 22 Ιουλίου δέχεται πυροβολισμούς από παραστρατιωτικούς, όπως επίσης, την ίδια μέρα, ρίχνονται μολότοφ στο σπίτι του Rueda Pachero (συνδικαλιστή ηγέτη των δασκάλων). Το ίδιο θα συμβεί λίγες μέρες μετά στο σπίτι του Alejandro Cruz, ηγέτη των Οργανώσεων για τα Ιθαγενικά Δικαιώματα.
Την 1η Αυγούστου οι γυναίκες της Οαχάκα θα καταλάβουν τα γραφεία του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού Canal 9 για να ενημερώσουν τον κόσμο σχετικά με το κίνημά τους. Απαιτούν την καθαίρεση του Ρουίς. Ενώ δεν γνωρίζουν πώς να χειρίζονται τον τηλεοπτικό σταθμό, κάνουν πολύωρες εκπομπές και δουλεύουν μόνες τους τις κάμερες και τα μηχανήματα. Δάσκαλοι κάνουν μαθήματα δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, ενώ παράλληλα προβάλλονται ντοκιμαντέρ σχετικά με τα άλλα κινήματα του Μεξικού (Ζαπατίστας, Άλλη Καμπάνια, Ατένκο). Στις 10 Αυγούστου διοργανώνεται μια μεγάλη πορεία στην οποία συμμετέχουν πάνω από είκοσι χιλιάδες άνθρωποι. Η πορεία θα χτυπηθεί με πυροβολισμούς από την αστυνομία και από ελεύθερους σκοπευτές, σκοτώνοντας τον Χοσέ Κομενάρες και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. Οι διαδηλωτές απαντούν με πέτρες και κρατούν αιχμάλωτους τέσσερις αστυνομικούς. Λίγες μέρες αργότερα, στις 16 Αυγούστου πέντε χιλιάδες συνδικαλιστές του Εθνικού Συνδικάτου Εργαζομένων της Γραμματείας Υγείας (Sntssa) ξεκινούν απεργία διαρκείας για να συμμετέχουν στο κίνημα των δασκάλων, απαιτώντας την παραίτηση του Ουλίσες Ρουίς. Έτσι στις 18 Αυγούστου, υπό αυτό το αίτημα, πάνω από 18 χιλιάδες εργαζόμενοι από 20 περίπου συνδικάτα συμμετέχουν στην 24ωρη γενική απεργία. Τα ξημερώματα της 21 Αυγούστου παρακρατικοί επιτίθενται με πυροβολισμούς στο Canal 9, το οποίο ήταν υπό κατάληψη, και στον ραδιοφωνικό σταθμό Radio APPO, καταστρέφουν τις κεραίες και τα μηχανήματα και τραυματίζουν κάποιους/ες. Κάποιοι «εξαφανίστηκαν». Ο λαός της Οαχάκα θα αντιδράσει άμεσα καταλαμβάνοντας 12 ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης. Τελικά θα κρατήσει μόνο τους 3 από αυτούς, μιας και μόνον αυτούς μπορεί να περιφρουρήσει.
Στις 22 Αυγούστου θα ξεκινήσει οργανωμένη επίθεση από παρακρατικούς δολοφόνους με σκοπό να διώξουν τους εξεγερμένους Οαχακένιους από τους ραδιοσταθμούς, τα οδοφράγματα και τις κατειλημμένες πλατείες. Μέσα από βανάκια και μοτοσικλέτες οι πληρωμένοι δολοφόνοι πυροβολούν τον κόσμο εν ψυχρώ. Ο Λορένσο Σανπέδρο θα δολοφονηθεί. Οι εξεγερμένοι στήνουν αμέσως περίπου 2500 οδοφράγματα περιμένοντας και άλλη επίθεση από τους παρακρατικούς. Από τις 23 Αυγούστου αρχίζουν οργανωμένες απαγωγές αγωνιστών από ένστολους και μη μπάτσους και παρακρατικούς. Δεκάδες άτομα «εξαφανίζονται». Ύστερα από καιρό, όταν κάποιοι από αυτούς επέστρεψαν, ήταν φανερά τα σημάδια κακοποίησης. Αναφέρθηκαν ακόμη και εικονικές εκτελέσεις και απειλές ότι θα τους σκότωναν. Κλειστά φορτηγάκια με συμβατικές πινακίδες κυκλοφορούσαν μέσα στην πόλη και «μάζευαν» κόσμο. Οι εξεγερμένοι το είχαν αντιληφθεί αυτό και τα αναζητούσαν μέσα στην πόλη.
Στις 21 Σεπτεμβρίου ο εξεγερμένος λαός της Οαχάκα αποφασίζει να κάνει μεγάλη πορεία στην πρωτεύουσα του Μεξικού. 4.000 πολίτες φτάνουν στην Πόλη του Μεξικό στις 8 Οκτωβρίου. Εκεί θα πραγματοποιηθεί τεράστια πορεία αλληλεγγύης στην Οαχάκα μαζί με την εξεγερμένη κοινότητα Ατένκο και την Άλλη Καμπάνια των Ζαπατίστας. Πολλοί διαδηλωτές θα κατασκηνώσουν έξω από το κτήριο της γερουσίας απαιτώντας την καθαίρεση του Ρουίς, και 20 δάσκαλοι από την APPO θα αρχίσουν απεργία πείνας μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του αγωνιστή της APPO Alejandro Garcia Hernandez, τον οποίο σκοτώσανε με 3 σφαίρες παρακρατικοί μέσα από αυτοκίνητο μπροστά σε κάποιο οδόφραγμα. Ήταν ο δέκατος στη σειρά νεκρός. «Ταυτόχρονα, το συνδικάτο των δασκάλων στράφηκε στη βάση του για μια ακόμη διαβούλευση σχετικά με την επιστροφή στις τάξεις. Πολλοί δάσκαλοι θεωρούν ότι έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα στο θάνατο και στη συνέχιση του αγώνα και για πρώτη φορά σε τοίχο της πόλης εμφανίστηκε γραμμένη με σπρέι η διαπίστωση "Rueda P. είσαι προδότης των δασκάλων και της APPO". Πρόκειται για τον ηγέτη του συνδικάτου των δασκάλων που στην εθνική τηλεόραση ανακοίνωσε την επιστροφή στις τάξεις, ανακοίνωση εντελώς "παράνομη" με την έννοια ότι δεν είχε διεξαχθεί διαβούλευση με τη βάση όπως προβλέπουν οι αρχές του Τομέα 22». Στις 18 Οκτωβρίου ένας ακόμη δάσκαλος δολοφονείται καθώς βγαίνει από μια συνέλευση με γείτονες στην συνοικία Jardin. Το όνομά του είναι Pafilo Hernandez Vasquez.
Η πλειοψηφία της γερουσίας απέρριψε το αίτημα των εξεγερμένων για καθαίρεση του Ρουίς και δήλωσε ότι δεν γίνεται να αποδεχτεί την έλλειψη κρατικής εξουσίας στην Οαχάκα. Ο αυτοοργανωμένος λαός της Οαχάκα, μέσω της APPO, θα καλέσει στην ενδυνάμωση των οδοφραγμάτων. Παράλληλα, στα τέλη του Οκτωβρίου μια αντιπροσωπεία της APPO θα απευθυνθεί στο Παναμερικανικό Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ζητώντας τους να μιλήσουν για την συνεχιζόμενη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το μεξικάνικο κράτος και τους παρακρατικούς. Γίνονται συγκεκριμένες αναφορές στα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τις δολοφονίες.
Λίγες μόνον μέρες μετά την επίσκεψη αυτή, δολοφονείται από παρακρατικούς στην Οαχάκα ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής των indymedia Brad Will. Στις 27 Οκτωβρίου, και ενώ τα οδοφράγματα δέχονται επίθεση από τους παρακρατικούς, ο Brad Will πέφτει νεκρός ενώ κατέγραφε τα γεγονότα. Οι κάμερες των διαδηλωτών έχουν απαθανατίσει τους δράστες, μεταξύ των οποίων και υψηλόβαθμοι αστυνομικοί αλλά και στελέχη μυστικών υπηρεσιών και δημοτικοί σύμβουλοι (!) του κόμματος PRI. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι που ευθύνονται και για τη δολοφονία 3 ακόμη εξεγερμένων την ίδια μέρα. Συγκεκριμένα, οι δολοφόνοι είναι οι Χουάν Κάρλος Σοριάνο (τοπική αστυνομία), Μανουέλ Αγκιλάρ (προσωπικό του Δήμου), Αμπέλ Σαντιάγκο Σαράτε (υπεύθυνος για τη δημόσια ασφάλεια στη Σάντα Λουτσία και εκλεγμένος αντιπρόσωπος του PRI) και Πέντρο Καρμόνα (παραστρατιωτικός). Τις φωτογραφίες των δολοφόνων δημοσιεύουν οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (http://www.rsf.org/article.php3?id_article=19484).
Στις 28 και 29 Οκτωβρίου λαμβάνει χώρα μεγάλη επιχείρηση της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας στην πόλη. 60 συλλήψεις και βασανισμοί, δακρυγόνα και ξύλο στο δρόμο είναι ο τελικός απολογισμός. Σχεδόν άμεσα, την 1η Νοεμβρίου, κάποιοι από τους Ζαπατίστας κλείνουν τους δρόμους της Τσιάπας που οδηγούν στην Οαχάκα δηλώνοντας με τον συμβολικό αυτόν τρόπο την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους.
Νέα πολύωρη επίθεση της αστυνομίας έχουμε στις 2 Νοεμβρίου, μια μέρα μετά, με κεντρικό τους στόχο τον ραδιοφωνικό σταθμό των εξεγερμένων (Radio Universidad). Οι πολίτες της Οαχάκα αυτή τη φορά εξαγριώνονται και τρέχουν να υπερασπιστούν το ραδιόφωνο. Τα οδοφράγματα κρατάνε για μια μέρα και η αστυνομία απωθείται με βροχή από πέτρες. Τα ελικόπτερα απομακρύνονται από φωτοβολίδες που τους πετάνε με αυτοσχέδιους εκτοξευτήρες οι αλληλέγγυοι στο ραδιοσταθμό. Στην απώθηση των αστυνομικών συμμετέχουν και οι συγγενείς των κλεισμένων στο πανεπιστήμιο όπου βρίσκεται ο πομπός του ραδιοσταθμού.
Στις 5 Νοεμβρίου διοργανώνεται μια μεγάλη πορεία από την APPO ως απάντηση στην καταστολή. Οι διοργανωτές δηλώνουν πως συμμετείχαν στην πορεία γύρω στις 800.000 ανθρώπους. Παράλληλα, στην APPO γίνονται ήδη συζητήσεις για το πώς μπορεί να θεσμιστεί μια νέα σειρά κανόνων που να ισχύουν στις εξεγερμένες περιοχές καθώς και το πώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα νέο συνταγματικό καθεστώς.
Όλη αυτή την περίοδο συνεχίζονται τόσο οι αψιμαχίες με την αστυνομία όσο και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο αλλά και από τους Ζαπατίστας, διάφορες μεξικάνικες ομάδες στην Πόλη του Μεξικό κτλ.
Στις 25 Νοεμβρίου μια νέα πορεία θα λάβει χώρα στην Οαχάκα. Και πάλι την έχει καλέσει η APPO. Ωστόσο τώρα η αστυνομία θα κρατήσει και πάλι μια σκληρή κατασταλτική στάση. Το αποτέλεσμα είναι 185 συλλήψεις και πολύωρες οδομαχίες. Στην πορεία αυτή η APPO θα θελήσει να διαχωριστεί από κάποιους «προβοκάτορες» που προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε αυτοκίνητα και σπίτια πετώντας μολότοφ και πέτρες. Και την επόμενη μέρα θα ακολουθήσει αντιδιαδήλωση από τους φίλα προσκείμενους στην κυβέρνηση. Η αντιδιαδήλωση θα εστιάσει στα επεισόδια που προκάλεσε η πορεία της APPO την προηγούμενη μέρα.
Μία μέρα αργότερα, στις 27 Νοεμβρίου, η αστυνομία με νέες επιθέσεις σαρώνει και τα τελευταία οδοφράγματα που είχαν μείνει στην πόλη. Αρχίζουν οι συλλήψεις και οι επικηρύξεις μελών της APPO.
Τον Δεκέμβριο ελάχιστα αλλάζουν. Απλά η ίδια κατάσταση συνεχίζεται με πρόεδρο τον Καλντερόν (ο οποίος ορκίζεται στο νέο του αξίωμα τα μεσάνυχτα, εξαιτίας του φόβου επεισοδίων!). Οι συλλήψεις μελών της APPO συνεχίζονται. Η καταστολή συνεχίζεται. Η πρώτη μεγάλη πορεία του Δεκεμβρίου θα γίνει στις 10 του μηνός. Τα αιτήματα γνωστά: δικαιοσύνη για όσους δολοφονήθηκαν, απελευθέρωση όσων φυλακίστηκαν, «εμφάνιση» όσων εξαφανίστηκαν. Είναι άλλη μια πορεία με κεντρικό της ζήτημα τη βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής.
Στις 15 Δεκεμβρίου ο κυβερνήτης Ρουίς απελευθερώνει 43 εξεγερμένους που κρατούσε στις φυλακές του, αφήνοντας, όμως, τους υπόλοιπους 290 πολίτες μέσα. Παράλληλα, αποχωρούν λίγοι μπάτσοι από την πόλη της Οαχάκα. Αυτή η κίνηση έγινε ως απάντηση στο αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Οαχάκα από διεθνείς οργανώσεις (πχ Διεθνής Αμνηστία, επιτροπές του Παναμερικανικού Συμβουλίου για τα Δικαιώματα, ΟΗΕ κλπ). Οι απαγωγές και οι ξυλοδαρμοί, η τρομοκρατία και η βία συνεχίζονται. Απλώς το μεξικάνικο κράτος προσέχει πλέον να μην εκδηλώνεται η ωμότητα της καταστολής μπροστά στα μάτια διεθνών παρατηρητών. Ήδη οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν επιβεβαιώσει βασανισμούς (σεξουαλική κακοποίηση, ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα, στα πέλματα, σπασμένα δάχτυλα κτλ) σε 300 περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν συλληφθεί. Η APPO ανακοινώνει πως υπάρχουν 17 θάνατοι από τους 14 Ιουνίου μέχρι το Δεκέμβριο.
Στις 22 Δεκεμβρίου έχουμε την παγκόσμια μέρα αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Οαχάκα που διοργάνωσαν οι Ζαπατίστας. Πορείες και εκδηλώσεις αλληλεγγύης λαμβάνουν χώρα σε εκατοντάδες πόλεις του κόσμου. Μία εβδομάδα μετά, μέλη της APPO θα παραστούν στην Intergalactica που διοργανώνουν οι Ζαπατίστας, ενισχύοντας έτσι την αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων της Τσιάπας και της Άλλης Καμπάνιας με την Οαχάκα και τους εξεγερμένους της.
Έντυπο Νο3 (συνέχεια)
28-5-2006. Μεγάλη πορεία στην Πόλη του Μεξικού
Στις 10 πμ έφτανε ο κόσμος που πήρε μέρος στη μεγάλη διαδήλωση στην Πόλη του Μεξικό. Η διαδήλωση έγινε σε ένδειξη αλληλεγγύης στον λαό του Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και στους πολιτικούς κρατούμενους. Οι διαδηλωτές πορεύτηκαν από μια πλατειά κοντά στην πρεσβεία των ΗΠΑ μέχρι την κεντρική πλατεία της Πόλης του Μεξικό. Η πορεία είχε μήκος γύρω στα 6 χιλιόμετρα και ξεπέρναγε κατά πολύ την πρωτομαγιάτικη πορεία στην Πόλη του Μεξικό. Η πλειοψηφία του κόσμου (90.000) ήταν από την Πόλη του Μεξικό, αλλά υπήρχαν αντιπροσωπίες της Άλλης Καμπάνιας από όλες τις πολιτείες του Μεξικού. Η πορεία ήταν δυναμική και είχε ειρηνικό χαρακτήρα. Μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών ήταν οπλισμένο με ματσέτες, τσάπες, ξύλα και είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους (παρόλο που η κυβέρνηση της πολιτείας είχε κάνει έκκληση να είναι άοπλοι) για την αυτοπροστασία τους από τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες μπροστά στον μεγάλο όγκο της διαδήλωσης φρόντισαν να μην είναι εμφανείς στους διαδηλωτές. Επικεφαλής της πορείας ήταν πρώην κρατούμενοι/ες από το Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο που φόραγαν τα ρούχα της φυλακής τα οποία και έκαψαν στο τέλος της πορείας. Έγιναν ανακοινώσεις από τους κρατούμενους και την Αμέρικα Δελ Βάλλε η οποία είναι στέλεχος του Μετώπου των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης. Τη συγκέντρωση έκλεισε με λόγο του ο Μάρκος.
Ιούνιος 2006. Η Άλλη Καμπάνια. Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και Οαχάκα Πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες
Από τις πιο παράλογες συλλήψεις κατά τη διάρκεια της επιχείρησης των αστυνομικών δυνάμεων στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο ήταν αυτή του Arnulfo Pacheco Cervantes, 55 ετών, παραπληγικού, που βρίσκεται στη φυλακή του Σαντιαγκίτο κατηγορούμενος για απαγωγή. Ο Arnulfo Pacheco συνελήφθη στις 4 Μαΐου, όταν όργανα της πολιτειακής αστυνομίας του Μεξικό εισέβαλαν στο σπίτι του, τον ξυλοκόπησαν άγρια και αφού τον έσυραν μέχρι το φορτηγό της αστυνομίας τον πέταξαν κυριολεκτικά στην καρότσα του, όπως πετάμε μια σακούλα σκουπιδιών. Η σύζυγός του, στην προσπάθειά της να εξηγήσει στους αφηνιασμένους εισβολείς την κλινική του κατάσταση, ξυλοκοπήθηκε επίσης άγρια και συνελήφθη. Η κατάσταση όμως του Arnulfo Pacheco είναι κρίσιμη. «Βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα μεταξύ ζωής και θανάτου» έχοντας 5 πλευρά σπασμένα χωρίς καμιά ιατρική παρακολούθηση και φροντίδα από τους γιατρούς της φυλακής. Μόλις πριν λίγες μέρες, ένα μήνα μετά τη σύλληψη και τον ξυλοδαρμό του, «μπόρεσαν» να του χορηγήσουν μερικά χάπια παρακεταμόλης για να αντέχει τους πόνους.
Ο Jorge Armando Aguilar Ramirez, 23 ετών, συνελήφθη κατά τη διάρκεια της εισβολής της αστυνομίας και κρατείται στη φυλακή του Σαντιαγκίτο. Πάσχει από νοητική καθυστέρηση.
Ο Jorge Salinas, στέλεχος της συνδικαλιστικής οργάνωσης Τηλεφωνητών Ζαπατίστας, συνελήφθη στις 4 Μαΐου στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και μεταφέρθηκε στη φυλακή του Σαντιαγκίτο με τραύματα στο κεφάλι και σπασμένα χέρια. Η επίθεση που δέχθηκε από 20 τουλάχιστον αστυνομικούς, η οποία καταγράφηκε σε βίντεο και φωτογραφίες, ήταν ανελέητη. Τον είδαμε στις φωτογραφίες να τον χτυπούνε βάναυσα, με σπασμένα χέρια και πλημμυρισμένο στο αίμα, να ουρλιάζει από τους πόνους, να μεταφέρεται στην κυριολεξία σηκωτός στο φορτηγό της αστυνομίας. Απελευθερώθηκε με εγγύηση και τώρα έχει κινήσει νομικές διαδικασίες εναντίον του Fox, του κυβερνήτη της πολιτείας του Μεξικό και όλων των φυσικών αυτουργών των βασανιστηρίων και της καταστολής.
«Ας βάλουν ό,τι θέλουν», λέει η Magdalena Garcia Duran, ιθαγενής mazahua, «δεν πρόκειται να δηλώσω τίποτε γιατί δεν ξέρω από νόμους. Ζήτησα μετάφραση, μου αρνήθηκαν, ζήτησα δικηγόρο, μου αρνήθηκαν. Δεν δήλωσα τίποτα, ας βάλουν αυτοί ό,τι θέλουν». Μιλά με θυμό και οργή για τα βασανιστήρια που δέχθηκε αυτή και οι υπόλοιπες συγκρατούμενές της, το χειρότερο είδος βασανιστηρίων, τα σεξουαλικά. «Θα συνεχίσουμε μέχρι να πεθάνουμε αν χρειαστεί, περιμένοντας αυτό που πρόκειται να έρθει. Μη μας ξεχνάτε».
Μετά την πορεία στην Πόλη του Μεξικό, στις 28 Μαΐου το απόγευμα, τα μέλη της Άλλης Καμπάνιας της Τσιάπας πήγαν έξω από τη φυλακή του Σαντιαγκίτο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στις/στους κρατούμενες/ους. Εκεί παρέμειναν όλη νύχτα, μαζί με τους συγγενείς και συντρόφους των κρατουμένων που έχουν κατασκηνώσει έξω από τις φυλακές από τις πρώτες κιόλας μέρες, φωνάζοντας συνθήματα.
Στο μεταξύ οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται
Στις αρχές Ιουνίου πραγματοποιήθηκε πορεία συγγενών κατοίκων του Ατένκο, του FPDT και με τη συμμετοχή 10 οργανώσεων φοιτητών, δασκάλων, μαθητών και εργαζομένων από την Οαχάκα, το Μιτσοακάν και την πολιτεία του Μεξικό, η οποία ξεκίνησε από το Ατένκο και κατέληξε στην έδρα της πολιτειακής κυβέρνησης, στην Τολούκα. Φθάνοντας στο κυβερνείο, οι διαδηλωτές φωνάζοντας «Δολοφόνοι, βιαστές» βρήκαν τις πόρτες κλειστές. Μάταια προσπάθησε μια επιτροπή 20 μελών του FPDT να συναντηθεί με τον υπουργό διοίκησης της πολιτείας. Από τα μεγάφωνα ακούγεται η περήφανη φωνή της America del Valle να λέει: «Δεν θα αφήσω να με φυλακίσουν, δεν πρόκειται να παραδοθώ. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις απ’ όπου κι αν βρίσκομαι». Μέσα από το μαγνητοφωνημένο μήνυμά της καλεί τους συγκεντρωμένους (και όχι μόνο), να συνεχίσουν τον αγώνα για δικαιοσύνη. «Ως γυναίκες, με τη λέξη αξιοπρέπεια ως πρώτο μας όνομα, θέλουμε να ξέρετε ότι θα αγωνιζόμαστε αδιάκοπα ώστε αυτές οι επιθέσεις να μη μείνουν ατιμώρητες, γιατί αυτό που έκαναν δεν ήταν μόνο ταπεινωτικό. Προσπάθησαν να μας ξεριζώσουν τη ζωή. Ούτε με το να θυσιάσουν 8 ή 40 αστυνομικούς πρόκειται να πληρώσουν για την ατιμία τους. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι να πέσουν οι πραγματικοί υπεύθυνοι που ισοπέδωσαν σπίτια ή πραγματοποίησαν βιασμούς, ξυλοδαρμούς και χτυπήματα. Σας προειδοποιούμε ότι δεν έχουμε ξεχάσει ποιος δολοφόνησε τον Javier Cortes. Και δεν χρειάζεται να στρέψουμε το βλέμμα μας, βρίσκεται ανάμεσά σας, και, αν δε θέλετε να κάνετε την ατιμία σας μεγαλύτερη, καλύτερα να φροντίσετε τους συντρόφους μας».
Και ενώ συνέβαιναν αυτά στην Τολούκα…
Ένα κομβόι αστυνομικών δυνάμεων αντιμετώπισης ταραχών, της υπηρεσίας της Πολιτειακής Ασφάλειας, εισβάλει, τρεις φορές κατά τη διάρκεια της μέρας, στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο, σταματώντας προκλητικά μπροστά από τις σκηνές που έχουν στηθεί στο κέντρο της πόλης από τους συντρόφους των κρατουμένων, καταγράφοντάς τους. Οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής βρίσκονταν στη συγκέντρωση της Τολούκα. Αμέσως το FPDT μπαίνει σε κατάσταση συναγερμού. Προς το απόγευμα οι κάτοικοι συγκεντρώνονται έξω από το δημαρχείο απαιτώντας εξηγήσεις για τη νέα προσπάθεια εκφοβισμού. «Αναρωτιόμαστε τι σκέφτεται η κυβέρνηση όταν στέλνει τους αστυνομικούς της. Να προκαλέσει βία;» Θεωρώντας την ενέργεια αυτή προκλητική, προειδοποιούν τις αρχές να μην ξαναστείλουν αστυνομικές δυνάμεις γιατί διαφορετικά θα τους διώξουν με τη βία.
Παράλληλα, γίνεται γνωστό ότι παρόμοιες «περιπολίες» έγιναν και στις γειτονικές κοινότητες Acuexcomac, Nexquipayac και τον οικισμό Fransisco Madero. Παρά τις προειδοποιήσεις των κατοίκων τη νύχτα, κάνουν πάλι την εμφάνισή τους οι αστυνομικές δυνάμεις. Η νυχτερινή αυτή εισβολή προκάλεσε πανικό στα μικρά παιδιά που δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τις βαναυσότητες της 4ης Μαΐου και τη δολοφονία του 14χρονου Javier. Προς μεγάλη έκπληξη των μπάτσων, ο αρχικός φόβος μετατράπηκε σε οργή που αποτυπωνόταν στα πρόσωπα και τις κινήσεις των κατοίκων. Οι αστυνομικές δυνάμεις αποχωρούν, και την επόμενη μέρα οι κάτοικοι των τριών κοινοτήτων και του οικισμού Fransisco Madero απαιτούν από τις δημοτικές αρχές την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων, να σταματήσουν οι διώξεις και οι παρενοχλήσεις εναντίον των κατοίκων και να απελευθερωθούν άμεσα και χωρίς όρους οι κρατούμενοι σύντροφοί τους.
4 Ιουνίου
Με τη συμπλήρωση ενός μήνα από την αστυνομική εισβολή, κάτοικοι του δήμου, κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, πραγματοποίησαν πορεία από το Ατένκο προς τις γειτονικές κοινότητες. Κατά τη διάρκεια της πορείας, περνώντας από τα σπίτια αυτών που διευκόλυναν το έργο των μπάτσων υποδεικνύοντας τα σπίτια των μελών και συμπαθούντων του FPDT (ένας από τους οποίους μάλιστα ήταν θείος του 14χρονου Javier), οι διαδηλωτές εξοργισμένοι, κουνώντας απειλητικά τις ματσέτες, αρχίζουν να φωνάζουν «Καταδότες! Καταδότες!». Παράλληλα, το FPDT πραγματοποίησε και αυτό πορεία στις κοινότητες Magdalena Panoaya και San Miguel Tocuila του Texcoco με το σύνθημα «Δεν είμαστε όλοι, λείπουν οι κρατούμενοι!». Και οι δύο πορείες κατέληξαν στο auditorio Emiliano Zapata του Ατένκο όπου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση και συνέλευση.
Η συνταγματάρχης Aurora (κατά κόσμον Gloria Arenas) του ERPI (Επαναστατικού Στρατού του Εξεγερμένου Λαού), αντάρτικου στρατού του Γκερέρο που δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση του άλλου αντάρτικου της πολιτείας, του EPR, και μέλος της Άλλης Καμπάνιας και της Έκτης Διακήρυξης, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τη φυλακή Chiconautla όπου κρατείται, απαιτώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων του Ατένκο, την ακύρωση των ενταλμάτων σύλληψης εναντίον των μελών του FPDT και την τιμωρία των υπευθύνων των βιασμών και των βασανιστηρίων. Η Gloria Arenas, σε τηλεφωνική συνέντευξή της στην εφημερίδα Jornada, χαρακτηρίζει τις φυλακές του Σαντιαγκίτο και κυρίως της Λα Πάλμα «φέρετρο». Η Gloria Arenas δηλώνει μέλος της Άλλης Καμπάνιας «με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει κάτι τέτοιο... Το κανάλι για τους λαϊκούς αγώνες μέσω του ειρηνικού δρόμου προσφέρεται στην Άλλη Καμπάνια[?]». Συνεχίζει λέγοντας ότι αν το κράτος εξακολουθήσει αυτή την κατασταλτική τακτική και δεν αποδώσει δικαιοσύνη, θα οδηγήσει στη νομιμοποίηση του ένοπλου αγώνα. «Δεν κάνω κάλεσμα για ένοπλο αγώνα. Είμαι μέλος της Άλλης Καμπάνιας και είμαι πεισμένη ότι, στις παρούσες συνθήκες, αυτό το κίνημα είναι η μοναδική εναλλακτική. Είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι η Άλλη Ζαπατίστικη Καμπάνια είναι μια πρωτοβουλία πολύ ευρεία που επιμένει στην ειρηνική επιλογή. Δεν έπεσε στην πρόκληση. Και μιλάω ως πρώην μαχητής μιας πολιτικοστρατιωτικής οργάνωσης».
19 Ιουνίου
Στις αίθουσες ακρόασης των φυλακών του Σαντιαγκίτο, μέλη της Άλλης Καμπάνιας, συγγενείς και σύντροφοι των κρατουμένων πραγματοποίησαν συγκέντρωση αλληλεγγύης. Καίγοντας τα εκλογικά τους βιβλιάρια έκαναν κριτική στο πολιτικό σύστημα της χώρας, τα πολιτικά κόμματα, απορρίπτοντας την «φάρσα των εκλογών της 2ας Ιουλίου». «Τα πολιτικά κόμματα και οι υποψήφιοί τους είναι συνένοχοι για την καταστολή», λέει ένας σύντροφος που βρίσκεται εδώ και πάνω από ένα μήνα στις σκηνές που έχουν στηθεί έξω από τις φυλακές του Σαντιαγκίτο. Λίγα μέτρα πιο κάτω, κρατούμενοι/ες περιμένουν να περάσουν από εισαγγελέα προκειμένου να εξεταστεί το αίτημά τους για αναθεώρηση της δικαστικής απόφασης φυλάκισής τους. Συνθήματα όπως «Cesar κράτα, ο λαός ξεσηκώνεται!», που επαναλαμβάνονται για κάθε έναν από τους κρατούμενους, δονούν τις φυλακές. Γράμματα και χαρτάκια ανταλλάσσονται μεταξύ κρατουμένων, συγγενών και συντρόφων. Σε ένα από αυτά, μια από τις γυναίκες κρατούμενες, γράφει: «Μου δίνει μεγάλη δύναμη όταν σας βλέπω, όταν σας ακούω να φωνάζετε. Αισθάνομαι ότι το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ θα γίνει η αφορμή να ενωθούν πολλές ομάδες της Άλλης Καμπάνιας για να καταφέρουν ώστε αυτό που περνάμε να αξίζει τον κόπο και, αν και αργούμε να βγούμε έξω, θα έχουμε καταφέρει να δυναμώσει η Άλλη Καμπάνια. Όταν σας βλέπω όλους όσους αγωνίζεστε έξω, σκέφτομαι ότι δεν έκανα λάθος».
2 Ιουλίου
Η παμμεξικανική πορεία της Άλλης Καμπάνιας για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων ξεκίνησε περίπου στις 11 το πρωί από το μνημείο του Angel de la Independência, δίπλα στην αμερικάνικη πρεσβεία. 25.000 περίπου συμμετείχαν με παλμό, συνθήματα, μουσικές, έχοντας στην κορυφή τους πρώην κρατουμένους του Ατένκο, το FPDT. Δονώντας τους άδειους από περαστικούς (λόγω εκλογών) δρόμους του κέντρου, κατάφεραν να «εισβάλουν στο ημερολόγιο των από πάνω», απαιτώντας την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και καταγγέλλοντας την εκλογική φάρσα. Κάτοικοι του Ατένκο να χτυπούν τις ματσέτες τους, οι σύντροφοι του Aléxis Benhumea, ιθαγενείς, αναρχικοί, punks, κομμουνιστές, ελευθεριακοί, εργάτες, αγρότες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, εργαζόμενες/οι του σεξ, καλλιτέχνες, μέλη της Άλλης Καμπάνιας από τις 32 πολιτείες του Μεξικού. Συνθήματα όπως «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «Δεν είμαστε μόνες και μόνοι, λείπουν οι κρατούμενοι», «Ψήφος αιμοσταγής», «Μη διαλέγεις βασανιστή, επίλεξε την ελευθερία», «Μπορούν να μας φυλακίσουν, να μας σκοτώσουν, αλλά ποτέ δε θα μας κάνουν να σωπάσουμε», «Τα όνειρά μας για ελευθερία και δικαιοσύνη δεν χωράνε στις κάλπες σας», φωνάζονται, γράφονται στους τοίχους, στα πανό, στις βιτρίνες των τραπεζών και των μεγάλων καταστημάτων, ακόμα και στις ασπίδες των ΜΑΤ. Στη θέα των διμοιριών που φύλαγαν σαν υπάκουα σκυλιά τα κτίρια των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και κρατικών οργανισμών, οι διαδηλωτές φωνάζουν οργισμένοι «Δολοφόνοι, Βιαστές». Η πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν καλυμμένη με κουκούλες, μαντίλια, καπέλα, γυαλιά, μπλούζες, προκειμένου να μην είναι αναγνωρίσιμοι από τους χιλιάδες ασφαλίτες που κυκλοφορούσαν και φωτογράφιζαν. Εκτός από τους χιλιάδες μεξικανούς, σημαντική ήταν και η παρουσία internacionales, από Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Λίβανο, Κολομβία, ΗΠΑ, Ελλάδα, Νικαράγουα, Σουηδία, που εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των από τα κάτω για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία. Όχι την αστική δημοκρατία που γιόρταζαν οι υποψήφιοι και ψηφοφόροι του PAN, του PRI και του PRD βγάζοντας στην αγορά ο καθένας το εμπόρευμά του. Αλλά την άμεση δημοκρατία των από τα κάτω, των οποίων οι ιδέες αυτών που οι ιδέες τους δεν αποτελούν εμπόρευμα.
Φτάνοντας η πορεία στο Zocalo, την κεντρική πλατεία της πόλης, γύρω στη μία το μεσημέρι, ακούγεται από τα μεγάφωνα ο ζαπατίστικος ύμνος. Η συγκέντρωση ξεκινά και ο Subcomandante Marcos σε ρόλο «παρουσιαστή» αρχίζει λέγοντας: «Είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της χώρας, τη μέρα των εκλογών, εμείς που δεν κοιτάμε προς τα πάνω έχουμε επιτέλους ένα μέρος προς το οποίο να κοιτάξουμε και να οργανωθούμε, από τα κάτω και προς τα αριστερά». «Σήμερα ο λαός θα έχει προς τα πού να κοιτάξει και να ακούσει». Πρώτη το λόγο παίρνει η εκπρόσωπος του FPDT, η οποία μίλησε για τους αγώνες του λαού του Ατένκο να σταματήσει ένα μεγάλο σχέδιο, όπως ήταν αυτό της κατασκευής του αεροδρομίου, για την αλληλεγγύη που προσφέρουν πάντα σε όσους την έχουν ανάγκη, σε όσους αγωνίζονται από τα κάτω. Προειδοποιώντας την κυβέρνηση ότι «με το να θυσιάσουν μερικά σκυλιά δεν πρόκειται να κοροϊδέψουν κανέναν», τόνισε ότι «το θέατρο που έστησε η ομοσπονδιακή και πολιτειακή κυβέρνηση στο Ατένκο κατέρρευσε χάρις στην υποστήριξη όλων σας» και ευχαρίστησε για τη διεθνή αλληλεγγύη που είχε ο αγώνας τους. Τέλος, χαιρετίζει και εκ μέρους των κρατουμένων του FPDT την Άλλη Καμπάνια ως ένα χώρο ανοιχτό. Στη συνέχεια το μικρόφωνο δίνεται από τον Subcomandante Marcos στους εκπροσώπους των διάφορων γεωγραφικών περιφερειών της Άλλης Καμπάνιας που διαβάζουν τα κείμενα που γράφτηκαν και αποφασίστηκαν από τη γενική συνέλευση της προηγούμενης μέρας συνθέτοντας ένα πολιτικό ντοκουμέντο – απάντηση της Άλλης Καμπάνιας ενάντια στις εκλογές και το πολιτικό σύστημα, με βασικό άξονα την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.
Ξεκινούν οι ομιλητές των πολιτειών του βόρειου Μεξικού, κάνοντας κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα και συγκεκριμένα στην κυριαρχία του στον πολιτισμό και την τέχνη. «Πάνω το μίσος απέναντι στον αδύναμο, πάνω η κακομεταχείριση, η περιφρόνηση, τα χτυπήματα, ο βιασμός, η δολοφονία. Πάνω λένε ότι το καλλιτεχνικό έργο και ο καλλιτέχνης είναι ένα ακόμα πράγμα. Ότι είναι τα αφεντικά του αέρα και όχι μόνο του αέρα αλλά και των φωνών που κυκλοφορούν μέσα του, αφού με το νόμο Televisa, τα άλλα κόλπα και σχέδια, θέλουν να ακούνε όλοι το ραδιόφωνό τους, την τηλεόρασή τους, που παραμένει η ίδια ανοησία, που εξαπατά και λέει ψέματα».
Συνεχίζουν οι ομιλητές των πολιτειών του κέντρου, που έχουν αναλάβει το πολιτικό σκέλος του «ντοκουμέντου» και αναφέρονται στο σύνθημα «κυβερνάμε υπακούοντας», όπου ο λαός κυβερνά και η κυβέρνηση υπακούει.
Οι εκπρόσωποι του νότου εκθέτουν, τι άλλο, το οικονομικό σκέλος. «Κλέβοντας την αξιοπρέπειά μας οι από πάνω μάς μετατρέπουν σε σκλάβους τους και αποφασίζουν για το δικό μας μέλλον». Μιλούν για τις ανισότητες, τις προσβολές, την περιφρόνηση που υφίστανται οι ιθαγενείς, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι φορείς του AIDS, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι εργαζόμενες/οι του σεξ.
Μια chiapaneca ιθαγενής tojolabal, εκπροσωπώντας το νοτιανατολικό Μεξικό, αναφέρεται στις συνθήκες στις οποίες ζουν οι από τα κάτω αλλά και στους αγώνες τους.
Η συγκέντρωση θα κλείσει με τον εκπρόσωπο των πρώην κρατουμένων, που με πάθος θα μιλήσει για τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκαν επίσης συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, κλεισίματα δρόμων και κινητοποιήσεις σε πολλές πολιτείες του Μεξικού. Στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο οι κάτοικοι έκαψαν τα εκλογικά τους βιβλιάρια.
10 Ιουλίου
Ξεκινούν απεργία πείνας οι δύο ζαπατίστας πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών της Tacotalpa του Tabasco, οι οποίοι βρίσκονται στη φυλακή εδώ και 10 χρόνια. Παράλληλα, θα στηθούν σκηνές έξω από τις φυλακές από συγγενείς και συντρόφους των κρατουμένων ως ένδειξη αλληλεγγύης.
1 Νοεμβρίου
Χιλιάδες άνδρες και γυναίκες από τις βάσεις στήριξης του EZLN μπλόκαραν όλους τους δρόμους της Τσιάπας ως ένδειξη αλληλεγγύης στα αδέρφια τους της Οαχάκα. Σε κάποιες περιοχές, όπως στην περιοχή της Τίλα, στη βόρεια ζώνη, απειλήθηκαν συγκρούσεις με την αστυνομία. Σε κάποια από τα μπλόκα υπήρχε μικροφωνική όπου διαβάζονταν μηνύματα συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο λαό της Οαχάκα καθώς και ενημερωτικά δελτία από την APPO και τα εναλλακτικά ΜΜΕ.
20 Νοεμβρίου
Χιλιάδες ιθαγενείς κάτοικοι της Τσιάπας, από τις βάσεις στήριξης του EZLN, μπλόκαραν με επιτυχία πολλούς μεγάλους δρόμους και τις εθνικές οδούς της πολιτείας, υπερασπίζοντας τους λαούς της γειτονικής Οαχάκα. Τα narconews [χρειάζεται υποσημείωση, επεξήγηση] επιβεβαίωσαν ότι τα μπλόκα ξεκίνησαν στις 5.00πμ τη Δευτέρα στις 20 Νοεμβρίου και σταμάτησαν την κυκλοφορία στους ακόλουθους δρόμους:
Tuxtla Gutierrez - San Cristobal (εθνική οδός)
Tuxtla Guetierrez - San Cristoball (παλαιός δρόμος)
San Cristobal - Comitan
San Cristobal - Chamula
San Cristobal - Tenejapa
San Cristobal - Simojovel
Ocosinco - San Cristobal
Palenque - Ocosingo.
Επίσης επιβεβαιώθηκε ότι υπήρξαν σχέδια μπλοκαρίσματος των παρακτίων οδών συμπεριλαμβανομένης της εθνικής οδού PanAmerican, σε διάφορα σημεία από την Tapachula μέχρι τα σύνορα της Οαχάκα.
Σε καθένα από τα μπλόκα Ζαπατίστας με κουκούλες (ο αριθμός τους ποίκιλε από εκατοντάδες μέχρι χιλιάδες) έμειναν σιωπηλοί σε διάταξη κατά πλάτος των δρόμων.
Η εθνική γιορτή μνήμης για τη μεξικάνικη επανάσταση του 1910, στις 20-11, είναι κανονικά μέρα ταξιδιών ειδικά για τουριστικούς προορισμούς όπως η ορεινή πόλη San Cristobal de Las Casas. Ωστόσο εκεί, αυτό το πρωινό, πολλοί μικρομαγαζάτορες κράτησαν τα μαγαζιά τους σε ώρες που κανονικά ήταν ανοιχτά [?]. Ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι είτε αποφάσισαν να σεβαστούν την «εθνική απεργία για την υπεράσπιση της Οαχάκα» που καλέστηκε γι’ αυτή τη μέρα είτε απλά δεν μπόρεσαν να πάνε για δουλειά λόγω των μπλόκων. Οι δρόμοι του San Cristobal παραμένουν παραδόξως ήσυχοι, με μικρή κίνηση.
Ένα από τα μπλόκα που έγιναν στην Τσιάπας βρισκόταν στις κεντρικές διασταυρώσεις που οδηγούν σε Villahermosa, Merida και Palenque, και το κρατούσαν εκατοντάδες ζαπατίστας. Στη συγκεκριμένη διασταύρωση υπάρχουν στρατόπεδα του στρατού, μπλόκα της Migrasion (Αλλοδαπών) και λίγο πιο κάτω της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (AFI). Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν ελικόπτερα πετώντας απειλητικά πολύ χαμηλά και τραβώντας βίντεο και φωτογραφίες, ενώ λίγο πιο κάτω προς Palenque, στις φυλακές, βρισκόταν η Policia Sectorial. Ωστόσο τα πράγματα δεν εντάθηκαν. Το μπλόκο ήταν καλά οργανωμένο και σε οποιαδήποτε προσπάθεια καταστολής θα είχαν την ανάλογη απάντηση. Όλοι οι combas είχαν από μια ματσέτα κι ένα παλούκι.
2 Δεκεμβρίου
Ανακοίνωση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής - Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση
Στο λαό του Μεξικού
Στους λαούς του κόσμου
Αδέλφια
Η επίθεση που δέχθηκε και δέχεται ο αδελφός λαός της Οαχάκα δεν μπορεί να αγνοείται από όσες και όσους αγωνιζόμαστε για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Για αυτό, ο EZLN καλεί όλους τους έντιμους ανθρώπους, στο Μεξικό και στον κόσμο, να προβούν άμεσα σε ενέργειες αλληλεγγύης και υποστήριξης του λαού της Οαχάκα, με τα ακόλουθα αιτήματα:
Επιστροφή όλων των αγνοούμενων ζωντανών.
Απελευθέρωση των κρατουμένων.
Απομάκρυνση του Ουλίσες Ρουίς και των ομοσπονδιακών δυνάμεων από την Οαχάκα.
Τιμωρία των ενόχων για τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τις δολοφονίες.
Με λίγα λόγια: Για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για το λαό της Οαχάκα.
Κάνουμε έκκληση για μια παγκόσμια εκστρατεία, όπου θα γίνει γνωστό, με όλους τους τρόπους και σε όλα τα πιθανά μέρη, αυτό που συνέβη και συμβαίνει στην Οαχάκα. Ο καθένας και η καθεμιά ας επιλέξει τον τρόπο, το χρόνο και τον τόπο.
Κάνουμε έκκληση αυτές οι ενέργειες να καταλήξουν σε μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ, ΣΤΙΣ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006.
Ο λαός της Οαχάκα δεν είναι μόνος. Πρέπει να το πούμε και να το δείξουμε, σε αυτόν και σε όλους.
Μεξικό
Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος
30-31 Δεκεμβρίου 2006, 1-2 Ιανουαρίου2007
Πρώτη Συνάντηση των Λαών των Ζαπατίστας
Οι άντρες και γυναίκες Ζαπατίστας σας καλούμε να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε ιδέες και εμπειρίες στα ακόλουθα τραπέζια εργασιών και στις ολομέλειες, στην πρώτη Συνάντηση των Λαών των Ζαπατίστας και των Λαών του Κόσμου, που πραγματοποιείται στο Καρακόλ του Οβεντίκ, από τις 30-31 Δεκεμβρίου 2006 έως την 1-2 Ιανουαρίου 2007.
Εναρκτήριο Τραπέζι: Αυτονομία και Άλλη Διακυβέρνηση
Τι σημαίνει αυτόνομη διακυβέρνηση; Ποιες είναι οι προκλήσεις; Τι σημαίνει αυτονομία για τους Ζαπατίστας; Τι σημαίνει να διοικείς υπακούοντας; Προκλήσεις και προοπτικές.
Τραπέζι Εργασίας 1: Η Άλλη Εκπαίδευση
Πώς είναι η αυτόνομη εκπαίδευση των Ζαπατίστας; Ποια η διαδικασία της; Τι προβλήματα αντιμετωπίζει; Ποιες είναι οι εμπειρίες της αυτόνομης, τοπικής, λαϊκής εκπαίδευσης ή τα εναλλακτικά εκπαιδευτικά προγράμματα σε άλλους λαούς του κόσμου; Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 2: Η Άλλη Υγεία
Πώς είναι το σύστημα υγείας των Ζαπατίστας; Τι προκλήσεις αντιμετωπίζουν; Ποιες είναι οι κατακτήσεις του; Ποιες οι δυσκολίες του; Άλλες εμπειρίες της άλλης υγείας στον κόσμο. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 3: Γυναίκες
Ο αγώνας για την ισότητα. Οι προκλήσεις και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι ινδιάνες γυναίκες Ζαπατίστας. Γυναίκες και αυτονομία. Οι μικρές κατακτήσεις τους και οι προοπτικές. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 4: Η Άλλη Επικοινωνία, η Άλλη Τέχνη και η Άλλη Κουλτούρα
Δίκτυα και χώροι συνάντησης. Η εμπειρία των Ζαπατίστας, τα όρια των μέσων επικοινωνίας. Το Ράδιο Insurgente, δημιουργοί αυτόνομων βίντεο, τα κοινοτικά ραδιόφωνα, εφημερίδες τοίχου και άλλα επικοινωνιακά εγχειρήματα. Οι πολιτιστικές δραστηριότητες στην κοινότητα, νέες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στην εξέγερση (τοιχογραφίες, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.). Τέχνη, κουλτούρα και επικοινωνία στην αντίσταση και στον κόσμο. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 5: Το Άλλο Εμπόριο
Οι συνεταιρισμοί καφέ, χειροτεχνιών και άλλων ζαπατιστικών προϊόντων. Εμπειρίες συνεταιρισμών και εναλλακτικού εμπορίου στον κόσμο. Προκλήσεις, προβλήματα και προοπτικές. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 6: Ο αγώνας για τη γη και το έδαφος
Η γη ανήκει σ’ αυτόν που τη δουλεύει. Διαχείριση της γης, αγροτική κατανομή, καταλήψεις γης, επιθέσεις σ’ αυτές, προβλήματα ορίων και συνόρων. Η εμπειρία των Ζαπατίστας. Εμπειρίες αγώνα και υπεράσπισης της γης και του εδάφους στον κόσμο.
Ολομέλεια
Προς τη Διηπειρωτική Συνάντηση
Προτάσεις για τον τόπο, την ημερομηνία, τα θέματα, τη δυναμική της συνάντησης. Γιατί μια διηπειρωτική συνάντηση; Ποιοι είμαστε και πού είμαστε; Ενημέρωση για τη διαδικτυακή διαβούλευση που πραγματοποιήθηκε από τον Νοέμβριο του 2005 έως τον Δεκέμβριο του 2006.
Στις 10 πμ έφτανε ο κόσμος που πήρε μέρος στη μεγάλη διαδήλωση στην Πόλη του Μεξικό. Η διαδήλωση έγινε σε ένδειξη αλληλεγγύης στον λαό του Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και στους πολιτικούς κρατούμενους. Οι διαδηλωτές πορεύτηκαν από μια πλατειά κοντά στην πρεσβεία των ΗΠΑ μέχρι την κεντρική πλατεία της Πόλης του Μεξικό. Η πορεία είχε μήκος γύρω στα 6 χιλιόμετρα και ξεπέρναγε κατά πολύ την πρωτομαγιάτικη πορεία στην Πόλη του Μεξικό. Η πλειοψηφία του κόσμου (90.000) ήταν από την Πόλη του Μεξικό, αλλά υπήρχαν αντιπροσωπίες της Άλλης Καμπάνιας από όλες τις πολιτείες του Μεξικού. Η πορεία ήταν δυναμική και είχε ειρηνικό χαρακτήρα. Μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών ήταν οπλισμένο με ματσέτες, τσάπες, ξύλα και είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους (παρόλο που η κυβέρνηση της πολιτείας είχε κάνει έκκληση να είναι άοπλοι) για την αυτοπροστασία τους από τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες μπροστά στον μεγάλο όγκο της διαδήλωσης φρόντισαν να μην είναι εμφανείς στους διαδηλωτές. Επικεφαλής της πορείας ήταν πρώην κρατούμενοι/ες από το Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο που φόραγαν τα ρούχα της φυλακής τα οποία και έκαψαν στο τέλος της πορείας. Έγιναν ανακοινώσεις από τους κρατούμενους και την Αμέρικα Δελ Βάλλε η οποία είναι στέλεχος του Μετώπου των Λαών για την Υπεράσπιση της Γης. Τη συγκέντρωση έκλεισε με λόγο του ο Μάρκος.
Ιούνιος 2006. Η Άλλη Καμπάνια. Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και Οαχάκα Πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες
Από τις πιο παράλογες συλλήψεις κατά τη διάρκεια της επιχείρησης των αστυνομικών δυνάμεων στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο ήταν αυτή του Arnulfo Pacheco Cervantes, 55 ετών, παραπληγικού, που βρίσκεται στη φυλακή του Σαντιαγκίτο κατηγορούμενος για απαγωγή. Ο Arnulfo Pacheco συνελήφθη στις 4 Μαΐου, όταν όργανα της πολιτειακής αστυνομίας του Μεξικό εισέβαλαν στο σπίτι του, τον ξυλοκόπησαν άγρια και αφού τον έσυραν μέχρι το φορτηγό της αστυνομίας τον πέταξαν κυριολεκτικά στην καρότσα του, όπως πετάμε μια σακούλα σκουπιδιών. Η σύζυγός του, στην προσπάθειά της να εξηγήσει στους αφηνιασμένους εισβολείς την κλινική του κατάσταση, ξυλοκοπήθηκε επίσης άγρια και συνελήφθη. Η κατάσταση όμως του Arnulfo Pacheco είναι κρίσιμη. «Βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα μεταξύ ζωής και θανάτου» έχοντας 5 πλευρά σπασμένα χωρίς καμιά ιατρική παρακολούθηση και φροντίδα από τους γιατρούς της φυλακής. Μόλις πριν λίγες μέρες, ένα μήνα μετά τη σύλληψη και τον ξυλοδαρμό του, «μπόρεσαν» να του χορηγήσουν μερικά χάπια παρακεταμόλης για να αντέχει τους πόνους.
Ο Jorge Armando Aguilar Ramirez, 23 ετών, συνελήφθη κατά τη διάρκεια της εισβολής της αστυνομίας και κρατείται στη φυλακή του Σαντιαγκίτο. Πάσχει από νοητική καθυστέρηση.
Ο Jorge Salinas, στέλεχος της συνδικαλιστικής οργάνωσης Τηλεφωνητών Ζαπατίστας, συνελήφθη στις 4 Μαΐου στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και μεταφέρθηκε στη φυλακή του Σαντιαγκίτο με τραύματα στο κεφάλι και σπασμένα χέρια. Η επίθεση που δέχθηκε από 20 τουλάχιστον αστυνομικούς, η οποία καταγράφηκε σε βίντεο και φωτογραφίες, ήταν ανελέητη. Τον είδαμε στις φωτογραφίες να τον χτυπούνε βάναυσα, με σπασμένα χέρια και πλημμυρισμένο στο αίμα, να ουρλιάζει από τους πόνους, να μεταφέρεται στην κυριολεξία σηκωτός στο φορτηγό της αστυνομίας. Απελευθερώθηκε με εγγύηση και τώρα έχει κινήσει νομικές διαδικασίες εναντίον του Fox, του κυβερνήτη της πολιτείας του Μεξικό και όλων των φυσικών αυτουργών των βασανιστηρίων και της καταστολής.
«Ας βάλουν ό,τι θέλουν», λέει η Magdalena Garcia Duran, ιθαγενής mazahua, «δεν πρόκειται να δηλώσω τίποτε γιατί δεν ξέρω από νόμους. Ζήτησα μετάφραση, μου αρνήθηκαν, ζήτησα δικηγόρο, μου αρνήθηκαν. Δεν δήλωσα τίποτα, ας βάλουν αυτοί ό,τι θέλουν». Μιλά με θυμό και οργή για τα βασανιστήρια που δέχθηκε αυτή και οι υπόλοιπες συγκρατούμενές της, το χειρότερο είδος βασανιστηρίων, τα σεξουαλικά. «Θα συνεχίσουμε μέχρι να πεθάνουμε αν χρειαστεί, περιμένοντας αυτό που πρόκειται να έρθει. Μη μας ξεχνάτε».
Μετά την πορεία στην Πόλη του Μεξικό, στις 28 Μαΐου το απόγευμα, τα μέλη της Άλλης Καμπάνιας της Τσιάπας πήγαν έξω από τη φυλακή του Σαντιαγκίτο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στις/στους κρατούμενες/ους. Εκεί παρέμειναν όλη νύχτα, μαζί με τους συγγενείς και συντρόφους των κρατουμένων που έχουν κατασκηνώσει έξω από τις φυλακές από τις πρώτες κιόλας μέρες, φωνάζοντας συνθήματα.
Στο μεταξύ οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται
Στις αρχές Ιουνίου πραγματοποιήθηκε πορεία συγγενών κατοίκων του Ατένκο, του FPDT και με τη συμμετοχή 10 οργανώσεων φοιτητών, δασκάλων, μαθητών και εργαζομένων από την Οαχάκα, το Μιτσοακάν και την πολιτεία του Μεξικό, η οποία ξεκίνησε από το Ατένκο και κατέληξε στην έδρα της πολιτειακής κυβέρνησης, στην Τολούκα. Φθάνοντας στο κυβερνείο, οι διαδηλωτές φωνάζοντας «Δολοφόνοι, βιαστές» βρήκαν τις πόρτες κλειστές. Μάταια προσπάθησε μια επιτροπή 20 μελών του FPDT να συναντηθεί με τον υπουργό διοίκησης της πολιτείας. Από τα μεγάφωνα ακούγεται η περήφανη φωνή της America del Valle να λέει: «Δεν θα αφήσω να με φυλακίσουν, δεν πρόκειται να παραδοθώ. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις απ’ όπου κι αν βρίσκομαι». Μέσα από το μαγνητοφωνημένο μήνυμά της καλεί τους συγκεντρωμένους (και όχι μόνο), να συνεχίσουν τον αγώνα για δικαιοσύνη. «Ως γυναίκες, με τη λέξη αξιοπρέπεια ως πρώτο μας όνομα, θέλουμε να ξέρετε ότι θα αγωνιζόμαστε αδιάκοπα ώστε αυτές οι επιθέσεις να μη μείνουν ατιμώρητες, γιατί αυτό που έκαναν δεν ήταν μόνο ταπεινωτικό. Προσπάθησαν να μας ξεριζώσουν τη ζωή. Ούτε με το να θυσιάσουν 8 ή 40 αστυνομικούς πρόκειται να πληρώσουν για την ατιμία τους. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι να πέσουν οι πραγματικοί υπεύθυνοι που ισοπέδωσαν σπίτια ή πραγματοποίησαν βιασμούς, ξυλοδαρμούς και χτυπήματα. Σας προειδοποιούμε ότι δεν έχουμε ξεχάσει ποιος δολοφόνησε τον Javier Cortes. Και δεν χρειάζεται να στρέψουμε το βλέμμα μας, βρίσκεται ανάμεσά σας, και, αν δε θέλετε να κάνετε την ατιμία σας μεγαλύτερη, καλύτερα να φροντίσετε τους συντρόφους μας».
Και ενώ συνέβαιναν αυτά στην Τολούκα…
Ένα κομβόι αστυνομικών δυνάμεων αντιμετώπισης ταραχών, της υπηρεσίας της Πολιτειακής Ασφάλειας, εισβάλει, τρεις φορές κατά τη διάρκεια της μέρας, στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο, σταματώντας προκλητικά μπροστά από τις σκηνές που έχουν στηθεί στο κέντρο της πόλης από τους συντρόφους των κρατουμένων, καταγράφοντάς τους. Οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής βρίσκονταν στη συγκέντρωση της Τολούκα. Αμέσως το FPDT μπαίνει σε κατάσταση συναγερμού. Προς το απόγευμα οι κάτοικοι συγκεντρώνονται έξω από το δημαρχείο απαιτώντας εξηγήσεις για τη νέα προσπάθεια εκφοβισμού. «Αναρωτιόμαστε τι σκέφτεται η κυβέρνηση όταν στέλνει τους αστυνομικούς της. Να προκαλέσει βία;» Θεωρώντας την ενέργεια αυτή προκλητική, προειδοποιούν τις αρχές να μην ξαναστείλουν αστυνομικές δυνάμεις γιατί διαφορετικά θα τους διώξουν με τη βία.
Παράλληλα, γίνεται γνωστό ότι παρόμοιες «περιπολίες» έγιναν και στις γειτονικές κοινότητες Acuexcomac, Nexquipayac και τον οικισμό Fransisco Madero. Παρά τις προειδοποιήσεις των κατοίκων τη νύχτα, κάνουν πάλι την εμφάνισή τους οι αστυνομικές δυνάμεις. Η νυχτερινή αυτή εισβολή προκάλεσε πανικό στα μικρά παιδιά που δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τις βαναυσότητες της 4ης Μαΐου και τη δολοφονία του 14χρονου Javier. Προς μεγάλη έκπληξη των μπάτσων, ο αρχικός φόβος μετατράπηκε σε οργή που αποτυπωνόταν στα πρόσωπα και τις κινήσεις των κατοίκων. Οι αστυνομικές δυνάμεις αποχωρούν, και την επόμενη μέρα οι κάτοικοι των τριών κοινοτήτων και του οικισμού Fransisco Madero απαιτούν από τις δημοτικές αρχές την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων, να σταματήσουν οι διώξεις και οι παρενοχλήσεις εναντίον των κατοίκων και να απελευθερωθούν άμεσα και χωρίς όρους οι κρατούμενοι σύντροφοί τους.
4 Ιουνίου
Με τη συμπλήρωση ενός μήνα από την αστυνομική εισβολή, κάτοικοι του δήμου, κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, πραγματοποίησαν πορεία από το Ατένκο προς τις γειτονικές κοινότητες. Κατά τη διάρκεια της πορείας, περνώντας από τα σπίτια αυτών που διευκόλυναν το έργο των μπάτσων υποδεικνύοντας τα σπίτια των μελών και συμπαθούντων του FPDT (ένας από τους οποίους μάλιστα ήταν θείος του 14χρονου Javier), οι διαδηλωτές εξοργισμένοι, κουνώντας απειλητικά τις ματσέτες, αρχίζουν να φωνάζουν «Καταδότες! Καταδότες!». Παράλληλα, το FPDT πραγματοποίησε και αυτό πορεία στις κοινότητες Magdalena Panoaya και San Miguel Tocuila του Texcoco με το σύνθημα «Δεν είμαστε όλοι, λείπουν οι κρατούμενοι!». Και οι δύο πορείες κατέληξαν στο auditorio Emiliano Zapata του Ατένκο όπου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση και συνέλευση.
Η συνταγματάρχης Aurora (κατά κόσμον Gloria Arenas) του ERPI (Επαναστατικού Στρατού του Εξεγερμένου Λαού), αντάρτικου στρατού του Γκερέρο που δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση του άλλου αντάρτικου της πολιτείας, του EPR, και μέλος της Άλλης Καμπάνιας και της Έκτης Διακήρυξης, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τη φυλακή Chiconautla όπου κρατείται, απαιτώντας την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων του Ατένκο, την ακύρωση των ενταλμάτων σύλληψης εναντίον των μελών του FPDT και την τιμωρία των υπευθύνων των βιασμών και των βασανιστηρίων. Η Gloria Arenas, σε τηλεφωνική συνέντευξή της στην εφημερίδα Jornada, χαρακτηρίζει τις φυλακές του Σαντιαγκίτο και κυρίως της Λα Πάλμα «φέρετρο». Η Gloria Arenas δηλώνει μέλος της Άλλης Καμπάνιας «με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει κάτι τέτοιο... Το κανάλι για τους λαϊκούς αγώνες μέσω του ειρηνικού δρόμου προσφέρεται στην Άλλη Καμπάνια[?]». Συνεχίζει λέγοντας ότι αν το κράτος εξακολουθήσει αυτή την κατασταλτική τακτική και δεν αποδώσει δικαιοσύνη, θα οδηγήσει στη νομιμοποίηση του ένοπλου αγώνα. «Δεν κάνω κάλεσμα για ένοπλο αγώνα. Είμαι μέλος της Άλλης Καμπάνιας και είμαι πεισμένη ότι, στις παρούσες συνθήκες, αυτό το κίνημα είναι η μοναδική εναλλακτική. Είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι η Άλλη Ζαπατίστικη Καμπάνια είναι μια πρωτοβουλία πολύ ευρεία που επιμένει στην ειρηνική επιλογή. Δεν έπεσε στην πρόκληση. Και μιλάω ως πρώην μαχητής μιας πολιτικοστρατιωτικής οργάνωσης».
19 Ιουνίου
Στις αίθουσες ακρόασης των φυλακών του Σαντιαγκίτο, μέλη της Άλλης Καμπάνιας, συγγενείς και σύντροφοι των κρατουμένων πραγματοποίησαν συγκέντρωση αλληλεγγύης. Καίγοντας τα εκλογικά τους βιβλιάρια έκαναν κριτική στο πολιτικό σύστημα της χώρας, τα πολιτικά κόμματα, απορρίπτοντας την «φάρσα των εκλογών της 2ας Ιουλίου». «Τα πολιτικά κόμματα και οι υποψήφιοί τους είναι συνένοχοι για την καταστολή», λέει ένας σύντροφος που βρίσκεται εδώ και πάνω από ένα μήνα στις σκηνές που έχουν στηθεί έξω από τις φυλακές του Σαντιαγκίτο. Λίγα μέτρα πιο κάτω, κρατούμενοι/ες περιμένουν να περάσουν από εισαγγελέα προκειμένου να εξεταστεί το αίτημά τους για αναθεώρηση της δικαστικής απόφασης φυλάκισής τους. Συνθήματα όπως «Cesar κράτα, ο λαός ξεσηκώνεται!», που επαναλαμβάνονται για κάθε έναν από τους κρατούμενους, δονούν τις φυλακές. Γράμματα και χαρτάκια ανταλλάσσονται μεταξύ κρατουμένων, συγγενών και συντρόφων. Σε ένα από αυτά, μια από τις γυναίκες κρατούμενες, γράφει: «Μου δίνει μεγάλη δύναμη όταν σας βλέπω, όταν σας ακούω να φωνάζετε. Αισθάνομαι ότι το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ θα γίνει η αφορμή να ενωθούν πολλές ομάδες της Άλλης Καμπάνιας για να καταφέρουν ώστε αυτό που περνάμε να αξίζει τον κόπο και, αν και αργούμε να βγούμε έξω, θα έχουμε καταφέρει να δυναμώσει η Άλλη Καμπάνια. Όταν σας βλέπω όλους όσους αγωνίζεστε έξω, σκέφτομαι ότι δεν έκανα λάθος».
2 Ιουλίου
Η παμμεξικανική πορεία της Άλλης Καμπάνιας για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων ξεκίνησε περίπου στις 11 το πρωί από το μνημείο του Angel de la Independência, δίπλα στην αμερικάνικη πρεσβεία. 25.000 περίπου συμμετείχαν με παλμό, συνθήματα, μουσικές, έχοντας στην κορυφή τους πρώην κρατουμένους του Ατένκο, το FPDT. Δονώντας τους άδειους από περαστικούς (λόγω εκλογών) δρόμους του κέντρου, κατάφεραν να «εισβάλουν στο ημερολόγιο των από πάνω», απαιτώντας την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και καταγγέλλοντας την εκλογική φάρσα. Κάτοικοι του Ατένκο να χτυπούν τις ματσέτες τους, οι σύντροφοι του Aléxis Benhumea, ιθαγενείς, αναρχικοί, punks, κομμουνιστές, ελευθεριακοί, εργάτες, αγρότες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, εργαζόμενες/οι του σεξ, καλλιτέχνες, μέλη της Άλλης Καμπάνιας από τις 32 πολιτείες του Μεξικού. Συνθήματα όπως «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «Δεν είμαστε μόνες και μόνοι, λείπουν οι κρατούμενοι», «Ψήφος αιμοσταγής», «Μη διαλέγεις βασανιστή, επίλεξε την ελευθερία», «Μπορούν να μας φυλακίσουν, να μας σκοτώσουν, αλλά ποτέ δε θα μας κάνουν να σωπάσουμε», «Τα όνειρά μας για ελευθερία και δικαιοσύνη δεν χωράνε στις κάλπες σας», φωνάζονται, γράφονται στους τοίχους, στα πανό, στις βιτρίνες των τραπεζών και των μεγάλων καταστημάτων, ακόμα και στις ασπίδες των ΜΑΤ. Στη θέα των διμοιριών που φύλαγαν σαν υπάκουα σκυλιά τα κτίρια των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και κρατικών οργανισμών, οι διαδηλωτές φωνάζουν οργισμένοι «Δολοφόνοι, Βιαστές». Η πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν καλυμμένη με κουκούλες, μαντίλια, καπέλα, γυαλιά, μπλούζες, προκειμένου να μην είναι αναγνωρίσιμοι από τους χιλιάδες ασφαλίτες που κυκλοφορούσαν και φωτογράφιζαν. Εκτός από τους χιλιάδες μεξικανούς, σημαντική ήταν και η παρουσία internacionales, από Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Αργεντινή, Λίβανο, Κολομβία, ΗΠΑ, Ελλάδα, Νικαράγουα, Σουηδία, που εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των από τα κάτω για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία. Όχι την αστική δημοκρατία που γιόρταζαν οι υποψήφιοι και ψηφοφόροι του PAN, του PRI και του PRD βγάζοντας στην αγορά ο καθένας το εμπόρευμά του. Αλλά την άμεση δημοκρατία των από τα κάτω, των οποίων οι ιδέες αυτών που οι ιδέες τους δεν αποτελούν εμπόρευμα.
Φτάνοντας η πορεία στο Zocalo, την κεντρική πλατεία της πόλης, γύρω στη μία το μεσημέρι, ακούγεται από τα μεγάφωνα ο ζαπατίστικος ύμνος. Η συγκέντρωση ξεκινά και ο Subcomandante Marcos σε ρόλο «παρουσιαστή» αρχίζει λέγοντας: «Είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της χώρας, τη μέρα των εκλογών, εμείς που δεν κοιτάμε προς τα πάνω έχουμε επιτέλους ένα μέρος προς το οποίο να κοιτάξουμε και να οργανωθούμε, από τα κάτω και προς τα αριστερά». «Σήμερα ο λαός θα έχει προς τα πού να κοιτάξει και να ακούσει». Πρώτη το λόγο παίρνει η εκπρόσωπος του FPDT, η οποία μίλησε για τους αγώνες του λαού του Ατένκο να σταματήσει ένα μεγάλο σχέδιο, όπως ήταν αυτό της κατασκευής του αεροδρομίου, για την αλληλεγγύη που προσφέρουν πάντα σε όσους την έχουν ανάγκη, σε όσους αγωνίζονται από τα κάτω. Προειδοποιώντας την κυβέρνηση ότι «με το να θυσιάσουν μερικά σκυλιά δεν πρόκειται να κοροϊδέψουν κανέναν», τόνισε ότι «το θέατρο που έστησε η ομοσπονδιακή και πολιτειακή κυβέρνηση στο Ατένκο κατέρρευσε χάρις στην υποστήριξη όλων σας» και ευχαρίστησε για τη διεθνή αλληλεγγύη που είχε ο αγώνας τους. Τέλος, χαιρετίζει και εκ μέρους των κρατουμένων του FPDT την Άλλη Καμπάνια ως ένα χώρο ανοιχτό. Στη συνέχεια το μικρόφωνο δίνεται από τον Subcomandante Marcos στους εκπροσώπους των διάφορων γεωγραφικών περιφερειών της Άλλης Καμπάνιας που διαβάζουν τα κείμενα που γράφτηκαν και αποφασίστηκαν από τη γενική συνέλευση της προηγούμενης μέρας συνθέτοντας ένα πολιτικό ντοκουμέντο – απάντηση της Άλλης Καμπάνιας ενάντια στις εκλογές και το πολιτικό σύστημα, με βασικό άξονα την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.
Ξεκινούν οι ομιλητές των πολιτειών του βόρειου Μεξικού, κάνοντας κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα και συγκεκριμένα στην κυριαρχία του στον πολιτισμό και την τέχνη. «Πάνω το μίσος απέναντι στον αδύναμο, πάνω η κακομεταχείριση, η περιφρόνηση, τα χτυπήματα, ο βιασμός, η δολοφονία. Πάνω λένε ότι το καλλιτεχνικό έργο και ο καλλιτέχνης είναι ένα ακόμα πράγμα. Ότι είναι τα αφεντικά του αέρα και όχι μόνο του αέρα αλλά και των φωνών που κυκλοφορούν μέσα του, αφού με το νόμο Televisa, τα άλλα κόλπα και σχέδια, θέλουν να ακούνε όλοι το ραδιόφωνό τους, την τηλεόρασή τους, που παραμένει η ίδια ανοησία, που εξαπατά και λέει ψέματα».
Συνεχίζουν οι ομιλητές των πολιτειών του κέντρου, που έχουν αναλάβει το πολιτικό σκέλος του «ντοκουμέντου» και αναφέρονται στο σύνθημα «κυβερνάμε υπακούοντας», όπου ο λαός κυβερνά και η κυβέρνηση υπακούει.
Οι εκπρόσωποι του νότου εκθέτουν, τι άλλο, το οικονομικό σκέλος. «Κλέβοντας την αξιοπρέπειά μας οι από πάνω μάς μετατρέπουν σε σκλάβους τους και αποφασίζουν για το δικό μας μέλλον». Μιλούν για τις ανισότητες, τις προσβολές, την περιφρόνηση που υφίστανται οι ιθαγενείς, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι φορείς του AIDS, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι εργαζόμενες/οι του σεξ.
Μια chiapaneca ιθαγενής tojolabal, εκπροσωπώντας το νοτιανατολικό Μεξικό, αναφέρεται στις συνθήκες στις οποίες ζουν οι από τα κάτω αλλά και στους αγώνες τους.
Η συγκέντρωση θα κλείσει με τον εκπρόσωπο των πρώην κρατουμένων, που με πάθος θα μιλήσει για τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκαν επίσης συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, κλεισίματα δρόμων και κινητοποιήσεις σε πολλές πολιτείες του Μεξικού. Στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο οι κάτοικοι έκαψαν τα εκλογικά τους βιβλιάρια.
10 Ιουλίου
Ξεκινούν απεργία πείνας οι δύο ζαπατίστας πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών της Tacotalpa του Tabasco, οι οποίοι βρίσκονται στη φυλακή εδώ και 10 χρόνια. Παράλληλα, θα στηθούν σκηνές έξω από τις φυλακές από συγγενείς και συντρόφους των κρατουμένων ως ένδειξη αλληλεγγύης.
1 Νοεμβρίου
Χιλιάδες άνδρες και γυναίκες από τις βάσεις στήριξης του EZLN μπλόκαραν όλους τους δρόμους της Τσιάπας ως ένδειξη αλληλεγγύης στα αδέρφια τους της Οαχάκα. Σε κάποιες περιοχές, όπως στην περιοχή της Τίλα, στη βόρεια ζώνη, απειλήθηκαν συγκρούσεις με την αστυνομία. Σε κάποια από τα μπλόκα υπήρχε μικροφωνική όπου διαβάζονταν μηνύματα συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο λαό της Οαχάκα καθώς και ενημερωτικά δελτία από την APPO και τα εναλλακτικά ΜΜΕ.
20 Νοεμβρίου
Χιλιάδες ιθαγενείς κάτοικοι της Τσιάπας, από τις βάσεις στήριξης του EZLN, μπλόκαραν με επιτυχία πολλούς μεγάλους δρόμους και τις εθνικές οδούς της πολιτείας, υπερασπίζοντας τους λαούς της γειτονικής Οαχάκα. Τα narconews [χρειάζεται υποσημείωση, επεξήγηση] επιβεβαίωσαν ότι τα μπλόκα ξεκίνησαν στις 5.00πμ τη Δευτέρα στις 20 Νοεμβρίου και σταμάτησαν την κυκλοφορία στους ακόλουθους δρόμους:
Tuxtla Gutierrez - San Cristobal (εθνική οδός)
Tuxtla Guetierrez - San Cristoball (παλαιός δρόμος)
San Cristobal - Comitan
San Cristobal - Chamula
San Cristobal - Tenejapa
San Cristobal - Simojovel
Ocosinco - San Cristobal
Palenque - Ocosingo.
Επίσης επιβεβαιώθηκε ότι υπήρξαν σχέδια μπλοκαρίσματος των παρακτίων οδών συμπεριλαμβανομένης της εθνικής οδού PanAmerican, σε διάφορα σημεία από την Tapachula μέχρι τα σύνορα της Οαχάκα.
Σε καθένα από τα μπλόκα Ζαπατίστας με κουκούλες (ο αριθμός τους ποίκιλε από εκατοντάδες μέχρι χιλιάδες) έμειναν σιωπηλοί σε διάταξη κατά πλάτος των δρόμων.
Η εθνική γιορτή μνήμης για τη μεξικάνικη επανάσταση του 1910, στις 20-11, είναι κανονικά μέρα ταξιδιών ειδικά για τουριστικούς προορισμούς όπως η ορεινή πόλη San Cristobal de Las Casas. Ωστόσο εκεί, αυτό το πρωινό, πολλοί μικρομαγαζάτορες κράτησαν τα μαγαζιά τους σε ώρες που κανονικά ήταν ανοιχτά [?]. Ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι είτε αποφάσισαν να σεβαστούν την «εθνική απεργία για την υπεράσπιση της Οαχάκα» που καλέστηκε γι’ αυτή τη μέρα είτε απλά δεν μπόρεσαν να πάνε για δουλειά λόγω των μπλόκων. Οι δρόμοι του San Cristobal παραμένουν παραδόξως ήσυχοι, με μικρή κίνηση.
Ένα από τα μπλόκα που έγιναν στην Τσιάπας βρισκόταν στις κεντρικές διασταυρώσεις που οδηγούν σε Villahermosa, Merida και Palenque, και το κρατούσαν εκατοντάδες ζαπατίστας. Στη συγκεκριμένη διασταύρωση υπάρχουν στρατόπεδα του στρατού, μπλόκα της Migrasion (Αλλοδαπών) και λίγο πιο κάτω της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (AFI). Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν ελικόπτερα πετώντας απειλητικά πολύ χαμηλά και τραβώντας βίντεο και φωτογραφίες, ενώ λίγο πιο κάτω προς Palenque, στις φυλακές, βρισκόταν η Policia Sectorial. Ωστόσο τα πράγματα δεν εντάθηκαν. Το μπλόκο ήταν καλά οργανωμένο και σε οποιαδήποτε προσπάθεια καταστολής θα είχαν την ανάλογη απάντηση. Όλοι οι combas είχαν από μια ματσέτα κι ένα παλούκι.
2 Δεκεμβρίου
Ανακοίνωση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής - Γενική Διοίκηση του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση
Στο λαό του Μεξικού
Στους λαούς του κόσμου
Αδέλφια
Η επίθεση που δέχθηκε και δέχεται ο αδελφός λαός της Οαχάκα δεν μπορεί να αγνοείται από όσες και όσους αγωνιζόμαστε για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Για αυτό, ο EZLN καλεί όλους τους έντιμους ανθρώπους, στο Μεξικό και στον κόσμο, να προβούν άμεσα σε ενέργειες αλληλεγγύης και υποστήριξης του λαού της Οαχάκα, με τα ακόλουθα αιτήματα:
Επιστροφή όλων των αγνοούμενων ζωντανών.
Απελευθέρωση των κρατουμένων.
Απομάκρυνση του Ουλίσες Ρουίς και των ομοσπονδιακών δυνάμεων από την Οαχάκα.
Τιμωρία των ενόχων για τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τις δολοφονίες.
Με λίγα λόγια: Για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για το λαό της Οαχάκα.
Κάνουμε έκκληση για μια παγκόσμια εκστρατεία, όπου θα γίνει γνωστό, με όλους τους τρόπους και σε όλα τα πιθανά μέρη, αυτό που συνέβη και συμβαίνει στην Οαχάκα. Ο καθένας και η καθεμιά ας επιλέξει τον τρόπο, το χρόνο και τον τόπο.
Κάνουμε έκκληση αυτές οι ενέργειες να καταλήξουν σε μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ, ΣΤΙΣ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006.
Ο λαός της Οαχάκα δεν είναι μόνος. Πρέπει να το πούμε και να το δείξουμε, σε αυτόν και σε όλους.
Μεξικό
Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος
30-31 Δεκεμβρίου 2006, 1-2 Ιανουαρίου2007
Πρώτη Συνάντηση των Λαών των Ζαπατίστας
Οι άντρες και γυναίκες Ζαπατίστας σας καλούμε να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε ιδέες και εμπειρίες στα ακόλουθα τραπέζια εργασιών και στις ολομέλειες, στην πρώτη Συνάντηση των Λαών των Ζαπατίστας και των Λαών του Κόσμου, που πραγματοποιείται στο Καρακόλ του Οβεντίκ, από τις 30-31 Δεκεμβρίου 2006 έως την 1-2 Ιανουαρίου 2007.
Εναρκτήριο Τραπέζι: Αυτονομία και Άλλη Διακυβέρνηση
Τι σημαίνει αυτόνομη διακυβέρνηση; Ποιες είναι οι προκλήσεις; Τι σημαίνει αυτονομία για τους Ζαπατίστας; Τι σημαίνει να διοικείς υπακούοντας; Προκλήσεις και προοπτικές.
Τραπέζι Εργασίας 1: Η Άλλη Εκπαίδευση
Πώς είναι η αυτόνομη εκπαίδευση των Ζαπατίστας; Ποια η διαδικασία της; Τι προβλήματα αντιμετωπίζει; Ποιες είναι οι εμπειρίες της αυτόνομης, τοπικής, λαϊκής εκπαίδευσης ή τα εναλλακτικά εκπαιδευτικά προγράμματα σε άλλους λαούς του κόσμου; Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 2: Η Άλλη Υγεία
Πώς είναι το σύστημα υγείας των Ζαπατίστας; Τι προκλήσεις αντιμετωπίζουν; Ποιες είναι οι κατακτήσεις του; Ποιες οι δυσκολίες του; Άλλες εμπειρίες της άλλης υγείας στον κόσμο. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 3: Γυναίκες
Ο αγώνας για την ισότητα. Οι προκλήσεις και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι ινδιάνες γυναίκες Ζαπατίστας. Γυναίκες και αυτονομία. Οι μικρές κατακτήσεις τους και οι προοπτικές. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 4: Η Άλλη Επικοινωνία, η Άλλη Τέχνη και η Άλλη Κουλτούρα
Δίκτυα και χώροι συνάντησης. Η εμπειρία των Ζαπατίστας, τα όρια των μέσων επικοινωνίας. Το Ράδιο Insurgente, δημιουργοί αυτόνομων βίντεο, τα κοινοτικά ραδιόφωνα, εφημερίδες τοίχου και άλλα επικοινωνιακά εγχειρήματα. Οι πολιτιστικές δραστηριότητες στην κοινότητα, νέες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στην εξέγερση (τοιχογραφίες, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.). Τέχνη, κουλτούρα και επικοινωνία στην αντίσταση και στον κόσμο. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 5: Το Άλλο Εμπόριο
Οι συνεταιρισμοί καφέ, χειροτεχνιών και άλλων ζαπατιστικών προϊόντων. Εμπειρίες συνεταιρισμών και εναλλακτικού εμπορίου στον κόσμο. Προκλήσεις, προβλήματα και προοπτικές. Συμμετέχουν εκπρόσωποι των 5 Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης και των αυτόνομων δήμων και όσοι/ες θέλουν να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους.
Τραπέζι Εργασίας 6: Ο αγώνας για τη γη και το έδαφος
Η γη ανήκει σ’ αυτόν που τη δουλεύει. Διαχείριση της γης, αγροτική κατανομή, καταλήψεις γης, επιθέσεις σ’ αυτές, προβλήματα ορίων και συνόρων. Η εμπειρία των Ζαπατίστας. Εμπειρίες αγώνα και υπεράσπισης της γης και του εδάφους στον κόσμο.
Ολομέλεια
Προς τη Διηπειρωτική Συνάντηση
Προτάσεις για τον τόπο, την ημερομηνία, τα θέματα, τη δυναμική της συνάντησης. Γιατί μια διηπειρωτική συνάντηση; Ποιοι είμαστε και πού είμαστε; Ενημέρωση για τη διαδικτυακή διαβούλευση που πραγματοποιήθηκε από τον Νοέμβριο του 2005 έως τον Δεκέμβριο του 2006.
Έντυπο Νο3 (συνέχεια)
Οι Ζαπατίστας και η Άλλη Καμπάνια: Οι οδοιπόροι της ιστορίας
Πέμπτο Μέρος: Η ώρα των διασαφηνίσεων;
Επιτροπή «Έκτη» του EZLN
Μέσα στη συλλογική καρδιά που είμαστε εμείς οι Ζαπατίστας, δεν ξέρουμε πώς ακριβώς ταξίδεψαν ως εσάς τα λόγια μας, η Έκτη διακήρυξη. Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι εσείς, απ’ τους τόπους που ζείτε, με τις δικές σας ιστορίες και μέσα από τους δικούς σας αγώνες απαντήσατε «ναι» στο κάλεσμα για υποστήριξη της Έκτης Διακήρυξης και σε ό,τι μετά θα ονομάζαμε Άλλη Καμπάνια. Μέσα από την καρδιά καθενός από εμάς, που μερικές φορές είναι η καρδιά ενός ατόμου κι άλλες φορές είναι η συλλογική καρδιά που φτιάχνουμε ως κοινότητα ιθαγενών, πολιτική ή κοινωνική οργάνωση, ΜΚΟ, συλλογικότητα, ομάδα ή άτομα, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα που δεν είναι πια μόνο ζαπατιστικό αλλά ανήκει στους πολλούς, σε όλους εμάς.
Τη χρονιά που πέρασε από την ολομέλεια στο καρακόλ της Λα Γκαρούτσα (16/9/2005) έως αυτές τις ταραγμένες μέρες είδαμε κάποιους να φεύγουν, κάποιους να μένουν, περισσότερους να έρχονται ακόμη πιο κοντά, και μερικούς να παλεύουν ενώ άλλοι δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να “οργίζονται” και να στέκονται εμπόδιο στο δρόμο που άλλοι –οι πολλοί– έχουν κάνει πραγματικά δική τους υπόθεση την Άλλη Καμπάνια. Αυτές οι οι ταλαντεύσεις δεν δημιούργησαν μόνο “θόρυβο” στο εσωτερικό της Άλλης Καμπάνιας, αλλά έκαναν επίσης το πρόσωπο, το λόγο και το δρόμο της ακόμη πιο μπερδεμένο.
Ως Ζαπατίστας, πιστεύουμε ότι η χρονιά που πέρασε μας ήταν πολύ χρήσιμη ως χρόνος για να γνωριστούμε ο ένας με τον άλλο και να καταλάβουμε ποιοι μας πλησιάζουν μόνον επειδή προσδοκούν πολιτικά κέρδη. Μερικές φορές κάποιοι μας πλησίασαν για να κεφαλαιοποιήσουν την υποτιθέμενη “μιντιακή απήχηση” του EZLN, άλλες φορές προσπαθώντας να επιβάλουν την ηγεμονία τους στην Άλλη Καμπάνια, άλλες φορές για να την κατευθύνουν προς μια πολιτική συμμαχία ωφέλιμη για αυτούς, άλλες φορές για να δουν τι είναι και μετά να πάνε στην αντίθετη πλευρά και να συνεχίσουν να παρακολουθούν και κάποιες φορές για να προσπαθήσουν να ομογενοποιήσουν το κίνημα σύμφωνα με τις δικές τους ιδέες.
Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό συνέβη όχι μόνο λόγω δικών μας λαθών (κάποια από τα οποία τα επισημάναμε και τα αναγνωρίσαμε ενώ άλλα τα επισημάνατε εσείς) αλλά κι επειδή η Άλλη Καμπάνια στερείται επαρκούς προσδιορισμού. Αυτό που αρχικά ήταν θετικό γιατί μας επέτρεψε να καλέσουμε μαζί ένα ευρύ φάσμα από ό,τι καλύτερο υπήρχε στο αντικαπιταλιστικό κίνημα του Μεξικού έχει αρχίσει να γίνεται εμπόδιο.
Αν και θεμελιώδεις, οι βασικές αρχές της Άλλης Καμπάνιας είναι πολύ γενικές ιδίως σε ό,τι αφορά την οργανωτική δομή, την πολιτική συμμαχιών, την ελευθερία για διαφορές στο εσωτερικό του κινήματος και το ζήτημα του ποιος προσκαλείται να ενωθεί μαζί μας και ποιος όχι.
Επιπλέον, με βάση όσα είδαμε κι ακούσαμε σε διάφορους γύρους συναντήσεων και συνελεύσεων, είναι πλέον απαραίτητο να αποφασίσουμε αν θα προσδιορίσουμε ακριβέστερα την Άλλη Καμπάνια, καθορίζοντάς την με βάση τα τωρινά χαρακτηριστικά της. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα: σε πολλά από τα μέρη όπου ταξιδέψαμε τονίστηκε η αναγκαιότητα να περιληφθεί στην Άλλη Καμπάνια μια αντιπατριαρχική οπτική ως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της.
Ένα ακόμη σοβαρό κι επείγον πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε καθορίσει τη διαδικασία για το πώς παίρνουμε αποφάσεις στην Άλλη Καμπάνια ως κίνημα. Αυτό έχει οδηγήσει μερικές φορές στο να παρουσιάζεται η άποψη ενός ατόμου, μιας ομάδας ή μιας συλλογικότητας (περιλαμβανομένου του EZLN) ως άποψη της Άλλης Καμπάνιας.
Σε σκέψεις μας που έχουμε ήδη παρουσιάσει, εξηγούσαμε ότι πάντα θεωρούσαμε απαραίτητη για το μέλλον την Άλλη Καμπάνια. Γι’ αυτό είχαμε τη δυνατότητα να αφιερώσουμε κάποιο χρόνο περιοδεύοντας για να γνωριστούμε, να νοιώσουμε άνετα μεταξύ μας και να αυτοπροσδιοριστούμε. Όπως επίσης έχουμε ήδη εξηγήσει, πιστεύουμε ότι η ώρα της πολιτικής κρίσης των από πάνω, κατά την οποία μια αριστερή αντικαπιταλιστική εναλλακτική γίνεται απαραίτητη, έχει ήδη φτάσει. Παρόλο που είναι ξεκάθαρο το πόσο βαθιά φτάνει η πολιτική κρίση των από πάνω, εμείς οι Ζαπατίστας ξέρουμε πολύ καλά ότι, εάν δεν υπάρχει εναλλακτική προερχόμενη απ’ τους από κάτω, οι από πάνω απλά θα ανασυνταχθούν και θα πάρουν μια ανάσα ακόμη.
Εμείς πιστεύουμε ότι η ώρα της Άλλης Καμπάνιας, η ώρα του Κανένα που είμαστε εμείς, έχει φτάσει. Πιστεύουμε ότι τώρα πρέπει να καθιερώσουμε την άμεση επαφή με όλους τους από κάτω και να αρχίσουμε μαζί να σχεδιάζουμε ένα εθνικό πρόγραμμα αγώνα. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα απ’ το να γνωριστούμε μεταξύ μας, να διαδώσουμε πληροφορίες και να χτίσουμε δεσμούς ανάμεσα στα κινήματα που αντιστέκονται στο καπιταλιστικό σύστημα της χώρας μας: επιπλέον, πρέπει να αρχίσουμε διαδοχικά να οργανώνουμε αυτό το σχέδιο, τα περιεχόμενά του, τους στόχους του, τα διαδοχικά βήματα και τους δρόμους μέσα από τους οποίους σκοπεύουμε να το πραγματοποιήσουμε.
Η Άλλη Καμπάνια όμως ακόμη δεν έχει το δικό της πρόσωπο. Σκεφτόμαστε λοιπόν ότι έχει έρθει η ώρα να το δημιουργήσουμε όλοι μαζί. Κι έχει έρθει η ώρα για όσους δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο σκεπτικό της πλειοψηφίας της Άλλης Καμπάνιας να φύγουν και για όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο συλλογικό πρόσωπο που φτιάχνουμε να μείνουν και να συνεχίσουν να είναι ενωμένοι μαζί μας.
Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να ορίσουμε ξεκάθαρα τις αρχές που έχουν ασάφειες. Οι αρχές που θεωρούμε ότι είναι οι σημαντικότερες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν στα λεγόμενα έξι σημεία: τα χαρακτηριστικά της Άλλης Καμπάνιας, το ποιος καλείται να έρθει μαζί μας και ποιος όχι, η οργανωτική δομή (που συμπεριλαμβάνει το μηχανισμό ή αλλιώς τους τρόπους λήψης των αποφάσεων), η ελευθερία για διαφορές, η πολιτική συμμαχιών και οι άμεσοι στόχοι.
Εντοπίσαμε τα προβλήματα αυτά στις προπαρασκευαστικές συναντήσεις, και στην πρώτη γενική συνέλευση προτείναμε να συζητηθούν και να ληφθούν αποφάσεις από όλους τους συμμετέχοντες (στην Άλλη Καμπάνια). Ωστόσο δεν ορίσαμε ημερομηνία ούτε καθορίσαμε τον τρόπο με τον οποίο θα λαμβάνεται υπόψη η φωνή του καθενός όσον αφορά τα θέματα αυτά.
Αυτό που μας ξεχωρίζει από άλλες πολιτικές προτάσεις, σχέδια, και κινήματα είναι ότι λαμβάνουμε υπόψη μας τον καθένα. Η συζήτηση για αυτά τα έξι σημεία γίνεται εδώ και πάνω από ένα χρόνο κι έχουμε προχωρήσει και πολύ και λίγο. Πιστεύουμε ότι τώρα πρέπει να ολοκληρώσουμε αυτό το στάδιο, να τοποθετηθούμε όλοι και να ορίσουμε ξεκάθαρα την Άλλη Καμπάνια.
Πρέπει, δηλαδή, ως Άλλη Καμπάνια να απαντήσουμε τις εξής ερωτήσεις: ποιοι είμαστε; πού βρισκόμαστε; πώς βλέπουμε τον κόσμο; πώς βλέπουμε τη χώρα μας; τι θέλουμε να κάνουμε; και πώς θα το κάνουμε;
Με βάση όσα είπαμε παραπάνω αλλά κι όσα είδαμε, ακούσαμε κι είπαμε τη χρονιά πoυ πέρασε, προτείνουμε:
1. Όλοι οι συμμετέχοντες να ολοκληρώσουν την ανάλυση, τη συζήτηση και την αποσαφήνιση των βασικών αρχών και να τοποθετηθούμε όσον αφορά τα εξής:
Α. Τα βασικά χαρακτηριστικά της Άλλης Καμπάνιας (η συλλογική της ταυτότητα)
Β. Η δομή της Άλλης Καμπάνιας (ποιες οι μεταξύ μας σχέσεις)
Γ. Η πολιτική συμμαχιών (ποιους υποστηρίζουμε, με ποιους συνδεόμαστε)
Δ. Η ελευθερία για διαφορές (πού βρισκόμαστε)
Ε. Ποιος καλείται να έρθει μαζί μας και ποιος όχι (ποιος/α είναι σύντροφος/ισσα και ποιος/α όχι)
ΣΤ. Οι κοινοί στόχοι για όλους τους υποστηρικτές (πέρα από τους στόχους που έχει καθένας μας στους αγώνες μας).
2. Η ολοκλήρωση της ανάλυσης, της συζήτησης και της αποσαφήνισης να γίνει κυρίως στους χώρους όπου οι υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας αποφάσισαν να συμμετάσχουν σ’ αυτήν: στις ιθαγενικές κοινότητες, στις πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, στις ΜΚΟ, στις ομάδες, στις συλλογικότητες, στις οικογένειες και μεταξύ ατόμων. Μέσα από αυτούς τους χώρους καθένας από εμάς κάνει πράξη την αντίσταση και τον αγώνα μας. Κι είναι εκεί που καθένας από εμάς επιχειρηματολογεί κι αποφασίζει τι είδους Άλλη Καμπάνια ταιριάζει καλύτερα στην επίτευξη των προτάσεών μας.
3. Σ’ αυτή τη συζήτηση και την ανάλυση, όσοι θέλουν, μπορούν να μοιραστούν τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους και με όλους τους υπόλοιπους. Αυτήν τη στιγμή δεν έχουμε άλλο κοινό χώρο εκτός από την ιστοσελίδα της «Έκτης Επιτροπής» και τις οργανώσεις, τις ομάδες και τις συλλογικότητες. Πιστεύουμε όμως ότι αν και ο χρόνος μας είναι λίγος και περιορισμένος, πρέπει όλοι να χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε μίντια ή τρόπο επικοινωνίας στον οποίο μπορούμε να βασιστούμε για αυτήν την ανάλυση και τη συζήτηση. Μέσω άρθρων, εναλλακτικών ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών εκπομπών, blogs, emails, στρογγυλών τραπεζιών, συναντήσεων, συνεδρίων, προκηρύξεων, εφημερίδων, συνελεύσεων ή οτιδήποτε άλλο μπορούν τα άτομα, οι οικογένειες, οι ομάδες, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους για καθένα από αυτά τα ζητήματα στους υπόλοιπους υποστηρικτές· για παράδειγμα, τη θεώρησή τους για το ζήτημα της αντίθεσης στην πατριαρχία (δηλαδή γιατί η Άλλη Καμπάνια πρέπει να είναι αντιπατριαρχική και πώς). Κι έτσι να δημιουργηθούν γεμάτοι πάθος –αλλά και αλληλοσεβασμό– διάλογοι για κάθε ιδέα και πρότασή μας.
4. Αυτή η ανάλυση, συζήτηση και διάλογος στο εσωτερικό της Άλλης Καμπάνιας να ολοκληρωθεί στους μήνες Οκτώβριο και Νοέμβριο 2006.
5. Καθεμιά από τις αποφάσεις μας να παρουσιαστεί σε μια κονσούλτα (σημ. συνέλευση, γραπτή τοποθέτηση των απόψεων) με όλους τους συμμετέχοντες. Μια οικουμενική κονσούλτα της Άλλης Καμπάνιας, όπου η άποψη κάθε ατόμου, κάθε υποστηρικτή μπορεί να ακουστεί και να ληφθεί υπόψιν χωρίς να έχει καμία σημασία το πού ζει, η γλώσσα που μιλάει, η ηλικία, η εθνικότητα, οι σεξουαλικές προτιμήσεις, το εκπαιδευτικό επίπεδο και το αν γνωρίζει να μιλάει δημόσια ή όχι, αλλά μόνο το ότι υποστηρίζει την Έκτη Διακήρυξη. Μια ψήφος λοιπόν με μιαν έννοια από όλους τους υποστηρικτές.
6. Αυτό το συμβούλιο να γίνει την εβδομάδα 4-10 Δεκεμβρίου.
7. Οι διάφορες οργανωτικές ομάδες εργασίας που υπάρχουν ή έχουν δημιουργηθεί για αυτήν τη διαδικασία να αναλάβουν την πραγματοποίηση της κονσούλτα. Αν κάποιοι από αυτούς αδυνατούν να παρακολουθήσουν τη συνέλευση ή τη συνάντηση για οποιονδήποτε λόγο –κι ασχέτως αν είναι πολλοί ή μόνον ένας– κάποιος από την Άλλη Καμπάνια να πάει στο χώρο όπου αυτοί εργάζονται, σπουδάζουν ή ζουν για να ζητήσει και να καταγράψει τη γνώμη τους για κάθε σημείο.
8. Οι συνήθειες του καθενός για το πώς εκφράζει τις απόψεις του να είναι σεβαστές: ασχέτως αν πρόκειται για άτομο, οικογένεια, ομάδα, συλλογικότητα, οργάνωση ή ιθαγενική κοινότητα.
9. Οι οργανωτικές ομάδες εργασίας να αποφασίσουν τη μορφή και το περιεχόμενο με βάση τα οποία οργανώνουν την κονσούλτα στους χώρους όπου αυτή γίνεται.
10. Για όσους το θελήσουν, η Επιτροπή «Έκτη» του EZLN προτίθεται να παραλάβει τις απόψεις τους και να εξασφαλίσει ότι θα ληφθούν υπόψιν στην εσωτερική κονσούλτα της Άλλης Καμπάνιας (ακόμη κι αν οι απόψεις αυτές δεν συμπίπτουν ή είναι αντίθετες με αυτές των Ζαπατίστας).
11. Κάθε οργανωτική ομάδα εργασίας αφού τελειώσει την κονσούλτα της να παρουσιάσει δημόσια τα αποτελέσματά της και το πού έγινε μέσω της ιστοσελίδας Enlacezapatista. Έτσι όλοι θα μπορούμε να ελέγξουμε τα αποτελέσματα και να ξέρουμε τι αποφάσισε η πλειοψηφία.
12. Αφού τα τελικά αποτελέσματα γίνουν γνωστά, να πληροφορηθούν για αυτά όλοι οι συμμετέχοντες με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιήθηκε για να εκφράσει καθένας από αυτούς την άποψή του.
13. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Άλλη Καμπάνια να έχει προσδιορίσει ξεκάθαρα ως το τέλος αυτού του έτους τα χαρακτηριστικά της, την οργανωτική της δομή, την πολιτική συμμαχιών, τη θέση καθενός από εμάς, το ποιος είναι μαζί μας και ποιος όχι, καθώς και τους κοινούς στόχους μας.
14. Τον Φεβρουάριο του 2007 να ξεκινήσει το επόμενο στάδιο της Άλλης Καμπάνιας κατά το οποίο να προπαγανδίσουμε και να πραγματοποιήσουμε το Εθνικό Πρόγραμμα Αγώνα με τη συμμετοχή των εκπροσώπων της «Έκτης Επιτροπής» του EZLN και την άμεση επαφή με τους λαούς μας. Στο στάδιο αυτό να πραγματοποιήσουμε τους γενικούς στόχους που θα έχουμε συμφωνήσει όπως π.χ. τη συνέχιση του αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη για τους φυλακισμένους του Ατένκο, για ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους σ’ όλη τη χώρα, για την επιστροφή των εξαφανισμένων (ζωντανών βεβαίως) και για την ακύρωση όλων των ενταλμάτων σύλληψης ενάντια σε κοινωνικούς αγωνιστές.
15. Όσοι συμμετέχοντες συμφωνούν με την πρότασή μας να μας το γνωστοποιήσουν μέσω των διαφόρων μορφών αλληλογραφίας, μέσω των οργανωτικών ομάδων εργασίας της Άλλης Καμπάνιας σε όλο το Μεξικό ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο θεωρούν κατάλληλο.
Αυτή είναι η πρότασή μας, σύντροφοι και συντρόφισσες της Άλλης Καμπάνιας.
Από την Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή - Γενική Διεύθυνση του EZLN
Επιτροπή «Έκτη» του EZLN
Comandanta Gabriela (Απεσταλμένη Ένα)
Comandante Zebedeo (Απεσταλμένος Δύο)
Comandanta Miriam(Απεσταλμένη Τρία)
Compañera Gema (Απεσταλμένη Τέσσερα)
Comandanta Hortensia (Απεσταλμένη Πέντε)
Comandante David (Απεσταλμένος Έξι)
Comandante Tacho (Απεσταλμένος Επτά)
Subcomandante Marcos (Απεσταλμένος Μηδέν)
Μεξικό, Σεπτέμβριος 2006
Πέμπτο Μέρος: Η ώρα των διασαφηνίσεων;
Επιτροπή «Έκτη» του EZLN
Μέσα στη συλλογική καρδιά που είμαστε εμείς οι Ζαπατίστας, δεν ξέρουμε πώς ακριβώς ταξίδεψαν ως εσάς τα λόγια μας, η Έκτη διακήρυξη. Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι εσείς, απ’ τους τόπους που ζείτε, με τις δικές σας ιστορίες και μέσα από τους δικούς σας αγώνες απαντήσατε «ναι» στο κάλεσμα για υποστήριξη της Έκτης Διακήρυξης και σε ό,τι μετά θα ονομάζαμε Άλλη Καμπάνια. Μέσα από την καρδιά καθενός από εμάς, που μερικές φορές είναι η καρδιά ενός ατόμου κι άλλες φορές είναι η συλλογική καρδιά που φτιάχνουμε ως κοινότητα ιθαγενών, πολιτική ή κοινωνική οργάνωση, ΜΚΟ, συλλογικότητα, ομάδα ή άτομα, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα που δεν είναι πια μόνο ζαπατιστικό αλλά ανήκει στους πολλούς, σε όλους εμάς.
Τη χρονιά που πέρασε από την ολομέλεια στο καρακόλ της Λα Γκαρούτσα (16/9/2005) έως αυτές τις ταραγμένες μέρες είδαμε κάποιους να φεύγουν, κάποιους να μένουν, περισσότερους να έρχονται ακόμη πιο κοντά, και μερικούς να παλεύουν ενώ άλλοι δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να “οργίζονται” και να στέκονται εμπόδιο στο δρόμο που άλλοι –οι πολλοί– έχουν κάνει πραγματικά δική τους υπόθεση την Άλλη Καμπάνια. Αυτές οι οι ταλαντεύσεις δεν δημιούργησαν μόνο “θόρυβο” στο εσωτερικό της Άλλης Καμπάνιας, αλλά έκαναν επίσης το πρόσωπο, το λόγο και το δρόμο της ακόμη πιο μπερδεμένο.
Ως Ζαπατίστας, πιστεύουμε ότι η χρονιά που πέρασε μας ήταν πολύ χρήσιμη ως χρόνος για να γνωριστούμε ο ένας με τον άλλο και να καταλάβουμε ποιοι μας πλησιάζουν μόνον επειδή προσδοκούν πολιτικά κέρδη. Μερικές φορές κάποιοι μας πλησίασαν για να κεφαλαιοποιήσουν την υποτιθέμενη “μιντιακή απήχηση” του EZLN, άλλες φορές προσπαθώντας να επιβάλουν την ηγεμονία τους στην Άλλη Καμπάνια, άλλες φορές για να την κατευθύνουν προς μια πολιτική συμμαχία ωφέλιμη για αυτούς, άλλες φορές για να δουν τι είναι και μετά να πάνε στην αντίθετη πλευρά και να συνεχίσουν να παρακολουθούν και κάποιες φορές για να προσπαθήσουν να ομογενοποιήσουν το κίνημα σύμφωνα με τις δικές τους ιδέες.
Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό συνέβη όχι μόνο λόγω δικών μας λαθών (κάποια από τα οποία τα επισημάναμε και τα αναγνωρίσαμε ενώ άλλα τα επισημάνατε εσείς) αλλά κι επειδή η Άλλη Καμπάνια στερείται επαρκούς προσδιορισμού. Αυτό που αρχικά ήταν θετικό γιατί μας επέτρεψε να καλέσουμε μαζί ένα ευρύ φάσμα από ό,τι καλύτερο υπήρχε στο αντικαπιταλιστικό κίνημα του Μεξικού έχει αρχίσει να γίνεται εμπόδιο.
Αν και θεμελιώδεις, οι βασικές αρχές της Άλλης Καμπάνιας είναι πολύ γενικές ιδίως σε ό,τι αφορά την οργανωτική δομή, την πολιτική συμμαχιών, την ελευθερία για διαφορές στο εσωτερικό του κινήματος και το ζήτημα του ποιος προσκαλείται να ενωθεί μαζί μας και ποιος όχι.
Επιπλέον, με βάση όσα είδαμε κι ακούσαμε σε διάφορους γύρους συναντήσεων και συνελεύσεων, είναι πλέον απαραίτητο να αποφασίσουμε αν θα προσδιορίσουμε ακριβέστερα την Άλλη Καμπάνια, καθορίζοντάς την με βάση τα τωρινά χαρακτηριστικά της. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα: σε πολλά από τα μέρη όπου ταξιδέψαμε τονίστηκε η αναγκαιότητα να περιληφθεί στην Άλλη Καμπάνια μια αντιπατριαρχική οπτική ως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της.
Ένα ακόμη σοβαρό κι επείγον πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε καθορίσει τη διαδικασία για το πώς παίρνουμε αποφάσεις στην Άλλη Καμπάνια ως κίνημα. Αυτό έχει οδηγήσει μερικές φορές στο να παρουσιάζεται η άποψη ενός ατόμου, μιας ομάδας ή μιας συλλογικότητας (περιλαμβανομένου του EZLN) ως άποψη της Άλλης Καμπάνιας.
Σε σκέψεις μας που έχουμε ήδη παρουσιάσει, εξηγούσαμε ότι πάντα θεωρούσαμε απαραίτητη για το μέλλον την Άλλη Καμπάνια. Γι’ αυτό είχαμε τη δυνατότητα να αφιερώσουμε κάποιο χρόνο περιοδεύοντας για να γνωριστούμε, να νοιώσουμε άνετα μεταξύ μας και να αυτοπροσδιοριστούμε. Όπως επίσης έχουμε ήδη εξηγήσει, πιστεύουμε ότι η ώρα της πολιτικής κρίσης των από πάνω, κατά την οποία μια αριστερή αντικαπιταλιστική εναλλακτική γίνεται απαραίτητη, έχει ήδη φτάσει. Παρόλο που είναι ξεκάθαρο το πόσο βαθιά φτάνει η πολιτική κρίση των από πάνω, εμείς οι Ζαπατίστας ξέρουμε πολύ καλά ότι, εάν δεν υπάρχει εναλλακτική προερχόμενη απ’ τους από κάτω, οι από πάνω απλά θα ανασυνταχθούν και θα πάρουν μια ανάσα ακόμη.
Εμείς πιστεύουμε ότι η ώρα της Άλλης Καμπάνιας, η ώρα του Κανένα που είμαστε εμείς, έχει φτάσει. Πιστεύουμε ότι τώρα πρέπει να καθιερώσουμε την άμεση επαφή με όλους τους από κάτω και να αρχίσουμε μαζί να σχεδιάζουμε ένα εθνικό πρόγραμμα αγώνα. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα απ’ το να γνωριστούμε μεταξύ μας, να διαδώσουμε πληροφορίες και να χτίσουμε δεσμούς ανάμεσα στα κινήματα που αντιστέκονται στο καπιταλιστικό σύστημα της χώρας μας: επιπλέον, πρέπει να αρχίσουμε διαδοχικά να οργανώνουμε αυτό το σχέδιο, τα περιεχόμενά του, τους στόχους του, τα διαδοχικά βήματα και τους δρόμους μέσα από τους οποίους σκοπεύουμε να το πραγματοποιήσουμε.
Η Άλλη Καμπάνια όμως ακόμη δεν έχει το δικό της πρόσωπο. Σκεφτόμαστε λοιπόν ότι έχει έρθει η ώρα να το δημιουργήσουμε όλοι μαζί. Κι έχει έρθει η ώρα για όσους δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο σκεπτικό της πλειοψηφίας της Άλλης Καμπάνιας να φύγουν και για όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο συλλογικό πρόσωπο που φτιάχνουμε να μείνουν και να συνεχίσουν να είναι ενωμένοι μαζί μας.
Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να ορίσουμε ξεκάθαρα τις αρχές που έχουν ασάφειες. Οι αρχές που θεωρούμε ότι είναι οι σημαντικότερες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν στα λεγόμενα έξι σημεία: τα χαρακτηριστικά της Άλλης Καμπάνιας, το ποιος καλείται να έρθει μαζί μας και ποιος όχι, η οργανωτική δομή (που συμπεριλαμβάνει το μηχανισμό ή αλλιώς τους τρόπους λήψης των αποφάσεων), η ελευθερία για διαφορές, η πολιτική συμμαχιών και οι άμεσοι στόχοι.
Εντοπίσαμε τα προβλήματα αυτά στις προπαρασκευαστικές συναντήσεις, και στην πρώτη γενική συνέλευση προτείναμε να συζητηθούν και να ληφθούν αποφάσεις από όλους τους συμμετέχοντες (στην Άλλη Καμπάνια). Ωστόσο δεν ορίσαμε ημερομηνία ούτε καθορίσαμε τον τρόπο με τον οποίο θα λαμβάνεται υπόψη η φωνή του καθενός όσον αφορά τα θέματα αυτά.
Αυτό που μας ξεχωρίζει από άλλες πολιτικές προτάσεις, σχέδια, και κινήματα είναι ότι λαμβάνουμε υπόψη μας τον καθένα. Η συζήτηση για αυτά τα έξι σημεία γίνεται εδώ και πάνω από ένα χρόνο κι έχουμε προχωρήσει και πολύ και λίγο. Πιστεύουμε ότι τώρα πρέπει να ολοκληρώσουμε αυτό το στάδιο, να τοποθετηθούμε όλοι και να ορίσουμε ξεκάθαρα την Άλλη Καμπάνια.
Πρέπει, δηλαδή, ως Άλλη Καμπάνια να απαντήσουμε τις εξής ερωτήσεις: ποιοι είμαστε; πού βρισκόμαστε; πώς βλέπουμε τον κόσμο; πώς βλέπουμε τη χώρα μας; τι θέλουμε να κάνουμε; και πώς θα το κάνουμε;
Με βάση όσα είπαμε παραπάνω αλλά κι όσα είδαμε, ακούσαμε κι είπαμε τη χρονιά πoυ πέρασε, προτείνουμε:
1. Όλοι οι συμμετέχοντες να ολοκληρώσουν την ανάλυση, τη συζήτηση και την αποσαφήνιση των βασικών αρχών και να τοποθετηθούμε όσον αφορά τα εξής:
Α. Τα βασικά χαρακτηριστικά της Άλλης Καμπάνιας (η συλλογική της ταυτότητα)
Β. Η δομή της Άλλης Καμπάνιας (ποιες οι μεταξύ μας σχέσεις)
Γ. Η πολιτική συμμαχιών (ποιους υποστηρίζουμε, με ποιους συνδεόμαστε)
Δ. Η ελευθερία για διαφορές (πού βρισκόμαστε)
Ε. Ποιος καλείται να έρθει μαζί μας και ποιος όχι (ποιος/α είναι σύντροφος/ισσα και ποιος/α όχι)
ΣΤ. Οι κοινοί στόχοι για όλους τους υποστηρικτές (πέρα από τους στόχους που έχει καθένας μας στους αγώνες μας).
2. Η ολοκλήρωση της ανάλυσης, της συζήτησης και της αποσαφήνισης να γίνει κυρίως στους χώρους όπου οι υποστηρικτές της Άλλης Καμπάνιας αποφάσισαν να συμμετάσχουν σ’ αυτήν: στις ιθαγενικές κοινότητες, στις πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, στις ΜΚΟ, στις ομάδες, στις συλλογικότητες, στις οικογένειες και μεταξύ ατόμων. Μέσα από αυτούς τους χώρους καθένας από εμάς κάνει πράξη την αντίσταση και τον αγώνα μας. Κι είναι εκεί που καθένας από εμάς επιχειρηματολογεί κι αποφασίζει τι είδους Άλλη Καμπάνια ταιριάζει καλύτερα στην επίτευξη των προτάσεών μας.
3. Σ’ αυτή τη συζήτηση και την ανάλυση, όσοι θέλουν, μπορούν να μοιραστούν τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους και με όλους τους υπόλοιπους. Αυτήν τη στιγμή δεν έχουμε άλλο κοινό χώρο εκτός από την ιστοσελίδα της «Έκτης Επιτροπής» και τις οργανώσεις, τις ομάδες και τις συλλογικότητες. Πιστεύουμε όμως ότι αν και ο χρόνος μας είναι λίγος και περιορισμένος, πρέπει όλοι να χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε μίντια ή τρόπο επικοινωνίας στον οποίο μπορούμε να βασιστούμε για αυτήν την ανάλυση και τη συζήτηση. Μέσω άρθρων, εναλλακτικών ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών εκπομπών, blogs, emails, στρογγυλών τραπεζιών, συναντήσεων, συνεδρίων, προκηρύξεων, εφημερίδων, συνελεύσεων ή οτιδήποτε άλλο μπορούν τα άτομα, οι οικογένειες, οι ομάδες, οι συλλογικότητες και οι οργανώσεις να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους για καθένα από αυτά τα ζητήματα στους υπόλοιπους υποστηρικτές· για παράδειγμα, τη θεώρησή τους για το ζήτημα της αντίθεσης στην πατριαρχία (δηλαδή γιατί η Άλλη Καμπάνια πρέπει να είναι αντιπατριαρχική και πώς). Κι έτσι να δημιουργηθούν γεμάτοι πάθος –αλλά και αλληλοσεβασμό– διάλογοι για κάθε ιδέα και πρότασή μας.
4. Αυτή η ανάλυση, συζήτηση και διάλογος στο εσωτερικό της Άλλης Καμπάνιας να ολοκληρωθεί στους μήνες Οκτώβριο και Νοέμβριο 2006.
5. Καθεμιά από τις αποφάσεις μας να παρουσιαστεί σε μια κονσούλτα (σημ. συνέλευση, γραπτή τοποθέτηση των απόψεων) με όλους τους συμμετέχοντες. Μια οικουμενική κονσούλτα της Άλλης Καμπάνιας, όπου η άποψη κάθε ατόμου, κάθε υποστηρικτή μπορεί να ακουστεί και να ληφθεί υπόψιν χωρίς να έχει καμία σημασία το πού ζει, η γλώσσα που μιλάει, η ηλικία, η εθνικότητα, οι σεξουαλικές προτιμήσεις, το εκπαιδευτικό επίπεδο και το αν γνωρίζει να μιλάει δημόσια ή όχι, αλλά μόνο το ότι υποστηρίζει την Έκτη Διακήρυξη. Μια ψήφος λοιπόν με μιαν έννοια από όλους τους υποστηρικτές.
6. Αυτό το συμβούλιο να γίνει την εβδομάδα 4-10 Δεκεμβρίου.
7. Οι διάφορες οργανωτικές ομάδες εργασίας που υπάρχουν ή έχουν δημιουργηθεί για αυτήν τη διαδικασία να αναλάβουν την πραγματοποίηση της κονσούλτα. Αν κάποιοι από αυτούς αδυνατούν να παρακολουθήσουν τη συνέλευση ή τη συνάντηση για οποιονδήποτε λόγο –κι ασχέτως αν είναι πολλοί ή μόνον ένας– κάποιος από την Άλλη Καμπάνια να πάει στο χώρο όπου αυτοί εργάζονται, σπουδάζουν ή ζουν για να ζητήσει και να καταγράψει τη γνώμη τους για κάθε σημείο.
8. Οι συνήθειες του καθενός για το πώς εκφράζει τις απόψεις του να είναι σεβαστές: ασχέτως αν πρόκειται για άτομο, οικογένεια, ομάδα, συλλογικότητα, οργάνωση ή ιθαγενική κοινότητα.
9. Οι οργανωτικές ομάδες εργασίας να αποφασίσουν τη μορφή και το περιεχόμενο με βάση τα οποία οργανώνουν την κονσούλτα στους χώρους όπου αυτή γίνεται.
10. Για όσους το θελήσουν, η Επιτροπή «Έκτη» του EZLN προτίθεται να παραλάβει τις απόψεις τους και να εξασφαλίσει ότι θα ληφθούν υπόψιν στην εσωτερική κονσούλτα της Άλλης Καμπάνιας (ακόμη κι αν οι απόψεις αυτές δεν συμπίπτουν ή είναι αντίθετες με αυτές των Ζαπατίστας).
11. Κάθε οργανωτική ομάδα εργασίας αφού τελειώσει την κονσούλτα της να παρουσιάσει δημόσια τα αποτελέσματά της και το πού έγινε μέσω της ιστοσελίδας Enlacezapatista. Έτσι όλοι θα μπορούμε να ελέγξουμε τα αποτελέσματα και να ξέρουμε τι αποφάσισε η πλειοψηφία.
12. Αφού τα τελικά αποτελέσματα γίνουν γνωστά, να πληροφορηθούν για αυτά όλοι οι συμμετέχοντες με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιήθηκε για να εκφράσει καθένας από αυτούς την άποψή του.
13. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Άλλη Καμπάνια να έχει προσδιορίσει ξεκάθαρα ως το τέλος αυτού του έτους τα χαρακτηριστικά της, την οργανωτική της δομή, την πολιτική συμμαχιών, τη θέση καθενός από εμάς, το ποιος είναι μαζί μας και ποιος όχι, καθώς και τους κοινούς στόχους μας.
14. Τον Φεβρουάριο του 2007 να ξεκινήσει το επόμενο στάδιο της Άλλης Καμπάνιας κατά το οποίο να προπαγανδίσουμε και να πραγματοποιήσουμε το Εθνικό Πρόγραμμα Αγώνα με τη συμμετοχή των εκπροσώπων της «Έκτης Επιτροπής» του EZLN και την άμεση επαφή με τους λαούς μας. Στο στάδιο αυτό να πραγματοποιήσουμε τους γενικούς στόχους που θα έχουμε συμφωνήσει όπως π.χ. τη συνέχιση του αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη για τους φυλακισμένους του Ατένκο, για ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους σ’ όλη τη χώρα, για την επιστροφή των εξαφανισμένων (ζωντανών βεβαίως) και για την ακύρωση όλων των ενταλμάτων σύλληψης ενάντια σε κοινωνικούς αγωνιστές.
15. Όσοι συμμετέχοντες συμφωνούν με την πρότασή μας να μας το γνωστοποιήσουν μέσω των διαφόρων μορφών αλληλογραφίας, μέσω των οργανωτικών ομάδων εργασίας της Άλλης Καμπάνιας σε όλο το Μεξικό ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο θεωρούν κατάλληλο.
Αυτή είναι η πρότασή μας, σύντροφοι και συντρόφισσες της Άλλης Καμπάνιας.
Από την Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή - Γενική Διεύθυνση του EZLN
Επιτροπή «Έκτη» του EZLN
Comandanta Gabriela (Απεσταλμένη Ένα)
Comandante Zebedeo (Απεσταλμένος Δύο)
Comandanta Miriam(Απεσταλμένη Τρία)
Compañera Gema (Απεσταλμένη Τέσσερα)
Comandanta Hortensia (Απεσταλμένη Πέντε)
Comandante David (Απεσταλμένος Έξι)
Comandante Tacho (Απεσταλμένος Επτά)
Subcomandante Marcos (Απεσταλμένος Μηδέν)
Μεξικό, Σεπτέμβριος 2006
Έντυπο Νο3 (συνέχεια)
Τέταρτο μέρος: Δύο διαβάτες σε διαφορετικά μονοπάτια… και με διαφορετικό προορισμό
1. Οι «μέθοδοι» ενός ηγέτη. Η απόρριψη του Λόπες Ομπραδόρ από το «προεδρικό ζεύγος» αυξανόταν όσο εδραιωνόταν η υποψηφιότητα του ταμπασκένιου. Με τις πρωινές του διαλέξεις (και την ευρεία κάλυψη που του προσφέρανε τα μεγάλα ΜΜΕ – σήμερα δηλωμένοι εχθροί του περρεντίστα), ο αρχηγός της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικό συμπλήρωνε την ατζέντα του Λος Πίνος… και της υπόλοιπης πολιτικής τάξης. Δεν είχε σημασία αν κάποιος βρισκόταν στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της χώρας, γνώριζε αυτό που είχε πει ο Φοξ (καλά, όταν κατάφερνε να αρθρώσει κάτι κατανοητό), αυτό που είχε πει ο AMLO, και, όσο περνούσε η μέρα, όσα δήλωναν οι υπόλοιποι μεξικανοί πολιτικοί σχετικά με αυτά που είχε αναφέρει... ο κυβερνήτης του ΟΔ. Για τον Φοξ, αυτό, για ένα διάστημα, δεν φαινόταν να αποτελεί πρόβλημα. Σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, ο Λόπες Ομπραδόρ δήλωνε αμηχανία λόγω της ξαφνικής ανταγωνιστικής στάσης του «κυρίου προέδρου» (θυμηθείτε εκείνο το «πρέπει να προστατεύσουμε το κύρος της προεδρίας»). «Εάν ήταν φίλος μου, δεν γνωρίζω τι του συνέβη», είπε τότε ο AMLO. Ε, αυτό που συνέβη ήταν ότι το «προεδρικό χρίσμα» ανήκε πλέον σε ένα ζευγάρι: τον Βισέντε Φοξ και τη Μάρθα Σααγούν. Και «η κυρία Μάρθα», όπως τη λέει ο σύζυγός της, ήθελε και θέλει να είναι όχι η κυρία του προέδρου, αλλά «η κυρία πρόεδρος».
Αν ακούγεται σαν τίτλος θεατρικού έργου, δεν είναι τυχαίο. Στην κωμωδία που παρουσιαζόταν καθημερινά στο Λος Πίνος, η κυρία Σααγούν είχε πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο (αν και όχι πάντα τον πιο επιτυχημένο, δεν πρέπει να είμαστε απαιτητικοί). Η κυρία Μάρθα ξεκίνησε από πολύ νωρίς τη μεγάλη και, προς το παρόν, ανολοκλήρωτη κούρσα της προς τον προεδρικό θώκο. Όταν ακριβώς εμφανιζόταν μόνο ο Λόπες Ομπραδόρ ως ο πλέον ισχυρός υποψήφιος στη σκηνή. Ενώ, όμως, ξεφορτωνόταν τις ενοχλητικές (για εκείνη) προσωπικότητες του υπουργικού συμβουλίου και του στενού περιβάλλοντος του Φοξ, η Μάρθα έβλεπε με απόγνωση ότι ο AMLO παρέμενε ακλόνητος. Δεν χρειαζόταν πολύ εξυπνάδα (που ούτως ή άλλως δεν διέθεταν) για να καταλάβουν ποιος θα ήταν ο αντίπαλος της κυρίας Μάρθας, σε περίπτωση που γινόταν υποψήφια της Εθνικής Δράσης.
Το κόλπο των «βιντεοσκανδάλων» ήταν το πρώτο δείγμα μιας σοβαρής μάχης για να διωχτεί ο AMLO από την κούρσα για την προεδρία. Η μάχη πέρασε στην κατηγορία της πάλης με στόχο την αποπομπή. Αν στα βίντεο ήταν εμφανής η παρέμβαση της κυβέρνησης του Φοξ, στην περίπτωση της αποπομπής το θράσος ήταν τελειωτικό. Μια συνεχώς αυξανόμενη κινητοποίηση πολιτών (η οποία αφοπλίστηκε από τον Λόπες Ομπραδόρ), για τον Φοξ, είχε ως κόστος μια συντριπτική ήττα. Αλλά στην πολιτική δεν υπάρχουν τελικές μάχες.
Εντωμεταξύ ο Λόπες Ομπραδόρ έχτιζε μια υποψηφιότητα, δηλαδή, μια εικόνα. Φυσικά για να πετύχει κάτι τέτοιο δεν αρκούσε μόνο το προνομιακό μπαλκόνι της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικό· εξάλλου στο PRD εξακολουθούσε να βαραίνει πολύ η μορφή του Cuauhtémoc Cárdenas Solorzáno. Όμως η κυβέρνηση του Ο.Δ. δεν έδινε μόνο τη δυνατότητα πρόσβασης στους προβολείς των ΜΜΕ, σήμαινε επίσης χρήματα, πολλά χρήματα. Και αυτή η μελωδία έχει μεγάλη ακροαματικότητα όχι μόνο στην ηγεσία του PRD αλλά και στην πολιτική τάξη, στο σύνολό της. Με διακριτική επιδεξιότητα, ο AMLO «κέρδιζε» τις συμπάθειες (και τον έλεγχο) του μηχανισμού του Κόμματος της Δημοκρατικής Επανάστασης… καθώς και ενός σημαντικού τμήματος διανοουμένων, καλλιτεχνών και επιστημόνων. Το πρώτο, με τον προϋπολογισμό. Τους δεύτερους, με το διάλογο και τις ιδιαίτερες φροντίδες.
Με δυο λόγια, όλα πήγαιναν μια χαρά.
Τότε λοιπόν μερικά μέσα ενημέρωσης έριξαν ένα δόλωμα που ο Λοπεσομπραδορισμός κατάπιε με μοναδική χαρά: τις πρώτες δημοσκοπήσεις. Καθώς σε αυτές ο AMLO εμφανιζόταν να έχει ένα σκανδαλώδες πλεονέκτημα απέναντι στους υπόλοιπους υποψήφιους, τις θεώρησε αξιόπιστες και τις προσυπέγραψε. Κακομαθημένος και κολακευμένος από τον τύπο τότε, ο Λόπες Ομπραδόρ ξέχασε έναν από τους βασικούς νόμους της βαλτώδους γης των ΜΜΕ: το εφήμερο και στιγμιαίο. Τα μέσα φτιάχνουν ήρωες («και ηρωίδες», προσθέτει η Μαρθούλα ενθουσιασμένη – αν το υποκοριστικό παίρνει «η», εκεί σας παραπέμπω) και άτιμους («και άτιμες», συμπληρώνει η Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο) όχι μόνο στις σαπουνόπερες, αλλά και στα σενάρια της πολιτικής. Αλλά έτσι όπως τους/ις δημιουργούν , με τον ίδιο τρόπο τους/ις καταστρέφουν. Ο αρχικά «ώριμος», «συνετός» και «υπεύθυνος» αρχηγός της κυβέρνησης, θα γινόταν αργότερα ένας πολιτικός «ανεύθυνος», «μεσσιανικός» και «προκλητικός»· και οι δημοσκοπήσεις που πριν τον έδειχναν ψηλά αργότερα θα τον έριχναν.
Στην κινητοποίηση εναντίον της αποπομπής του εμφανίστηκε το πρώτο δείγμα της «μεθόδου» του Λόπες Ομπραδόρ. Παρόλο που ήταν φανερό ότι πολλοί από όσους κινητοποιήθηκαν το έκαναν για να εναντιωθούν στην αδικία, και όχι για να τον στηρίξουν, ο AMLO χρησιμοποίησε το κίνημα αυτό για να ξεκινήσει ανοιχτά τον αγώνα με στόχο την προεδρία του Μεξικού. Όταν η κινητοποίηση άρχιζε να μετατρέπεται σε κίνημα (σε μερικές ομάδες εμφανιζόταν η ανησυχία να θέσουν πιο δύσκολα προβλήματα όπως η θέση της επιστήμης, της τέχνης, του πολιτισμού και, κυρίως, του πολιτικού έργου) και η κυβέρνηση του Φοξ υποχώρησε, ο Λόπες Ομπραδόρ έστειλε τον κόσμο στο σπίτι του.
Ο στόχος: ο AMLO είχε καταφέρει να πάψει η αποπομπή του και να τοποθετηθεί στην κορυφή του κύματος, ενώ ως αντάλλαγμα εκείνος είχε υποσχεθεί να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Και αυτό έπραξε.
Το μήνυμα του Λόπες Ομπραδόρ προς το υπόλοιπο τμήμα της πολιτικής τάξης (της οποίας αποτελεί μέρος, ας μην το ξεχνάμε) και των κυρίων (και κυριών) του χρήματος ήταν ξεκάθαρο: «έχω την ικανότητα όχι μόνο να καλέσω σε μια μεγάλη κινητοποίηση, αλλά και να την καθοδηγήσω, να την ελέγξω, να καθορίσω τη μορφή και την έντασή της… και να τη σταματήσω».
2. Οι διανοούμενοι του AMLO. Σε ένα τμήμα του προοδευτικού περιβάλλοντος των διανοουμένων ξεκίνησε, από τότε, να εμφανίζεται αυτό που γνωρίζουμε ως φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό. Αυτή η τάση θα άρχιζε να ξανακατατάσσει όσους κινούνταν ή όσους εμφανίζονταν στην πολιτική σκηνή του Μεξικού, η οποία χωρίζεται: στους καλούς (όσους είναι με τον AMLO – δηλαδή τους «συμπαθητικούς» και τους «δημοφιλείς») και στους κακούς (όσους δεν είναι με τον AMLO – δηλαδή τους «φθονερούς», σύμφωνα με την Ελενίτσα). Οποιαδήποτε κριτική ή αμφισβήτηση στον Λόπες Ομπραδόρ, ακόμα και χλιαρή ή μαλακή, καταχωρούνταν ως συνωμοσία της αντίδρασης, του Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι, των σκοτεινών δυνάμεων της άκρας δεξιάς, της Γιούνκε, ενός καλυμμένου συντηρητισμού. Όταν τώρα οι κριτικές στον λοπεσομπραδορισμό είναι κάπως «επιεικείς», κρίνονται ως «σεκταριστικές», «περιθωριακές», «ακραίες», «παιδαριώδεις».
Με ένα πείσμα άξιο του καλύτερου αγώνα, αυτό το κομμάτι έχτιζε ένα σεχταριστικό, αδιάλλακτο, δεσποτικό και ποταπό σκεπτικό. Και το έκανε τόσο αποτελεσματικά που το σκεπτικό αυτό αποτέλεσε οδηγό για τους διανοούμενους, «καθρέφτες» του Λόπες Ομπραδόρ, στην προεκλογική καμπάνια, αργότερα στο κίνημα αντίστασης στη νοθεία και τώρα στο CND του AMLO.
Όταν η μεξικανική εφημερίδα La Jornada είχε ως τίτλο σε μια από τις εκδόσεις της του Αυγούστου 2005 (με αφορμή την πρώτη προπαρασκευαστική συνάντηση της Άλλης): «ή είναι μαζί μας ή είναι εναντίον μας» (κάπως έτσι), έκανε αλλά και δεν έκανε λάθος. Τη φράση αυτή δεν την είχε πει ο Μάρκος. Την είχε πει, από τότε, ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός.
Αυτό το σκεπτικό (που άρχισε να εδραιώνεται, κάνοντας τα στραβά μάτια στην υποστήριξη από το PRD της ιθαγενικής αντιμεταρρύθμισης) ενθάρρυνε το σφράγισμα αυτιών και ματιών όταν οι περρεντίστες του Σινακατάν επιτέθηκαν σε ζαπατιστικές βάσεις στήριξης, στα Altos της Τσιάπας· και επέτρεψε στην κυβέρνηση του PRD στο ΟΔ να χειριστεί με πρόστυχο τρόπο τις δολοφονίες της υπερασπίστριας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ντίγκνα Οτσόα ι Πλάσιντο και του νεαρού φοιτητή Πάβελ Γκονσάλες, στάση η οποία αργότερα θα γινόταν ρουτίνα. Στις περιπτώσεις της Ντίγκνα και του Πάβελ, έντιμες φωνές σιώπησαν μπροστά στο ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα εξευτελισμού του θανάτου κοινωνικών αγωνιστών … «για να μην παίξουν το παιχνίδι της δεξιάς». Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός είχε τότε τον πρώτο του θρίαμβο, αθέμιτο όπως και όλοι όσους είχε ως τώρα.
Αν οι συμπαθούντες, οπαδοί και ηγετικά στελέχη του PRD, το κομμάτι αυτό των διανοουμένων και ο ίδιος ο AMLO, σώπασαν τότε, ήταν αναμενόμενο να μην πουν λέξη όταν οι δολοφόνοι μελών του PRD θα καταλάμβαναν υποψηφιότητες με την κιτρινόμαυρη σημαία.
Έτσι και έγινε.
Όταν κάποιος το βουλώνει απέναντι σε κάτι τέτοιο, το βουλώνει για τα πάντα. Το φάντασμα του «ακατονόμαστου» Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι ενέδρευε παντού και άξιζε να κάνουν τα πάντα προκειμένου να το αντιμετωπίσουν. Τα πάντα, ακόμα και να φέρουν… στο PRD και τον κοντινό στον Λόπες Ομπραδόρ κύκλο, τους πρώην οπαδούς και ανθρώπους του Σαλίνας.
Με το αυτόχθονο αυτό είδος «μοναδικής σκέψης», ήρθε ένα νέο σύστημα αξιολόγησης, μια νέα ζυγαριά μέτρησης: το ίδιο πράγμα αξιολογούνταν διαφορετικά ανάλογα με αυτόν που το έκανε ή το πρότεινε. Αν το έκανε ή το πρότεινε ο AMLO ή κάποιος από τους συμπαθούντες του, τότε η ενέργεια ή το πρόγραμμα αποκτούσε όλες τις αρετές που μπορεί κανείς να φανταστεί· αλλά αν ήταν κάποιος που έκανε κριτική στον Λόπες Ομπραδόρ, τότε ήταν ένα πρόγραμμα των «σκοτεινών δυνάμεων» της άκρας δεξιάς.
Όταν επισημάναμε (στο κείμενο «Η απίθανη Γεωμετρία της Εξουσίας») ότι το πρόγραμμα του AMLO ήταν ίδιο με του Σαλίνας, οι διανοούμενοι/ες έβαλαν τις φωνές (υπάρχουν ακόμα εκεί πάνω υστερικοί/ες), αλλά όταν ο υπεύθυνος του οικονομικού σχεδίου του Λόπες Ομπραδόρ (ο κύριος Ραμίρες ντε λα Ο, σύμβουλος οικονομικής πολιτικής – και, σύμφωνα με ορισμένους, αυτός που θα έπαιρνε τη θέση του υπουργού Οικονομικών αν ο AMLO κέρδιζε την προεδρία) δήλωνε, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ότι η πρότασή του ήταν ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός», παρόμοια με αυτήν του Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι, οι διανοούμενοι/ες αυτοί/ες έστρεψαν αλλού το κεφάλι.
Απέναντι σε όλο αυτό, η πραγματική δεξιά συνέχιζε κάνοντας σα να μη συμβαίνει τίποτε. Μερικές από τις ιδέες και τις προτάσεις της υπήρχαν πλέον στο περιβάλλον του PRD: το «μοχθηρό» (και αποτυχημένο) Σχέδιο Πουέμπλα Παναμά του Βισέντε Φοξ θα έβρισκε τον «εξαγνισμό» του στο Πρόγραμμα Transítmico ۠ του AMLO, η υπερψήφιση του λεγόμενου «νόμου Televisa» από την κοινοβουλευτική ομάδα του PRD στην κάτω βουλή ήταν άλλο ένα «λάθος τακτικής»· οι μικρότεροι νόμοι και κανόνες, που υπερψηφίστηκαν, επίσης, από αυτό το κόμμα, και νομιμοποίησαν την υφαρπαγή ινδιάνικης γης δεν ήταν «κάτι το τόσο σοβαρό»· η συγκεχυμένη σχέση του Λόπες Ομπραδόρ με τον επιχειρηματία Κάρλος Σλιμ αποτελούσε «πολιτική επιπέδου»· η ιδιωτικοποίηση του Ιστορικού Κέντρου της Πόλης του Μεξικό λεγόταν «εκσυγχρονισμός»· η κολοσσιαία επένδυση για την κατασκευή δευτέρου επιπέδου της περιφερειακής λεωφόρου που συνδέει μια από τις πλέον πλούσιες ζώνες του ΟΔ, ενώ την ίδια στιγμή μείωνε το επενδυμένο στα δημόσια μέσα μεταφοράς κεφάλαιο, αποτελούσε παράδειγμα «καλής διακυβέρνησης» (όχι ότι παρέλειψε εκείνο το «πρώτα οι φτωχοί»)· το σφυροκόπημα του λαϊκού κινήματος της πόλης σήμαινε «βάζω τάξη»… και η αρχηγική στάση (caudillismo) που κυοφορούσε και καλλιεργούσε μεταφραζόταν σε… «εμφάνιση μιας νέας ηγεσίας».
Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για κάτι τέτοιο, επιβλήθηκε η άποψη ότι ο Λόπες Ομπραδόρ ήταν αριστερός γιατί… γιατί… καλά, γιατί αυτός το είπε (εντάξει, κάποιες φορές, άλλες πάλι όχι, εξαρτάται σε ποιον μίλαγε).
Το ημερολόγιο έφτασε στις 3 και 4 Μαΐου, και ο θάνατος και ο πόνος έφτασαν στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και το Τεσκόκο, στην πολιτεία του Μεξικό. Οι δημοσκοπήσεις ανέφεραν ότι έπρεπε ή να στηρίξουν την καταστολή ή να σωπάσουν. Ο Fecal έλεγε, ωραία, καταπληκτικά, αυτό έπρεπε να γίνει. Από τη μεριά της «αριστεράς», η κοινοβουλευτική ομάδα του PRD στο κογκρέσο της πολιτείας του Μεξικό χειροκρότησε το ρόλο της αστυνομίας και στήριξε τον Πένια Νιέτο. Ενώ ο Λόπες Ομπραδόρ… παρέμενε σιωπηλός. Το Ατένκο θα χρησίμευε αν επηρέαζε το αποτέλεσμα των εκλογών, όμως στα μμε οι «μετρήσεις» έδειχναν το αντίθετο. Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός διαμαρτυρήθηκε ελαφρώς, χωρίς να καταδικάσει το γεγονός (ενν. την επίθεση της αστυνομίας), και πάμε γι’ άλλα.
Λησμονήθηκε, επίσης, το γεγονός ότι ο AMLO, όταν ήταν υποψήφιος, προσπάθησε να γίνει ευχάριστος στον επιχειρηματικό τομέα. Αν ξαναδούμε τους λόγους και τις δηλώσεις του από την καμπάνια του για το χρίσμα του υποψηφίου του PRD στις προεδρικές εκλογές και την προεκλογική του εκστρατεία, δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που έλεγε μετά τη 2α Ιουλίου. Ξανά και ξανά επαναλάμβανε στους πολιτικούς: «δεν θα υπάρξει εκδίκηση». Και στον επιχειρηματικό τομέα έλεγε καταλέξει: «μη με φοβάστε». Δηλαδή: «δεν πρόκειται να πειράξω τις περιουσίες σας, τα ποσοστά κέρδους σας, ή τα ήθη και έθιμα της πολιτικής τάξης».
Θα πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλο βαθμό μυωπίας για να μη δει κάτι τέτοιο. Αλλά όταν το βλέπει και σωπαίνει, πρέπει να διαθέτει τέτοιο βαθμό κυνισμού που δεν παύει ποτέ να μας καταπλήσσει.
Αργότερα, στην κινητοποίηση κατά της νοθείας, στο Σόκαλο της Πόλης του Μεξικό, ο Λόπες Ομπραδόρ δήλωνε ότι με το θρίαμβο του Χουάν Σαμπίνες στην Τσιάπας είχε σταματήσει η προέλαση της δεξιάς! Ο AMLO κινούσε αυτή την ζυγαριά που «εξαγνίζει» (και κάνει αριστερούς) όσους τον στηρίζουν – εξάλλου αυτός τη δημιούργησε. Αλλά ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός να χειροκροτεί ενθουσιασμένος μια βλακεία τέτοιου μεγέθους, ήταν ακατανόητο… ή ήταν η χειροπιαστή απόδειξη του βαθμού κρετινισμού στον οποίο είχαν φτάσει. Το «να σταματήσουμε την προέλαση της δεξιάς στην Τσιάπας» σήμαινε να ανακυκλώσει τον «Κροκέτας» Αλμπόρες και τον μεγαλογαιοκτήμονα συγγραφέα (δημιουργό) αυτής της διάσημης φράσης: «στην Τσιάπας αξίζει περισσότερο ένα κοτόπουλο από έναν ινδιάνο» (Constantino Kanter). Όποιος καταπίνει κάτι τέτοιο τα καταπίνει όλα. Και αν κάτι αφθονεί στον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό είναι οι μυλόπετρες αυτού του μεγέθους.
Με τέτοιο «υγιές» περιβάλλον συζήτησης και «υψηλό» επίπεδο ανάλυσης, φτάσαμε στην πρώτη μέρα του Ιουλίου, με τον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό να υψώνει όχι ένα προοδευτικό πρόγραμμα συμμετοχής των πολιτών (δηλαδή, να δώσει μάχη με τα κόμματα για το πολιτικό του έργο), ή μια νέα πρόταση για την τέχνη, τον πολιτισμό και τις επιστήμες, αλλά ένα σύνθημα γεμάτο στόμφο και υπεροψία: «χαμογέλα, θα νικήσουμε». Όχι, δεν καλούσαν για να βάλουν φραγμό στη δεξιά (φυσικά τώρα θα πουν ότι αυτό έκαναν) αλλά να προετοιμαστούν για τη γιορτή του θριάμβου (αυτό ναι, με μετριοπάθεια και ωριμότητα).
Αχ!! Θα ήταν όλα τόσο εύκολα, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς καταστολή, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, χωρίς συζητήσεις, χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις, τόσο ειρηνικά, τόσο ήρεμα, τόσο σταθερά, τόσο ισορροπημένα, χωρίς ριζοσπαστισμό, χωρίς φυγή κεφαλαίων, χωρίς πτώση στο χρηματιστήριο αξιών, χωρίς διεθνείς πιέσεις, χωρίς κανείς να το καταλάβει, χωρίς πάλη των τάξεων, τόσο, τόσο…
Η καταστολή; Υπήρχε η Άλλη Καμπάνια, το Ατένκο, αυτοί, ναι, οι «αγράμματοι» και οι «πρόστυχοι», που θα την υφίστανται. Δεν θα υπήρχαν αποκλεισμοί κεντρικών δρόμων ακόμα και για το δίκαιο αίτημα της απελευθέρωσης και δικαιοσύνης για τους κρατούμενους του Ατένκο. Όταν η Άλλη έκανε αποκλεισμούς δρόμων εκφράζοντας την αλληλεγγύη της στους/ις συντρόφους/ισσές μας, η αστυνομία του Ο.Δ. επιτίθετο προκειμένου να «διασφαλίσει την ελεύθερη κυκλοφορία». Δεκάδες νέοι/ες, στην πλειοψηφία τους φοιτητές του ENAH και του CCH Sur, χτυπήθηκαν και πνίγηκαν από τα δακρυγόνα στον νότιο περιφερειακό, ενώ καταδιώχθηκαν μέχρι το εσωτερικό των εγκαταστάσεων της Εθνικής Σχολής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας.
Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός δήλωνε: τι καλά, μπράβο, ο δρόμος, τα αυτοκίνητα, το διάταγμα νούμερο 13 (που εκδόθηκε από τον AMLO όταν ήταν αρχηγός της κυβέρνησης του ΟΔ), η ελεύθερη κυκλοφορία, οι «ακραίοι», η τάξη, η σταθερότητα. Εξάλλου, ήταν μόνο κάποιοι πιτσιρικάδες (που πιθανότατα δεν θα ψήφιζαν κιόλας, ούτε θα είχαν εκλογικό βιβλιάριο). Ή αλλιώς, όπως θα έλεγαν η Αλάσκα και η Θάλεια, «ποιον ενδιαφέρει;».
Αργότερα, η κινητοποίηση κατά της νοθείας απέκλεισε την λεωφόρο Ρεφόρμα (έτσι νομίζω πως λέγεται), κάνοντας χρήση του νόμιμου δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Όταν οι επιχειρηματίες και ο «καλός κόσμος» διαμαρτυρήθηκαν (παρά τη φορολογική τους στήριξη) και ζήτησαν το κεφάλι του αρχηγού της κυβέρνησης του Ο.Δ., ο πολιορκημένος Αλεχάντρο Ενσίνας, σε συνέντευξη που έδωσε στη Ελενίτσα Πονιατόβσκα, δήλωνε ότι όφειλε να σεβαστεί και να προστατεύσει την ελευθερία της διαμαρτυρίας.
Συγκινημένη, ίσως, από τα βάσανα του Ενσίνας, η Ελενίτσα «ξέχασε» να τον ρωτήσει γιατί οι ελευθερίες έχουν αξία και γίνονται σεβαστές μόνο όταν αφορούν τους συμπαθούντες του AMLO και όχι όταν σχετίζονται με την Άλλη, ή το κίνημα των απορριπτέων από την ανώτατη εκπαίδευση, ή τα κινήματα που καταφεύγουν στις δράσεις αυτές προκειμένου να ακουστούν και να γίνουν ορατά. Μέσα σ’ αυτή τη «λήθη» μεταξύ συνεντευξιαζόμενου και συνεντευξιάζουσας ένα πράγμα ακούστηκε καθαρά: «υπάρχει άλλος νόμος για τους μεν (αυτούς που είναι μαζί μου) και άλλος για τους δε (αυτούς που δεν με υποστηρίζουν-ακολουθούν-υπακούουν)».
Αλλά τη νύχτα της 1ης Ιουλίου, ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός ονειρεύτηκε ότι η χώρα θα άλλαζε μόνο με την προσέλευση στις κάλπες. Και αυτοί/ες θα ανέχονταν με σεμνότητα, χρειαζόταν λίγη παραπάνω, τις εκφράσεις ευγνωμοσύνης της φτωχολογιάς (κοίτα, κόρη μου, να ο καθηγητής που δίδαξε τον κύριο πρόεδρο και το γιο του· και εκεί είναι αυτοί που είδαμε στην εξέδρα, χαιρέτα τους γιατί είναι αυτοί που οργάνωσαν την απελευθέρωσή μας), των ινδιάνων (όχι των ζαπατίστας, γιατί ως γνωστόν είναι αχάριστοι), των εργατών, των αγροτών, των γυναικών, των νέων, των ηλικιωμένων, του Μεξικού τέλος πάντων. Και στο εξωτερικό θα πραγματοποιούνταν διαλέξεις και στρογγυλά τραπέζια. Και ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός, ναι, με σεμνότητα και μετριοπάθεια, θα έλεγε όλα όσα έκανε για το Μεξικό… το μόνο που έλειπε ήταν να ανέβουν στην εξέδρα.
Αλλά έφτασε η 2α Ιουλίου, και μαζί με αυτή ήρθε και η Γκορντίγιο… και μαζί της… η νοθεία.
3. Η κινητοποίηση ενάντια στη νοθεία. Αλλά, μετά την αρχική αβεβαιότητα και αφού είχαν ετοιμάσει την κρεμάλα για να εξοντώσουν τον Μάρκος, τον EZLN, την Άλλη Καμπάνια και όλους όσους αντιστέκονταν στην «κάθαρση» που τους πρόσφεραν, οι διανοούμενοι/ες αυτοί/ές κατάλαβαν τι συνέβη. Ο AMLO απέδειξε για άλλη μια φορά ότι διέθετε περισσότερη διαίσθηση και εξυπνάδα από τον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό. Ήξερε καλά ότι μια κινητοποίηση κατά της νοθείας εξαρτιόταν από το τι αυτός θα έλεγε και θα έκανε… και το τι είπε και έκανε. Ξεκίνησε τότε μια λαϊκή, αυθεντική, θεμιτή και δίκαιη κινητοποίηση: η κινητοποίηση κατά της νοθείας και, κατά συνέπεια, κατά της επιβολής του Φελίπε Καλντερόν.
Ειπώθηκε ότι η κινητοποίηση δεν ήταν ούτε είναι αυτό που λένε. Μιλάνε για μετακινήσεις οπαδών, για την απροκάλυπτη και προκλητική ανάμιξη της κυβέρνησης του Ο.Δ. και του μηχανισμού του PRD, ότι δεν ήταν ούτε είναι τόσοι όσο λένε. Ίσως. Εκείνο για το οποίο δε χωράει αμφιβολία, τουλάχιστον για μας τους ζαπατίστας, είναι ότι εκεί, σ’ αυτή την κινητοποίηση, βρέθηκαν και βρίσκονται, ορμώμενοι από τις αρχές και τα πιστεύω τους, και έντιμα άτομα. Αυτοί αξίζουν το σεβασμό μας και τον έχουν, ωστόσο ο δρόμος που έχουν διαλέξει οδηγεί κάπου που εμείς δεν επιθυμούμε να πάμε.
Μαζί τους δεν μοιραζόμαστε ούτε το δρόμο ούτε τον προορισμό.
Και, για μας, ο καλύτερος τρόπος για να τους/ις δείξουμε το σεβασμό μας είναι να μην αναμιχθούμε στην κινητοποίησή τους, είτε για να αμφισβητήσουμε την αδιαφιλονίκητη ηγεσία του AMLO εκεί, είτε για να σαμποτάρουμε, είτε από οπορτουνισμό, ούτε για να «ανοίξουμε τα μάτια» των μαζών (αυτά είναι κάποια από τα επιχειρήματα και τους λόγους για τους οποίους βρίσκονται εκεί οργανώσεις και ομάδες, παρόλο που δεν συμφωνούν με την καθοδήγηση της κινητοποίησης).
Ξέρουμε ότι τα έντιμα άτομα που βρίσκονται εκεί πιστεύουν ότι μπορεί η κινητοποίηση να μετατραπεί (με το CND) σε κίνημα, που δεν θα εξαρτάται από κάποιον ηγέτη ούτε από το μηχανισμό ελέγχου που έχει επιβληθεί στα μέλη του CND. Ίσως. Εμείς δεν το νομίζουμε. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι θα ήταν ανήθικο «να κολλήσουμε» και να «εκμεταλλευθούμε» μια κινητοποίηση για την οποία δεν έχουμε προσφέρει τίποτε, καθώς και να διατηρήσουμε έναν κριτικό σκεπτικισμό.
Τώρα, σχετικά με την κινητοποίηση κατά της νοθείας και την προσπάθειά της, με το Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο (CND), να μετατραπεί σε κίνημα, λέμε τα εξής:
1. Όσον αφορά την παρανομία των θεσμών, η «συνείδηση» του AMLO εμφανίζεται, γιατί δεν αναγνωρίστηκε ο θρίαμβός του λόγω της νοθείας. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν είχε αναγνωριστεί ότι κέρδισε την προεδρία.
2. Το Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο δεν βρισκόταν στη σκέψη του Λόπες Ομπραδόρ στο ξεκίνημα της κινητοποίησής του. Αν ήταν έτσι, θα είχαν εκμεταλλευθεί την κατασκήνωση - διαμαρτυρία για να αναλύσουν, να συζητήσουν και να αμφισβητήσουν τις διάφορες προτάσεις που τελικά ψηφίστηκαν δια χειροκροτημάτων στις 16 Σεπτεμβρίου 2006. Το CND ήταν και παραμένει ένας τρόπος διεξόδου από την κατασκήνωση - διαμαρτυρία, και μια νόμιμη μορφή δημιουργίας ενός κινήματος με σκοπό να φτάσει στην προεδρία το 2012… ή νωρίτερα, αν επιτευχθεί η πτώση του Φελίπε Καλντερόν.
3. Στο CND επιβλήθηκε μια ηγεσία που σκόπευε να ελέγξει παρά να καθοδηγήσει το κίνημα. Δεν υπάρχει σ’ αυτό το παραμικρό σπέρμα δημοκρατικής συμμετοχής στις συζητήσεις και στη λήψη αποφάσεων, πολύ λιγότερο δε αυτοοργάνωσης. Η ηγεσία αυτή έχει τα δικά της συμφέροντα και τις δικές της υποχρεώσεις (παρόλο που το CND είχε αποφασίσει μποϊκοτάζ εναντίον κάποιων επιχειρήσεων και προϊόντων, μερικοί από τους ηγέτες του δήλωναν ότι δεν θα το εφάρμοζαν – δείτε αυτό που έγραψε την επόμενη του CND ο Φεντερίκο Αρρεόλα στην εφημερίδα Μιλένιο).
4. Το υπό διαμόρφωση κίνημα του λοπεσομπραδορισμού δεν έχει σκοπό να προκαλέσει κρίση στους θεσμούς (εκείνους που κατέστρωσαν και διέπραξαν τη νοθεία). Αν ήταν έτσι, θα είχε αποφασιστεί να αρνηθούν όλοι τις όποιες θέσεις είχαν κερδίσει στις εκλογές, πράγμα το οποίο θα προκαλούσε τέτοια ρήξη που δύσκολα θα μπορούσε να τη χειριστεί το σύστημα. Το CND δεν επιδιώκει την αυτονομία και ανεξαρτησία του. Αντίθετα, εξακολουθεί να είναι υποταγμένο στην παλιά πολιτική τάξη (μεταμορφωμένη σήμερα σε «αριστερά»).
5. Η πλειοψηφία, όχι όλοι/ες, όσων ηγούνται του CND διαπρέπουν στη διαφθορά, τον οπορτουνισμό και την ροπή προς τις παράνομες συναλλαγές. Κι ενώ, αφενός, στέλνουν «στο διάολο» τους ανέντιμους θεσμούς, αφετέρου, συμμετέχουν σε αυτούς (ακόμα και με χρήματα). Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη ενώ ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει κάποιες πολύ σημαντικές: οι προϋπολογισμοί του ομοσπονδιακού κράτους και της Πόλης του Μεξικό.
6. Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός κατευθύνει τώρα τις επιθέσεις του ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, σε όσους είχαν υποστηρίξει τον AMLO και τώρα ασκούν κριτική. Οι εσωτερικές διαγραφές και εκκαθαρίσεις θα πληθύνουν.
7. Η κινητοποίηση είχε και έχει αδιαμφισβήτητες αναλαμπές και λάμψεις: για παράδειγμα, τη δημιουργικότητα και εφευρετικότητα που επέδειξαν στις δράσεις όπου καταγγέλλονταν μερικές από τις εταιρείες συνένοχες στη νοθεία (τράπεζες, Wall Mart κλπ)· την πίστη που εκδήλωναν στη συμμετοχή τους άνθρωποι από τους από κάτω· τη δίκαιη και θεμιτή οργή ενάντια στην επικράτηση του PAN και της κυβέρνησης του Φοξ, καθώς και ενάντια στην προσβλητική περιφρόνηση που εκφράστηκε από μερικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ (την Televisa, το TV Azteca και τα μεγάλα ραδιοφωνικά δίκτυα) απέναντι σε όσους συμμετείχαν και συμμετέχουν στην κινητοποίηση.
4. Κάτω… Εν τω μεταξύ, στο Μεξικό των από κάτω…
Οι έντιμοι άνθρωποι. Κάτω βρίσκεται η πλειοψηφία όσων κινητοποιήθηκαν ενάντια στην εκλογική νοθεία. Αυτοί που ήθελαν να γίνει ο AMLO πρόεδρος γιατί τον ψήφισαν και νίκησαν. Αυτοί που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη δημοκρατική εκλογή της κυβέρνησης. Αυτοί που δεν ήθελαν να επαναληφθεί ένα άλλο 1988. Αυτοί που είχαν και έχουν μια δυσπιστία υγιή απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς του Συνασπισμού. Αυτοί που προκαλούν την παρούσα εξουσία και θέλουν να αλλάξει το νεοφιλελεύθερο σύστημα που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και βυθίζει τη χώρα.
Οαχάκα. Το από κάτω εισέβαλε επίσης στην Οαχάκα και πήρε μορφή και το δρόμο του με τη Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα (ΑΡΡΟ). Η ικανότητα βέτο αυτού του κινήματος αξίζει να ληφθεί υπόψη. Δεν έχει σημασία αν αυτοί που συμμετείχαν εκεί ψήφισαν ή όχι (ή αν ψήφισαν το Συνασπισμό ή κάποια άλλη πολιτική κομματική δύναμη). Αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους που προχωρά πιο πέρα από τους ηγέτες τους και τις συγκυρίες. Αυτή η εμπιστοσύνη τους επέτρεψε, ως τώρα, να αποφασίζουν μόνοι τους την τακτική που θα ακολουθήσουν χωρίς να υποχωρούν στις εξωτερικές πιέσεις και στις συμβουλές των «καλών συνειδήσεων». Ως EZLN υποστηρίζουμε το κίνημα αυτό και προσπαθούμε να δούμε και να μάθουμε μέσω των συντρόφων/ισσών της Άλλης που αγωνίζονται εκεί. Η δική μας υποστήριξη δεν πηγαίνει πιο πέρα για δύο λόγους: ο ένας είναι ότι πρόκειται για ένα κίνημα ούτως ή άλλως σύνθετο και μια υποστήριξη πιο άμεση θα προκαλούσε «αναταραχή», σύγχυση και δυσπιστία· ο άλλος είναι ότι πολλές φορές το κίνημα του λαού της Οαχάκα κατηγορήθηκε για δεσμούς με ένοπλες ομάδες, και η άμεση παρουσία μας θα συνέβαλε στην ανάπτυξη από τα ΜΜΕ μιας ακόμη μεγαλύτερης εκστρατείας εναντίον τους.
Οι Άλλοι/ες. Αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι διαπληκτισμοί της πολιτικής των από πάνω. Μια άλλη εξέγερση δημιουργείται στα έγκατα της κοινωνίας: στους ινδιάνικους λαούς, στους νέους που κακοποιούνται από την εξουσία (συμπεριλαμβανομένης και αυτής του PRD), στους εργαζόμενους των μακίλας, στους εργαζόμενους/ες στο σεξ, στις ανυπότακτες γυναίκες που αγωνιούν για την τύχη των συζύγων τους που μετανάστευσαν στο βορρά, στις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς που έχουν πειστεί ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από το κεφάλαιο και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, σε όλους/ες όσοι/ες συγκροτούν την Άλλη Καμπάνια, που βρίσκονται σε όλη τη χώρα και οργανώνονται, επινοώντας έναν διαφορετικό τρόπο άσκησης πολιτικής και δημιουργίας δεσμών με τους όμοιους-διαφορετικούς από αυτούς.
Η Άλλη Καμπάνια δεν έχει σχέση με όσα δημοσιεύτηκαν στα ΜΜΕ. Δεν την χαρακτηρίζουν ούτε όσα διατυπώνουν σχετικά κάποιοι από τους συμμετέχοντες ούτε βέβαια όσα η Επιτροπή «Έκτη» του EZLN έχει σχολιάσει για την πορεία της. Είναι πολλά, περισσότερα από όλα αυτά. Είναι ένας χείμαρρος που συνεχίζει την πορεία του, από τα κάτω, που ακόμα δεν έχει εκφραστεί για τα πάντα, όμως υπάρχει και αναπαράγεται στα υπόγεια του Μεξικού.
Αλλά από κάτω υπάρχουν επίσης και τα εκατομμύρια που δεν ψήφισαν. Που δεν πιστεύουν στις εκλογές (πολλοί από αυτούς, όπως εμείς οι ζαπατίστας, δεν έχουν ψηφίσει ποτέ, από πεποίθηση). Αυτοί που είναι κομμάτι του περιφρονημένου και ταπεινωμένου Μεξικού (και τώρα ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός θέλει να τους περιφρονήσει και να τους ταπεινώσει ακόμα περισσότερο, καταλογίζοντάς τους μια υποτιθέμενη ήττα). Πολλοί από αυτούς ανήκουν στο Μεξικό των ινδιάνικων λαών, που μόλις πριν από μερικά χρόνια τους επαινούσαν για τη διάθεσή τους να αγωνιστούν και να αντισταθούν.
Με αυτούς τους τελευταίους, με αυτούς που δεν κοιτούν προς τα πάνω, είμαστε εμείς οι ζαπατίστας. Και πιστεύουμε ότι και η Άλλη Καμπάνια με αυτούς/ες πρέπει να είναι.
Γιατί κάποιοι/ες από μας τους από κάτω, που βρισκόμαστε στην Άλλη, αναγνωρίζουμε τον πόνο μας και τον εχθρό που τον προκαλεί στο πρόσωπο του καπιταλισμού.
Γνωρίζουμε ήδη δύο βασικά πράγματα: Το πρώτο είναι ότι για να γεννηθεί αυτός ο αγώνας είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένα κοινωνικοπολιτικό, αυτόνομο και ανεξάρτητο κίνημα. Και το δεύτερο ότι από τα πάνω δεν μπορεί να προκύψει ουσιαστική λύση ούτε για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που υφίσταται το Μεξικό, ούτε για να αντιμετωπίσει τον έλεγχο που ασκεί η πολιτική τάξη εμποδίζοντας τη συμμετοχή και την οργάνωση του λαού.
Εμείς, οι ζαπατίστας του EZLN, εδώ και ένα χρόνο επιλέξαμε να προωθήσουμε ένα πανεθνικό αντικαπιταλιστικό κίνημα, από τα κάτω και αριστερά, που θα ξεπερνά την εκλογική συγκυρία – στο οποίο θα μπορούσαμε να βρεθούμε ανεξάρτητα από την απόφαση που θα έπαιρνε ο καθένας από μας σχετικά με τις εκλογές. Τώρα είδαμε και μάθαμε πολλά πράγματα. Για τους από πάνω, για την Άλλη, για μας τους/ις ίδιους/ες.
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι με τη νομιμότητα ή τη δημοτικότητα του κινήματος στο οποίο ηγείται ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, πιστεύουμε ότι ο δρόμος της Άλλης είναι διαφορετικός. Και πάνω από όλα, οι σύντροφοι και συντρόφισσες της Άλλης έχουμε άλλο προορισμό.
Εμείς, η Άλλη, δεν ψάχνουμε κάποιον να μας καθοδηγεί ούτε κάποιον να καθοδηγούμε. Δεν προσπαθούμε από τα πάνω να αποκτήσουμε εκείνο που δημιουργείται από τα κάτω.
Και σε σας, τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας της Άλλης, θέλουμε να κάνουμε μια πρόταση…
(Συνεχίζεται…)
1. Οι «μέθοδοι» ενός ηγέτη. Η απόρριψη του Λόπες Ομπραδόρ από το «προεδρικό ζεύγος» αυξανόταν όσο εδραιωνόταν η υποψηφιότητα του ταμπασκένιου. Με τις πρωινές του διαλέξεις (και την ευρεία κάλυψη που του προσφέρανε τα μεγάλα ΜΜΕ – σήμερα δηλωμένοι εχθροί του περρεντίστα), ο αρχηγός της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικό συμπλήρωνε την ατζέντα του Λος Πίνος… και της υπόλοιπης πολιτικής τάξης. Δεν είχε σημασία αν κάποιος βρισκόταν στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της χώρας, γνώριζε αυτό που είχε πει ο Φοξ (καλά, όταν κατάφερνε να αρθρώσει κάτι κατανοητό), αυτό που είχε πει ο AMLO, και, όσο περνούσε η μέρα, όσα δήλωναν οι υπόλοιποι μεξικανοί πολιτικοί σχετικά με αυτά που είχε αναφέρει... ο κυβερνήτης του ΟΔ. Για τον Φοξ, αυτό, για ένα διάστημα, δεν φαινόταν να αποτελεί πρόβλημα. Σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, ο Λόπες Ομπραδόρ δήλωνε αμηχανία λόγω της ξαφνικής ανταγωνιστικής στάσης του «κυρίου προέδρου» (θυμηθείτε εκείνο το «πρέπει να προστατεύσουμε το κύρος της προεδρίας»). «Εάν ήταν φίλος μου, δεν γνωρίζω τι του συνέβη», είπε τότε ο AMLO. Ε, αυτό που συνέβη ήταν ότι το «προεδρικό χρίσμα» ανήκε πλέον σε ένα ζευγάρι: τον Βισέντε Φοξ και τη Μάρθα Σααγούν. Και «η κυρία Μάρθα», όπως τη λέει ο σύζυγός της, ήθελε και θέλει να είναι όχι η κυρία του προέδρου, αλλά «η κυρία πρόεδρος».
Αν ακούγεται σαν τίτλος θεατρικού έργου, δεν είναι τυχαίο. Στην κωμωδία που παρουσιαζόταν καθημερινά στο Λος Πίνος, η κυρία Σααγούν είχε πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο (αν και όχι πάντα τον πιο επιτυχημένο, δεν πρέπει να είμαστε απαιτητικοί). Η κυρία Μάρθα ξεκίνησε από πολύ νωρίς τη μεγάλη και, προς το παρόν, ανολοκλήρωτη κούρσα της προς τον προεδρικό θώκο. Όταν ακριβώς εμφανιζόταν μόνο ο Λόπες Ομπραδόρ ως ο πλέον ισχυρός υποψήφιος στη σκηνή. Ενώ, όμως, ξεφορτωνόταν τις ενοχλητικές (για εκείνη) προσωπικότητες του υπουργικού συμβουλίου και του στενού περιβάλλοντος του Φοξ, η Μάρθα έβλεπε με απόγνωση ότι ο AMLO παρέμενε ακλόνητος. Δεν χρειαζόταν πολύ εξυπνάδα (που ούτως ή άλλως δεν διέθεταν) για να καταλάβουν ποιος θα ήταν ο αντίπαλος της κυρίας Μάρθας, σε περίπτωση που γινόταν υποψήφια της Εθνικής Δράσης.
Το κόλπο των «βιντεοσκανδάλων» ήταν το πρώτο δείγμα μιας σοβαρής μάχης για να διωχτεί ο AMLO από την κούρσα για την προεδρία. Η μάχη πέρασε στην κατηγορία της πάλης με στόχο την αποπομπή. Αν στα βίντεο ήταν εμφανής η παρέμβαση της κυβέρνησης του Φοξ, στην περίπτωση της αποπομπής το θράσος ήταν τελειωτικό. Μια συνεχώς αυξανόμενη κινητοποίηση πολιτών (η οποία αφοπλίστηκε από τον Λόπες Ομπραδόρ), για τον Φοξ, είχε ως κόστος μια συντριπτική ήττα. Αλλά στην πολιτική δεν υπάρχουν τελικές μάχες.
Εντωμεταξύ ο Λόπες Ομπραδόρ έχτιζε μια υποψηφιότητα, δηλαδή, μια εικόνα. Φυσικά για να πετύχει κάτι τέτοιο δεν αρκούσε μόνο το προνομιακό μπαλκόνι της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικό· εξάλλου στο PRD εξακολουθούσε να βαραίνει πολύ η μορφή του Cuauhtémoc Cárdenas Solorzáno. Όμως η κυβέρνηση του Ο.Δ. δεν έδινε μόνο τη δυνατότητα πρόσβασης στους προβολείς των ΜΜΕ, σήμαινε επίσης χρήματα, πολλά χρήματα. Και αυτή η μελωδία έχει μεγάλη ακροαματικότητα όχι μόνο στην ηγεσία του PRD αλλά και στην πολιτική τάξη, στο σύνολό της. Με διακριτική επιδεξιότητα, ο AMLO «κέρδιζε» τις συμπάθειες (και τον έλεγχο) του μηχανισμού του Κόμματος της Δημοκρατικής Επανάστασης… καθώς και ενός σημαντικού τμήματος διανοουμένων, καλλιτεχνών και επιστημόνων. Το πρώτο, με τον προϋπολογισμό. Τους δεύτερους, με το διάλογο και τις ιδιαίτερες φροντίδες.
Με δυο λόγια, όλα πήγαιναν μια χαρά.
Τότε λοιπόν μερικά μέσα ενημέρωσης έριξαν ένα δόλωμα που ο Λοπεσομπραδορισμός κατάπιε με μοναδική χαρά: τις πρώτες δημοσκοπήσεις. Καθώς σε αυτές ο AMLO εμφανιζόταν να έχει ένα σκανδαλώδες πλεονέκτημα απέναντι στους υπόλοιπους υποψήφιους, τις θεώρησε αξιόπιστες και τις προσυπέγραψε. Κακομαθημένος και κολακευμένος από τον τύπο τότε, ο Λόπες Ομπραδόρ ξέχασε έναν από τους βασικούς νόμους της βαλτώδους γης των ΜΜΕ: το εφήμερο και στιγμιαίο. Τα μέσα φτιάχνουν ήρωες («και ηρωίδες», προσθέτει η Μαρθούλα ενθουσιασμένη – αν το υποκοριστικό παίρνει «η», εκεί σας παραπέμπω) και άτιμους («και άτιμες», συμπληρώνει η Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο) όχι μόνο στις σαπουνόπερες, αλλά και στα σενάρια της πολιτικής. Αλλά έτσι όπως τους/ις δημιουργούν , με τον ίδιο τρόπο τους/ις καταστρέφουν. Ο αρχικά «ώριμος», «συνετός» και «υπεύθυνος» αρχηγός της κυβέρνησης, θα γινόταν αργότερα ένας πολιτικός «ανεύθυνος», «μεσσιανικός» και «προκλητικός»· και οι δημοσκοπήσεις που πριν τον έδειχναν ψηλά αργότερα θα τον έριχναν.
Στην κινητοποίηση εναντίον της αποπομπής του εμφανίστηκε το πρώτο δείγμα της «μεθόδου» του Λόπες Ομπραδόρ. Παρόλο που ήταν φανερό ότι πολλοί από όσους κινητοποιήθηκαν το έκαναν για να εναντιωθούν στην αδικία, και όχι για να τον στηρίξουν, ο AMLO χρησιμοποίησε το κίνημα αυτό για να ξεκινήσει ανοιχτά τον αγώνα με στόχο την προεδρία του Μεξικού. Όταν η κινητοποίηση άρχιζε να μετατρέπεται σε κίνημα (σε μερικές ομάδες εμφανιζόταν η ανησυχία να θέσουν πιο δύσκολα προβλήματα όπως η θέση της επιστήμης, της τέχνης, του πολιτισμού και, κυρίως, του πολιτικού έργου) και η κυβέρνηση του Φοξ υποχώρησε, ο Λόπες Ομπραδόρ έστειλε τον κόσμο στο σπίτι του.
Ο στόχος: ο AMLO είχε καταφέρει να πάψει η αποπομπή του και να τοποθετηθεί στην κορυφή του κύματος, ενώ ως αντάλλαγμα εκείνος είχε υποσχεθεί να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Και αυτό έπραξε.
Το μήνυμα του Λόπες Ομπραδόρ προς το υπόλοιπο τμήμα της πολιτικής τάξης (της οποίας αποτελεί μέρος, ας μην το ξεχνάμε) και των κυρίων (και κυριών) του χρήματος ήταν ξεκάθαρο: «έχω την ικανότητα όχι μόνο να καλέσω σε μια μεγάλη κινητοποίηση, αλλά και να την καθοδηγήσω, να την ελέγξω, να καθορίσω τη μορφή και την έντασή της… και να τη σταματήσω».
2. Οι διανοούμενοι του AMLO. Σε ένα τμήμα του προοδευτικού περιβάλλοντος των διανοουμένων ξεκίνησε, από τότε, να εμφανίζεται αυτό που γνωρίζουμε ως φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό. Αυτή η τάση θα άρχιζε να ξανακατατάσσει όσους κινούνταν ή όσους εμφανίζονταν στην πολιτική σκηνή του Μεξικού, η οποία χωρίζεται: στους καλούς (όσους είναι με τον AMLO – δηλαδή τους «συμπαθητικούς» και τους «δημοφιλείς») και στους κακούς (όσους δεν είναι με τον AMLO – δηλαδή τους «φθονερούς», σύμφωνα με την Ελενίτσα). Οποιαδήποτε κριτική ή αμφισβήτηση στον Λόπες Ομπραδόρ, ακόμα και χλιαρή ή μαλακή, καταχωρούνταν ως συνωμοσία της αντίδρασης, του Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι, των σκοτεινών δυνάμεων της άκρας δεξιάς, της Γιούνκε, ενός καλυμμένου συντηρητισμού. Όταν τώρα οι κριτικές στον λοπεσομπραδορισμό είναι κάπως «επιεικείς», κρίνονται ως «σεκταριστικές», «περιθωριακές», «ακραίες», «παιδαριώδεις».
Με ένα πείσμα άξιο του καλύτερου αγώνα, αυτό το κομμάτι έχτιζε ένα σεχταριστικό, αδιάλλακτο, δεσποτικό και ποταπό σκεπτικό. Και το έκανε τόσο αποτελεσματικά που το σκεπτικό αυτό αποτέλεσε οδηγό για τους διανοούμενους, «καθρέφτες» του Λόπες Ομπραδόρ, στην προεκλογική καμπάνια, αργότερα στο κίνημα αντίστασης στη νοθεία και τώρα στο CND του AMLO.
Όταν η μεξικανική εφημερίδα La Jornada είχε ως τίτλο σε μια από τις εκδόσεις της του Αυγούστου 2005 (με αφορμή την πρώτη προπαρασκευαστική συνάντηση της Άλλης): «ή είναι μαζί μας ή είναι εναντίον μας» (κάπως έτσι), έκανε αλλά και δεν έκανε λάθος. Τη φράση αυτή δεν την είχε πει ο Μάρκος. Την είχε πει, από τότε, ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός.
Αυτό το σκεπτικό (που άρχισε να εδραιώνεται, κάνοντας τα στραβά μάτια στην υποστήριξη από το PRD της ιθαγενικής αντιμεταρρύθμισης) ενθάρρυνε το σφράγισμα αυτιών και ματιών όταν οι περρεντίστες του Σινακατάν επιτέθηκαν σε ζαπατιστικές βάσεις στήριξης, στα Altos της Τσιάπας· και επέτρεψε στην κυβέρνηση του PRD στο ΟΔ να χειριστεί με πρόστυχο τρόπο τις δολοφονίες της υπερασπίστριας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ντίγκνα Οτσόα ι Πλάσιντο και του νεαρού φοιτητή Πάβελ Γκονσάλες, στάση η οποία αργότερα θα γινόταν ρουτίνα. Στις περιπτώσεις της Ντίγκνα και του Πάβελ, έντιμες φωνές σιώπησαν μπροστά στο ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα εξευτελισμού του θανάτου κοινωνικών αγωνιστών … «για να μην παίξουν το παιχνίδι της δεξιάς». Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός είχε τότε τον πρώτο του θρίαμβο, αθέμιτο όπως και όλοι όσους είχε ως τώρα.
Αν οι συμπαθούντες, οπαδοί και ηγετικά στελέχη του PRD, το κομμάτι αυτό των διανοουμένων και ο ίδιος ο AMLO, σώπασαν τότε, ήταν αναμενόμενο να μην πουν λέξη όταν οι δολοφόνοι μελών του PRD θα καταλάμβαναν υποψηφιότητες με την κιτρινόμαυρη σημαία.
Έτσι και έγινε.
Όταν κάποιος το βουλώνει απέναντι σε κάτι τέτοιο, το βουλώνει για τα πάντα. Το φάντασμα του «ακατονόμαστου» Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι ενέδρευε παντού και άξιζε να κάνουν τα πάντα προκειμένου να το αντιμετωπίσουν. Τα πάντα, ακόμα και να φέρουν… στο PRD και τον κοντινό στον Λόπες Ομπραδόρ κύκλο, τους πρώην οπαδούς και ανθρώπους του Σαλίνας.
Με το αυτόχθονο αυτό είδος «μοναδικής σκέψης», ήρθε ένα νέο σύστημα αξιολόγησης, μια νέα ζυγαριά μέτρησης: το ίδιο πράγμα αξιολογούνταν διαφορετικά ανάλογα με αυτόν που το έκανε ή το πρότεινε. Αν το έκανε ή το πρότεινε ο AMLO ή κάποιος από τους συμπαθούντες του, τότε η ενέργεια ή το πρόγραμμα αποκτούσε όλες τις αρετές που μπορεί κανείς να φανταστεί· αλλά αν ήταν κάποιος που έκανε κριτική στον Λόπες Ομπραδόρ, τότε ήταν ένα πρόγραμμα των «σκοτεινών δυνάμεων» της άκρας δεξιάς.
Όταν επισημάναμε (στο κείμενο «Η απίθανη Γεωμετρία της Εξουσίας») ότι το πρόγραμμα του AMLO ήταν ίδιο με του Σαλίνας, οι διανοούμενοι/ες έβαλαν τις φωνές (υπάρχουν ακόμα εκεί πάνω υστερικοί/ες), αλλά όταν ο υπεύθυνος του οικονομικού σχεδίου του Λόπες Ομπραδόρ (ο κύριος Ραμίρες ντε λα Ο, σύμβουλος οικονομικής πολιτικής – και, σύμφωνα με ορισμένους, αυτός που θα έπαιρνε τη θέση του υπουργού Οικονομικών αν ο AMLO κέρδιζε την προεδρία) δήλωνε, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ότι η πρότασή του ήταν ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός», παρόμοια με αυτήν του Κάρλος Σαλίνας ντε Γκορτάρι, οι διανοούμενοι/ες αυτοί/ες έστρεψαν αλλού το κεφάλι.
Απέναντι σε όλο αυτό, η πραγματική δεξιά συνέχιζε κάνοντας σα να μη συμβαίνει τίποτε. Μερικές από τις ιδέες και τις προτάσεις της υπήρχαν πλέον στο περιβάλλον του PRD: το «μοχθηρό» (και αποτυχημένο) Σχέδιο Πουέμπλα Παναμά του Βισέντε Φοξ θα έβρισκε τον «εξαγνισμό» του στο Πρόγραμμα Transítmico ۠ του AMLO, η υπερψήφιση του λεγόμενου «νόμου Televisa» από την κοινοβουλευτική ομάδα του PRD στην κάτω βουλή ήταν άλλο ένα «λάθος τακτικής»· οι μικρότεροι νόμοι και κανόνες, που υπερψηφίστηκαν, επίσης, από αυτό το κόμμα, και νομιμοποίησαν την υφαρπαγή ινδιάνικης γης δεν ήταν «κάτι το τόσο σοβαρό»· η συγκεχυμένη σχέση του Λόπες Ομπραδόρ με τον επιχειρηματία Κάρλος Σλιμ αποτελούσε «πολιτική επιπέδου»· η ιδιωτικοποίηση του Ιστορικού Κέντρου της Πόλης του Μεξικό λεγόταν «εκσυγχρονισμός»· η κολοσσιαία επένδυση για την κατασκευή δευτέρου επιπέδου της περιφερειακής λεωφόρου που συνδέει μια από τις πλέον πλούσιες ζώνες του ΟΔ, ενώ την ίδια στιγμή μείωνε το επενδυμένο στα δημόσια μέσα μεταφοράς κεφάλαιο, αποτελούσε παράδειγμα «καλής διακυβέρνησης» (όχι ότι παρέλειψε εκείνο το «πρώτα οι φτωχοί»)· το σφυροκόπημα του λαϊκού κινήματος της πόλης σήμαινε «βάζω τάξη»… και η αρχηγική στάση (caudillismo) που κυοφορούσε και καλλιεργούσε μεταφραζόταν σε… «εμφάνιση μιας νέας ηγεσίας».
Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για κάτι τέτοιο, επιβλήθηκε η άποψη ότι ο Λόπες Ομπραδόρ ήταν αριστερός γιατί… γιατί… καλά, γιατί αυτός το είπε (εντάξει, κάποιες φορές, άλλες πάλι όχι, εξαρτάται σε ποιον μίλαγε).
Το ημερολόγιο έφτασε στις 3 και 4 Μαΐου, και ο θάνατος και ο πόνος έφτασαν στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο και το Τεσκόκο, στην πολιτεία του Μεξικό. Οι δημοσκοπήσεις ανέφεραν ότι έπρεπε ή να στηρίξουν την καταστολή ή να σωπάσουν. Ο Fecal έλεγε, ωραία, καταπληκτικά, αυτό έπρεπε να γίνει. Από τη μεριά της «αριστεράς», η κοινοβουλευτική ομάδα του PRD στο κογκρέσο της πολιτείας του Μεξικό χειροκρότησε το ρόλο της αστυνομίας και στήριξε τον Πένια Νιέτο. Ενώ ο Λόπες Ομπραδόρ… παρέμενε σιωπηλός. Το Ατένκο θα χρησίμευε αν επηρέαζε το αποτέλεσμα των εκλογών, όμως στα μμε οι «μετρήσεις» έδειχναν το αντίθετο. Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός διαμαρτυρήθηκε ελαφρώς, χωρίς να καταδικάσει το γεγονός (ενν. την επίθεση της αστυνομίας), και πάμε γι’ άλλα.
Λησμονήθηκε, επίσης, το γεγονός ότι ο AMLO, όταν ήταν υποψήφιος, προσπάθησε να γίνει ευχάριστος στον επιχειρηματικό τομέα. Αν ξαναδούμε τους λόγους και τις δηλώσεις του από την καμπάνια του για το χρίσμα του υποψηφίου του PRD στις προεδρικές εκλογές και την προεκλογική του εκστρατεία, δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που έλεγε μετά τη 2α Ιουλίου. Ξανά και ξανά επαναλάμβανε στους πολιτικούς: «δεν θα υπάρξει εκδίκηση». Και στον επιχειρηματικό τομέα έλεγε καταλέξει: «μη με φοβάστε». Δηλαδή: «δεν πρόκειται να πειράξω τις περιουσίες σας, τα ποσοστά κέρδους σας, ή τα ήθη και έθιμα της πολιτικής τάξης».
Θα πρέπει να έχει κάποιος πολύ μεγάλο βαθμό μυωπίας για να μη δει κάτι τέτοιο. Αλλά όταν το βλέπει και σωπαίνει, πρέπει να διαθέτει τέτοιο βαθμό κυνισμού που δεν παύει ποτέ να μας καταπλήσσει.
Αργότερα, στην κινητοποίηση κατά της νοθείας, στο Σόκαλο της Πόλης του Μεξικό, ο Λόπες Ομπραδόρ δήλωνε ότι με το θρίαμβο του Χουάν Σαμπίνες στην Τσιάπας είχε σταματήσει η προέλαση της δεξιάς! Ο AMLO κινούσε αυτή την ζυγαριά που «εξαγνίζει» (και κάνει αριστερούς) όσους τον στηρίζουν – εξάλλου αυτός τη δημιούργησε. Αλλά ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός να χειροκροτεί ενθουσιασμένος μια βλακεία τέτοιου μεγέθους, ήταν ακατανόητο… ή ήταν η χειροπιαστή απόδειξη του βαθμού κρετινισμού στον οποίο είχαν φτάσει. Το «να σταματήσουμε την προέλαση της δεξιάς στην Τσιάπας» σήμαινε να ανακυκλώσει τον «Κροκέτας» Αλμπόρες και τον μεγαλογαιοκτήμονα συγγραφέα (δημιουργό) αυτής της διάσημης φράσης: «στην Τσιάπας αξίζει περισσότερο ένα κοτόπουλο από έναν ινδιάνο» (Constantino Kanter). Όποιος καταπίνει κάτι τέτοιο τα καταπίνει όλα. Και αν κάτι αφθονεί στον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό είναι οι μυλόπετρες αυτού του μεγέθους.
Με τέτοιο «υγιές» περιβάλλον συζήτησης και «υψηλό» επίπεδο ανάλυσης, φτάσαμε στην πρώτη μέρα του Ιουλίου, με τον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό να υψώνει όχι ένα προοδευτικό πρόγραμμα συμμετοχής των πολιτών (δηλαδή, να δώσει μάχη με τα κόμματα για το πολιτικό του έργο), ή μια νέα πρόταση για την τέχνη, τον πολιτισμό και τις επιστήμες, αλλά ένα σύνθημα γεμάτο στόμφο και υπεροψία: «χαμογέλα, θα νικήσουμε». Όχι, δεν καλούσαν για να βάλουν φραγμό στη δεξιά (φυσικά τώρα θα πουν ότι αυτό έκαναν) αλλά να προετοιμαστούν για τη γιορτή του θριάμβου (αυτό ναι, με μετριοπάθεια και ωριμότητα).
Αχ!! Θα ήταν όλα τόσο εύκολα, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς καταστολή, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, χωρίς συζητήσεις, χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις, τόσο ειρηνικά, τόσο ήρεμα, τόσο σταθερά, τόσο ισορροπημένα, χωρίς ριζοσπαστισμό, χωρίς φυγή κεφαλαίων, χωρίς πτώση στο χρηματιστήριο αξιών, χωρίς διεθνείς πιέσεις, χωρίς κανείς να το καταλάβει, χωρίς πάλη των τάξεων, τόσο, τόσο…
Η καταστολή; Υπήρχε η Άλλη Καμπάνια, το Ατένκο, αυτοί, ναι, οι «αγράμματοι» και οι «πρόστυχοι», που θα την υφίστανται. Δεν θα υπήρχαν αποκλεισμοί κεντρικών δρόμων ακόμα και για το δίκαιο αίτημα της απελευθέρωσης και δικαιοσύνης για τους κρατούμενους του Ατένκο. Όταν η Άλλη έκανε αποκλεισμούς δρόμων εκφράζοντας την αλληλεγγύη της στους/ις συντρόφους/ισσές μας, η αστυνομία του Ο.Δ. επιτίθετο προκειμένου να «διασφαλίσει την ελεύθερη κυκλοφορία». Δεκάδες νέοι/ες, στην πλειοψηφία τους φοιτητές του ENAH και του CCH Sur, χτυπήθηκαν και πνίγηκαν από τα δακρυγόνα στον νότιο περιφερειακό, ενώ καταδιώχθηκαν μέχρι το εσωτερικό των εγκαταστάσεων της Εθνικής Σχολής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας.
Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός δήλωνε: τι καλά, μπράβο, ο δρόμος, τα αυτοκίνητα, το διάταγμα νούμερο 13 (που εκδόθηκε από τον AMLO όταν ήταν αρχηγός της κυβέρνησης του ΟΔ), η ελεύθερη κυκλοφορία, οι «ακραίοι», η τάξη, η σταθερότητα. Εξάλλου, ήταν μόνο κάποιοι πιτσιρικάδες (που πιθανότατα δεν θα ψήφιζαν κιόλας, ούτε θα είχαν εκλογικό βιβλιάριο). Ή αλλιώς, όπως θα έλεγαν η Αλάσκα και η Θάλεια, «ποιον ενδιαφέρει;».
Αργότερα, η κινητοποίηση κατά της νοθείας απέκλεισε την λεωφόρο Ρεφόρμα (έτσι νομίζω πως λέγεται), κάνοντας χρήση του νόμιμου δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Όταν οι επιχειρηματίες και ο «καλός κόσμος» διαμαρτυρήθηκαν (παρά τη φορολογική τους στήριξη) και ζήτησαν το κεφάλι του αρχηγού της κυβέρνησης του Ο.Δ., ο πολιορκημένος Αλεχάντρο Ενσίνας, σε συνέντευξη που έδωσε στη Ελενίτσα Πονιατόβσκα, δήλωνε ότι όφειλε να σεβαστεί και να προστατεύσει την ελευθερία της διαμαρτυρίας.
Συγκινημένη, ίσως, από τα βάσανα του Ενσίνας, η Ελενίτσα «ξέχασε» να τον ρωτήσει γιατί οι ελευθερίες έχουν αξία και γίνονται σεβαστές μόνο όταν αφορούν τους συμπαθούντες του AMLO και όχι όταν σχετίζονται με την Άλλη, ή το κίνημα των απορριπτέων από την ανώτατη εκπαίδευση, ή τα κινήματα που καταφεύγουν στις δράσεις αυτές προκειμένου να ακουστούν και να γίνουν ορατά. Μέσα σ’ αυτή τη «λήθη» μεταξύ συνεντευξιαζόμενου και συνεντευξιάζουσας ένα πράγμα ακούστηκε καθαρά: «υπάρχει άλλος νόμος για τους μεν (αυτούς που είναι μαζί μου) και άλλος για τους δε (αυτούς που δεν με υποστηρίζουν-ακολουθούν-υπακούουν)».
Αλλά τη νύχτα της 1ης Ιουλίου, ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός ονειρεύτηκε ότι η χώρα θα άλλαζε μόνο με την προσέλευση στις κάλπες. Και αυτοί/ες θα ανέχονταν με σεμνότητα, χρειαζόταν λίγη παραπάνω, τις εκφράσεις ευγνωμοσύνης της φτωχολογιάς (κοίτα, κόρη μου, να ο καθηγητής που δίδαξε τον κύριο πρόεδρο και το γιο του· και εκεί είναι αυτοί που είδαμε στην εξέδρα, χαιρέτα τους γιατί είναι αυτοί που οργάνωσαν την απελευθέρωσή μας), των ινδιάνων (όχι των ζαπατίστας, γιατί ως γνωστόν είναι αχάριστοι), των εργατών, των αγροτών, των γυναικών, των νέων, των ηλικιωμένων, του Μεξικού τέλος πάντων. Και στο εξωτερικό θα πραγματοποιούνταν διαλέξεις και στρογγυλά τραπέζια. Και ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός, ναι, με σεμνότητα και μετριοπάθεια, θα έλεγε όλα όσα έκανε για το Μεξικό… το μόνο που έλειπε ήταν να ανέβουν στην εξέδρα.
Αλλά έφτασε η 2α Ιουλίου, και μαζί με αυτή ήρθε και η Γκορντίγιο… και μαζί της… η νοθεία.
3. Η κινητοποίηση ενάντια στη νοθεία. Αλλά, μετά την αρχική αβεβαιότητα και αφού είχαν ετοιμάσει την κρεμάλα για να εξοντώσουν τον Μάρκος, τον EZLN, την Άλλη Καμπάνια και όλους όσους αντιστέκονταν στην «κάθαρση» που τους πρόσφεραν, οι διανοούμενοι/ες αυτοί/ές κατάλαβαν τι συνέβη. Ο AMLO απέδειξε για άλλη μια φορά ότι διέθετε περισσότερη διαίσθηση και εξυπνάδα από τον φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό. Ήξερε καλά ότι μια κινητοποίηση κατά της νοθείας εξαρτιόταν από το τι αυτός θα έλεγε και θα έκανε… και το τι είπε και έκανε. Ξεκίνησε τότε μια λαϊκή, αυθεντική, θεμιτή και δίκαιη κινητοποίηση: η κινητοποίηση κατά της νοθείας και, κατά συνέπεια, κατά της επιβολής του Φελίπε Καλντερόν.
Ειπώθηκε ότι η κινητοποίηση δεν ήταν ούτε είναι αυτό που λένε. Μιλάνε για μετακινήσεις οπαδών, για την απροκάλυπτη και προκλητική ανάμιξη της κυβέρνησης του Ο.Δ. και του μηχανισμού του PRD, ότι δεν ήταν ούτε είναι τόσοι όσο λένε. Ίσως. Εκείνο για το οποίο δε χωράει αμφιβολία, τουλάχιστον για μας τους ζαπατίστας, είναι ότι εκεί, σ’ αυτή την κινητοποίηση, βρέθηκαν και βρίσκονται, ορμώμενοι από τις αρχές και τα πιστεύω τους, και έντιμα άτομα. Αυτοί αξίζουν το σεβασμό μας και τον έχουν, ωστόσο ο δρόμος που έχουν διαλέξει οδηγεί κάπου που εμείς δεν επιθυμούμε να πάμε.
Μαζί τους δεν μοιραζόμαστε ούτε το δρόμο ούτε τον προορισμό.
Και, για μας, ο καλύτερος τρόπος για να τους/ις δείξουμε το σεβασμό μας είναι να μην αναμιχθούμε στην κινητοποίησή τους, είτε για να αμφισβητήσουμε την αδιαφιλονίκητη ηγεσία του AMLO εκεί, είτε για να σαμποτάρουμε, είτε από οπορτουνισμό, ούτε για να «ανοίξουμε τα μάτια» των μαζών (αυτά είναι κάποια από τα επιχειρήματα και τους λόγους για τους οποίους βρίσκονται εκεί οργανώσεις και ομάδες, παρόλο που δεν συμφωνούν με την καθοδήγηση της κινητοποίησης).
Ξέρουμε ότι τα έντιμα άτομα που βρίσκονται εκεί πιστεύουν ότι μπορεί η κινητοποίηση να μετατραπεί (με το CND) σε κίνημα, που δεν θα εξαρτάται από κάποιον ηγέτη ούτε από το μηχανισμό ελέγχου που έχει επιβληθεί στα μέλη του CND. Ίσως. Εμείς δεν το νομίζουμε. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι θα ήταν ανήθικο «να κολλήσουμε» και να «εκμεταλλευθούμε» μια κινητοποίηση για την οποία δεν έχουμε προσφέρει τίποτε, καθώς και να διατηρήσουμε έναν κριτικό σκεπτικισμό.
Τώρα, σχετικά με την κινητοποίηση κατά της νοθείας και την προσπάθειά της, με το Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο (CND), να μετατραπεί σε κίνημα, λέμε τα εξής:
1. Όσον αφορά την παρανομία των θεσμών, η «συνείδηση» του AMLO εμφανίζεται, γιατί δεν αναγνωρίστηκε ο θρίαμβός του λόγω της νοθείας. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν είχε αναγνωριστεί ότι κέρδισε την προεδρία.
2. Το Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο δεν βρισκόταν στη σκέψη του Λόπες Ομπραδόρ στο ξεκίνημα της κινητοποίησής του. Αν ήταν έτσι, θα είχαν εκμεταλλευθεί την κατασκήνωση - διαμαρτυρία για να αναλύσουν, να συζητήσουν και να αμφισβητήσουν τις διάφορες προτάσεις που τελικά ψηφίστηκαν δια χειροκροτημάτων στις 16 Σεπτεμβρίου 2006. Το CND ήταν και παραμένει ένας τρόπος διεξόδου από την κατασκήνωση - διαμαρτυρία, και μια νόμιμη μορφή δημιουργίας ενός κινήματος με σκοπό να φτάσει στην προεδρία το 2012… ή νωρίτερα, αν επιτευχθεί η πτώση του Φελίπε Καλντερόν.
3. Στο CND επιβλήθηκε μια ηγεσία που σκόπευε να ελέγξει παρά να καθοδηγήσει το κίνημα. Δεν υπάρχει σ’ αυτό το παραμικρό σπέρμα δημοκρατικής συμμετοχής στις συζητήσεις και στη λήψη αποφάσεων, πολύ λιγότερο δε αυτοοργάνωσης. Η ηγεσία αυτή έχει τα δικά της συμφέροντα και τις δικές της υποχρεώσεις (παρόλο που το CND είχε αποφασίσει μποϊκοτάζ εναντίον κάποιων επιχειρήσεων και προϊόντων, μερικοί από τους ηγέτες του δήλωναν ότι δεν θα το εφάρμοζαν – δείτε αυτό που έγραψε την επόμενη του CND ο Φεντερίκο Αρρεόλα στην εφημερίδα Μιλένιο).
4. Το υπό διαμόρφωση κίνημα του λοπεσομπραδορισμού δεν έχει σκοπό να προκαλέσει κρίση στους θεσμούς (εκείνους που κατέστρωσαν και διέπραξαν τη νοθεία). Αν ήταν έτσι, θα είχε αποφασιστεί να αρνηθούν όλοι τις όποιες θέσεις είχαν κερδίσει στις εκλογές, πράγμα το οποίο θα προκαλούσε τέτοια ρήξη που δύσκολα θα μπορούσε να τη χειριστεί το σύστημα. Το CND δεν επιδιώκει την αυτονομία και ανεξαρτησία του. Αντίθετα, εξακολουθεί να είναι υποταγμένο στην παλιά πολιτική τάξη (μεταμορφωμένη σήμερα σε «αριστερά»).
5. Η πλειοψηφία, όχι όλοι/ες, όσων ηγούνται του CND διαπρέπουν στη διαφθορά, τον οπορτουνισμό και την ροπή προς τις παράνομες συναλλαγές. Κι ενώ, αφενός, στέλνουν «στο διάολο» τους ανέντιμους θεσμούς, αφετέρου, συμμετέχουν σε αυτούς (ακόμα και με χρήματα). Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη ενώ ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει κάποιες πολύ σημαντικές: οι προϋπολογισμοί του ομοσπονδιακού κράτους και της Πόλης του Μεξικό.
6. Ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός κατευθύνει τώρα τις επιθέσεις του ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, σε όσους είχαν υποστηρίξει τον AMLO και τώρα ασκούν κριτική. Οι εσωτερικές διαγραφές και εκκαθαρίσεις θα πληθύνουν.
7. Η κινητοποίηση είχε και έχει αδιαμφισβήτητες αναλαμπές και λάμψεις: για παράδειγμα, τη δημιουργικότητα και εφευρετικότητα που επέδειξαν στις δράσεις όπου καταγγέλλονταν μερικές από τις εταιρείες συνένοχες στη νοθεία (τράπεζες, Wall Mart κλπ)· την πίστη που εκδήλωναν στη συμμετοχή τους άνθρωποι από τους από κάτω· τη δίκαιη και θεμιτή οργή ενάντια στην επικράτηση του PAN και της κυβέρνησης του Φοξ, καθώς και ενάντια στην προσβλητική περιφρόνηση που εκφράστηκε από μερικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ (την Televisa, το TV Azteca και τα μεγάλα ραδιοφωνικά δίκτυα) απέναντι σε όσους συμμετείχαν και συμμετέχουν στην κινητοποίηση.
4. Κάτω… Εν τω μεταξύ, στο Μεξικό των από κάτω…
Οι έντιμοι άνθρωποι. Κάτω βρίσκεται η πλειοψηφία όσων κινητοποιήθηκαν ενάντια στην εκλογική νοθεία. Αυτοί που ήθελαν να γίνει ο AMLO πρόεδρος γιατί τον ψήφισαν και νίκησαν. Αυτοί που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη δημοκρατική εκλογή της κυβέρνησης. Αυτοί που δεν ήθελαν να επαναληφθεί ένα άλλο 1988. Αυτοί που είχαν και έχουν μια δυσπιστία υγιή απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς του Συνασπισμού. Αυτοί που προκαλούν την παρούσα εξουσία και θέλουν να αλλάξει το νεοφιλελεύθερο σύστημα που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και βυθίζει τη χώρα.
Οαχάκα. Το από κάτω εισέβαλε επίσης στην Οαχάκα και πήρε μορφή και το δρόμο του με τη Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα (ΑΡΡΟ). Η ικανότητα βέτο αυτού του κινήματος αξίζει να ληφθεί υπόψη. Δεν έχει σημασία αν αυτοί που συμμετείχαν εκεί ψήφισαν ή όχι (ή αν ψήφισαν το Συνασπισμό ή κάποια άλλη πολιτική κομματική δύναμη). Αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους που προχωρά πιο πέρα από τους ηγέτες τους και τις συγκυρίες. Αυτή η εμπιστοσύνη τους επέτρεψε, ως τώρα, να αποφασίζουν μόνοι τους την τακτική που θα ακολουθήσουν χωρίς να υποχωρούν στις εξωτερικές πιέσεις και στις συμβουλές των «καλών συνειδήσεων». Ως EZLN υποστηρίζουμε το κίνημα αυτό και προσπαθούμε να δούμε και να μάθουμε μέσω των συντρόφων/ισσών της Άλλης που αγωνίζονται εκεί. Η δική μας υποστήριξη δεν πηγαίνει πιο πέρα για δύο λόγους: ο ένας είναι ότι πρόκειται για ένα κίνημα ούτως ή άλλως σύνθετο και μια υποστήριξη πιο άμεση θα προκαλούσε «αναταραχή», σύγχυση και δυσπιστία· ο άλλος είναι ότι πολλές φορές το κίνημα του λαού της Οαχάκα κατηγορήθηκε για δεσμούς με ένοπλες ομάδες, και η άμεση παρουσία μας θα συνέβαλε στην ανάπτυξη από τα ΜΜΕ μιας ακόμη μεγαλύτερης εκστρατείας εναντίον τους.
Οι Άλλοι/ες. Αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι διαπληκτισμοί της πολιτικής των από πάνω. Μια άλλη εξέγερση δημιουργείται στα έγκατα της κοινωνίας: στους ινδιάνικους λαούς, στους νέους που κακοποιούνται από την εξουσία (συμπεριλαμβανομένης και αυτής του PRD), στους εργαζόμενους των μακίλας, στους εργαζόμενους/ες στο σεξ, στις ανυπότακτες γυναίκες που αγωνιούν για την τύχη των συζύγων τους που μετανάστευσαν στο βορρά, στις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς που έχουν πειστεί ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από το κεφάλαιο και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, σε όλους/ες όσοι/ες συγκροτούν την Άλλη Καμπάνια, που βρίσκονται σε όλη τη χώρα και οργανώνονται, επινοώντας έναν διαφορετικό τρόπο άσκησης πολιτικής και δημιουργίας δεσμών με τους όμοιους-διαφορετικούς από αυτούς.
Η Άλλη Καμπάνια δεν έχει σχέση με όσα δημοσιεύτηκαν στα ΜΜΕ. Δεν την χαρακτηρίζουν ούτε όσα διατυπώνουν σχετικά κάποιοι από τους συμμετέχοντες ούτε βέβαια όσα η Επιτροπή «Έκτη» του EZLN έχει σχολιάσει για την πορεία της. Είναι πολλά, περισσότερα από όλα αυτά. Είναι ένας χείμαρρος που συνεχίζει την πορεία του, από τα κάτω, που ακόμα δεν έχει εκφραστεί για τα πάντα, όμως υπάρχει και αναπαράγεται στα υπόγεια του Μεξικού.
Αλλά από κάτω υπάρχουν επίσης και τα εκατομμύρια που δεν ψήφισαν. Που δεν πιστεύουν στις εκλογές (πολλοί από αυτούς, όπως εμείς οι ζαπατίστας, δεν έχουν ψηφίσει ποτέ, από πεποίθηση). Αυτοί που είναι κομμάτι του περιφρονημένου και ταπεινωμένου Μεξικού (και τώρα ο φωτισμένος λοπεσομπραδορισμός θέλει να τους περιφρονήσει και να τους ταπεινώσει ακόμα περισσότερο, καταλογίζοντάς τους μια υποτιθέμενη ήττα). Πολλοί από αυτούς ανήκουν στο Μεξικό των ινδιάνικων λαών, που μόλις πριν από μερικά χρόνια τους επαινούσαν για τη διάθεσή τους να αγωνιστούν και να αντισταθούν.
Με αυτούς τους τελευταίους, με αυτούς που δεν κοιτούν προς τα πάνω, είμαστε εμείς οι ζαπατίστας. Και πιστεύουμε ότι και η Άλλη Καμπάνια με αυτούς/ες πρέπει να είναι.
Γιατί κάποιοι/ες από μας τους από κάτω, που βρισκόμαστε στην Άλλη, αναγνωρίζουμε τον πόνο μας και τον εχθρό που τον προκαλεί στο πρόσωπο του καπιταλισμού.
Γνωρίζουμε ήδη δύο βασικά πράγματα: Το πρώτο είναι ότι για να γεννηθεί αυτός ο αγώνας είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένα κοινωνικοπολιτικό, αυτόνομο και ανεξάρτητο κίνημα. Και το δεύτερο ότι από τα πάνω δεν μπορεί να προκύψει ουσιαστική λύση ούτε για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που υφίσταται το Μεξικό, ούτε για να αντιμετωπίσει τον έλεγχο που ασκεί η πολιτική τάξη εμποδίζοντας τη συμμετοχή και την οργάνωση του λαού.
Εμείς, οι ζαπατίστας του EZLN, εδώ και ένα χρόνο επιλέξαμε να προωθήσουμε ένα πανεθνικό αντικαπιταλιστικό κίνημα, από τα κάτω και αριστερά, που θα ξεπερνά την εκλογική συγκυρία – στο οποίο θα μπορούσαμε να βρεθούμε ανεξάρτητα από την απόφαση που θα έπαιρνε ο καθένας από μας σχετικά με τις εκλογές. Τώρα είδαμε και μάθαμε πολλά πράγματα. Για τους από πάνω, για την Άλλη, για μας τους/ις ίδιους/ες.
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι με τη νομιμότητα ή τη δημοτικότητα του κινήματος στο οποίο ηγείται ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, πιστεύουμε ότι ο δρόμος της Άλλης είναι διαφορετικός. Και πάνω από όλα, οι σύντροφοι και συντρόφισσες της Άλλης έχουμε άλλο προορισμό.
Εμείς, η Άλλη, δεν ψάχνουμε κάποιον να μας καθοδηγεί ούτε κάποιον να καθοδηγούμε. Δεν προσπαθούμε από τα πάνω να αποκτήσουμε εκείνο που δημιουργείται από τα κάτω.
Και σε σας, τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας της Άλλης, θέλουμε να κάνουμε μια πρόταση…
(Συνεχίζεται…)
Έντυπο Νο3 (συνέχεια)
Oι Ζαπατίστας και η Άλλη Καμπάνια: Οι οδοιπόροι της ιστορίας
Τρίτο Μέρος: H πιο μεγάλη μέρα της πιο μεγάλης χρονιάς
Του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος
1. Το έτος 2006 αρχίζει το Γενάρη μήνα του… 2004
Η μετριότητα του Φοξ, ως κατόχου της ομοσπονδιακής εκτελεστικής εξουσίας, και η προσωπική φιλοδοξία της συζύγου του, Μάρθας Σααγκούν, είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο το ότι προχώρησε η μεταξύ τους φιλονικία για τη διαδοχή (στο αξίωμα του προέδρου) αλλά, επίσης, ότι αυτή η φιλονικία ήταν μιας χυδαιότητας και μίας απρονοησίας χωρίς προηγούμενο.
Έτσι κι αλλιώς, οι βασικοί «νόμοι» της πολιτικής «από τα πάνω» ήταν σαφείς. Το πλαίσιο αντιπροσώπευσης ήταν εκείνο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι ηθοποιοί μπορούν να μετακινηθούν από το ένα άκρο στο άλλο (κι αυτό ακριβώς έκαναν), αλλά χωρίς, βέβαια, να παρεκκλίνουν από το σενάριο που ήταν δεδομένο: δηλαδή να διατηρήσουν, και να εμβαθύνουν, «τις μακροοικονομικές μεταβλητές». Η πολιτική «από τα πάνω» ήταν και είναι περιορισμένη για λίγους: μπορούν να συμμετέχουν σ’ αυτήν τα πολιτικά κόμματα, ενώ ο πολίτης έχει το ρόλο ενός σιωπηλού θεατή (που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να χειροκροτεί ή να γιουχάρει τη μέρα των εκλογών), ενός θεατή που παρατηρεί τα σκάνδαλα να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Επιπλέον, όλοι οι πολιτικοί «ηθοποιοί» (κι αυτή η λέξη ταιριάζει σήμερα πιο πολύ από ποτέ άλλοτε) πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ο χώρος των ΜΜΕ είναι το μόνο μέρος όπου μπορούν να διεξάγονται οι δραστηριότητές τους. Δεν υπάρχει πολιτικός ηθοποιός «από τα πάνω», σήμερα όπως και χθες, που να μην τα χρησιμοποιεί.
Όπως είναι γνωστό, από τις αρχές του 2004, ανέβηκαν οι τόνοι σχετικά με το θέμα της προεδρικής διαδοχής. Χάρη σε μια σειρά κασετών βίντεο, τα ΜΜΕ χρησιμοποίησαν τον Κάρλος Αχουμάδα, άλλοτε ηγετικό στέλεχος του PRD, για να δώσουν ένα κτύπημα στον Λόπες Ομπραδόρ. Εκατομμύρια θεατών είδαν πρόσωπα που ήταν κοντά στη διοίκηση του Λόπες Ομπραδόρ να παίζουν στο Λας Βέγκας και να κερδίζουν πολλά χρήματα. Σε μια τέτοια υπόθεση, όπου ήταν προφανής η ανάμειξη του «Κογιότ» Ντιέγο Φερνάντες ντε Σεβάγιος, τα ΜΜΕ (ειδικά τα ηλεκτρονικά) υποκατέστησαν τις λειτουργίες του δημόσιου κατηγόρου, αναφέρθηκαν σε καταστάσεις, δίκασαν και καταδίκασαν… στη μεγίστη των ποινών που υπάρχει για τη μεξικάνικη τάξη των πολιτικών: τη δυσφήμιση από τα ΜΜΕ.
Αν και το σκάνδαλο άγγιξε αρχικά την οικογενειακή συμμορία πίσω από το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα, το χτύπημα αφορούσε κυρίως αυτόν που προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις του IFE, δηλαδή τον Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ. Εκείνος, από την πλευρά του, για να υπερασπίσει τον εαυτό του προσέτρεξε σε αυτό που θα είναι από δω και πέρα η πιο επαναλαμβανόμενη διατύπωση και το δημοφιλέστερο σλόγκαν του: «όλα είναι μια σκευωρία».
Και δεν ήταν παρά μόνο ένα από τα χτυπήματα. Τόσο η βιντεοσκόπηση όσο και η κατοπινή χρήση της ήταν μέρος ενός σχεδίου «βομβαρδισμού». Το «προεδρικό ζεύγος» άρχισε να διακατέχεται από μια ειδική φοβία: τη φοβία Λόπες Ομπραδόρ, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί όλο το μηχανισμό που είχε στη διάθεσή του και, επιπλέον, τη βοήθεια μερικών μεγάλων ΜΜΕ για να θεραπευτεί. (Θα κόστιζε βέβαια λιγότερο, από κάθε άποψη, η επίσκεψη σ’ έναν ψυχαναλυτή, αλλά η Κυρία Μάρθα ήταν έτοιμη για όλα, για έναν απλό λόγο: ήθελε να αποδείξει ότι ήταν εκείνη που έκανε κουμάντο.)
Ωστόσο, ούτε ο Λόπες Ομπραδόρ ούτε το PRD (ούτε οι πολυποίκιλοι απολογητές που εμφανίστηκαν τότε) απάντησαν στις βασικές ερωτήσεις: γιατί άτομα δέχθηκαν δωράκια και έβαλαν χέρι στο δημόσιο χρήμα και γιατί όλα αυτά τα άτομα ήταν κοντά στον Λόπες Ομπραδόρ; Ο χονδροειδής ελιγμός, μέσω των ΜΜΕ, ενάντια στον ΑΜLΟ εμπόδισε να προσεγγιστούν αυτά τα ερωτήματα.
Στη συνέχεια ακολούθησε η προσπάθεια έκπτωσής του από το αξίωμα.. Ο Φοξ, όχι μόνο απέτυχε, αλλά έπραξε έτσι ώστε ο Λόπες Ομπραδόρ να διεκδικήσει την προεδρική καρέκλα.
2. Μια 3η Ιούλη πολύ πολύ μεγάλη
Αν το 2006 ήταν το έτος το πιο μεγάλο, η 3η του Ιούλη (μέρα που έγινε γνωστό ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος) ήταν η μέρα με τη μεγαλύτερη διάρκεια. Μια απάτη, που έφερε σε πέρας η μεξικάνικη κυβέρνηση με την υποστήριξη των μεγαλοϊδιοκτητών και ορισμένων ΜΜΕ, επέβαλε ως πρόεδρο του Μεξικού τον Φελίπε Καλντερόν Ινοχόσα του Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN).
H 3η του Ιούλη άρχισε στις 2 και 15 το μεσημέρι και επεκτάθηκε ως τις 4 του Σεπτέμβρη, μέρα κατά την οποία 7 άτομα του TRIFE (Ομοσπονδιακού Εκλογικού Δικαστηρίου) υπέκλεψαν την ψήφο εκατομμυρίων μεξικανών. Με την ετυμηγορία του TRIFE (πραγματικού “διαμαντιού” νομικής βλακείας: «ναι υπήρξαν παρατυπίες αλλά αυτές δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα») φτάσαμε στο αποφασιστικό σημείο της κρίσης και της αυτοανακηρυγμένης «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» (διάβαζε «εκλογικής δημοκρατίας») του μεξικάνικου πολιτικού συστήματος.
Αφού ξόδεψαν εκατομμύρια πέσος σε χοντροκομμένες εκλογικές καμπάνιες, αφού οι εκλογικοί ηθοποιοί εκφώνησαν κάθε είδους πολιτικούς λόγους, έδειξαν τηλεοπτικά σποτάκια, αναφέρθηκαν σε γεγονότα και σε δηλώσεις (και ιδιαίτερα αυτή η μαφία των εγκληματιών με το όνομα «Ομοσπονδιακό Εκλογικό Ινστιτούτο») σχετικά με την αξία της ψήφου και τη σημασία της πολιτικής συμμετοχής στις εκλογές, μετά τους νεκρούς, τους εξαφανισμένους, τους φυλακισμένους, τους τραυματισμένους στον αγώνα για το δικαίωμα στη δημοκρατία, μετά τις μεταρρυθμίσεις, μετά τη δήθεν ανεξαρτητοποίηση του εκλογικού οργάνου από το κράτος, αποδείχθηκε ότι η ανακήρυξη του επόμενου αρχηγού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν ήταν αποτέλεσμα της πλειοψηφίας των ψήφων, αλλά αποτέλεσμα της απόφασης των 7 «δικαστών».
Αν χρειάστηκαν παραπάνω από 2 μήνες μέχρι να θαφτεί η εκλογική απάτη, ήταν εξ αιτίας, κυρίως, των δράσεων και αντιστάσεων του κινήματος που αντιπροσώπευσε, καθοδήγησε και έλεγξε ο Αντρέ Μανουέλ Ομπραδόρ.
Εμείς από τη μεριά μας καταγγείλαμε αυτήν την απάτη στις 3 Ιούλη, στις 8 το βράδυ, στη ραδιοφωνική εκπομπή «Πολιτική του Πεζοδρομίου» (του Μετώπου των Λαών – UNIOS, μέλους της 6ης Διακήρυξης) και δώσαμε τον αριθμό των ψήφων που υπέκλεψαν (1,5 εκατομμύριο). Αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Λος Πίνος. η οποία ακύρωσε το πρόγραμμα του ραδιοφώνου (μάθαμε αργότερα ότι το “βέτο” ίσχυσε για όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και, όλως περιέργως, «ανακλήθηκε» μετά την ανακήρυξη της εγκυρότητας των εκλογών από το TRIFE). Η καταγγελία (και η μετέπειτα ακύρωση του προγράμματος έγινε δεκτή με αισθήματα περιφρόνησης από τον «φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό» κι έπρεπε να περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα μέχρις ότου αυτά τα στελέχη αρχίσουν να καταλαβαίνουν και να καταγγέλλουν τι ακριβώς έγινε.
Παρουσιάζουμε εδώ ό,τι γνωρίζουμε από ένα μέρος της ιστορίας μιας απάτης που είναι από τις πιο βλακώδεις και βρώμικες της μακριάς ιστορίας της μεξικάνικης πολιτικής τάξης. Η πληροφόρηση ήρθε από άτομα που ήταν άμεσοι μάρτυρες “από τα μέσα”. Αν και δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί η πληροφόρηση (δεν υπάρχει ούτε μαγνητοφώνηση, ούτε βίντεο) μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα μέσα από “διασταυρώσεις” των γεγονότων που περιέγραψαν διάφοροι πολίτες που δεν ανήκουν σε κόμματα.
Η 2η Ιούλη 2006, 3 το μεσημέρι
Οι δημοσκοπήσεις δίνουν νικητή τον υποψήφιο του ονομαζόμενου «Συνασπισμού για το καλό όλων» Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, να προηγείται 1 με 1,5 εκατομμύριο ψήφους του υποψήφιου της Εθνικής Δράσης Φελίπε Καλντερόν Ινοχόσα. Στο προεδρικό μέγαρο της Λος Πίνος, το “προεδρικό ζευγάρι” ακούει τα νέα με σκυθρωπό ύφος. Ο υπολογισμός απέτυχε. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, η γιγάντια εκστρατεία που είχε σαν στόχο να καταστρέψει τη φήμη του Λόπες Ομπραδόρ, όπως και οι ελιγμοί της αυτόχθονης Λαίδης Μάκβεθ (Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο) για τη μεταφορά των ψήφων του PRI στο PAN, θα ήταν αρκετοί για να ξεπεραστεί ο ΑΜLΟ κατά ένα περίπου εκατομμύριο ψήφους. Αλλά το σχέδιο “A” για να επιβληθεί ο Καλδερόν αποτύγχανε.
Το Σχέδιο Α
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Λος Πίνος, σ’ έναν πληθυσμό περίπου 40 εκατομμυρίων εκλογέων (ένα 40% αποχής ήταν, εξάλλου, η εκτίμηση των πολιτικών ηθοποιών αρκετές εβδομάδες πριν τις εκλογές), ο Λόπες Ομπραδόρ θα έπαιρνε περίπου 15 εκατομμύρια. Ωστόσο η «δασκάλα» είχε υποσχεθεί τη “μεταφορά” 3 εκατομμυρίων ψήφων, “απαλλοτριωμένων” από την κηδεμονία του Μαντράσο προς όφελος του PAN. Το αποτέλεσμα θα ήταν αρκετά οριακό: 16 εκατομμύρια για τον Καλντερόν, όχι περισσότερα από 15 για τον Λόπες Ομπραδόρ (και ο Μαντράσο να παίρνει όχι λιγότερες από 10 εκατομμύρια ψήφους). Με μια καλή χειραγώγηση των ΜΜΕ, η “νομιμότητα” θα επιτυγχανόταν, διότι θα ήταν μια “καθαρή” μανούβρα, δηλαδή χωρίς ίχνη στην ψηφοφορία και στα εκλογικά τμήματα. Οι εκλογές θα ήταν παραδειγματικές, χωρίς τις “παρεμβάσεις” με τις οποίες το PRI είχε σημαδέψει τις εκλογικές διαδικασίες πριν την «περίοδο Φοξ»: ούτε «τρελά ποντίκια» ούτε «κάλπες παπούτσια» ούτε «επιχείρηση ταμάλ» ούτε «κλοπή των καλπών» κλπ, πράγματα που χαρακτήριζαν ένα ξεπερασμένο παρελθόν.
Αλλά οι λογαριασμοί δεν τους βγήκαν: στις 2 Ιούλη, ο Λόπες Ομπραδόρ έφτανε τα 15,5 εκατομμύρια ψήφους, ενώ ο Καλντερόν με δυσκολία τα 14 εκατομμύρια.. Δεν υπήρχε πλέον αρκετός χρόνος να προσληφθούν ούτε να οργανωθούν οι παλιοί “αλχημιστές” του PRI (και επιπλέον κάποιοι απ’ αυτούς, όπως ο Χοσέ Γκουανταράμα, ήταν πλέον υποψήφιοι του PRD).
Το Σχέδιο Β
Στα πρόθυρα της υστερίας, η Μάρθα Σααγκούν πίεσε τον μεξικανό πρόεδρο Βισέντε Φοξ Κεσάδα να έρθει σε επαφή με τη «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο. Ο Φοξ από συνήθεια υπακούει στην Κυρία Σααγκούν, και από το “κόκκινο τηλέφωνο” τη φέρνει σε άμεση επαφή με την Γκορντίγιο, που επιβεβαίωνε την πληροφορία: ο Λόπες Ομπραδόρ προηγείται με 1 εκατομμύριο ψήφους. «Τι κάνουμε;», ρωτάει ο Φοξ. «Θέλω να μιλήσω με τον Φελίπε», απαντάει η Έλμπα Εστέρ. Δεν είχαν περάσει τριάντα λεπτά και διαμείφθηκε η παρακάτω συζήτηση ανάμεσα στους τρεις:
Bινσέντε Φοξ: Δασκάλα, ο Φελίπε είναι στη γραμμή.
Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο: Φελίπε;
Φελίπε Καλντερόν: Ναι;
Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο: Θα σου κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορέσεις να την αρνηθείς…
Μόλις τέλειωσε η συζήτηση, το Σχέδιο Β ξεκινάει. Σύμφωνα με τις οδηγίες της Γκορντίγιο, ο κύριος Φοξ κάνει ένα ακόμη τηλεφώνημα, αυτή τη φορά στον κύριο Ουγκάλντε, πρόεδρο του IFE. Του ζητάει να “διαχειριστεί” το PREP, ώστε να παρουσιαστούν πρώτα, και με την κατάλληλη δόση, αποτελέσματα που να δείχνουν τον Φελίπε Καλντερόν πιο πάνω από τον Λόπες Ομπραδόρ (έτσι εξηγούνται οι περίεργες και ανώμαλες “καμπύλες” αποτελεσμάτων, που καταγγέλθηκαν από διάφορους ειδικούς και, ιδιαίτερα, από τον δημοσιογράφο Χούλιο Χερνάντεζ Λόπες στη στήλη του “Αστιγέρο” της μεξικάνικης εφημερίδας “Λα Χορνάδα”).
Ένα νέο τηλεφώνημα στους μεγάλους ομίλους των ΜΜΕ αποφασίζει τη σιωπή σχετικά με τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Η εκδοχή που συμφωνήθηκε να μεταδοθεί ήταν ότι ήταν αδύνατο να δοθεί ένα οριστικό αποτέλεσμα, ότι έπρεπε να περιμένουν να δώσει το IFE (χα, χα) τα αποτελέσματα. Σκέτη απάτη. Τα ΜΜΕ είχαν κάνει ό,τι ήθελαν με τους εκλογικούς θεσμούς και είχαν επιβάλει (με τη συμφωνία ΟΛΩΝ των κομμάτων και ΟΛΩΝ των υποψηφίων) την κουλτούρα των δημοσκοπήσεων σαν “δημοκρατικών μοντέλων”. Δεν μπορούσε να κρατηθεί κανείς από τα γέλια ακούγοντας τους κυρίους Χοακίν Λόπες Ντόριγκα (παρουσιαστή της Τelevisa και άτυπο “υπουργό ενημέρωσης”) και τον Χαβιέ Αλατόρε (παρουσιαστή της TV Αzteca) όπως και τους “ομοίους” τους στο ραδιόφωνο και στον τύπο που καλούσαν να περιμένουμε την απόφαση των “εκλογικών αρχών”.
Τέλος, όλα αυτά είχαν σαν στόχο να πετύχουν κάτι βασικό: να κερδίσουν χρόνο. «Χρόνο, χρειάζομαι χρόνο», θα ’λεγε η «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο, στο αποφασιστικότερο σημείο της συζήτησης που είχε με τον Φοξ και τον Καλντερόν. «Δώστε μου μερικές ώρες και εγώ θα αναλάβω», είπε πριν τελειώσει η τηλεφωνική συνδιάλεξη.
Η Γκορντίγιο άρχισε να δραστηριοποιεί το τηλεφωνικό δίκτυο (συμπεριλαμβανόμενου και του δορυφορικού) που είχε οργανώσει “σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης”. Η «δασκάλα» έδωσε οδηγίες στους δικούς της που ήταν διασκορπισμένοι σε στρατηγικά σημεία της εκλογικής γεωγραφίας. Η διαταγή ήταν απλή: να αλλαχτούν τα στοιχεία.
Η απουσία αντιπροσώπων του λεγόμενου «Συνασπισμού για το καλό όλων» στο στρατηγικό σημείο των εκλογικών γραφείων βοήθησε πολύ (στην απάτη). Οι δημοσιογράφοι Γκλόρια Λετίσια Ντίας και Ντανιέλ Λισάραγκα του μεξικάνικου εβδομαδιαίου “Προσέσο” (Νο 1549, 9 Ιούλη 2006, «Τα δίκτυα, μία αποτυχία») αναδεικνύουν πώς τα αποκαλούμενα “δίκτυα πολιτών” έκαναν περίπλοκη τη συμμετοχή του «Συνασπισμού» στην επιτήρηση των γραφείων, πέρα από τη δυσπιστία του ΑΜLΟ στην οργανωτική δομή του PRD και το αλισβερίσι αγοραπωλησίας των παρατηρητών: «Σύμφωνα με τις επίσημες πληροφορίες του PRD το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων, δηλ. 300 εκατομμύρια πέσος, με την ευθύνη του Αλμπέρτο Πέρες Μεντόσα κατευθύνθηκε σ’ αυτήν την παράλληλη οργάνωση (τα δίκτυα πολιτών). Μια εβδομάδα μόνο πριν τις 2 Ιούλη, ο Λόπες Ομπραδόρ επέτρεψε να παρέμβει το PRD, διανέμοντας τις λίστες των αντιπροσώπων των εκλογικών γραφείων στους τοπικούς υπεύθυνους για να συντονίσουν την επιτήρηση κατά τη διάρκεια των εκλογών. Αν και αυτή η πληροφόρηση δημοσιεύτηκε στο IFE, οι υπεύθυνοι αρνιόντουσαν τη βοήθεια μελών στην εκλογική καμπάνια σαν προληπτικό μέτρο για να μην πωληθούν οι κατάλογοι στο PRI ή στο PAN. Ένας του PRD που πήρε τον κατάλογο των αντιπροσώπων των εκλογικών γραφείων, το βράδυ της Παρασκευής 30 Ιούνη, εξομολογήθηκε στην εφημερίδα “Προσέσο” ότι όταν εμπόδιζαν τα μέλη να αποτελέσουν μέρος της εκλογικής δομής, εκείνος, κάνοντας μια βόλτα για να συντονιστεί με τους υπεύθυνους σχετικά με τα καθήκοντα παρατήρησης των γραφείων, βρήκε ότι «υπήρχε προπαγάνδα του PRI και του PAN σε ορισμένες προσόψεις σπιτιών (των δικών μας ανθρώπων) και γι’ αυτό το λόγο την Κυριακή αναγκαστήκαμε να θέσουμε σε λειτουργία μία επιχείρηση για να επιβλέπει τους δικούς μας παρατηρητές». Στις 2 Ιούλη, συνεχίζει, όταν πήγε να ψάξει τους αντιπροσώπους των εκλογικών γραφείων που δεν ήταν παρόντες στις εκλογές του είπαν ότι «όταν το PRD τους έδινε 200 πέσος για να επιβλέψουν τις εκλογές, υπήρχαν άλλοι που τους έδιναν 1000 πέσος για να μην πάνε καθόλου». Η απουσία αντιπροσώπων στα εκλογικά τμήματα σ’ολόκληρη τη χώρα έφτασε περίπου στο 30%, πράγμα που αναγκαστικά αποδυνάμωσε τις ελπίδες για ψήφους υπέρ του Λόπες Ομπραδόρ, ιδίως στα βόρεια και στα βορειοδυτικά της χώρας, ζώνες που είχαν ανατεθεί αρχικά στον Μανουέλ Καμάτσο Σόλες και τον Σοκόρο Ντίας. Σύμφωνα με τα αρχεία του IFE, ο «Συνασπισμός» εγγυήθηκε ότι στη Νουέβο Λεόν θα κάλυπτε το 90,55% των εκλογικών τμημάτων, αλλά στο εσωτερικό έγγραφο του PRD –στο οποίο αυτό το εβδομαδιαίο έντυπο είχε πρόσβαση– εμφανίζεται μία παρουσία περίπου μόλις 31% (υπογραμμίσεις δικές μου).
Ναι, η «δασκάλα» έκανε καλά το καθήκον της. Είχε στην κατοχή της μια λεπτομερή πληροφόρηση που έδειχνε πού βρισκόταν όχι μόνο η θέση των εκλογικών τμημάτων, η σύνθεση του εκλογικού σώματος και οι πιθανές πολιτικές συμπάθειες, αλλά, επίσης, είχε τα ονόματα των δημοσίων υπαλλήλων και των εκλογικών αντιπροσώπων σε κάθε μέρος. Δηλαδή ήξερε τι “χώλαινε” στο εκλογικό σύστημα. Επιπλέον άνθρωποί της είχαν “διεισδύσει” στο εσωτερικό των εκλογικών παρατηρητών του «Συνασπισμού».
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η ουσία της απάτης. Μια νέα καταμέτρηση των ψήφων θα αναδείκνυε την κλεψιά με σαφή και καθαρό τρόπο σε αρκετά μεγάλο αριθμό εκλογικών τμημάτων, και ακόμη πως ό,τι αναγράφεται στα αποτελέσματα δεν αντιστοιχεί στις ψήφους που υπήρχαν μέσα στις κάλπες.
Η απαίτηση του «Συνασπισμού για το καλό όλων» και του κινήματος πολιτών, που κατευθυνόταν από τον ΑΜLΟ με σύνθημα «ψήφο προς ψήφο, εκλογικό τμήμα προς εκλογικό τμήμα», ήταν όχι μόνο νομιμοποιημένη και σωστή αλλά στόχευε να ξεσκεπάσει πού, πώς και από ποιον είχε πραγματοποιηθεί η απάτη. Και μία επιπλέον μικρή λεπτομέρεια: η νέα καταμέτρηση θα αποκάλυπτε ότι ο νικητής των προεδρικών εκλογών του Ιούλη ήταν και είναι ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ.
Γι’ αυτόν το λόγο ο Καλντερόν, όπως το IFE και τα ΜΜΕ που ήταν συνένοχα στην απάτη και, μετέπειτα, το TRIFE αρνιόντουσαν κατηγορηματικά να ξανακάνουν την καταμέτρηση. Αν την έκαναν, θα έδιναν αποδείξεις της εκλογικής νίκης του Λόπες Ομπραδόρ και θα δημοσιοποιούσαν μία μεγάλη λίστα εκλογικών εγκληματιών (με πρώτο-πρώτο τον πρόεδρο του IFE Ουγκάλντε).
Αν και ένα μέρος των “φημισμένων” ηλιθίων που υποστήριζαν τον Λόπες Ομπραδόρ “έχαψε” γρήγορα την εκδοχή ότι είχε χάσει τις εκλογές και ρίχτηκε σε μία ιερή σταυροφορία αναζητώντας τους υπεύθυνους της ήττας (μεταξύ αυτών ήταν ο Μάρκος, ο EZLN και η «Άλλη Καμπάνια»), είναι αλήθεια ότι:
Α. Ο Λόπες Ομπραδόρ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές της 2ας Ιουλίου 2006.
Β. Ο πρόεδρος και το IFE έκαναν απάτη.
Γ. Ορισμένα ΜΜΕ χειραγώγησαν όλη την εκλογική διαδικασία.
Δ. Οι δημοσκοπήσεις ήταν φτιαγμένες για να ξεγελάσουν. Οι δημοσκοπήσεις δεν “μετράνε” την κοινή γνώμη αλλά τη δημιουργούν.
Ε. Η οργάνωση του κόμματος του Ομπραδόρ και τα δίκτυα πολιτών αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, συγκρούστηκαν μεταξύ τους και ορισμένα απ’ αυτά μπλέχτηκαν στη διαφθορά.
3. Άλλα ψέματα
Τις ημέρες που ακολούθησαν τις εκλογές, σε διάφορους και πολυσύχναστους κύκλους, έγινε προσπάθεια να μεταμορφωθεί ένα ψέμα σε αλήθεια, διακηρύσσοντας ότι οι εκλογές της 2ας Ιουλίου 2006 είχαν το υψηλότερο ποσοστό συμμετοχής και ότι το ποσοστό αποχής έπεσε. Αλλά δεν πρόκειται παρά για μια μεγάλη υποκρισία (περίπου τόσο μεγάλη όσο αυτή που διακηρύσσει ότι ο Φελίπε Καλντερόν κέρδισε τις εκλογές). Από το 1994 η πτώση του ποσοστού συμμετοχής στις εκλογές ήταν σταθερή. Αναφέρουμε, απλώς, τρία πράγματα:
Ενώ ο αριθμός των εγγεγραμμένων αυξήθηκε –από το 1994 έως το 2006– κατά 26 εκατομμύρια, ο αριθμός των ψηφισάντων ανέβηκε μόνο κατά 6 εκατομμύρια, δηλαδή μονάχα ένα 23% των μεξικανών που εγγράφηκαν στους εκλογικούς καταλόγους από το 1994 ψήφισαν το 2006.
Εξάλλου, το ποσοστό της αποχής πέρασε από το 22% το 1994 στο 36% το 2000, για να φτάσει στο 41,5% το 2006.
Επιπλέον, ο αριθμός των ψήφων που πηγαίνουν στους υποψήφιους των προεδρικών εκλογών έχει μειωθεί. Ο Σεντίγιο πήρε κάτι παραπάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους από ό,τι ο Φοξ και πάνω από 2 εκατομμύρια περισσότερες από τις ψήφους που φέρεται να πήρε ο Καλντερόν (οι εγγεγραμμένοι στις πρόσφατες εκλογές ήταν περισσότεροι σε ποσοστό 76% από το 1994).
Η πραγματική αποχή (συμπεριλαμβανομένων και των άκυρων) ήταν πάνω από 30 εκατομμύρια και το άθροισμα των ψήφων που δόθηκαν στον Καλντερόν και στον ΑΜLΟ δεν φτάνει αυτό το νούμερο.
4. Γιατί η νοθεία;
Αφού, λοιπόν, γίνει κατανοητό πού και ποιος πραγματοποίησε την εκλογική νοθεία, περιμένει ο καθένας να μάθει το γιατί.
Ακόμη κι αν, όπως λέμε εμείς οι Ζαπατίστας, ο ΑΜLΟ ήταν η “καλύτερη” επιλογή (“η λιγότερο κακή”, σύμφωνα με τους “διάσημους” ηλίθιους) για τη συνέχεια της νέο-φιλελεύθερης πολιτικής και ότι θα πραγματοποιούσε νόμιμα (και, μάλιστα, με την “κριτική” στήριξη των διανοούμενων) την ιδιωτικοποίηση του πετρελαίου, του ηλεκτρισμού και των φυσικών πόρων (διαμέσου “μεικτών” επενδύσεων κράτους και ιδιωτών).
Ακόμη κι αν η διαφορά μεταξύ ΑΜLΟ και Καλντερόν δεν ήταν ανάμεσα σε δύο διαφορετικά σχέδια για το Έθνος, εφόσον και οι δύο υπερασπίζονται τις βάσεις του νεοφιλελεύθερου σχεδίου (δηλαδή, Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου, ιδιωτικοποιήσεις, ένα Μεξικό μακιλαδόρ, αυτονομία της Τράπεζας του Μεξικού, έγκαιρη αποπληρωμή του εσωτερικού και εξωτερικού χρέους, το Μεξικό σαν πέρασμα για τις μεγάλες παγκόσμιες αγορές – εξάλλου η πρόταση του Λόπες Ομπραδόρ περιλάμβανε το σχέδιο Transítmico, το τραίνο-αστραπή και την αποπεράτωση του αυτοκινητόδρομου του 21ου αιώνα).
Ακόμη κι αν δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ τους σχετικά με το πώς βλέπουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική (δηλ. ότι θεωρούν πως η πολιτική δεν αφορά παρά τους πολιτικούς).
Αν, λοιπόν, τα πράγματα έχουν έτσι, γιατί οι «από πάνω» έδωσαν το χρίσμα στον Καλντερόν; Ο τρόπος που τίθεται η ερώτηση δεν είναι το απλό προϊόν ενός “ριζοσπαστικού παιδιάσματος”. Σε μία συνέντευξη στην Έλενα Πονιατόφσκα, ο ΑΜLΟ της απαντούσε:
Ε.Π.: Αντρέ Μανουέλ, νομίζω ειλικρινά ότι οι επιχειρηματίες δεν θα έπρεπε να σε φοβούνται, γιατί η άνοδός σου στην προεδρία δεν θα τους ενοχλούσε.
ΑΜLΟ: Όχι, πράγματι. Μπλοκαρίστηκαν εξαιτίας της καμπάνιας φόβου, παρασύρθηκαν και πίστεψαν όλη τη μαύρη προπαγάνδα και τώρα βρίσκονται σε δίλημμα.
Ε.Π.: Κι αν έφτανες στην προεδρία, θα τους αφαιρούσες κάτι;
ΑΜLΟ: Όχι, το είπα ήδη πολλές φορές δημόσια. Είπα ότι δεν έχω μίσος και ότι η εκδίκηση δεν είναι το δυνατό μου σημείο.
Ε.Π.: Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι καμία χώρα δεν μπορεί να πάει μπροστά με μια τεράστια μάζα ανθρώπων χωρίς αγοραστική δύναμη;
ΑΜLΟ: Δεν το αντιλαμβάνονται διότι, επιπλέον, δεν είναι ικανοί να καταλάβουν ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε τη διακυβέρνηση μιας χώρας, ότι δεν είναι δυνατόν να εγγυηθούμε την ηρεμία, την κοινωνική ειρήνη, την δημόσια τάξη σε μια θάλασσα, σ’ έναν ωκεανό ανισότητας, ότι δεν θα υπάρξει πολιτική, κοινωνική, οικονομική, χρηματοπιστωτική σταθερότητα εάν συνεχίσει αυτή η κατάσταση αδικίας, εγκατάλειψης, καθυστέρησης και φτώχειας για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Είναι πολύ ξεπερασμένοι, πολύ οπισθοδρομικοί.
Περιληπτικά, ο Λόπες Ομπραδόρ προσέφερε στους καπιταλιστές τρία βασικά πράγματα:
Α. Την άνοδο μιας κυβέρνησης που δεν θα χρησιμοποιούσε ένα τόσο μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλεονάσματος. Η διαφθορά θα συνέχιζε, αλλά με αυτοέλεγχο πολύ πιο ανεπτυγμένο (και με λιγότερη έκθεση στις κάμερες βίντεο).
Β. Η ικανότητα κοινωνικού ελέγχου θα ήταν η βάση και η εγγύηση των επενδύσεων του κεφαλαίου. Παράδειγμα: η ιδέα του σχεδίου transítsmico υπήρχε από την εποχή κατά την οποία το λεγόμενο «Σχέδιο Πουέμπλα-Παναμά» ήταν ένα χαρτί που κυκλοφορούσε από γραφείο σε γραφείο και από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο. Ωστόσο, η εφαρμογή αυτού του σχεδίου (που επιδιώκει τον ανασχεδιασμό της εθνικής γεωγραφίας μέσω μιας μετατόπισης των συνόρων) δεν μπόρεσε να γίνει ούτε από το PRI ούτε από το PAN. Ο ΑΜLΟ ήταν σίγουρος ότι θα υπήρχε η κοινωνική συναίνεση για να εφαρμοστεί το σχέδιο (που, δεν είναι άχρηστο να ειπωθεί, θα κατέστρεφε τον ιθαγενή πληθυσμό της περιοχής).
Γ. Η ανοικοδόμηση της κρατικής εξουσίας που θα επέτρεπε τον ανασχηματισμό της τάξης των πολιτικών με τρόπο ώστε να μη σκέφτεται μονάχα το προσωπικό συμφέρον της, αλλά να είναι το εργαλείο για την κατασκευή ενός σχεδίου ακόμα πιο μακροπρόθεσμου, μέσα στο πλαίσιο, πάντα, του νεοφιλελευθερισμού.
Δηλαδή, ο ΑΜLΟ τους υποσχόταν ένα ισχυρό Κράτος, την ικανότητα διακυβέρνησης, την ησυχία, την κοινωνική ειρήνη, την δημόσια ασφάλεια και τη σταθερότητα. Όλα όσα έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να ευημερήσει.
Γιατί, λοιπόν, οι μεγαλοιδιοκτήτες δεν “έπιασαν” την ευκαιρία που τους προσέφερε ο Λόπες Ομπραδόρ;
«Παρασύρθηκαν και πίστεψαν στην μαύρη προπαγάνδα», απαντάει ο ΑΜLΟ (και βέβαια, δεν ήταν μονάχα οι μεγαλοεπιχειρηματίες που πίστεψαν στη «μαύρη προπαγάνδα» περί ενός αριστερού Λόπες Ομπραδόρ, αλλά και ορισμένες πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, όπως επίσης και κοινωνικές οργανώσεις και οργανώσεις διανοούμενων).
Ναι, η απάντηση του ΑΜLΟ είναι λογική: είναι επειδή πίστεψαν στην ιστορία ότι ήταν αριστερός… και αντικαπιταλιστής. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Θα δώσουμε κι “άλλα” στοιχεία απάντησης, πάντα σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης μας ως ζαπατίστας.
Πρώτα – πρώτα: Η επιχείρηση της εξουσίας. Η «από πάνω» πολιτική στο Μεξικό γεννάει πολλά κέρδη (δεν έχεις παρά να επενδύσεις σ’ ένα πολιτικό κόμμα) και η διαδικασία ιδιωτικοποίησης των δύο μαργαριταριών του παλιού μεξικάνικου Κράτους (του πετρελαίου και του ηλεκτρισμού) θα γεμίσει με εκατομμύρια τις τσέπες εκείνου που θα την επιτρέψει. Αν πούμε ότι μόνο η ΡΕΜΕX στοιχίζει 250 εκατομμύρια δολάρια, θα καταλάβουμε τι θα βάλει στην τσέπη του εκείνος που θα διαχειριστεί την πώληση. Έτσι, ο αγώνας για την προεδρία είναι πρώτα απ’ όλα αγώνας για μια υπόθεση πολύ επικερδή.
Δεύτερο: Η πραγματική δύναμη του Εμπορίου Ναρκωτικών. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι η μοναδική μπίζνα των πολιτικάντηδων (προέδρων, υπουργών, κυβερνητών, δημάρχων, βουλευτών και γερουσιαστών). Υπάρχει, επίσης, αυτό που είναι γνωστό σαν «η διαχείριση του Εμπορίου Ναρκωτικών» που συνίσταται στο να ευνοείται ένα από τα καρτέλ. Στη διάρκεια της “εποχής” Φοξ, μπορούμε να πούμε ότι το καρτέλ του Τσάπο Γκουσμάν ήταν το ευνοούμενο καρτέλ της εξαετίας. Όλη η δομή του κράτους –στρατός, ομοσπονδιακή αστυνομία, δικαστικό κύκλωμα (δικαστές και διευθυντές φυλακών συμπεριλαμβανόμενοι)– ήταν στην υπηρεσία αυτού του καρτέλ στον αγώνα ενάντια στα άλλα καρτέλ. Αυτή η σχέση διαμορφώθηκε όχι μονάχα από αυτήν την ομάδα, αλλά πέτυχαν να ενσωματώσουν τμήματα του PRD, που, έχοντας κερδίσει θέσεις κυβερνητών, μπήκαν αμέσως στον κύκλο των διαπραγματεύσεων με το καρτέλ – όπως είναι οι περιπτώσεις των κυβερνητών του Μιτσοακάν και του Γκερέρο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην εποχή του PRI, η τάξη των πολιτικών ήταν μέρος του οργανωμένου εγκλήματος.
H Προεδρία της Δημοκρατίας έχει επίσης την αξία της, διότι, όταν μία πολιτική ομάδα φτάνει στην εξουσία και “διαχειρίζεται” τον δικαστικό μηχανισμό, φτάνει, επίσης, με τη βοήθεια ενός από τα καρτέλ των ναρκωτικών.
Αλλά παρά τα πλεονεκτήματα που ο ΑΜLΟ υποσχέθηκε στους κεφαλαιοκράτες, η απόφαση στο τέλος δεν έκλινε προς την επιλογή που επιβλήθηκε σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική (με τη μεταφορά των νεοφιλελεύθερων σχεδίων στα χέρια των “αριστερών” κυβερνήσεων, που εξασφαλίζουν το “λιπαντικό” στον άγριο καπιταλισμό). Η μυωπία της πλειοψηφίας της τάξης των πολιτικών και, ιδιαίτερα, της συνεταίρου μπουρζουαζίας τούς οδηγεί να επιλέγουν τον γνωστό δρόμο των πραγμάτων που ήδη ξέρουν, προκαλώντας έτσι τη χειρότερη κρίση εξουσίας των τελευταίων ετών. Εκεί ψηλά, αυτοί που πραγματικά διοικούν αποφάσισαν να επιβάλουν τον Καλντερόν, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες.
5. Τα πολιτικά κόμματα
Η 2η Ιούλη απέδειξε ότι τα πολιτικά κόμματα έπαψαν να υπάρχουν, είτε εξαιτίας της διαδικασίας αφομοίωσης της τάξης των πολιτικών στο οργανωμένο έγκλημα είτε επειδή δεν είναι παρά το εκλογικό παραπέτασμα του ενός ή του άλλου “καουντίγιο” (αρχηγού) ή του ενός ή του άλλου εργοστασιάρχη. Στις «από πάνω» πολιτικές δυνάμεις, δεν υπάρχει πλέον τίποτε από αυτό που χαρακτήριζε τα πολιτικά κόμματα. Τώρα, δεν είναι παρά ένα “κοκτέϊλ”, όπου ανακατεύονται διεφθαρμένοι επιχειρηματίες και εγκληματίες με ή χωρίς γραβάτα. Το πρόγραμμα, οι αρχές, οι κανόνες; Ε, αυτά δεν είναι παρά παιδιαρίσματα ριζοσπαστών και “εξτρεμιστών”.
Αλλά η κρίση δεν παρέμεινε στο πλαίσιο των θεσμών, άγγιξε το στήριγμα της ανοησίας της “μοντέρνας” δημοκρατίας: την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή την αστική δημοκρατία. Η κρίση του εθνικού κράτους έχει σαν συνέπεια την κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και αυτή συνεπάγεται την κρίση των πολιτικών κομμάτων.
Ας δούμε όμως ποιες είναι οι διάφορες επιλογές των «από πάνω».
PRI
Το PRI, από την πλευρά του, δούλεψε με την αυταπάτη ότι η παλιά συντεχνιακή ψήφος θα εκφραζόταν στις κάλπες της 2ας Ιούλη. Οι νίκες στις εκλογές των πολιτειών το 2005, παρά τις αρνητικές δημοσκοπήσεις και την απωθητική υποψηφιότητα του Μαντράσο, τους έκανε να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να βασιστούν σ’ αυτές. Ξέχασαν όμως να πάρουν υπόψη τους τη «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο.
Από την άλλη πλευρά, η φθορά της παλιάς συντεχνιακής δομής του PRI είναι πιο μεγάλη απ’ ό,τι οι ίδιοι νόμιζαν. Τα παλιά εργατικά συνδικάτα, ολοένα και πιο αποδυναμωμένα και όλο και λιγότερο αποτελεσματικά, διασπάστηκαν όταν η διοίκηση της Εργατικής και Αγροτικής Επαναστατικής Συνομοσπονδίας (CROC) αποφάσισε να υποστηρίξει τον ΑΜLΟ. Έτσι το PRI, όπως όλες οι παλιές συντεχνιακές δομές, πέρασε μια βαθιά κρίση χωρίς να έχουν δημιουργηθεί νέες δομές γραφειοκρατικού ελέγχου. Τα νέα συνδικάτα, όπως η Εθνική Ένωση Εργαζομένων (UNT), με παλιές ρίζες στο PRI, αποφάσισε να υποστηρίξει τον ΑΜLΟ, με την πεποίθηση και την υπόσχεση ότι θα γινόταν ο καινούργιος οργανισμός γραφειοκρατικού ελέγχου. Έτσι αναδύθηκε ένας νέος τύπος συντεχνίας με την ιδεολογία της “νέας εργατικής κουλτούρας” που είναι συνδεδεμένη με τους εργοδότες. Αυτή η κατάσταση στο PRI εμφανίζει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της σημερινής κρίσης: οι παλιοί μηχανισμοί ελέγχου δεν είναι πια αποτελεσματικοί αλλά, επίσης, είναι ανυπόφοροι. Τόσα χρόνια κυριαρχίας του PRI προκάλεσαν ένα διπλό αποτέλεσμα: από τη μία πλευρά το PRI έγινε ανίκανο να αναζωογονηθεί και από την άλλη μετασχηματίστηκε σε “ιδανικό” που πρέπει να φτάσει σαν κρατικό κόμμα. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει πληθώρα “πρώην-πριίστας” τόσο στο PAN και στο PRD, όσο και στα μικρά κόμματα “μπονζάι”.
PAN
Το Κόμμα Εθνικής Δράσης έριξε τις τελευταίες φτυαριές στον τάφο που άνοιξε ο Βισέντε Φοξ. Το κόμμα αυτό αποτέλεσε το προπέτασμα που βοήθησε τον πρόεδρο (ή για να ’μαστε ακόμα πιο ακριβείς την Μάρθα Σααγκούν) να πραγματοποιήσει όχι μονάχα την απάτη στις 2 Ιούλη, αλλά την απάτη που έγινε σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας: η σχέση με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, η συμμαχία με τα ΜΜΕ, η οργάνωση μιας ολόκληρης ομάδας επιχειρηματιών και εταιρειών για να μπει μπροστά ένας μιντιακός πόλεμος εναντίον του ΑΜLΟ, η συμμαχία με την Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο (που μετά έμελλε να γίνει μία σχέση υποταγής), η άντληση κεφαλαίων, προϊόν προστασίας, κατά τη διάρκεια της εξαετίας αυτής, του καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών του Τσάπο Γκουσμάν κ.ά.
Το PAN υπέστη, τελικά, μία διαδικασία οριστικού μετασχηματισμού: το παλιό συντηρητικό-δημοκρατικό κόμμα, που έπαιξε έναν κάποιο ρόλο στον αγώνα ενάντια στο σύστημα του μοναδικού κόμματος, έπαψε οριστικά να υπάρχει. Αν το PAN είχε ήδη χτυπηθεί αρκετά από την άφιξη των “βαρβάρων του βορρά”, αυτή η διαδικασία οξύνθηκε με την άφιξη του “προεδρικού ζεύγους”. Η παρουσία τους είχε σαν αποτέλεσμα, για το PAN, την απώλεια της ταυτότητάς του και το μετασχημάτισε σε ένα PRI βαμμένο μπλε, ειδικά σε ό,τι αφορά στη χρησιμοποίηση του κρατικού μηχανισμού για όφελός τους, τις διασυνδέσεις με το οργανωμένο έγκλημα και την προμήθεια των στελεχών δημόσιας διοίκησης που πληρώνονταν για οτιδήποτε άλλο παρά για να κάνουν τη δουλειά τους (οι ομοιότητες με τον Λουίς Άλβαρεζ, «επίτροπο της ειρήνης» του Φοξ και τον Εμίλιο Ραμπάσα που έκανε την ίδια δουλειά για τον Ζεντίγιο, είναι πολλές).
Τον ίδιο καιρό, μια μυστική ακροδεξιά οργάνωση το «Yunque» («Το Αμόνι») πήρε τον έλεγχο του κόμματος. Αν και ο φασιστικός χαρακτήρας αυτής της οργάνωσης είναι σαφής, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δεξιά δεν είναι ενιαία και αδιαίρετη (βλέπε τα βιβλία του δημοσιογράφου Άλβαρο Ντελγκάδο σχετικά με την παράνομη οργάνωση). Η προεδρική υποψηφιότητα του «Yunque» ήταν στην αρχή η Μάρθα Σααγκούν. Στη συνέχεια ο Σαντιάγο Κριλ. Ο θρίαμβος του Καλδερόν στη διαμάχη για την υποψηφιότητα του PAN, ανάγκασε το «Yunque» να επανατοποθετηθεί, και τώρα μάχεται για να απολαμβάνει τα ίδια προνόμια με το καθεστώς Καλντερόν όπως είχε και με τον Φοξ.
Μέχρι τότε, το PAN ήταν ανίκανο να βρει τους μηχανισμούς για να οικοδομήσει μία μορφή σταθερής και διαρκούς κοινωνικής κυριαρχίας (που είναι προϋπόθεση ώστε το κεφάλαιο “να επενδύσει”). Αν το PAN δεν έχει την παραμικρή ιδέα τού τι σημαίνει πολιτική απέναντι στις μάζες, η ομάδα του Καλντερόν είναι ακόμα χειρότερη. Γι’ αυτό και η Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο θα είναι η νέα επιχειρησιακή και ιδεολογική αρχηγός. Ναι, ένα μέλος του PRI θα καθοδηγεί στην πραγματικότητα το PAN.
Τα μικρά κόμματα
Το PANAL (Νέα Συμμαχία) και το PASC (Σοσιαλδημοκρατική Εναλλαγή) είναι δύο κόμματα που δημιουργήθηκαν σε σχέση με την εκλογική συγκυρία. Η δημιουργία τους δείχνει καλά τον πραγματικό στόχο του σημερινού εκλογικού νόμου: η εξουσία ορίζει ποιοι θα είναι οι “αντίπαλοί” της. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα, στη βάση της υπάρχουσας νομιμότητας, να δημιουργηθεί ένα αυθεντικό πολιτικό κόμμα που να μπορέσει να μπει αυτόνομα και ανεξάρτητα στην πολιτική αρένα. Ο εκλογικός δρόμος είναι πλέον φραγμένος γι’ αυτούς που είναι διατεθειμένοι να διεξάγουν έναν έντιμο αγώνα.
PRD – PT (Κόμμα των εργαζομένων) – Σύγκλιση
Πριν τις 2 Ιούλη, ο «Συνασπισμός για το καλό όλων» ήταν περιχαρής για τη νίκη του… χωρίς ακόμα να έχει κερδίσει. Οι διανοούμενοι, που σήμερα κραυγάζουν υστερικά για την έλευση της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, αρκέστηκαν να μας επαναλαμβάνουν «χαμογέλα, θα νικήσουμε».
Αλλά θα μιλήσουμε πιο λεπτομερειακά για το Συνασπισμό, το κίνημα αντίστασης στην εκλογική απάτη και για το CND (Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο) του Λόπες Ομπραδόρ στη συνέχεια.
6. Και οι “από κάτω”;
Καλά, εκεί κάτω είναι μια άλλη υπόθεση…
Μεξικό, Σεπτέμβρης 2006
Τρίτο Μέρος: H πιο μεγάλη μέρα της πιο μεγάλης χρονιάς
Του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος
1. Το έτος 2006 αρχίζει το Γενάρη μήνα του… 2004
Η μετριότητα του Φοξ, ως κατόχου της ομοσπονδιακής εκτελεστικής εξουσίας, και η προσωπική φιλοδοξία της συζύγου του, Μάρθας Σααγκούν, είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο το ότι προχώρησε η μεταξύ τους φιλονικία για τη διαδοχή (στο αξίωμα του προέδρου) αλλά, επίσης, ότι αυτή η φιλονικία ήταν μιας χυδαιότητας και μίας απρονοησίας χωρίς προηγούμενο.
Έτσι κι αλλιώς, οι βασικοί «νόμοι» της πολιτικής «από τα πάνω» ήταν σαφείς. Το πλαίσιο αντιπροσώπευσης ήταν εκείνο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι ηθοποιοί μπορούν να μετακινηθούν από το ένα άκρο στο άλλο (κι αυτό ακριβώς έκαναν), αλλά χωρίς, βέβαια, να παρεκκλίνουν από το σενάριο που ήταν δεδομένο: δηλαδή να διατηρήσουν, και να εμβαθύνουν, «τις μακροοικονομικές μεταβλητές». Η πολιτική «από τα πάνω» ήταν και είναι περιορισμένη για λίγους: μπορούν να συμμετέχουν σ’ αυτήν τα πολιτικά κόμματα, ενώ ο πολίτης έχει το ρόλο ενός σιωπηλού θεατή (που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να χειροκροτεί ή να γιουχάρει τη μέρα των εκλογών), ενός θεατή που παρατηρεί τα σκάνδαλα να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Επιπλέον, όλοι οι πολιτικοί «ηθοποιοί» (κι αυτή η λέξη ταιριάζει σήμερα πιο πολύ από ποτέ άλλοτε) πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ο χώρος των ΜΜΕ είναι το μόνο μέρος όπου μπορούν να διεξάγονται οι δραστηριότητές τους. Δεν υπάρχει πολιτικός ηθοποιός «από τα πάνω», σήμερα όπως και χθες, που να μην τα χρησιμοποιεί.
Όπως είναι γνωστό, από τις αρχές του 2004, ανέβηκαν οι τόνοι σχετικά με το θέμα της προεδρικής διαδοχής. Χάρη σε μια σειρά κασετών βίντεο, τα ΜΜΕ χρησιμοποίησαν τον Κάρλος Αχουμάδα, άλλοτε ηγετικό στέλεχος του PRD, για να δώσουν ένα κτύπημα στον Λόπες Ομπραδόρ. Εκατομμύρια θεατών είδαν πρόσωπα που ήταν κοντά στη διοίκηση του Λόπες Ομπραδόρ να παίζουν στο Λας Βέγκας και να κερδίζουν πολλά χρήματα. Σε μια τέτοια υπόθεση, όπου ήταν προφανής η ανάμειξη του «Κογιότ» Ντιέγο Φερνάντες ντε Σεβάγιος, τα ΜΜΕ (ειδικά τα ηλεκτρονικά) υποκατέστησαν τις λειτουργίες του δημόσιου κατηγόρου, αναφέρθηκαν σε καταστάσεις, δίκασαν και καταδίκασαν… στη μεγίστη των ποινών που υπάρχει για τη μεξικάνικη τάξη των πολιτικών: τη δυσφήμιση από τα ΜΜΕ.
Αν και το σκάνδαλο άγγιξε αρχικά την οικογενειακή συμμορία πίσω από το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα, το χτύπημα αφορούσε κυρίως αυτόν που προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις του IFE, δηλαδή τον Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ. Εκείνος, από την πλευρά του, για να υπερασπίσει τον εαυτό του προσέτρεξε σε αυτό που θα είναι από δω και πέρα η πιο επαναλαμβανόμενη διατύπωση και το δημοφιλέστερο σλόγκαν του: «όλα είναι μια σκευωρία».
Και δεν ήταν παρά μόνο ένα από τα χτυπήματα. Τόσο η βιντεοσκόπηση όσο και η κατοπινή χρήση της ήταν μέρος ενός σχεδίου «βομβαρδισμού». Το «προεδρικό ζεύγος» άρχισε να διακατέχεται από μια ειδική φοβία: τη φοβία Λόπες Ομπραδόρ, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί όλο το μηχανισμό που είχε στη διάθεσή του και, επιπλέον, τη βοήθεια μερικών μεγάλων ΜΜΕ για να θεραπευτεί. (Θα κόστιζε βέβαια λιγότερο, από κάθε άποψη, η επίσκεψη σ’ έναν ψυχαναλυτή, αλλά η Κυρία Μάρθα ήταν έτοιμη για όλα, για έναν απλό λόγο: ήθελε να αποδείξει ότι ήταν εκείνη που έκανε κουμάντο.)
Ωστόσο, ούτε ο Λόπες Ομπραδόρ ούτε το PRD (ούτε οι πολυποίκιλοι απολογητές που εμφανίστηκαν τότε) απάντησαν στις βασικές ερωτήσεις: γιατί άτομα δέχθηκαν δωράκια και έβαλαν χέρι στο δημόσιο χρήμα και γιατί όλα αυτά τα άτομα ήταν κοντά στον Λόπες Ομπραδόρ; Ο χονδροειδής ελιγμός, μέσω των ΜΜΕ, ενάντια στον ΑΜLΟ εμπόδισε να προσεγγιστούν αυτά τα ερωτήματα.
Στη συνέχεια ακολούθησε η προσπάθεια έκπτωσής του από το αξίωμα.. Ο Φοξ, όχι μόνο απέτυχε, αλλά έπραξε έτσι ώστε ο Λόπες Ομπραδόρ να διεκδικήσει την προεδρική καρέκλα.
2. Μια 3η Ιούλη πολύ πολύ μεγάλη
Αν το 2006 ήταν το έτος το πιο μεγάλο, η 3η του Ιούλη (μέρα που έγινε γνωστό ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος) ήταν η μέρα με τη μεγαλύτερη διάρκεια. Μια απάτη, που έφερε σε πέρας η μεξικάνικη κυβέρνηση με την υποστήριξη των μεγαλοϊδιοκτητών και ορισμένων ΜΜΕ, επέβαλε ως πρόεδρο του Μεξικού τον Φελίπε Καλντερόν Ινοχόσα του Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN).
H 3η του Ιούλη άρχισε στις 2 και 15 το μεσημέρι και επεκτάθηκε ως τις 4 του Σεπτέμβρη, μέρα κατά την οποία 7 άτομα του TRIFE (Ομοσπονδιακού Εκλογικού Δικαστηρίου) υπέκλεψαν την ψήφο εκατομμυρίων μεξικανών. Με την ετυμηγορία του TRIFE (πραγματικού “διαμαντιού” νομικής βλακείας: «ναι υπήρξαν παρατυπίες αλλά αυτές δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα») φτάσαμε στο αποφασιστικό σημείο της κρίσης και της αυτοανακηρυγμένης «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» (διάβαζε «εκλογικής δημοκρατίας») του μεξικάνικου πολιτικού συστήματος.
Αφού ξόδεψαν εκατομμύρια πέσος σε χοντροκομμένες εκλογικές καμπάνιες, αφού οι εκλογικοί ηθοποιοί εκφώνησαν κάθε είδους πολιτικούς λόγους, έδειξαν τηλεοπτικά σποτάκια, αναφέρθηκαν σε γεγονότα και σε δηλώσεις (και ιδιαίτερα αυτή η μαφία των εγκληματιών με το όνομα «Ομοσπονδιακό Εκλογικό Ινστιτούτο») σχετικά με την αξία της ψήφου και τη σημασία της πολιτικής συμμετοχής στις εκλογές, μετά τους νεκρούς, τους εξαφανισμένους, τους φυλακισμένους, τους τραυματισμένους στον αγώνα για το δικαίωμα στη δημοκρατία, μετά τις μεταρρυθμίσεις, μετά τη δήθεν ανεξαρτητοποίηση του εκλογικού οργάνου από το κράτος, αποδείχθηκε ότι η ανακήρυξη του επόμενου αρχηγού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν ήταν αποτέλεσμα της πλειοψηφίας των ψήφων, αλλά αποτέλεσμα της απόφασης των 7 «δικαστών».
Αν χρειάστηκαν παραπάνω από 2 μήνες μέχρι να θαφτεί η εκλογική απάτη, ήταν εξ αιτίας, κυρίως, των δράσεων και αντιστάσεων του κινήματος που αντιπροσώπευσε, καθοδήγησε και έλεγξε ο Αντρέ Μανουέλ Ομπραδόρ.
Εμείς από τη μεριά μας καταγγείλαμε αυτήν την απάτη στις 3 Ιούλη, στις 8 το βράδυ, στη ραδιοφωνική εκπομπή «Πολιτική του Πεζοδρομίου» (του Μετώπου των Λαών – UNIOS, μέλους της 6ης Διακήρυξης) και δώσαμε τον αριθμό των ψήφων που υπέκλεψαν (1,5 εκατομμύριο). Αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Λος Πίνος. η οποία ακύρωσε το πρόγραμμα του ραδιοφώνου (μάθαμε αργότερα ότι το “βέτο” ίσχυσε για όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και, όλως περιέργως, «ανακλήθηκε» μετά την ανακήρυξη της εγκυρότητας των εκλογών από το TRIFE). Η καταγγελία (και η μετέπειτα ακύρωση του προγράμματος έγινε δεκτή με αισθήματα περιφρόνησης από τον «φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό» κι έπρεπε να περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα μέχρις ότου αυτά τα στελέχη αρχίσουν να καταλαβαίνουν και να καταγγέλλουν τι ακριβώς έγινε.
Παρουσιάζουμε εδώ ό,τι γνωρίζουμε από ένα μέρος της ιστορίας μιας απάτης που είναι από τις πιο βλακώδεις και βρώμικες της μακριάς ιστορίας της μεξικάνικης πολιτικής τάξης. Η πληροφόρηση ήρθε από άτομα που ήταν άμεσοι μάρτυρες “από τα μέσα”. Αν και δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί η πληροφόρηση (δεν υπάρχει ούτε μαγνητοφώνηση, ούτε βίντεο) μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα μέσα από “διασταυρώσεις” των γεγονότων που περιέγραψαν διάφοροι πολίτες που δεν ανήκουν σε κόμματα.
Η 2η Ιούλη 2006, 3 το μεσημέρι
Οι δημοσκοπήσεις δίνουν νικητή τον υποψήφιο του ονομαζόμενου «Συνασπισμού για το καλό όλων» Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, να προηγείται 1 με 1,5 εκατομμύριο ψήφους του υποψήφιου της Εθνικής Δράσης Φελίπε Καλντερόν Ινοχόσα. Στο προεδρικό μέγαρο της Λος Πίνος, το “προεδρικό ζευγάρι” ακούει τα νέα με σκυθρωπό ύφος. Ο υπολογισμός απέτυχε. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, η γιγάντια εκστρατεία που είχε σαν στόχο να καταστρέψει τη φήμη του Λόπες Ομπραδόρ, όπως και οι ελιγμοί της αυτόχθονης Λαίδης Μάκβεθ (Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο) για τη μεταφορά των ψήφων του PRI στο PAN, θα ήταν αρκετοί για να ξεπεραστεί ο ΑΜLΟ κατά ένα περίπου εκατομμύριο ψήφους. Αλλά το σχέδιο “A” για να επιβληθεί ο Καλδερόν αποτύγχανε.
Το Σχέδιο Α
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Λος Πίνος, σ’ έναν πληθυσμό περίπου 40 εκατομμυρίων εκλογέων (ένα 40% αποχής ήταν, εξάλλου, η εκτίμηση των πολιτικών ηθοποιών αρκετές εβδομάδες πριν τις εκλογές), ο Λόπες Ομπραδόρ θα έπαιρνε περίπου 15 εκατομμύρια. Ωστόσο η «δασκάλα» είχε υποσχεθεί τη “μεταφορά” 3 εκατομμυρίων ψήφων, “απαλλοτριωμένων” από την κηδεμονία του Μαντράσο προς όφελος του PAN. Το αποτέλεσμα θα ήταν αρκετά οριακό: 16 εκατομμύρια για τον Καλντερόν, όχι περισσότερα από 15 για τον Λόπες Ομπραδόρ (και ο Μαντράσο να παίρνει όχι λιγότερες από 10 εκατομμύρια ψήφους). Με μια καλή χειραγώγηση των ΜΜΕ, η “νομιμότητα” θα επιτυγχανόταν, διότι θα ήταν μια “καθαρή” μανούβρα, δηλαδή χωρίς ίχνη στην ψηφοφορία και στα εκλογικά τμήματα. Οι εκλογές θα ήταν παραδειγματικές, χωρίς τις “παρεμβάσεις” με τις οποίες το PRI είχε σημαδέψει τις εκλογικές διαδικασίες πριν την «περίοδο Φοξ»: ούτε «τρελά ποντίκια» ούτε «κάλπες παπούτσια» ούτε «επιχείρηση ταμάλ» ούτε «κλοπή των καλπών» κλπ, πράγματα που χαρακτήριζαν ένα ξεπερασμένο παρελθόν.
Αλλά οι λογαριασμοί δεν τους βγήκαν: στις 2 Ιούλη, ο Λόπες Ομπραδόρ έφτανε τα 15,5 εκατομμύρια ψήφους, ενώ ο Καλντερόν με δυσκολία τα 14 εκατομμύρια.. Δεν υπήρχε πλέον αρκετός χρόνος να προσληφθούν ούτε να οργανωθούν οι παλιοί “αλχημιστές” του PRI (και επιπλέον κάποιοι απ’ αυτούς, όπως ο Χοσέ Γκουανταράμα, ήταν πλέον υποψήφιοι του PRD).
Το Σχέδιο Β
Στα πρόθυρα της υστερίας, η Μάρθα Σααγκούν πίεσε τον μεξικανό πρόεδρο Βισέντε Φοξ Κεσάδα να έρθει σε επαφή με τη «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο. Ο Φοξ από συνήθεια υπακούει στην Κυρία Σααγκούν, και από το “κόκκινο τηλέφωνο” τη φέρνει σε άμεση επαφή με την Γκορντίγιο, που επιβεβαίωνε την πληροφορία: ο Λόπες Ομπραδόρ προηγείται με 1 εκατομμύριο ψήφους. «Τι κάνουμε;», ρωτάει ο Φοξ. «Θέλω να μιλήσω με τον Φελίπε», απαντάει η Έλμπα Εστέρ. Δεν είχαν περάσει τριάντα λεπτά και διαμείφθηκε η παρακάτω συζήτηση ανάμεσα στους τρεις:
Bινσέντε Φοξ: Δασκάλα, ο Φελίπε είναι στη γραμμή.
Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο: Φελίπε;
Φελίπε Καλντερόν: Ναι;
Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο: Θα σου κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορέσεις να την αρνηθείς…
Μόλις τέλειωσε η συζήτηση, το Σχέδιο Β ξεκινάει. Σύμφωνα με τις οδηγίες της Γκορντίγιο, ο κύριος Φοξ κάνει ένα ακόμη τηλεφώνημα, αυτή τη φορά στον κύριο Ουγκάλντε, πρόεδρο του IFE. Του ζητάει να “διαχειριστεί” το PREP, ώστε να παρουσιαστούν πρώτα, και με την κατάλληλη δόση, αποτελέσματα που να δείχνουν τον Φελίπε Καλντερόν πιο πάνω από τον Λόπες Ομπραδόρ (έτσι εξηγούνται οι περίεργες και ανώμαλες “καμπύλες” αποτελεσμάτων, που καταγγέλθηκαν από διάφορους ειδικούς και, ιδιαίτερα, από τον δημοσιογράφο Χούλιο Χερνάντεζ Λόπες στη στήλη του “Αστιγέρο” της μεξικάνικης εφημερίδας “Λα Χορνάδα”).
Ένα νέο τηλεφώνημα στους μεγάλους ομίλους των ΜΜΕ αποφασίζει τη σιωπή σχετικά με τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Η εκδοχή που συμφωνήθηκε να μεταδοθεί ήταν ότι ήταν αδύνατο να δοθεί ένα οριστικό αποτέλεσμα, ότι έπρεπε να περιμένουν να δώσει το IFE (χα, χα) τα αποτελέσματα. Σκέτη απάτη. Τα ΜΜΕ είχαν κάνει ό,τι ήθελαν με τους εκλογικούς θεσμούς και είχαν επιβάλει (με τη συμφωνία ΟΛΩΝ των κομμάτων και ΟΛΩΝ των υποψηφίων) την κουλτούρα των δημοσκοπήσεων σαν “δημοκρατικών μοντέλων”. Δεν μπορούσε να κρατηθεί κανείς από τα γέλια ακούγοντας τους κυρίους Χοακίν Λόπες Ντόριγκα (παρουσιαστή της Τelevisa και άτυπο “υπουργό ενημέρωσης”) και τον Χαβιέ Αλατόρε (παρουσιαστή της TV Αzteca) όπως και τους “ομοίους” τους στο ραδιόφωνο και στον τύπο που καλούσαν να περιμένουμε την απόφαση των “εκλογικών αρχών”.
Τέλος, όλα αυτά είχαν σαν στόχο να πετύχουν κάτι βασικό: να κερδίσουν χρόνο. «Χρόνο, χρειάζομαι χρόνο», θα ’λεγε η «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο, στο αποφασιστικότερο σημείο της συζήτησης που είχε με τον Φοξ και τον Καλντερόν. «Δώστε μου μερικές ώρες και εγώ θα αναλάβω», είπε πριν τελειώσει η τηλεφωνική συνδιάλεξη.
Η Γκορντίγιο άρχισε να δραστηριοποιεί το τηλεφωνικό δίκτυο (συμπεριλαμβανόμενου και του δορυφορικού) που είχε οργανώσει “σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης”. Η «δασκάλα» έδωσε οδηγίες στους δικούς της που ήταν διασκορπισμένοι σε στρατηγικά σημεία της εκλογικής γεωγραφίας. Η διαταγή ήταν απλή: να αλλαχτούν τα στοιχεία.
Η απουσία αντιπροσώπων του λεγόμενου «Συνασπισμού για το καλό όλων» στο στρατηγικό σημείο των εκλογικών γραφείων βοήθησε πολύ (στην απάτη). Οι δημοσιογράφοι Γκλόρια Λετίσια Ντίας και Ντανιέλ Λισάραγκα του μεξικάνικου εβδομαδιαίου “Προσέσο” (Νο 1549, 9 Ιούλη 2006, «Τα δίκτυα, μία αποτυχία») αναδεικνύουν πώς τα αποκαλούμενα “δίκτυα πολιτών” έκαναν περίπλοκη τη συμμετοχή του «Συνασπισμού» στην επιτήρηση των γραφείων, πέρα από τη δυσπιστία του ΑΜLΟ στην οργανωτική δομή του PRD και το αλισβερίσι αγοραπωλησίας των παρατηρητών: «Σύμφωνα με τις επίσημες πληροφορίες του PRD το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων, δηλ. 300 εκατομμύρια πέσος, με την ευθύνη του Αλμπέρτο Πέρες Μεντόσα κατευθύνθηκε σ’ αυτήν την παράλληλη οργάνωση (τα δίκτυα πολιτών). Μια εβδομάδα μόνο πριν τις 2 Ιούλη, ο Λόπες Ομπραδόρ επέτρεψε να παρέμβει το PRD, διανέμοντας τις λίστες των αντιπροσώπων των εκλογικών γραφείων στους τοπικούς υπεύθυνους για να συντονίσουν την επιτήρηση κατά τη διάρκεια των εκλογών. Αν και αυτή η πληροφόρηση δημοσιεύτηκε στο IFE, οι υπεύθυνοι αρνιόντουσαν τη βοήθεια μελών στην εκλογική καμπάνια σαν προληπτικό μέτρο για να μην πωληθούν οι κατάλογοι στο PRI ή στο PAN. Ένας του PRD που πήρε τον κατάλογο των αντιπροσώπων των εκλογικών γραφείων, το βράδυ της Παρασκευής 30 Ιούνη, εξομολογήθηκε στην εφημερίδα “Προσέσο” ότι όταν εμπόδιζαν τα μέλη να αποτελέσουν μέρος της εκλογικής δομής, εκείνος, κάνοντας μια βόλτα για να συντονιστεί με τους υπεύθυνους σχετικά με τα καθήκοντα παρατήρησης των γραφείων, βρήκε ότι «υπήρχε προπαγάνδα του PRI και του PAN σε ορισμένες προσόψεις σπιτιών (των δικών μας ανθρώπων) και γι’ αυτό το λόγο την Κυριακή αναγκαστήκαμε να θέσουμε σε λειτουργία μία επιχείρηση για να επιβλέπει τους δικούς μας παρατηρητές». Στις 2 Ιούλη, συνεχίζει, όταν πήγε να ψάξει τους αντιπροσώπους των εκλογικών γραφείων που δεν ήταν παρόντες στις εκλογές του είπαν ότι «όταν το PRD τους έδινε 200 πέσος για να επιβλέψουν τις εκλογές, υπήρχαν άλλοι που τους έδιναν 1000 πέσος για να μην πάνε καθόλου». Η απουσία αντιπροσώπων στα εκλογικά τμήματα σ’ολόκληρη τη χώρα έφτασε περίπου στο 30%, πράγμα που αναγκαστικά αποδυνάμωσε τις ελπίδες για ψήφους υπέρ του Λόπες Ομπραδόρ, ιδίως στα βόρεια και στα βορειοδυτικά της χώρας, ζώνες που είχαν ανατεθεί αρχικά στον Μανουέλ Καμάτσο Σόλες και τον Σοκόρο Ντίας. Σύμφωνα με τα αρχεία του IFE, ο «Συνασπισμός» εγγυήθηκε ότι στη Νουέβο Λεόν θα κάλυπτε το 90,55% των εκλογικών τμημάτων, αλλά στο εσωτερικό έγγραφο του PRD –στο οποίο αυτό το εβδομαδιαίο έντυπο είχε πρόσβαση– εμφανίζεται μία παρουσία περίπου μόλις 31% (υπογραμμίσεις δικές μου).
Ναι, η «δασκάλα» έκανε καλά το καθήκον της. Είχε στην κατοχή της μια λεπτομερή πληροφόρηση που έδειχνε πού βρισκόταν όχι μόνο η θέση των εκλογικών τμημάτων, η σύνθεση του εκλογικού σώματος και οι πιθανές πολιτικές συμπάθειες, αλλά, επίσης, είχε τα ονόματα των δημοσίων υπαλλήλων και των εκλογικών αντιπροσώπων σε κάθε μέρος. Δηλαδή ήξερε τι “χώλαινε” στο εκλογικό σύστημα. Επιπλέον άνθρωποί της είχαν “διεισδύσει” στο εσωτερικό των εκλογικών παρατηρητών του «Συνασπισμού».
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η ουσία της απάτης. Μια νέα καταμέτρηση των ψήφων θα αναδείκνυε την κλεψιά με σαφή και καθαρό τρόπο σε αρκετά μεγάλο αριθμό εκλογικών τμημάτων, και ακόμη πως ό,τι αναγράφεται στα αποτελέσματα δεν αντιστοιχεί στις ψήφους που υπήρχαν μέσα στις κάλπες.
Η απαίτηση του «Συνασπισμού για το καλό όλων» και του κινήματος πολιτών, που κατευθυνόταν από τον ΑΜLΟ με σύνθημα «ψήφο προς ψήφο, εκλογικό τμήμα προς εκλογικό τμήμα», ήταν όχι μόνο νομιμοποιημένη και σωστή αλλά στόχευε να ξεσκεπάσει πού, πώς και από ποιον είχε πραγματοποιηθεί η απάτη. Και μία επιπλέον μικρή λεπτομέρεια: η νέα καταμέτρηση θα αποκάλυπτε ότι ο νικητής των προεδρικών εκλογών του Ιούλη ήταν και είναι ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ.
Γι’ αυτόν το λόγο ο Καλντερόν, όπως το IFE και τα ΜΜΕ που ήταν συνένοχα στην απάτη και, μετέπειτα, το TRIFE αρνιόντουσαν κατηγορηματικά να ξανακάνουν την καταμέτρηση. Αν την έκαναν, θα έδιναν αποδείξεις της εκλογικής νίκης του Λόπες Ομπραδόρ και θα δημοσιοποιούσαν μία μεγάλη λίστα εκλογικών εγκληματιών (με πρώτο-πρώτο τον πρόεδρο του IFE Ουγκάλντε).
Αν και ένα μέρος των “φημισμένων” ηλιθίων που υποστήριζαν τον Λόπες Ομπραδόρ “έχαψε” γρήγορα την εκδοχή ότι είχε χάσει τις εκλογές και ρίχτηκε σε μία ιερή σταυροφορία αναζητώντας τους υπεύθυνους της ήττας (μεταξύ αυτών ήταν ο Μάρκος, ο EZLN και η «Άλλη Καμπάνια»), είναι αλήθεια ότι:
Α. Ο Λόπες Ομπραδόρ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές της 2ας Ιουλίου 2006.
Β. Ο πρόεδρος και το IFE έκαναν απάτη.
Γ. Ορισμένα ΜΜΕ χειραγώγησαν όλη την εκλογική διαδικασία.
Δ. Οι δημοσκοπήσεις ήταν φτιαγμένες για να ξεγελάσουν. Οι δημοσκοπήσεις δεν “μετράνε” την κοινή γνώμη αλλά τη δημιουργούν.
Ε. Η οργάνωση του κόμματος του Ομπραδόρ και τα δίκτυα πολιτών αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, συγκρούστηκαν μεταξύ τους και ορισμένα απ’ αυτά μπλέχτηκαν στη διαφθορά.
3. Άλλα ψέματα
Τις ημέρες που ακολούθησαν τις εκλογές, σε διάφορους και πολυσύχναστους κύκλους, έγινε προσπάθεια να μεταμορφωθεί ένα ψέμα σε αλήθεια, διακηρύσσοντας ότι οι εκλογές της 2ας Ιουλίου 2006 είχαν το υψηλότερο ποσοστό συμμετοχής και ότι το ποσοστό αποχής έπεσε. Αλλά δεν πρόκειται παρά για μια μεγάλη υποκρισία (περίπου τόσο μεγάλη όσο αυτή που διακηρύσσει ότι ο Φελίπε Καλντερόν κέρδισε τις εκλογές). Από το 1994 η πτώση του ποσοστού συμμετοχής στις εκλογές ήταν σταθερή. Αναφέρουμε, απλώς, τρία πράγματα:
Ενώ ο αριθμός των εγγεγραμμένων αυξήθηκε –από το 1994 έως το 2006– κατά 26 εκατομμύρια, ο αριθμός των ψηφισάντων ανέβηκε μόνο κατά 6 εκατομμύρια, δηλαδή μονάχα ένα 23% των μεξικανών που εγγράφηκαν στους εκλογικούς καταλόγους από το 1994 ψήφισαν το 2006.
Εξάλλου, το ποσοστό της αποχής πέρασε από το 22% το 1994 στο 36% το 2000, για να φτάσει στο 41,5% το 2006.
Επιπλέον, ο αριθμός των ψήφων που πηγαίνουν στους υποψήφιους των προεδρικών εκλογών έχει μειωθεί. Ο Σεντίγιο πήρε κάτι παραπάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους από ό,τι ο Φοξ και πάνω από 2 εκατομμύρια περισσότερες από τις ψήφους που φέρεται να πήρε ο Καλντερόν (οι εγγεγραμμένοι στις πρόσφατες εκλογές ήταν περισσότεροι σε ποσοστό 76% από το 1994).
Η πραγματική αποχή (συμπεριλαμβανομένων και των άκυρων) ήταν πάνω από 30 εκατομμύρια και το άθροισμα των ψήφων που δόθηκαν στον Καλντερόν και στον ΑΜLΟ δεν φτάνει αυτό το νούμερο.
4. Γιατί η νοθεία;
Αφού, λοιπόν, γίνει κατανοητό πού και ποιος πραγματοποίησε την εκλογική νοθεία, περιμένει ο καθένας να μάθει το γιατί.
Ακόμη κι αν, όπως λέμε εμείς οι Ζαπατίστας, ο ΑΜLΟ ήταν η “καλύτερη” επιλογή (“η λιγότερο κακή”, σύμφωνα με τους “διάσημους” ηλίθιους) για τη συνέχεια της νέο-φιλελεύθερης πολιτικής και ότι θα πραγματοποιούσε νόμιμα (και, μάλιστα, με την “κριτική” στήριξη των διανοούμενων) την ιδιωτικοποίηση του πετρελαίου, του ηλεκτρισμού και των φυσικών πόρων (διαμέσου “μεικτών” επενδύσεων κράτους και ιδιωτών).
Ακόμη κι αν η διαφορά μεταξύ ΑΜLΟ και Καλντερόν δεν ήταν ανάμεσα σε δύο διαφορετικά σχέδια για το Έθνος, εφόσον και οι δύο υπερασπίζονται τις βάσεις του νεοφιλελεύθερου σχεδίου (δηλαδή, Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου, ιδιωτικοποιήσεις, ένα Μεξικό μακιλαδόρ, αυτονομία της Τράπεζας του Μεξικού, έγκαιρη αποπληρωμή του εσωτερικού και εξωτερικού χρέους, το Μεξικό σαν πέρασμα για τις μεγάλες παγκόσμιες αγορές – εξάλλου η πρόταση του Λόπες Ομπραδόρ περιλάμβανε το σχέδιο Transítmico, το τραίνο-αστραπή και την αποπεράτωση του αυτοκινητόδρομου του 21ου αιώνα).
Ακόμη κι αν δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ τους σχετικά με το πώς βλέπουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική (δηλ. ότι θεωρούν πως η πολιτική δεν αφορά παρά τους πολιτικούς).
Αν, λοιπόν, τα πράγματα έχουν έτσι, γιατί οι «από πάνω» έδωσαν το χρίσμα στον Καλντερόν; Ο τρόπος που τίθεται η ερώτηση δεν είναι το απλό προϊόν ενός “ριζοσπαστικού παιδιάσματος”. Σε μία συνέντευξη στην Έλενα Πονιατόφσκα, ο ΑΜLΟ της απαντούσε:
Ε.Π.: Αντρέ Μανουέλ, νομίζω ειλικρινά ότι οι επιχειρηματίες δεν θα έπρεπε να σε φοβούνται, γιατί η άνοδός σου στην προεδρία δεν θα τους ενοχλούσε.
ΑΜLΟ: Όχι, πράγματι. Μπλοκαρίστηκαν εξαιτίας της καμπάνιας φόβου, παρασύρθηκαν και πίστεψαν όλη τη μαύρη προπαγάνδα και τώρα βρίσκονται σε δίλημμα.
Ε.Π.: Κι αν έφτανες στην προεδρία, θα τους αφαιρούσες κάτι;
ΑΜLΟ: Όχι, το είπα ήδη πολλές φορές δημόσια. Είπα ότι δεν έχω μίσος και ότι η εκδίκηση δεν είναι το δυνατό μου σημείο.
Ε.Π.: Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι καμία χώρα δεν μπορεί να πάει μπροστά με μια τεράστια μάζα ανθρώπων χωρίς αγοραστική δύναμη;
ΑΜLΟ: Δεν το αντιλαμβάνονται διότι, επιπλέον, δεν είναι ικανοί να καταλάβουν ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε τη διακυβέρνηση μιας χώρας, ότι δεν είναι δυνατόν να εγγυηθούμε την ηρεμία, την κοινωνική ειρήνη, την δημόσια τάξη σε μια θάλασσα, σ’ έναν ωκεανό ανισότητας, ότι δεν θα υπάρξει πολιτική, κοινωνική, οικονομική, χρηματοπιστωτική σταθερότητα εάν συνεχίσει αυτή η κατάσταση αδικίας, εγκατάλειψης, καθυστέρησης και φτώχειας για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Είναι πολύ ξεπερασμένοι, πολύ οπισθοδρομικοί.
Περιληπτικά, ο Λόπες Ομπραδόρ προσέφερε στους καπιταλιστές τρία βασικά πράγματα:
Α. Την άνοδο μιας κυβέρνησης που δεν θα χρησιμοποιούσε ένα τόσο μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλεονάσματος. Η διαφθορά θα συνέχιζε, αλλά με αυτοέλεγχο πολύ πιο ανεπτυγμένο (και με λιγότερη έκθεση στις κάμερες βίντεο).
Β. Η ικανότητα κοινωνικού ελέγχου θα ήταν η βάση και η εγγύηση των επενδύσεων του κεφαλαίου. Παράδειγμα: η ιδέα του σχεδίου transítsmico υπήρχε από την εποχή κατά την οποία το λεγόμενο «Σχέδιο Πουέμπλα-Παναμά» ήταν ένα χαρτί που κυκλοφορούσε από γραφείο σε γραφείο και από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο. Ωστόσο, η εφαρμογή αυτού του σχεδίου (που επιδιώκει τον ανασχεδιασμό της εθνικής γεωγραφίας μέσω μιας μετατόπισης των συνόρων) δεν μπόρεσε να γίνει ούτε από το PRI ούτε από το PAN. Ο ΑΜLΟ ήταν σίγουρος ότι θα υπήρχε η κοινωνική συναίνεση για να εφαρμοστεί το σχέδιο (που, δεν είναι άχρηστο να ειπωθεί, θα κατέστρεφε τον ιθαγενή πληθυσμό της περιοχής).
Γ. Η ανοικοδόμηση της κρατικής εξουσίας που θα επέτρεπε τον ανασχηματισμό της τάξης των πολιτικών με τρόπο ώστε να μη σκέφτεται μονάχα το προσωπικό συμφέρον της, αλλά να είναι το εργαλείο για την κατασκευή ενός σχεδίου ακόμα πιο μακροπρόθεσμου, μέσα στο πλαίσιο, πάντα, του νεοφιλελευθερισμού.
Δηλαδή, ο ΑΜLΟ τους υποσχόταν ένα ισχυρό Κράτος, την ικανότητα διακυβέρνησης, την ησυχία, την κοινωνική ειρήνη, την δημόσια ασφάλεια και τη σταθερότητα. Όλα όσα έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να ευημερήσει.
Γιατί, λοιπόν, οι μεγαλοιδιοκτήτες δεν “έπιασαν” την ευκαιρία που τους προσέφερε ο Λόπες Ομπραδόρ;
«Παρασύρθηκαν και πίστεψαν στην μαύρη προπαγάνδα», απαντάει ο ΑΜLΟ (και βέβαια, δεν ήταν μονάχα οι μεγαλοεπιχειρηματίες που πίστεψαν στη «μαύρη προπαγάνδα» περί ενός αριστερού Λόπες Ομπραδόρ, αλλά και ορισμένες πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, όπως επίσης και κοινωνικές οργανώσεις και οργανώσεις διανοούμενων).
Ναι, η απάντηση του ΑΜLΟ είναι λογική: είναι επειδή πίστεψαν στην ιστορία ότι ήταν αριστερός… και αντικαπιταλιστής. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Θα δώσουμε κι “άλλα” στοιχεία απάντησης, πάντα σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης μας ως ζαπατίστας.
Πρώτα – πρώτα: Η επιχείρηση της εξουσίας. Η «από πάνω» πολιτική στο Μεξικό γεννάει πολλά κέρδη (δεν έχεις παρά να επενδύσεις σ’ ένα πολιτικό κόμμα) και η διαδικασία ιδιωτικοποίησης των δύο μαργαριταριών του παλιού μεξικάνικου Κράτους (του πετρελαίου και του ηλεκτρισμού) θα γεμίσει με εκατομμύρια τις τσέπες εκείνου που θα την επιτρέψει. Αν πούμε ότι μόνο η ΡΕΜΕX στοιχίζει 250 εκατομμύρια δολάρια, θα καταλάβουμε τι θα βάλει στην τσέπη του εκείνος που θα διαχειριστεί την πώληση. Έτσι, ο αγώνας για την προεδρία είναι πρώτα απ’ όλα αγώνας για μια υπόθεση πολύ επικερδή.
Δεύτερο: Η πραγματική δύναμη του Εμπορίου Ναρκωτικών. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι η μοναδική μπίζνα των πολιτικάντηδων (προέδρων, υπουργών, κυβερνητών, δημάρχων, βουλευτών και γερουσιαστών). Υπάρχει, επίσης, αυτό που είναι γνωστό σαν «η διαχείριση του Εμπορίου Ναρκωτικών» που συνίσταται στο να ευνοείται ένα από τα καρτέλ. Στη διάρκεια της “εποχής” Φοξ, μπορούμε να πούμε ότι το καρτέλ του Τσάπο Γκουσμάν ήταν το ευνοούμενο καρτέλ της εξαετίας. Όλη η δομή του κράτους –στρατός, ομοσπονδιακή αστυνομία, δικαστικό κύκλωμα (δικαστές και διευθυντές φυλακών συμπεριλαμβανόμενοι)– ήταν στην υπηρεσία αυτού του καρτέλ στον αγώνα ενάντια στα άλλα καρτέλ. Αυτή η σχέση διαμορφώθηκε όχι μονάχα από αυτήν την ομάδα, αλλά πέτυχαν να ενσωματώσουν τμήματα του PRD, που, έχοντας κερδίσει θέσεις κυβερνητών, μπήκαν αμέσως στον κύκλο των διαπραγματεύσεων με το καρτέλ – όπως είναι οι περιπτώσεις των κυβερνητών του Μιτσοακάν και του Γκερέρο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην εποχή του PRI, η τάξη των πολιτικών ήταν μέρος του οργανωμένου εγκλήματος.
H Προεδρία της Δημοκρατίας έχει επίσης την αξία της, διότι, όταν μία πολιτική ομάδα φτάνει στην εξουσία και “διαχειρίζεται” τον δικαστικό μηχανισμό, φτάνει, επίσης, με τη βοήθεια ενός από τα καρτέλ των ναρκωτικών.
Αλλά παρά τα πλεονεκτήματα που ο ΑΜLΟ υποσχέθηκε στους κεφαλαιοκράτες, η απόφαση στο τέλος δεν έκλινε προς την επιλογή που επιβλήθηκε σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική (με τη μεταφορά των νεοφιλελεύθερων σχεδίων στα χέρια των “αριστερών” κυβερνήσεων, που εξασφαλίζουν το “λιπαντικό” στον άγριο καπιταλισμό). Η μυωπία της πλειοψηφίας της τάξης των πολιτικών και, ιδιαίτερα, της συνεταίρου μπουρζουαζίας τούς οδηγεί να επιλέγουν τον γνωστό δρόμο των πραγμάτων που ήδη ξέρουν, προκαλώντας έτσι τη χειρότερη κρίση εξουσίας των τελευταίων ετών. Εκεί ψηλά, αυτοί που πραγματικά διοικούν αποφάσισαν να επιβάλουν τον Καλντερόν, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες.
5. Τα πολιτικά κόμματα
Η 2η Ιούλη απέδειξε ότι τα πολιτικά κόμματα έπαψαν να υπάρχουν, είτε εξαιτίας της διαδικασίας αφομοίωσης της τάξης των πολιτικών στο οργανωμένο έγκλημα είτε επειδή δεν είναι παρά το εκλογικό παραπέτασμα του ενός ή του άλλου “καουντίγιο” (αρχηγού) ή του ενός ή του άλλου εργοστασιάρχη. Στις «από πάνω» πολιτικές δυνάμεις, δεν υπάρχει πλέον τίποτε από αυτό που χαρακτήριζε τα πολιτικά κόμματα. Τώρα, δεν είναι παρά ένα “κοκτέϊλ”, όπου ανακατεύονται διεφθαρμένοι επιχειρηματίες και εγκληματίες με ή χωρίς γραβάτα. Το πρόγραμμα, οι αρχές, οι κανόνες; Ε, αυτά δεν είναι παρά παιδιαρίσματα ριζοσπαστών και “εξτρεμιστών”.
Αλλά η κρίση δεν παρέμεινε στο πλαίσιο των θεσμών, άγγιξε το στήριγμα της ανοησίας της “μοντέρνας” δημοκρατίας: την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή την αστική δημοκρατία. Η κρίση του εθνικού κράτους έχει σαν συνέπεια την κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και αυτή συνεπάγεται την κρίση των πολιτικών κομμάτων.
Ας δούμε όμως ποιες είναι οι διάφορες επιλογές των «από πάνω».
PRI
Το PRI, από την πλευρά του, δούλεψε με την αυταπάτη ότι η παλιά συντεχνιακή ψήφος θα εκφραζόταν στις κάλπες της 2ας Ιούλη. Οι νίκες στις εκλογές των πολιτειών το 2005, παρά τις αρνητικές δημοσκοπήσεις και την απωθητική υποψηφιότητα του Μαντράσο, τους έκανε να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να βασιστούν σ’ αυτές. Ξέχασαν όμως να πάρουν υπόψη τους τη «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο.
Από την άλλη πλευρά, η φθορά της παλιάς συντεχνιακής δομής του PRI είναι πιο μεγάλη απ’ ό,τι οι ίδιοι νόμιζαν. Τα παλιά εργατικά συνδικάτα, ολοένα και πιο αποδυναμωμένα και όλο και λιγότερο αποτελεσματικά, διασπάστηκαν όταν η διοίκηση της Εργατικής και Αγροτικής Επαναστατικής Συνομοσπονδίας (CROC) αποφάσισε να υποστηρίξει τον ΑΜLΟ. Έτσι το PRI, όπως όλες οι παλιές συντεχνιακές δομές, πέρασε μια βαθιά κρίση χωρίς να έχουν δημιουργηθεί νέες δομές γραφειοκρατικού ελέγχου. Τα νέα συνδικάτα, όπως η Εθνική Ένωση Εργαζομένων (UNT), με παλιές ρίζες στο PRI, αποφάσισε να υποστηρίξει τον ΑΜLΟ, με την πεποίθηση και την υπόσχεση ότι θα γινόταν ο καινούργιος οργανισμός γραφειοκρατικού ελέγχου. Έτσι αναδύθηκε ένας νέος τύπος συντεχνίας με την ιδεολογία της “νέας εργατικής κουλτούρας” που είναι συνδεδεμένη με τους εργοδότες. Αυτή η κατάσταση στο PRI εμφανίζει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της σημερινής κρίσης: οι παλιοί μηχανισμοί ελέγχου δεν είναι πια αποτελεσματικοί αλλά, επίσης, είναι ανυπόφοροι. Τόσα χρόνια κυριαρχίας του PRI προκάλεσαν ένα διπλό αποτέλεσμα: από τη μία πλευρά το PRI έγινε ανίκανο να αναζωογονηθεί και από την άλλη μετασχηματίστηκε σε “ιδανικό” που πρέπει να φτάσει σαν κρατικό κόμμα. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει πληθώρα “πρώην-πριίστας” τόσο στο PAN και στο PRD, όσο και στα μικρά κόμματα “μπονζάι”.
PAN
Το Κόμμα Εθνικής Δράσης έριξε τις τελευταίες φτυαριές στον τάφο που άνοιξε ο Βισέντε Φοξ. Το κόμμα αυτό αποτέλεσε το προπέτασμα που βοήθησε τον πρόεδρο (ή για να ’μαστε ακόμα πιο ακριβείς την Μάρθα Σααγκούν) να πραγματοποιήσει όχι μονάχα την απάτη στις 2 Ιούλη, αλλά την απάτη που έγινε σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας: η σχέση με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, η συμμαχία με τα ΜΜΕ, η οργάνωση μιας ολόκληρης ομάδας επιχειρηματιών και εταιρειών για να μπει μπροστά ένας μιντιακός πόλεμος εναντίον του ΑΜLΟ, η συμμαχία με την Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο (που μετά έμελλε να γίνει μία σχέση υποταγής), η άντληση κεφαλαίων, προϊόν προστασίας, κατά τη διάρκεια της εξαετίας αυτής, του καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών του Τσάπο Γκουσμάν κ.ά.
Το PAN υπέστη, τελικά, μία διαδικασία οριστικού μετασχηματισμού: το παλιό συντηρητικό-δημοκρατικό κόμμα, που έπαιξε έναν κάποιο ρόλο στον αγώνα ενάντια στο σύστημα του μοναδικού κόμματος, έπαψε οριστικά να υπάρχει. Αν το PAN είχε ήδη χτυπηθεί αρκετά από την άφιξη των “βαρβάρων του βορρά”, αυτή η διαδικασία οξύνθηκε με την άφιξη του “προεδρικού ζεύγους”. Η παρουσία τους είχε σαν αποτέλεσμα, για το PAN, την απώλεια της ταυτότητάς του και το μετασχημάτισε σε ένα PRI βαμμένο μπλε, ειδικά σε ό,τι αφορά στη χρησιμοποίηση του κρατικού μηχανισμού για όφελός τους, τις διασυνδέσεις με το οργανωμένο έγκλημα και την προμήθεια των στελεχών δημόσιας διοίκησης που πληρώνονταν για οτιδήποτε άλλο παρά για να κάνουν τη δουλειά τους (οι ομοιότητες με τον Λουίς Άλβαρεζ, «επίτροπο της ειρήνης» του Φοξ και τον Εμίλιο Ραμπάσα που έκανε την ίδια δουλειά για τον Ζεντίγιο, είναι πολλές).
Τον ίδιο καιρό, μια μυστική ακροδεξιά οργάνωση το «Yunque» («Το Αμόνι») πήρε τον έλεγχο του κόμματος. Αν και ο φασιστικός χαρακτήρας αυτής της οργάνωσης είναι σαφής, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δεξιά δεν είναι ενιαία και αδιαίρετη (βλέπε τα βιβλία του δημοσιογράφου Άλβαρο Ντελγκάδο σχετικά με την παράνομη οργάνωση). Η προεδρική υποψηφιότητα του «Yunque» ήταν στην αρχή η Μάρθα Σααγκούν. Στη συνέχεια ο Σαντιάγο Κριλ. Ο θρίαμβος του Καλδερόν στη διαμάχη για την υποψηφιότητα του PAN, ανάγκασε το «Yunque» να επανατοποθετηθεί, και τώρα μάχεται για να απολαμβάνει τα ίδια προνόμια με το καθεστώς Καλντερόν όπως είχε και με τον Φοξ.
Μέχρι τότε, το PAN ήταν ανίκανο να βρει τους μηχανισμούς για να οικοδομήσει μία μορφή σταθερής και διαρκούς κοινωνικής κυριαρχίας (που είναι προϋπόθεση ώστε το κεφάλαιο “να επενδύσει”). Αν το PAN δεν έχει την παραμικρή ιδέα τού τι σημαίνει πολιτική απέναντι στις μάζες, η ομάδα του Καλντερόν είναι ακόμα χειρότερη. Γι’ αυτό και η Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο θα είναι η νέα επιχειρησιακή και ιδεολογική αρχηγός. Ναι, ένα μέλος του PRI θα καθοδηγεί στην πραγματικότητα το PAN.
Τα μικρά κόμματα
Το PANAL (Νέα Συμμαχία) και το PASC (Σοσιαλδημοκρατική Εναλλαγή) είναι δύο κόμματα που δημιουργήθηκαν σε σχέση με την εκλογική συγκυρία. Η δημιουργία τους δείχνει καλά τον πραγματικό στόχο του σημερινού εκλογικού νόμου: η εξουσία ορίζει ποιοι θα είναι οι “αντίπαλοί” της. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα, στη βάση της υπάρχουσας νομιμότητας, να δημιουργηθεί ένα αυθεντικό πολιτικό κόμμα που να μπορέσει να μπει αυτόνομα και ανεξάρτητα στην πολιτική αρένα. Ο εκλογικός δρόμος είναι πλέον φραγμένος γι’ αυτούς που είναι διατεθειμένοι να διεξάγουν έναν έντιμο αγώνα.
PRD – PT (Κόμμα των εργαζομένων) – Σύγκλιση
Πριν τις 2 Ιούλη, ο «Συνασπισμός για το καλό όλων» ήταν περιχαρής για τη νίκη του… χωρίς ακόμα να έχει κερδίσει. Οι διανοούμενοι, που σήμερα κραυγάζουν υστερικά για την έλευση της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, αρκέστηκαν να μας επαναλαμβάνουν «χαμογέλα, θα νικήσουμε».
Αλλά θα μιλήσουμε πιο λεπτομερειακά για το Συνασπισμό, το κίνημα αντίστασης στην εκλογική απάτη και για το CND (Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο) του Λόπες Ομπραδόρ στη συνέχεια.
6. Και οι “από κάτω”;
Καλά, εκεί κάτω είναι μια άλλη υπόθεση…
Μεξικό, Σεπτέμβρης 2006
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
