Έντυπο Νο3 (συνέχεια)

Oι Ζαπατίστας και η Άλλη Καμπάνια: Οι οδοιπόροι της ιστορίας
Τρίτο Μέρος: H πιο μεγάλη μέρα της πιο μεγάλης χρονιάς

Του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος


1. Το έτος 2006 αρχίζει το Γενάρη μήνα του… 2004
Η μετριότητα του Φοξ, ως κατόχου της ομοσπονδιακής εκτελεστικής εξουσίας, και η προσωπική φιλοδοξία της συζύγου του, Μάρθας Σααγκούν, είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο το ότι προχώρησε η μεταξύ τους φιλονικία για τη διαδοχή (στο αξίωμα του προέδρου) αλλά, επίσης, ότι αυτή η φιλονικία ήταν μιας χυδαιότητας και μίας απρονοησίας χωρίς προηγούμενο.
Έτσι κι αλλιώς, οι βασικοί «νόμοι» της πολιτικής «από τα πάνω» ήταν σαφείς. Το πλαίσιο αντιπροσώπευσης ήταν εκείνο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι ηθοποιοί μπορούν να μετακινηθούν από το ένα άκρο στο άλλο (κι αυτό ακριβώς έκαναν), αλλά χωρίς, βέβαια, να παρεκκλίνουν από το σενάριο που ήταν δεδομένο: δηλαδή να διατηρήσουν, και να εμβαθύνουν, «τις μακροοικονομικές μεταβλητές». Η πολιτική «από τα πάνω» ήταν και είναι περιορισμένη για λίγους: μπορούν να συμμετέχουν σ’ αυτήν τα πολιτικά κόμματα, ενώ ο πολίτης έχει το ρόλο ενός σιωπηλού θεατή (που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να χειροκροτεί ή να γιουχάρει τη μέρα των εκλογών), ενός θεατή που παρατηρεί τα σκάνδαλα να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Επιπλέον, όλοι οι πολιτικοί «ηθοποιοί» (κι αυτή η λέξη ταιριάζει σήμερα πιο πολύ από ποτέ άλλοτε) πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ο χώρος των ΜΜΕ είναι το μόνο μέρος όπου μπορούν να διεξάγονται οι δραστηριότητές τους. Δεν υπάρχει πολιτικός ηθοποιός «από τα πάνω», σήμερα όπως και χθες, που να μην τα χρησιμοποιεί.
Όπως είναι γνωστό, από τις αρχές του 2004, ανέβηκαν οι τόνοι σχετικά με το θέμα της προεδρικής διαδοχής. Χάρη σε μια σειρά κασετών βίντεο, τα ΜΜΕ χρησιμοποίησαν τον Κάρλος Αχουμάδα, άλλοτε ηγετικό στέλεχος του PRD, για να δώσουν ένα κτύπημα στον Λόπες Ομπραδόρ. Εκατομμύρια θεατών είδαν πρόσωπα που ήταν κοντά στη διοίκηση του Λόπες Ομπραδόρ να παίζουν στο Λας Βέγκας και να κερδίζουν πολλά χρήματα. Σε μια τέτοια υπόθεση, όπου ήταν προφανής η ανάμειξη του «Κογιότ» Ντιέγο Φερνάντες ντε Σεβάγιος, τα ΜΜΕ (ειδικά τα ηλεκτρονικά) υποκατέστησαν τις λειτουργίες του δημόσιου κατηγόρου, αναφέρθηκαν σε καταστάσεις, δίκασαν και καταδίκασαν… στη μεγίστη των ποινών που υπάρχει για τη μεξικάνικη τάξη των πολιτικών: τη δυσφήμιση από τα ΜΜΕ.
Αν και το σκάνδαλο άγγιξε αρχικά την οικογενειακή συμμορία πίσω από το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα, το χτύπημα αφορούσε κυρίως αυτόν που προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις του IFE, δηλαδή τον Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ. Εκείνος, από την πλευρά του, για να υπερασπίσει τον εαυτό του προσέτρεξε σε αυτό που θα είναι από δω και πέρα η πιο επαναλαμβανόμενη διατύπωση και το δημοφιλέστερο σλόγκαν του: «όλα είναι μια σκευωρία».
Και δεν ήταν παρά μόνο ένα από τα χτυπήματα. Τόσο η βιντεοσκόπηση όσο και η κατοπινή χρήση της ήταν μέρος ενός σχεδίου «βομβαρδισμού». Το «προεδρικό ζεύγος» άρχισε να διακατέχεται από μια ειδική φοβία: τη φοβία Λόπες Ομπραδόρ, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί όλο το μηχανισμό που είχε στη διάθεσή του και, επιπλέον, τη βοήθεια μερικών μεγάλων ΜΜΕ για να θεραπευτεί. (Θα κόστιζε βέβαια λιγότερο, από κάθε άποψη, η επίσκεψη σ’ έναν ψυχαναλυτή, αλλά η Κυρία Μάρθα ήταν έτοιμη για όλα, για έναν απλό λόγο: ήθελε να αποδείξει ότι ήταν εκείνη που έκανε κουμάντο.)
Ωστόσο, ούτε ο Λόπες Ομπραδόρ ούτε το PRD (ούτε οι πολυποίκιλοι απολογητές που εμφανίστηκαν τότε) απάντησαν στις βασικές ερωτήσεις: γιατί άτομα δέχθηκαν δωράκια και έβαλαν χέρι στο δημόσιο χρήμα και γιατί όλα αυτά τα άτομα ήταν κοντά στον Λόπες Ομπραδόρ; Ο χονδροειδής ελιγμός, μέσω των ΜΜΕ, ενάντια στον ΑΜLΟ εμπόδισε να προσεγγιστούν αυτά τα ερωτήματα.
Στη συνέχεια ακολούθησε η προσπάθεια έκπτωσής του από το αξίωμα.. Ο Φοξ, όχι μόνο απέτυχε, αλλά έπραξε έτσι ώστε ο Λόπες Ομπραδόρ να διεκδικήσει την προεδρική καρέκλα.


2. Μια 3η Ιούλη πολύ πολύ μεγάλη
Αν το 2006 ήταν το έτος το πιο μεγάλο, η 3η του Ιούλη (μέρα που έγινε γνωστό ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος) ήταν η μέρα με τη μεγαλύτερη διάρκεια. Μια απάτη, που έφερε σε πέρας η μεξικάνικη κυβέρνηση με την υποστήριξη των μεγαλοϊδιοκτητών και ορισμένων ΜΜΕ, επέβαλε ως πρόεδρο του Μεξικού τον Φελίπε Καλντερόν Ινοχόσα του Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN).
H 3η του Ιούλη άρχισε στις 2 και 15 το μεσημέρι και επεκτάθηκε ως τις 4 του Σεπτέμβρη, μέρα κατά την οποία 7 άτομα του TRIFE (Ομοσπονδιακού Εκλογικού Δικαστηρίου) υπέκλεψαν την ψήφο εκατομμυρίων μεξικανών. Με την ετυμηγορία του TRIFE (πραγματικού “διαμαντιού” νομικής βλακείας: «ναι υπήρξαν παρατυπίες αλλά αυτές δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα») φτάσαμε στο αποφασιστικό σημείο της κρίσης και της αυτοανακηρυγμένης «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» (διάβαζε «εκλογικής δημοκρατίας») του μεξικάνικου πολιτικού συστήματος.
Αφού ξόδεψαν εκατομμύρια πέσος σε χοντροκομμένες εκλογικές καμπάνιες, αφού οι εκλογικοί ηθοποιοί εκφώνησαν κάθε είδους πολιτικούς λόγους, έδειξαν τηλεοπτικά σποτάκια, αναφέρθηκαν σε γεγονότα και σε δηλώσεις (και ιδιαίτερα αυτή η μαφία των εγκληματιών με το όνομα «Ομοσπονδιακό Εκλογικό Ινστιτούτο») σχετικά με την αξία της ψήφου και τη σημασία της πολιτικής συμμετοχής στις εκλογές, μετά τους νεκρούς, τους εξαφανισμένους, τους φυλακισμένους, τους τραυματισμένους στον αγώνα για το δικαίωμα στη δημοκρατία, μετά τις μεταρρυθμίσεις, μετά τη δήθεν ανεξαρτητοποίηση του εκλογικού οργάνου από το κράτος, αποδείχθηκε ότι η ανακήρυξη του επόμενου αρχηγού της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν ήταν αποτέλεσμα της πλειοψηφίας των ψήφων, αλλά αποτέλεσμα της απόφασης των 7 «δικαστών».
Αν χρειάστηκαν παραπάνω από 2 μήνες μέχρι να θαφτεί η εκλογική απάτη, ήταν εξ αιτίας, κυρίως, των δράσεων και αντιστάσεων του κινήματος που αντιπροσώπευσε, καθοδήγησε και έλεγξε ο Αντρέ Μανουέλ Ομπραδόρ.
Εμείς από τη μεριά μας καταγγείλαμε αυτήν την απάτη στις 3 Ιούλη, στις 8 το βράδυ, στη ραδιοφωνική εκπομπή «Πολιτική του Πεζοδρομίου» (του Μετώπου των Λαών – UNIOS, μέλους της 6ης Διακήρυξης) και δώσαμε τον αριθμό των ψήφων που υπέκλεψαν (1,5 εκατομμύριο). Αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Λος Πίνος. η οποία ακύρωσε το πρόγραμμα του ραδιοφώνου (μάθαμε αργότερα ότι το “βέτο” ίσχυσε για όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και, όλως περιέργως, «ανακλήθηκε» μετά την ανακήρυξη της εγκυρότητας των εκλογών από το TRIFE). Η καταγγελία (και η μετέπειτα ακύρωση του προγράμματος έγινε δεκτή με αισθήματα περιφρόνησης από τον «φωτισμένο λοπεσομπραδορισμό» κι έπρεπε να περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα μέχρις ότου αυτά τα στελέχη αρχίσουν να καταλαβαίνουν και να καταγγέλλουν τι ακριβώς έγινε.
Παρουσιάζουμε εδώ ό,τι γνωρίζουμε από ένα μέρος της ιστορίας μιας απάτης που είναι από τις πιο βλακώδεις και βρώμικες της μακριάς ιστορίας της μεξικάνικης πολιτικής τάξης. Η πληροφόρηση ήρθε από άτομα που ήταν άμεσοι μάρτυρες “από τα μέσα”. Αν και δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί η πληροφόρηση (δεν υπάρχει ούτε μαγνητοφώνηση, ούτε βίντεο) μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα μέσα από “διασταυρώσεις” των γεγονότων που περιέγραψαν διάφοροι πολίτες που δεν ανήκουν σε κόμματα.


Η 2η Ιούλη 2006, 3 το μεσημέρι

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν νικητή τον υποψήφιο του ονομαζόμενου «Συνασπισμού για το καλό όλων» Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, να προηγείται 1 με 1,5 εκατομμύριο ψήφους του υποψήφιου της Εθνικής Δράσης Φελίπε Καλντερόν Ινοχόσα. Στο προεδρικό μέγαρο της Λος Πίνος, το “προεδρικό ζευγάρι” ακούει τα νέα με σκυθρωπό ύφος. Ο υπολογισμός απέτυχε. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, η γιγάντια εκστρατεία που είχε σαν στόχο να καταστρέψει τη φήμη του Λόπες Ομπραδόρ, όπως και οι ελιγμοί της αυτόχθονης Λαίδης Μάκβεθ (Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο) για τη μεταφορά των ψήφων του PRI στο PAN, θα ήταν αρκετοί για να ξεπεραστεί ο ΑΜLΟ κατά ένα περίπου εκατομμύριο ψήφους. Αλλά το σχέδιο “A” για να επιβληθεί ο Καλδερόν αποτύγχανε.

Το Σχέδιο Α

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Λος Πίνος, σ’ έναν πληθυσμό περίπου 40 εκατομμυρίων εκλογέων (ένα 40% αποχής ήταν, εξάλλου, η εκτίμηση των πολιτικών ηθοποιών αρκετές εβδομάδες πριν τις εκλογές), ο Λόπες Ομπραδόρ θα έπαιρνε περίπου 15 εκατομμύρια. Ωστόσο η «δασκάλα» είχε υποσχεθεί τη “μεταφορά” 3 εκατομμυρίων ψήφων, “απαλλοτριωμένων” από την κηδεμονία του Μαντράσο προς όφελος του PAN. Το αποτέλεσμα θα ήταν αρκετά οριακό: 16 εκατομμύρια για τον Καλντερόν, όχι περισσότερα από 15 για τον Λόπες Ομπραδόρ (και ο Μαντράσο να παίρνει όχι λιγότερες από 10 εκατομμύρια ψήφους). Με μια καλή χειραγώγηση των ΜΜΕ, η “νομιμότητα” θα επιτυγχανόταν, διότι θα ήταν μια “καθαρή” μανούβρα, δηλαδή χωρίς ίχνη στην ψηφοφορία και στα εκλογικά τμήματα. Οι εκλογές θα ήταν παραδειγματικές, χωρίς τις “παρεμβάσεις” με τις οποίες το PRI είχε σημαδέψει τις εκλογικές διαδικασίες πριν την «περίοδο Φοξ»: ούτε «τρελά ποντίκια» ούτε «κάλπες παπούτσια» ούτε «επιχείρηση ταμάλ» ούτε «κλοπή των καλπών» κλπ, πράγματα που χαρακτήριζαν ένα ξεπερασμένο παρελθόν.
Αλλά οι λογαριασμοί δεν τους βγήκαν: στις 2 Ιούλη, ο Λόπες Ομπραδόρ έφτανε τα 15,5 εκατομμύρια ψήφους, ενώ ο Καλντερόν με δυσκολία τα 14 εκατομμύρια.. Δεν υπήρχε πλέον αρκετός χρόνος να προσληφθούν ούτε να οργανωθούν οι παλιοί “αλχημιστές” του PRI (και επιπλέον κάποιοι απ’ αυτούς, όπως ο Χοσέ Γκουανταράμα, ήταν πλέον υποψήφιοι του PRD).

Το Σχέδιο Β

Στα πρόθυρα της υστερίας, η Μάρθα Σααγκούν πίεσε τον μεξικανό πρόεδρο Βισέντε Φοξ Κεσάδα να έρθει σε επαφή με τη «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο. Ο Φοξ από συνήθεια υπακούει στην Κυρία Σααγκούν, και από το “κόκκινο τηλέφωνο” τη φέρνει σε άμεση επαφή με την Γκορντίγιο, που επιβεβαίωνε την πληροφορία: ο Λόπες Ομπραδόρ προηγείται με 1 εκατομμύριο ψήφους. «Τι κάνουμε;», ρωτάει ο Φοξ. «Θέλω να μιλήσω με τον Φελίπε», απαντάει η Έλμπα Εστέρ. Δεν είχαν περάσει τριάντα λεπτά και διαμείφθηκε η παρακάτω συζήτηση ανάμεσα στους τρεις:
Bινσέντε Φοξ: Δασκάλα, ο Φελίπε είναι στη γραμμή.
Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο: Φελίπε;
Φελίπε Καλντερόν: Ναι;
Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο: Θα σου κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορέσεις να την αρνηθείς…

Μόλις τέλειωσε η συζήτηση, το Σχέδιο Β ξεκινάει. Σύμφωνα με τις οδηγίες της Γκορντίγιο, ο κύριος Φοξ κάνει ένα ακόμη τηλεφώνημα, αυτή τη φορά στον κύριο Ουγκάλντε, πρόεδρο του IFE. Του ζητάει να “διαχειριστεί” το PREP, ώστε να παρουσιαστούν πρώτα, και με την κατάλληλη δόση, αποτελέσματα που να δείχνουν τον Φελίπε Καλντερόν πιο πάνω από τον Λόπες Ομπραδόρ (έτσι εξηγούνται οι περίεργες και ανώμαλες “καμπύλες” αποτελεσμάτων, που καταγγέλθηκαν από διάφορους ειδικούς και, ιδιαίτερα, από τον δημοσιογράφο Χούλιο Χερνάντεζ Λόπες στη στήλη του “Αστιγέρο” της μεξικάνικης εφημερίδας “Λα Χορνάδα”).
Ένα νέο τηλεφώνημα στους μεγάλους ομίλους των ΜΜΕ αποφασίζει τη σιωπή σχετικά με τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Η εκδοχή που συμφωνήθηκε να μεταδοθεί ήταν ότι ήταν αδύνατο να δοθεί ένα οριστικό αποτέλεσμα, ότι έπρεπε να περιμένουν να δώσει το IFE (χα, χα) τα αποτελέσματα. Σκέτη απάτη. Τα ΜΜΕ είχαν κάνει ό,τι ήθελαν με τους εκλογικούς θεσμούς και είχαν επιβάλει (με τη συμφωνία ΟΛΩΝ των κομμάτων και ΟΛΩΝ των υποψηφίων) την κουλτούρα των δημοσκοπήσεων σαν “δημοκρατικών μοντέλων”. Δεν μπορούσε να κρατηθεί κανείς από τα γέλια ακούγοντας τους κυρίους Χοακίν Λόπες Ντόριγκα (παρουσιαστή της Τelevisa και άτυπο “υπουργό ενημέρωσης”) και τον Χαβιέ Αλατόρε (παρουσιαστή της TV Αzteca) όπως και τους “ομοίους” τους στο ραδιόφωνο και στον τύπο που καλούσαν να περιμένουμε την απόφαση των “εκλογικών αρχών”.
Τέλος, όλα αυτά είχαν σαν στόχο να πετύχουν κάτι βασικό: να κερδίσουν χρόνο. «Χρόνο, χρειάζομαι χρόνο», θα ’λεγε η «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο, στο αποφασιστικότερο σημείο της συζήτησης που είχε με τον Φοξ και τον Καλντερόν. «Δώστε μου μερικές ώρες και εγώ θα αναλάβω», είπε πριν τελειώσει η τηλεφωνική συνδιάλεξη.
Η Γκορντίγιο άρχισε να δραστηριοποιεί το τηλεφωνικό δίκτυο (συμπεριλαμβανόμενου και του δορυφορικού) που είχε οργανώσει “σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης”. Η «δασκάλα» έδωσε οδηγίες στους δικούς της που ήταν διασκορπισμένοι σε στρατηγικά σημεία της εκλογικής γεωγραφίας. Η διαταγή ήταν απλή: να αλλαχτούν τα στοιχεία.
Η απουσία αντιπροσώπων του λεγόμενου «Συνασπισμού για το καλό όλων» στο στρατηγικό σημείο των εκλογικών γραφείων βοήθησε πολύ (στην απάτη). Οι δημοσιογράφοι Γκλόρια Λετίσια Ντίας και Ντανιέλ Λισάραγκα του μεξικάνικου εβδομαδιαίου “Προσέσο” (Νο 1549, 9 Ιούλη 2006, «Τα δίκτυα, μία αποτυχία») αναδεικνύουν πώς τα αποκαλούμενα “δίκτυα πολιτών” έκαναν περίπλοκη τη συμμετοχή του «Συνασπισμού» στην επιτήρηση των γραφείων, πέρα από τη δυσπιστία του ΑΜLΟ στην οργανωτική δομή του PRD και το αλισβερίσι αγοραπωλησίας των παρατηρητών: «Σύμφωνα με τις επίσημες πληροφορίες του PRD το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων, δηλ. 300 εκατομμύρια πέσος, με την ευθύνη του Αλμπέρτο Πέρες Μεντόσα κατευθύνθηκε σ’ αυτήν την παράλληλη οργάνωση (τα δίκτυα πολιτών). Μια εβδομάδα μόνο πριν τις 2 Ιούλη, ο Λόπες Ομπραδόρ επέτρεψε να παρέμβει το PRD, διανέμοντας τις λίστες των αντιπροσώπων των εκλογικών γραφείων στους τοπικούς υπεύθυνους για να συντονίσουν την επιτήρηση κατά τη διάρκεια των εκλογών. Αν και αυτή η πληροφόρηση δημοσιεύτηκε στο IFE, οι υπεύθυνοι αρνιόντουσαν τη βοήθεια μελών στην εκλογική καμπάνια σαν προληπτικό μέτρο για να μην πωληθούν οι κατάλογοι στο PRI ή στο PAN. Ένας του PRD που πήρε τον κατάλογο των αντιπροσώπων των εκλογικών γραφείων, το βράδυ της Παρασκευής 30 Ιούνη, εξομολογήθηκε στην εφημερίδα “Προσέσο” ότι όταν εμπόδιζαν τα μέλη να αποτελέσουν μέρος της εκλογικής δομής, εκείνος, κάνοντας μια βόλτα για να συντονιστεί με τους υπεύθυνους σχετικά με τα καθήκοντα παρατήρησης των γραφείων, βρήκε ότι «υπήρχε προπαγάνδα του PRI και του PAN σε ορισμένες προσόψεις σπιτιών (των δικών μας ανθρώπων) και γι’ αυτό το λόγο την Κυριακή αναγκαστήκαμε να θέσουμε σε λειτουργία μία επιχείρηση για να επιβλέπει τους δικούς μας παρατηρητές». Στις 2 Ιούλη, συνεχίζει, όταν πήγε να ψάξει τους αντιπροσώπους των εκλογικών γραφείων που δεν ήταν παρόντες στις εκλογές του είπαν ότι «όταν το PRD τους έδινε 200 πέσος για να επιβλέψουν τις εκλογές, υπήρχαν άλλοι που τους έδιναν 1000 πέσος για να μην πάνε καθόλου». Η απουσία αντιπροσώπων στα εκλογικά τμήματα σ’ολόκληρη τη χώρα έφτασε περίπου στο 30%, πράγμα που αναγκαστικά αποδυνάμωσε τις ελπίδες για ψήφους υπέρ του Λόπες Ομπραδόρ, ιδίως στα βόρεια και στα βορειοδυτικά της χώρας, ζώνες που είχαν ανατεθεί αρχικά στον Μανουέλ Καμάτσο Σόλες και τον Σοκόρο Ντίας. Σύμφωνα με τα αρχεία του IFE, ο «Συνασπισμός» εγγυήθηκε ότι στη Νουέβο Λεόν θα κάλυπτε το 90,55% των εκλογικών τμημάτων, αλλά στο εσωτερικό έγγραφο του PRD –στο οποίο αυτό το εβδομαδιαίο έντυπο είχε πρόσβαση– εμφανίζεται μία παρουσία περίπου μόλις 31% (υπογραμμίσεις δικές μου).
Ναι, η «δασκάλα» έκανε καλά το καθήκον της. Είχε στην κατοχή της μια λεπτομερή πληροφόρηση που έδειχνε πού βρισκόταν όχι μόνο η θέση των εκλογικών τμημάτων, η σύνθεση του εκλογικού σώματος και οι πιθανές πολιτικές συμπάθειες, αλλά, επίσης, είχε τα ονόματα των δημοσίων υπαλλήλων και των εκλογικών αντιπροσώπων σε κάθε μέρος. Δηλαδή ήξερε τι “χώλαινε” στο εκλογικό σύστημα. Επιπλέον άνθρωποί της είχαν “διεισδύσει” στο εσωτερικό των εκλογικών παρατηρητών του «Συνασπισμού».
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η ουσία της απάτης. Μια νέα καταμέτρηση των ψήφων θα αναδείκνυε την κλεψιά με σαφή και καθαρό τρόπο σε αρκετά μεγάλο αριθμό εκλογικών τμημάτων, και ακόμη πως ό,τι αναγράφεται στα αποτελέσματα δεν αντιστοιχεί στις ψήφους που υπήρχαν μέσα στις κάλπες.
Η απαίτηση του «Συνασπισμού για το καλό όλων» και του κινήματος πολιτών, που κατευθυνόταν από τον ΑΜLΟ με σύνθημα «ψήφο προς ψήφο, εκλογικό τμήμα προς εκλογικό τμήμα», ήταν όχι μόνο νομιμοποιημένη και σωστή αλλά στόχευε να ξεσκεπάσει πού, πώς και από ποιον είχε πραγματοποιηθεί η απάτη. Και μία επιπλέον μικρή λεπτομέρεια: η νέα καταμέτρηση θα αποκάλυπτε ότι ο νικητής των προεδρικών εκλογών του Ιούλη ήταν και είναι ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ.
Γι’ αυτόν το λόγο ο Καλντερόν, όπως το IFE και τα ΜΜΕ που ήταν συνένοχα στην απάτη και, μετέπειτα, το TRIFE αρνιόντουσαν κατηγορηματικά να ξανακάνουν την καταμέτρηση. Αν την έκαναν, θα έδιναν αποδείξεις της εκλογικής νίκης του Λόπες Ομπραδόρ και θα δημοσιοποιούσαν μία μεγάλη λίστα εκλογικών εγκληματιών (με πρώτο-πρώτο τον πρόεδρο του IFE Ουγκάλντε).
Αν και ένα μέρος των “φημισμένων” ηλιθίων που υποστήριζαν τον Λόπες Ομπραδόρ “έχαψε” γρήγορα την εκδοχή ότι είχε χάσει τις εκλογές και ρίχτηκε σε μία ιερή σταυροφορία αναζητώντας τους υπεύθυνους της ήττας (μεταξύ αυτών ήταν ο Μάρκος, ο EZLN και η «Άλλη Καμπάνια»), είναι αλήθεια ότι:
Α. Ο Λόπες Ομπραδόρ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές της 2ας Ιουλίου 2006.
Β. Ο πρόεδρος και το IFE έκαναν απάτη.
Γ. Ορισμένα ΜΜΕ χειραγώγησαν όλη την εκλογική διαδικασία.
Δ. Οι δημοσκοπήσεις ήταν φτιαγμένες για να ξεγελάσουν. Οι δημοσκοπήσεις δεν “μετράνε” την κοινή γνώμη αλλά τη δημιουργούν.
Ε. Η οργάνωση του κόμματος του Ομπραδόρ και τα δίκτυα πολιτών αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, συγκρούστηκαν μεταξύ τους και ορισμένα απ’ αυτά μπλέχτηκαν στη διαφθορά.

3. Άλλα ψέματα
Τις ημέρες που ακολούθησαν τις εκλογές, σε διάφορους και πολυσύχναστους κύκλους, έγινε προσπάθεια να μεταμορφωθεί ένα ψέμα σε αλήθεια, διακηρύσσοντας ότι οι εκλογές της 2ας Ιουλίου 2006 είχαν το υψηλότερο ποσοστό συμμετοχής και ότι το ποσοστό αποχής έπεσε. Αλλά δεν πρόκειται παρά για μια μεγάλη υποκρισία (περίπου τόσο μεγάλη όσο αυτή που διακηρύσσει ότι ο Φελίπε Καλντερόν κέρδισε τις εκλογές). Από το 1994 η πτώση του ποσοστού συμμετοχής στις εκλογές ήταν σταθερή. Αναφέρουμε, απλώς, τρία πράγματα:
Ενώ ο αριθμός των εγγεγραμμένων αυξήθηκε –από το 1994 έως το 2006– κατά 26 εκατομμύρια, ο αριθμός των ψηφισάντων ανέβηκε μόνο κατά 6 εκατομμύρια, δηλαδή μονάχα ένα 23% των μεξικανών που εγγράφηκαν στους εκλογικούς καταλόγους από το 1994 ψήφισαν το 2006.
Εξάλλου, το ποσοστό της αποχής πέρασε από το 22% το 1994 στο 36% το 2000, για να φτάσει στο 41,5% το 2006.
Επιπλέον, ο αριθμός των ψήφων που πηγαίνουν στους υποψήφιους των προεδρικών εκλογών έχει μειωθεί. Ο Σεντίγιο πήρε κάτι παραπάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους από ό,τι ο Φοξ και πάνω από 2 εκατομμύρια περισσότερες από τις ψήφους που φέρεται να πήρε ο Καλντερόν (οι εγγεγραμμένοι στις πρόσφατες εκλογές ήταν περισσότεροι σε ποσοστό 76% από το 1994).
Η πραγματική αποχή (συμπεριλαμβανομένων και των άκυρων) ήταν πάνω από 30 εκατομμύρια και το άθροισμα των ψήφων που δόθηκαν στον Καλντερόν και στον ΑΜLΟ δεν φτάνει αυτό το νούμερο.


4. Γιατί η νοθεία;
Αφού, λοιπόν, γίνει κατανοητό πού και ποιος πραγματοποίησε την εκλογική νοθεία, περιμένει ο καθένας να μάθει το γιατί.
Ακόμη κι αν, όπως λέμε εμείς οι Ζαπατίστας, ο ΑΜLΟ ήταν η “καλύτερη” επιλογή (“η λιγότερο κακή”, σύμφωνα με τους “διάσημους” ηλίθιους) για τη συνέχεια της νέο-φιλελεύθερης πολιτικής και ότι θα πραγματοποιούσε νόμιμα (και, μάλιστα, με την “κριτική” στήριξη των διανοούμενων) την ιδιωτικοποίηση του πετρελαίου, του ηλεκτρισμού και των φυσικών πόρων (διαμέσου “μεικτών” επενδύσεων κράτους και ιδιωτών).
Ακόμη κι αν η διαφορά μεταξύ ΑΜLΟ και Καλντερόν δεν ήταν ανάμεσα σε δύο διαφορετικά σχέδια για το Έθνος, εφόσον και οι δύο υπερασπίζονται τις βάσεις του νεοφιλελεύθερου σχεδίου (δηλαδή, Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου, ιδιωτικοποιήσεις, ένα Μεξικό μακιλαδόρ, αυτονομία της Τράπεζας του Μεξικού, έγκαιρη αποπληρωμή του εσωτερικού και εξωτερικού χρέους, το Μεξικό σαν πέρασμα για τις μεγάλες παγκόσμιες αγορές – εξάλλου η πρόταση του Λόπες Ομπραδόρ περιλάμβανε το σχέδιο Transítmico, το τραίνο-αστραπή και την αποπεράτωση του αυτοκινητόδρομου του 21ου αιώνα).
Ακόμη κι αν δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ τους σχετικά με το πώς βλέπουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική (δηλ. ότι θεωρούν πως η πολιτική δεν αφορά παρά τους πολιτικούς).
Αν, λοιπόν, τα πράγματα έχουν έτσι, γιατί οι «από πάνω» έδωσαν το χρίσμα στον Καλντερόν; Ο τρόπος που τίθεται η ερώτηση δεν είναι το απλό προϊόν ενός “ριζοσπαστικού παιδιάσματος”. Σε μία συνέντευξη στην Έλενα Πονιατόφσκα, ο ΑΜLΟ της απαντούσε:
Ε.Π.: Αντρέ Μανουέλ, νομίζω ειλικρινά ότι οι επιχειρηματίες δεν θα έπρεπε να σε φοβούνται, γιατί η άνοδός σου στην προεδρία δεν θα τους ενοχλούσε.
ΑΜLΟ: Όχι, πράγματι. Μπλοκαρίστηκαν εξαιτίας της καμπάνιας φόβου, παρασύρθηκαν και πίστεψαν όλη τη μαύρη προπαγάνδα και τώρα βρίσκονται σε δίλημμα.
Ε.Π.: Κι αν έφτανες στην προεδρία, θα τους αφαιρούσες κάτι;
ΑΜLΟ: Όχι, το είπα ήδη πολλές φορές δημόσια. Είπα ότι δεν έχω μίσος και ότι η εκδίκηση δεν είναι το δυνατό μου σημείο.
Ε.Π.: Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι καμία χώρα δεν μπορεί να πάει μπροστά με μια τεράστια μάζα ανθρώπων χωρίς αγοραστική δύναμη;
ΑΜLΟ: Δεν το αντιλαμβάνονται διότι, επιπλέον, δεν είναι ικανοί να καταλάβουν ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε τη διακυβέρνηση μιας χώρας, ότι δεν είναι δυνατόν να εγγυηθούμε την ηρεμία, την κοινωνική ειρήνη, την δημόσια τάξη σε μια θάλασσα, σ’ έναν ωκεανό ανισότητας, ότι δεν θα υπάρξει πολιτική, κοινωνική, οικονομική, χρηματοπιστωτική σταθερότητα εάν συνεχίσει αυτή η κατάσταση αδικίας, εγκατάλειψης, καθυστέρησης και φτώχειας για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Είναι πολύ ξεπερασμένοι, πολύ οπισθοδρομικοί.

Περιληπτικά, ο Λόπες Ομπραδόρ προσέφερε στους καπιταλιστές τρία βασικά πράγματα:
Α. Την άνοδο μιας κυβέρνησης που δεν θα χρησιμοποιούσε ένα τόσο μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλεονάσματος. Η διαφθορά θα συνέχιζε, αλλά με αυτοέλεγχο πολύ πιο ανεπτυγμένο (και με λιγότερη έκθεση στις κάμερες βίντεο).
Β. Η ικανότητα κοινωνικού ελέγχου θα ήταν η βάση και η εγγύηση των επενδύσεων του κεφαλαίου. Παράδειγμα: η ιδέα του σχεδίου transítsmico υπήρχε από την εποχή κατά την οποία το λεγόμενο «Σχέδιο Πουέμπλα-Παναμά» ήταν ένα χαρτί που κυκλοφορούσε από γραφείο σε γραφείο και από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο. Ωστόσο, η εφαρμογή αυτού του σχεδίου (που επιδιώκει τον ανασχεδιασμό της εθνικής γεωγραφίας μέσω μιας μετατόπισης των συνόρων) δεν μπόρεσε να γίνει ούτε από το PRI ούτε από το PAN. Ο ΑΜLΟ ήταν σίγουρος ότι θα υπήρχε η κοινωνική συναίνεση για να εφαρμοστεί το σχέδιο (που, δεν είναι άχρηστο να ειπωθεί, θα κατέστρεφε τον ιθαγενή πληθυσμό της περιοχής).
Γ. Η ανοικοδόμηση της κρατικής εξουσίας που θα επέτρεπε τον ανασχηματισμό της τάξης των πολιτικών με τρόπο ώστε να μη σκέφτεται μονάχα το προσωπικό συμφέρον της, αλλά να είναι το εργαλείο για την κατασκευή ενός σχεδίου ακόμα πιο μακροπρόθεσμου, μέσα στο πλαίσιο, πάντα, του νεοφιλελευθερισμού.
Δηλαδή, ο ΑΜLΟ τους υποσχόταν ένα ισχυρό Κράτος, την ικανότητα διακυβέρνησης, την ησυχία, την κοινωνική ειρήνη, την δημόσια ασφάλεια και τη σταθερότητα. Όλα όσα έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να ευημερήσει.
Γιατί, λοιπόν, οι μεγαλοιδιοκτήτες δεν “έπιασαν” την ευκαιρία που τους προσέφερε ο Λόπες Ομπραδόρ;
«Παρασύρθηκαν και πίστεψαν στην μαύρη προπαγάνδα», απαντάει ο ΑΜLΟ (και βέβαια, δεν ήταν μονάχα οι μεγαλοεπιχειρηματίες που πίστεψαν στη «μαύρη προπαγάνδα» περί ενός αριστερού Λόπες Ομπραδόρ, αλλά και ορισμένες πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, όπως επίσης και κοινωνικές οργανώσεις και οργανώσεις διανοούμενων).
Ναι, η απάντηση του ΑΜLΟ είναι λογική: είναι επειδή πίστεψαν στην ιστορία ότι ήταν αριστερός… και αντικαπιταλιστής. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Θα δώσουμε κι “άλλα” στοιχεία απάντησης, πάντα σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης μας ως ζαπατίστας.
Πρώτα – πρώτα: Η επιχείρηση της εξουσίας. Η «από πάνω» πολιτική στο Μεξικό γεννάει πολλά κέρδη (δεν έχεις παρά να επενδύσεις σ’ ένα πολιτικό κόμμα) και η διαδικασία ιδιωτικοποίησης των δύο μαργαριταριών του παλιού μεξικάνικου Κράτους (του πετρελαίου και του ηλεκτρισμού) θα γεμίσει με εκατομμύρια τις τσέπες εκείνου που θα την επιτρέψει. Αν πούμε ότι μόνο η ΡΕΜΕX στοιχίζει 250 εκατομμύρια δολάρια, θα καταλάβουμε τι θα βάλει στην τσέπη του εκείνος που θα διαχειριστεί την πώληση. Έτσι, ο αγώνας για την προεδρία είναι πρώτα απ’ όλα αγώνας για μια υπόθεση πολύ επικερδή.
Δεύτερο: Η πραγματική δύναμη του Εμπορίου Ναρκωτικών. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι η μοναδική μπίζνα των πολιτικάντηδων (προέδρων, υπουργών, κυβερνητών, δημάρχων, βουλευτών και γερουσιαστών). Υπάρχει, επίσης, αυτό που είναι γνωστό σαν «η διαχείριση του Εμπορίου Ναρκωτικών» που συνίσταται στο να ευνοείται ένα από τα καρτέλ. Στη διάρκεια της “εποχής” Φοξ, μπορούμε να πούμε ότι το καρτέλ του Τσάπο Γκουσμάν ήταν το ευνοούμενο καρτέλ της εξαετίας. Όλη η δομή του κράτους –στρατός, ομοσπονδιακή αστυνομία, δικαστικό κύκλωμα (δικαστές και διευθυντές φυλακών συμπεριλαμβανόμενοι)– ήταν στην υπηρεσία αυτού του καρτέλ στον αγώνα ενάντια στα άλλα καρτέλ. Αυτή η σχέση διαμορφώθηκε όχι μονάχα από αυτήν την ομάδα, αλλά πέτυχαν να ενσωματώσουν τμήματα του PRD, που, έχοντας κερδίσει θέσεις κυβερνητών, μπήκαν αμέσως στον κύκλο των διαπραγματεύσεων με το καρτέλ – όπως είναι οι περιπτώσεις των κυβερνητών του Μιτσοακάν και του Γκερέρο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην εποχή του PRI, η τάξη των πολιτικών ήταν μέρος του οργανωμένου εγκλήματος.
H Προεδρία της Δημοκρατίας έχει επίσης την αξία της, διότι, όταν μία πολιτική ομάδα φτάνει στην εξουσία και “διαχειρίζεται” τον δικαστικό μηχανισμό, φτάνει, επίσης, με τη βοήθεια ενός από τα καρτέλ των ναρκωτικών.
Αλλά παρά τα πλεονεκτήματα που ο ΑΜLΟ υποσχέθηκε στους κεφαλαιοκράτες, η απόφαση στο τέλος δεν έκλινε προς την επιλογή που επιβλήθηκε σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική (με τη μεταφορά των νεοφιλελεύθερων σχεδίων στα χέρια των “αριστερών” κυβερνήσεων, που εξασφαλίζουν το “λιπαντικό” στον άγριο καπιταλισμό). Η μυωπία της πλειοψηφίας της τάξης των πολιτικών και, ιδιαίτερα, της συνεταίρου μπουρζουαζίας τούς οδηγεί να επιλέγουν τον γνωστό δρόμο των πραγμάτων που ήδη ξέρουν, προκαλώντας έτσι τη χειρότερη κρίση εξουσίας των τελευταίων ετών. Εκεί ψηλά, αυτοί που πραγματικά διοικούν αποφάσισαν να επιβάλουν τον Καλντερόν, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες.

5. Τα πολιτικά κόμματα
Η 2η Ιούλη απέδειξε ότι τα πολιτικά κόμματα έπαψαν να υπάρχουν, είτε εξαιτίας της διαδικασίας αφομοίωσης της τάξης των πολιτικών στο οργανωμένο έγκλημα είτε επειδή δεν είναι παρά το εκλογικό παραπέτασμα του ενός ή του άλλου “καουντίγιο” (αρχηγού) ή του ενός ή του άλλου εργοστασιάρχη. Στις «από πάνω» πολιτικές δυνάμεις, δεν υπάρχει πλέον τίποτε από αυτό που χαρακτήριζε τα πολιτικά κόμματα. Τώρα, δεν είναι παρά ένα “κοκτέϊλ”, όπου ανακατεύονται διεφθαρμένοι επιχειρηματίες και εγκληματίες με ή χωρίς γραβάτα. Το πρόγραμμα, οι αρχές, οι κανόνες; Ε, αυτά δεν είναι παρά παιδιαρίσματα ριζοσπαστών και “εξτρεμιστών”.
Αλλά η κρίση δεν παρέμεινε στο πλαίσιο των θεσμών, άγγιξε το στήριγμα της ανοησίας της “μοντέρνας” δημοκρατίας: την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή την αστική δημοκρατία. Η κρίση του εθνικού κράτους έχει σαν συνέπεια την κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και αυτή συνεπάγεται την κρίση των πολιτικών κομμάτων.
Ας δούμε όμως ποιες είναι οι διάφορες επιλογές των «από πάνω».

PRI
Το PRI, από την πλευρά του, δούλεψε με την αυταπάτη ότι η παλιά συντεχνιακή ψήφος θα εκφραζόταν στις κάλπες της 2ας Ιούλη. Οι νίκες στις εκλογές των πολιτειών το 2005, παρά τις αρνητικές δημοσκοπήσεις και την απωθητική υποψηφιότητα του Μαντράσο, τους έκανε να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να βασιστούν σ’ αυτές. Ξέχασαν όμως να πάρουν υπόψη τους τη «δασκάλα» Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο.
Από την άλλη πλευρά, η φθορά της παλιάς συντεχνιακής δομής του PRI είναι πιο μεγάλη απ’ ό,τι οι ίδιοι νόμιζαν. Τα παλιά εργατικά συνδικάτα, ολοένα και πιο αποδυναμωμένα και όλο και λιγότερο αποτελεσματικά, διασπάστηκαν όταν η διοίκηση της Εργατικής και Αγροτικής Επαναστατικής Συνομοσπονδίας (CROC) αποφάσισε να υποστηρίξει τον ΑΜLΟ. Έτσι το PRI, όπως όλες οι παλιές συντεχνιακές δομές, πέρασε μια βαθιά κρίση χωρίς να έχουν δημιουργηθεί νέες δομές γραφειοκρατικού ελέγχου. Τα νέα συνδικάτα, όπως η Εθνική Ένωση Εργαζομένων (UNT), με παλιές ρίζες στο PRI, αποφάσισε να υποστηρίξει τον ΑΜLΟ, με την πεποίθηση και την υπόσχεση ότι θα γινόταν ο καινούργιος οργανισμός γραφειοκρατικού ελέγχου. Έτσι αναδύθηκε ένας νέος τύπος συντεχνίας με την ιδεολογία της “νέας εργατικής κουλτούρας” που είναι συνδεδεμένη με τους εργοδότες. Αυτή η κατάσταση στο PRI εμφανίζει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της σημερινής κρίσης: οι παλιοί μηχανισμοί ελέγχου δεν είναι πια αποτελεσματικοί αλλά, επίσης, είναι ανυπόφοροι. Τόσα χρόνια κυριαρχίας του PRI προκάλεσαν ένα διπλό αποτέλεσμα: από τη μία πλευρά το PRI έγινε ανίκανο να αναζωογονηθεί και από την άλλη μετασχηματίστηκε σε “ιδανικό” που πρέπει να φτάσει σαν κρατικό κόμμα. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει πληθώρα “πρώην-πριίστας” τόσο στο PAN και στο PRD, όσο και στα μικρά κόμματα “μπονζάι”.

PAN
Το Κόμμα Εθνικής Δράσης έριξε τις τελευταίες φτυαριές στον τάφο που άνοιξε ο Βισέντε Φοξ. Το κόμμα αυτό αποτέλεσε το προπέτασμα που βοήθησε τον πρόεδρο (ή για να ’μαστε ακόμα πιο ακριβείς την Μάρθα Σααγκούν) να πραγματοποιήσει όχι μονάχα την απάτη στις 2 Ιούλη, αλλά την απάτη που έγινε σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας: η σχέση με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, η συμμαχία με τα ΜΜΕ, η οργάνωση μιας ολόκληρης ομάδας επιχειρηματιών και εταιρειών για να μπει μπροστά ένας μιντιακός πόλεμος εναντίον του ΑΜLΟ, η συμμαχία με την Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο (που μετά έμελλε να γίνει μία σχέση υποταγής), η άντληση κεφαλαίων, προϊόν προστασίας, κατά τη διάρκεια της εξαετίας αυτής, του καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών του Τσάπο Γκουσμάν κ.ά.
Το PAN υπέστη, τελικά, μία διαδικασία οριστικού μετασχηματισμού: το παλιό συντηρητικό-δημοκρατικό κόμμα, που έπαιξε έναν κάποιο ρόλο στον αγώνα ενάντια στο σύστημα του μοναδικού κόμματος, έπαψε οριστικά να υπάρχει. Αν το PAN είχε ήδη χτυπηθεί αρκετά από την άφιξη των “βαρβάρων του βορρά”, αυτή η διαδικασία οξύνθηκε με την άφιξη του “προεδρικού ζεύγους”. Η παρουσία τους είχε σαν αποτέλεσμα, για το PAN, την απώλεια της ταυτότητάς του και το μετασχημάτισε σε ένα PRI βαμμένο μπλε, ειδικά σε ό,τι αφορά στη χρησιμοποίηση του κρατικού μηχανισμού για όφελός τους, τις διασυνδέσεις με το οργανωμένο έγκλημα και την προμήθεια των στελεχών δημόσιας διοίκησης που πληρώνονταν για οτιδήποτε άλλο παρά για να κάνουν τη δουλειά τους (οι ομοιότητες με τον Λουίς Άλβαρεζ, «επίτροπο της ειρήνης» του Φοξ και τον Εμίλιο Ραμπάσα που έκανε την ίδια δουλειά για τον Ζεντίγιο, είναι πολλές).
Τον ίδιο καιρό, μια μυστική ακροδεξιά οργάνωση το «Yunque» («Το Αμόνι») πήρε τον έλεγχο του κόμματος. Αν και ο φασιστικός χαρακτήρας αυτής της οργάνωσης είναι σαφής, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δεξιά δεν είναι ενιαία και αδιαίρετη (βλέπε τα βιβλία του δημοσιογράφου Άλβαρο Ντελγκάδο σχετικά με την παράνομη οργάνωση). Η προεδρική υποψηφιότητα του «Yunque» ήταν στην αρχή η Μάρθα Σααγκούν. Στη συνέχεια ο Σαντιάγο Κριλ. Ο θρίαμβος του Καλδερόν στη διαμάχη για την υποψηφιότητα του PAN, ανάγκασε το «Yunque» να επανατοποθετηθεί, και τώρα μάχεται για να απολαμβάνει τα ίδια προνόμια με το καθεστώς Καλντερόν όπως είχε και με τον Φοξ.
Μέχρι τότε, το PAN ήταν ανίκανο να βρει τους μηχανισμούς για να οικοδομήσει μία μορφή σταθερής και διαρκούς κοινωνικής κυριαρχίας (που είναι προϋπόθεση ώστε το κεφάλαιο “να επενδύσει”). Αν το PAN δεν έχει την παραμικρή ιδέα τού τι σημαίνει πολιτική απέναντι στις μάζες, η ομάδα του Καλντερόν είναι ακόμα χειρότερη. Γι’ αυτό και η Έλμπα Εστέρ Γκορντίγιο θα είναι η νέα επιχειρησιακή και ιδεολογική αρχηγός. Ναι, ένα μέλος του PRI θα καθοδηγεί στην πραγματικότητα το PAN.

Τα μικρά κόμματα
Το PANAL (Νέα Συμμαχία) και το PASC (Σοσιαλδημοκρατική Εναλλαγή) είναι δύο κόμματα που δημιουργήθηκαν σε σχέση με την εκλογική συγκυρία. Η δημιουργία τους δείχνει καλά τον πραγματικό στόχο του σημερινού εκλογικού νόμου: η εξουσία ορίζει ποιοι θα είναι οι “αντίπαλοί” της. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα, στη βάση της υπάρχουσας νομιμότητας, να δημιουργηθεί ένα αυθεντικό πολιτικό κόμμα που να μπορέσει να μπει αυτόνομα και ανεξάρτητα στην πολιτική αρένα. Ο εκλογικός δρόμος είναι πλέον φραγμένος γι’ αυτούς που είναι διατεθειμένοι να διεξάγουν έναν έντιμο αγώνα.

PRD – PT (Κόμμα των εργαζομένων) – Σύγκλιση
Πριν τις 2 Ιούλη, ο «Συνασπισμός για το καλό όλων» ήταν περιχαρής για τη νίκη του… χωρίς ακόμα να έχει κερδίσει. Οι διανοούμενοι, που σήμερα κραυγάζουν υστερικά για την έλευση της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, αρκέστηκαν να μας επαναλαμβάνουν «χαμογέλα, θα νικήσουμε».
Αλλά θα μιλήσουμε πιο λεπτομερειακά για το Συνασπισμό, το κίνημα αντίστασης στην εκλογική απάτη και για το CND (Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο) του Λόπες Ομπραδόρ στη συνέχεια.


6. Και οι “από κάτω”;
Καλά, εκεί κάτω είναι μια άλλη υπόθεση…


Μεξικό, Σεπτέμβρης 2006